Γιατί πρέπει να μαθαίνουμε μαθηματικά
Zούμε σ' ένα κόσμο πρακτικών εφαρμογών και οι νέοι μαθαίνουν ή τουλάχιστον θέλουν να μάθουν εκείνες τις γνώσεις που μπορούν να χρησιμοποιούν. Αυτό σημαίνει ότι αποκτά αξία μέσα τους κάθε τι χειροπιαστό και όχι κάτι το αφηρημένο.
Η κατάρα του αφηρημένου συνοδεύει τα μαθηματικά. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τα μαθηματικά βρίσκονται παντού γύρω μας, μόνο που χρειάζεται κάποια προσπάθεια να τα ανακαλύψουμε. Αυτό συμβαίνει για τους εξής κυρίως λόγους:
Ο ρόλος των μαθηματικών στο επιστημονικό στερέωμα ήταν ανέκαθεν βοηθητικός. Οι υπόλοιπες επιστήμες χρησιμοποιούν τα μαθηματικά για να λύσουν προβλήματα, με αποτέλεσμα η προσφορά των μαθηματικών να μην τονίζεται ιδιαίτερα. Μερικά παραδείγματα για του λόγου το αληθές.Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν θα μπορούσαν να ξαναβρούν τα όρια των χωραφιών τους μετά από κάθε πλημμύρα του Νείλου, αν δεν χρησιμοποιούσαν τη γεωμετρία, ούτε θα μπορούσαν να κτίσουν τις πυραμίδες, ούτε ποτέ ο Κολόμβος θα είχε ανακαλύψει την Αμερική αν δεν χρησιμοποιούσε τριγωνομετρία για να διαβάσει τ' αστέρια, ούτε ποτέ θα υπήρχε εναλλασσόμενο ρεύμα χωρίς μιγαδικούς αριθμούς, ούτε τα διαστημόπλοια θα είχαν φτάσει στον Αρη αν προηγουμένως δεν είχαν περιγραφεί λεπτομερώς οι τροχιές τους με μαθηματικές εξισώσεις. Ούτε φυσικά θα υπήρχαν υπολογιστές αν δεν υπήρχε το δυαδικό σύστημα αρίθμησης και η Αλγεβρα Boole, ούτε οι γιατροί θα μπορούσαν να προβλέψουν μια πιθανή καρδιακή προσβολή χωρίς τη θεωρία πιθανοτήτων και τη στατιστική (και πολλά ακόμα).
Τα μαθηματικά είναι μια επιστήμη που δεν δημιουργεί πολύ φασαρία γύρω της. Δεν χρειάζεται εργαστήρια και ακριβά μηχανήματα, ούτε πειραματόζωα, ούτε κοστίζει πολύ η έρευνα. Χρειάζεται μόνο χαρτί, μολύβι, βιβλίο και ένα ανθρώπινο νου με αρκετή όρεξη. Η στενή σύνδεση των μαθηματικών με τη φιλοσοφία(μόνο στα τέλη του 18ου αιώνα τα μαθηματικά ως επιστήμη αποσπάστηκαν εντελώς) ειδικά στα θεωρητικά μαθηματικά, πολλές φορές αφήνει τον αναγνώστη μαθηματικών θεμάτων, άφωνο.
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όταν δεν αντιλαμβάνομαστε μια μαθηματική έννοια να χρησιμοποιουμε την ερώτηση "πού χρησιμεύει αυτό;" σαν άλλοθι. Δηλαδή αν δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσουμε γιατί να το κατανοήσουμε;
Ωστόσο δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να πειστούμε ότι τα μαθηματικά βρίσκονται παντού, και ότι σαν παγκόσμια γλώσσα συμβάλλουν στην καλύτερη κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει. Μερικά παραδείγματα πάντα υπάρχουν. Αυτό που πρέπει περισσότερο να χωνέψουμε ειναι ότι η μεγαλύτερη χρησιμότητα των μαθηματικών είναι η απαραίτητη βοήθεια που προσφέρουν στο να κατανοήσει κάποιος τη λειτουργία εκείνων των γνώσεων τελικά που θα χρησιμοποιήσει και που ίσως να μην έχουν καμία σχέση με τη συγκεκριμένη αφηρημένη έννοια από την οποία εκπορεύονται. Πολλοι ούτως ή άλλως πιστεύουν ότι τα μαθηματικά είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο.
ΟΜΩΣ ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΔΕΙΟ
ΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ
Από τα πιο συνηθισμένα ερωτήματα που θέτουν οι μαθητές στους καθηγητές τους είναι «Γιατί μαθαίνουμε Μαθηματικά;» και «Πού θα μας χρησιμεύσουν;» Οι απαντήσεις που δίνονται συνήθως είναι «Επειδή είναι χρήσιμα» και «Σε όλους τους τομείς της ζωής», αντίστοιχα. Αν ρωτήσουμε, όμως, τους μαθητές, θα διαπιστώσουμε πως κανένας δεν έχει μείνει ικανοποιημένος με τις παραπάνω απαντήσεις. Πράγματι, θα μπορούσε να πει κάποιος πως τα Μαθηματικά δεν είναι και τόσο χρήσιμα, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται μόνο τις τέσσερις πράξεις για τους καθημερινούς λογαριασμούς και τους υπολογισμούς τους. Τότε, όμως, γιατί μαθαίνουμε όλα αυτά τα Μαθηματικά, τα οποία ελάχιστοι άνθρωποι χρησιμοποιούν στο επάγγελμά τους; Ποιοι είναι, άραγε, οι σκοποί και οι στόχοι της διδασκαλίας των Μαθηματικών;
Προτού απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, είναι σκόπιμο να διευκρινίσουμε τη διαφορά μεταξύ των εννοιών «σκοπός» και «στόχος». Οι στόχοι είναι επιδιώξεις περισσότερο συγκεκριμένες από αυτές που περιγράφονται ως σκοποί. Αυτό σημαίνει πως η πραγματοποίηση ενός σκοπού επιτυγχάνεται με την υλοποίηση μιας σειράς στόχων.
Μπορούμε να ορίσουμε τρεις άξονες διατύπωσης των σκοπών της μαθηματικής παιδείας. Σε κάθε άξονα- σκοπό θα περιγράφουμε και τους ανάλογους στόχους. Οι σκοποί, λοιπόν, της διδασκαλίας των Μαθηματικών είναι οι εξής:
1.Πρακτικοί σκοποί
Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται οι σκοποί που αναφέρονται στην άμεση ή έμμεση χρησιμότητα που μπορούν να έχουν οι μέθοδοι, οι διαδικασίες και οι τεχνικές των Μαθηματικών για το ίδιο το άτομο και κατ' επέκταση για την κοινωνία. Οι πρακτικοί σκοποί της μαθηματικής εκπαίδευσης πραγματοποιούνται μέσω της υλοποίησης των ακόλουθων στόχων:
· Οι μαθητές θα πρέπει να κατανοήσουν τις βασικές αλγεβρικές πράξεις και να εξασκηθούν σε υπολογισμούς.
· Θα πρέπει να μάθουν να σχεδιάζουν γεωμετρικά σχήματα, ώστε να μπορούν να αναπαραστήσουν γραφικά το χώρο που μας περιβάλλει.
· Είναι απαραίτητο να αποκτήσουν την ικανότητα ερμηνείας των γραφικών παραστάσεων.
· Οι μαθητές θα πρέπει, επίσης, να αποκτήσουν έναν επιστημονικό τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης πραγματικών καταστάσεων, αναπτύσσοντας την κρίση τους, τη φαντασία, αλλά και την ικανότητα αξιολόγησης. Ο στόχος αυτός είναι δυνατόν να επιτευχθεί μέσω των διαδικασιών επίλυσης προβλημάτων, στις οποίες, όπως είδαμε, δίνει μεγάλη έμφαση η νέα μεταρρύθμιση της μαθηματικής εκπαίδευσης. Πράγματι, επιλύοντας προβλήματα, οι μαθητές εργάζονται πάνω σε μοντέλα, τα οποία αντικατοπτρίζουν πραγματικές προβληματικές καταστάσεις. Προσδιορίζουν το πρόβλημα, επιστρατεύουν πολλές διανοητικές λειτουργίες τους, όπως αυτές της μνήμης, της κρίσης, της φαντασίας, κ.ά., συνθέτουν ένα συλλογισμό επίλυσης, τον εφαρμόζουν, ελέγχουν τα αποτελέσματα και αξιολογούν την ορθότητά τους. Μέσω της επίλυσης προβλημάτων, λοιπόν, οι μαθητές μαθαίνουν έμμεσα να αντιμετωπίζουν πολλές από τις καθημερινές δυσκολίες, που θα συναντήσουν στο μέλλον.
2.Μορφωτικοί σκοποί
Με τον όρο μορφωτικοί σκοποί, εννοούμε τους σκοπούς εκείνους της μαθηματικής εκπαίδευσης, οι οποίοι συμβάλλουν στο σχηματισμό ορισμένων στάσεων και δεξιοτήτων και στην ανάπτυξη κάποιων διανοητικών γνωρισμάτων. Οι μορφωτικοί σκοποί, μπορούν να επιτευχθούν με την πραγματοποίηση των εξής στόχων:
· Με την εκμάθηση και σωστή χρήση της αυστηρά δομημένης γλώσσας των Μαθηματικών, προκειμένου να αποκτήσουν οι μαθητές θετικές διανοητικές στάσεις ζωής, όπως ακρίβεια, σαφήνεια, πειθαρχεία, κ.ά..
· Η μέθοδος διδασκαλίας του μαθηματικού αντικειμένου δεν θα πρέπει να προσφέρει έτοιμη γνώση, αλλά να βοηθάει τους μαθητές να την ανακαλύψουν μόνοι τους. Έτσι, τα παιδιά, μέσω της παρατήρησης, της εξερεύνησης, της ανίχνευσης των νόμων και κανόνων που διέπουν τα Μαθηματικά και της αναγνώρισης κοινών σχέσεων σε διαφορετικά πεδία τους θα αναπτύξουν ικανότητες καθαρής λογικής σκέψης, θα διαμορφώσουν σωστή κρίση και θα μάθουν να αναγνωρίζουν λογικές σχέσεις μεταξύ ανεξάρτητων γεγονότων.
3.Πολιτισμικοί σκοποί
Στην κατηγορία αυτή συμπεριλαμβάνονται οι σκοποί εκείνοι που συμβάλλουν στην αναγνώριση της αξίας των Μαθηματικών ως διανοητικού, ηθικού, αισθητικού, πνευματικού και γενικά πολιτισμικού αγαθού. Οι στόχοι, μέσω των οποίων πραγματοποιούνται οι πολιτισμικοί σκοποί είναι οι ακόλουθοι:
· Οι μαθητές πρέπει να αποκτήσουν γνώση της ιστορικής εξέλιξης των Μαθηματικών, ώστε να συνειδητοποιήσουν την ευρύτητα και τη δυναμική τους, καθώς και το ρόλο που αυτά έχουν παίξει στη διαμόρφωση της κοινωνίας.
· Είναι, τέλος, απαραίτητο, να δοθεί έμφαση στα μαθήματα της Γεωμετρίας, της Τριγωνομετρίας και της Στερεομετρίας, προκειμένου να αναγνωρίσουν τα παιδιά της ομορφιά, την αρμονία και τη συμμετρία των σχημάτων της φύσης.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να επισημάνουμε πως οι παραπάνω σκοποί της μαθηματικής εκπαίδευσης διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Εξαρτώνται κάθε φορά από το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό υπόβαθρο που υπάρχει. Επίσης, η ανάλυση των παραπάνω σκοπών σε στόχους δεν είναι μονοσήμαντη. Αντίθετα, επηρεάζονται από το κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, από τις κοινωνικο- οικονομικές συνθήκες που επικρατούν, από κάποια ειδικά χαρακτηριστικά των ομάδων των μαθητών, από την ηλικία τους κ.λ.π..
Ανεξάρτητα από όλα αυτά, όμως, οι σκοποί της διδασκαλίας των Μαθηματικών δεν αποτελούν επαρκή και ικανοποιητικά επιχειρήματα. Κι αυτό, γιατί οι διαφορές διανοητικές ικανότητες και οι στάσεις που αναπτύσσονται σαν αποτελέσματα των μορφωτικών, κυρίως, σκοπών δεν είναι εξακριβωμένο ότι προέρχονται από τη μελέτη μόνο των Μαθηματικών. Βέβαια, υπάρχουν κάποιες ικανότητες, οι οποίες, όπως έχουν δείξει ψυχολογικές έρευνες, αναπτύσσονται μόνο μέσω των Μαθηματικών. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως η μαθηματική εκπαίδευση είναι απαραίτητη για την ολοκλήρωση και την εξέλιξη του ατόμου. Η αξία της, δηλαδή, τόσο για τον ίδιο τον άνθρωπο, όσο και για την κοινωνία είναι πολύ μεγάλη. Για το λόγο αυτό τα Μαθηματικά αποτελούν και θα συνεχίσουν να αποτελούν ένα από τα βασικότερα μελετήματα της παιδείας που παρέχει κάθε χώρα.
Πηγή: 45dimpatras.gr
Η κατάρα του αφηρημένου συνοδεύει τα μαθηματικά. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τα μαθηματικά βρίσκονται παντού γύρω μας, μόνο που χρειάζεται κάποια προσπάθεια να τα ανακαλύψουμε. Αυτό συμβαίνει για τους εξής κυρίως λόγους:
Ο ρόλος των μαθηματικών στο επιστημονικό στερέωμα ήταν ανέκαθεν βοηθητικός. Οι υπόλοιπες επιστήμες χρησιμοποιούν τα μαθηματικά για να λύσουν προβλήματα, με αποτέλεσμα η προσφορά των μαθηματικών να μην τονίζεται ιδιαίτερα. Μερικά παραδείγματα για του λόγου το αληθές.Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν θα μπορούσαν να ξαναβρούν τα όρια των χωραφιών τους μετά από κάθε πλημμύρα του Νείλου, αν δεν χρησιμοποιούσαν τη γεωμετρία, ούτε θα μπορούσαν να κτίσουν τις πυραμίδες, ούτε ποτέ ο Κολόμβος θα είχε ανακαλύψει την Αμερική αν δεν χρησιμοποιούσε τριγωνομετρία για να διαβάσει τ' αστέρια, ούτε ποτέ θα υπήρχε εναλλασσόμενο ρεύμα χωρίς μιγαδικούς αριθμούς, ούτε τα διαστημόπλοια θα είχαν φτάσει στον Αρη αν προηγουμένως δεν είχαν περιγραφεί λεπτομερώς οι τροχιές τους με μαθηματικές εξισώσεις. Ούτε φυσικά θα υπήρχαν υπολογιστές αν δεν υπήρχε το δυαδικό σύστημα αρίθμησης και η Αλγεβρα Boole, ούτε οι γιατροί θα μπορούσαν να προβλέψουν μια πιθανή καρδιακή προσβολή χωρίς τη θεωρία πιθανοτήτων και τη στατιστική (και πολλά ακόμα).
Τα μαθηματικά είναι μια επιστήμη που δεν δημιουργεί πολύ φασαρία γύρω της. Δεν χρειάζεται εργαστήρια και ακριβά μηχανήματα, ούτε πειραματόζωα, ούτε κοστίζει πολύ η έρευνα. Χρειάζεται μόνο χαρτί, μολύβι, βιβλίο και ένα ανθρώπινο νου με αρκετή όρεξη. Η στενή σύνδεση των μαθηματικών με τη φιλοσοφία(μόνο στα τέλη του 18ου αιώνα τα μαθηματικά ως επιστήμη αποσπάστηκαν εντελώς) ειδικά στα θεωρητικά μαθηματικά, πολλές φορές αφήνει τον αναγνώστη μαθηματικών θεμάτων, άφωνο.
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όταν δεν αντιλαμβάνομαστε μια μαθηματική έννοια να χρησιμοποιουμε την ερώτηση "πού χρησιμεύει αυτό;" σαν άλλοθι. Δηλαδή αν δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσουμε γιατί να το κατανοήσουμε;
Ωστόσο δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να πειστούμε ότι τα μαθηματικά βρίσκονται παντού, και ότι σαν παγκόσμια γλώσσα συμβάλλουν στην καλύτερη κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει. Μερικά παραδείγματα πάντα υπάρχουν. Αυτό που πρέπει περισσότερο να χωνέψουμε ειναι ότι η μεγαλύτερη χρησιμότητα των μαθηματικών είναι η απαραίτητη βοήθεια που προσφέρουν στο να κατανοήσει κάποιος τη λειτουργία εκείνων των γνώσεων τελικά που θα χρησιμοποιήσει και που ίσως να μην έχουν καμία σχέση με τη συγκεκριμένη αφηρημένη έννοια από την οποία εκπορεύονται. Πολλοι ούτως ή άλλως πιστεύουν ότι τα μαθηματικά είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο.
ΟΜΩΣ ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΔΕΙΟ
ΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ
Από τα πιο συνηθισμένα ερωτήματα που θέτουν οι μαθητές στους καθηγητές τους είναι «Γιατί μαθαίνουμε Μαθηματικά;» και «Πού θα μας χρησιμεύσουν;» Οι απαντήσεις που δίνονται συνήθως είναι «Επειδή είναι χρήσιμα» και «Σε όλους τους τομείς της ζωής», αντίστοιχα. Αν ρωτήσουμε, όμως, τους μαθητές, θα διαπιστώσουμε πως κανένας δεν έχει μείνει ικανοποιημένος με τις παραπάνω απαντήσεις. Πράγματι, θα μπορούσε να πει κάποιος πως τα Μαθηματικά δεν είναι και τόσο χρήσιμα, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται μόνο τις τέσσερις πράξεις για τους καθημερινούς λογαριασμούς και τους υπολογισμούς τους. Τότε, όμως, γιατί μαθαίνουμε όλα αυτά τα Μαθηματικά, τα οποία ελάχιστοι άνθρωποι χρησιμοποιούν στο επάγγελμά τους; Ποιοι είναι, άραγε, οι σκοποί και οι στόχοι της διδασκαλίας των Μαθηματικών;
Προτού απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, είναι σκόπιμο να διευκρινίσουμε τη διαφορά μεταξύ των εννοιών «σκοπός» και «στόχος». Οι στόχοι είναι επιδιώξεις περισσότερο συγκεκριμένες από αυτές που περιγράφονται ως σκοποί. Αυτό σημαίνει πως η πραγματοποίηση ενός σκοπού επιτυγχάνεται με την υλοποίηση μιας σειράς στόχων.
Μπορούμε να ορίσουμε τρεις άξονες διατύπωσης των σκοπών της μαθηματικής παιδείας. Σε κάθε άξονα- σκοπό θα περιγράφουμε και τους ανάλογους στόχους. Οι σκοποί, λοιπόν, της διδασκαλίας των Μαθηματικών είναι οι εξής:
1.Πρακτικοί σκοποί
Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται οι σκοποί που αναφέρονται στην άμεση ή έμμεση χρησιμότητα που μπορούν να έχουν οι μέθοδοι, οι διαδικασίες και οι τεχνικές των Μαθηματικών για το ίδιο το άτομο και κατ' επέκταση για την κοινωνία. Οι πρακτικοί σκοποί της μαθηματικής εκπαίδευσης πραγματοποιούνται μέσω της υλοποίησης των ακόλουθων στόχων:
· Οι μαθητές θα πρέπει να κατανοήσουν τις βασικές αλγεβρικές πράξεις και να εξασκηθούν σε υπολογισμούς.
· Θα πρέπει να μάθουν να σχεδιάζουν γεωμετρικά σχήματα, ώστε να μπορούν να αναπαραστήσουν γραφικά το χώρο που μας περιβάλλει.
· Είναι απαραίτητο να αποκτήσουν την ικανότητα ερμηνείας των γραφικών παραστάσεων.
· Οι μαθητές θα πρέπει, επίσης, να αποκτήσουν έναν επιστημονικό τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης πραγματικών καταστάσεων, αναπτύσσοντας την κρίση τους, τη φαντασία, αλλά και την ικανότητα αξιολόγησης. Ο στόχος αυτός είναι δυνατόν να επιτευχθεί μέσω των διαδικασιών επίλυσης προβλημάτων, στις οποίες, όπως είδαμε, δίνει μεγάλη έμφαση η νέα μεταρρύθμιση της μαθηματικής εκπαίδευσης. Πράγματι, επιλύοντας προβλήματα, οι μαθητές εργάζονται πάνω σε μοντέλα, τα οποία αντικατοπτρίζουν πραγματικές προβληματικές καταστάσεις. Προσδιορίζουν το πρόβλημα, επιστρατεύουν πολλές διανοητικές λειτουργίες τους, όπως αυτές της μνήμης, της κρίσης, της φαντασίας, κ.ά., συνθέτουν ένα συλλογισμό επίλυσης, τον εφαρμόζουν, ελέγχουν τα αποτελέσματα και αξιολογούν την ορθότητά τους. Μέσω της επίλυσης προβλημάτων, λοιπόν, οι μαθητές μαθαίνουν έμμεσα να αντιμετωπίζουν πολλές από τις καθημερινές δυσκολίες, που θα συναντήσουν στο μέλλον.
2.Μορφωτικοί σκοποί
Με τον όρο μορφωτικοί σκοποί, εννοούμε τους σκοπούς εκείνους της μαθηματικής εκπαίδευσης, οι οποίοι συμβάλλουν στο σχηματισμό ορισμένων στάσεων και δεξιοτήτων και στην ανάπτυξη κάποιων διανοητικών γνωρισμάτων. Οι μορφωτικοί σκοποί, μπορούν να επιτευχθούν με την πραγματοποίηση των εξής στόχων:
· Με την εκμάθηση και σωστή χρήση της αυστηρά δομημένης γλώσσας των Μαθηματικών, προκειμένου να αποκτήσουν οι μαθητές θετικές διανοητικές στάσεις ζωής, όπως ακρίβεια, σαφήνεια, πειθαρχεία, κ.ά..
· Η μέθοδος διδασκαλίας του μαθηματικού αντικειμένου δεν θα πρέπει να προσφέρει έτοιμη γνώση, αλλά να βοηθάει τους μαθητές να την ανακαλύψουν μόνοι τους. Έτσι, τα παιδιά, μέσω της παρατήρησης, της εξερεύνησης, της ανίχνευσης των νόμων και κανόνων που διέπουν τα Μαθηματικά και της αναγνώρισης κοινών σχέσεων σε διαφορετικά πεδία τους θα αναπτύξουν ικανότητες καθαρής λογικής σκέψης, θα διαμορφώσουν σωστή κρίση και θα μάθουν να αναγνωρίζουν λογικές σχέσεις μεταξύ ανεξάρτητων γεγονότων.
3.Πολιτισμικοί σκοποί
Στην κατηγορία αυτή συμπεριλαμβάνονται οι σκοποί εκείνοι που συμβάλλουν στην αναγνώριση της αξίας των Μαθηματικών ως διανοητικού, ηθικού, αισθητικού, πνευματικού και γενικά πολιτισμικού αγαθού. Οι στόχοι, μέσω των οποίων πραγματοποιούνται οι πολιτισμικοί σκοποί είναι οι ακόλουθοι:
· Οι μαθητές πρέπει να αποκτήσουν γνώση της ιστορικής εξέλιξης των Μαθηματικών, ώστε να συνειδητοποιήσουν την ευρύτητα και τη δυναμική τους, καθώς και το ρόλο που αυτά έχουν παίξει στη διαμόρφωση της κοινωνίας.
· Είναι, τέλος, απαραίτητο, να δοθεί έμφαση στα μαθήματα της Γεωμετρίας, της Τριγωνομετρίας και της Στερεομετρίας, προκειμένου να αναγνωρίσουν τα παιδιά της ομορφιά, την αρμονία και τη συμμετρία των σχημάτων της φύσης.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να επισημάνουμε πως οι παραπάνω σκοποί της μαθηματικής εκπαίδευσης διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Εξαρτώνται κάθε φορά από το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό υπόβαθρο που υπάρχει. Επίσης, η ανάλυση των παραπάνω σκοπών σε στόχους δεν είναι μονοσήμαντη. Αντίθετα, επηρεάζονται από το κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, από τις κοινωνικο- οικονομικές συνθήκες που επικρατούν, από κάποια ειδικά χαρακτηριστικά των ομάδων των μαθητών, από την ηλικία τους κ.λ.π..
Ανεξάρτητα από όλα αυτά, όμως, οι σκοποί της διδασκαλίας των Μαθηματικών δεν αποτελούν επαρκή και ικανοποιητικά επιχειρήματα. Κι αυτό, γιατί οι διαφορές διανοητικές ικανότητες και οι στάσεις που αναπτύσσονται σαν αποτελέσματα των μορφωτικών, κυρίως, σκοπών δεν είναι εξακριβωμένο ότι προέρχονται από τη μελέτη μόνο των Μαθηματικών. Βέβαια, υπάρχουν κάποιες ικανότητες, οι οποίες, όπως έχουν δείξει ψυχολογικές έρευνες, αναπτύσσονται μόνο μέσω των Μαθηματικών. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως η μαθηματική εκπαίδευση είναι απαραίτητη για την ολοκλήρωση και την εξέλιξη του ατόμου. Η αξία της, δηλαδή, τόσο για τον ίδιο τον άνθρωπο, όσο και για την κοινωνία είναι πολύ μεγάλη. Για το λόγο αυτό τα Μαθηματικά αποτελούν και θα συνεχίσουν να αποτελούν ένα από τα βασικότερα μελετήματα της παιδείας που παρέχει κάθε χώρα.
Πηγή: 45dimpatras.gr
3η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ
Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως Πανελλήνια Σχολική Ημέρα κατά της Βίας στο σχολείο.
Η ημέρα αυτή αποτελεί μια αφορμή για τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς όλων των σχολικών μονάδων της χώρας να ανταλλάξουν σκέψεις, ιδέες και εμπειρίες, να ενημερωθούν ή και να προτείνουν τρόπους για την πρόληψη και αντιμετώπιση της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.
Ένα υπόδειγμα κανόνων συμπεριφοράς είναι το παρακάτω:
ΔΕΝ επιτρέπεται:
Να χτυπάμε, να κλωτσάμε, να σπρώχνουμε, να προκαλούμε πόνο ή τραυματισμό.
Να λέμε στους άλλους να μην κάνουν έναν συμμαθητή μας παρέα. Να ακολουθούμε έναν συμμαθητή, ή να τον κοιτάζουμε επίμονα και απειλητικά, ή να λέμε άσχημα πράγματα για έναν συμμαθητή πίσω από την πλάτη του.
Να κρύβουμε, να λερώνουμε, να κλέβουμε ή να καταστρέφουμε πράγματα κάποιου συμμαθητή μας. Να απειλούμε έναν συμμαθητή μας νανα μας φέρει χρήματα ή να μας δώσει πράγματα.
Να κοροϊδεύουμε, ή να λέμε προσβλητικά / υποτιμητικά σχόλια, για τη φυλή, την καταγωγή, την οικογένεια, την οικονομική κατάσταση, το ντύσιμο, ή την εμφάνιση κάποιου.
Να βρίζουμε, να ειρωνευόμαστε, να κάνουμε χειρονομίες, να γράφουμε άσχημα πράγματα για έναν συμμαθητή.
Να αγγίζουμε έναν συμμαθητή μας με τρόπο που του είναι δυσάρεστος.
Να στέλνουμε προσβλητικά μηνύματα, είτε με σημειώματα μέσα στην τάξη, είτε με email, ή στο κινητό, ή στο διαδίκτυο.
Να βγάζουμε φωτογραφίες ή βίντεο με το κινητό και να τα δείχνουμε στους άλλους, ή να τα αναρτούμε στο διαδίκτυο.
Να λέμε ψέματα, να απειλούμε έναν συμμαθητή μας ότι αν καταδώσει κάποια άσχημη συμπεριφορά μας θα του κάνουμε κακό.
Είναι σημαντικό να φερόμαστε φιλικά σε όλους τους μαθητές σε όλες τις στιγμές, τόσο μέσα στο σχολείο, όσο και εκτός σχολείου.
Αν δούμε κάποιον συμμαθητή μας να φέρεται άσχημα σε κάποιον άλλο, δεν γελάμε και δεν τον υποστηρίζουμε. Δεν μένουμε αδιάφοροι. Δεν είμαστε αθώοι παρατηρητές, αλλά έχουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε ή να πάρουμε το μέρος του συμμαθητή μας. Δεν είναι «κάρφωμα» αν μιλήσουμε σε έναν ενήλικα, είναι προστασία και δικαίωμά σου.
ΔΕΝ επιτρέπεται:
Να χτυπάμε, να κλωτσάμε, να σπρώχνουμε, να προκαλούμε πόνο ή τραυματισμό.
Να λέμε στους άλλους να μην κάνουν έναν συμμαθητή μας παρέα. Να ακολουθούμε έναν συμμαθητή, ή να τον κοιτάζουμε επίμονα και απειλητικά, ή να λέμε άσχημα πράγματα για έναν συμμαθητή πίσω από την πλάτη του.
Να κρύβουμε, να λερώνουμε, να κλέβουμε ή να καταστρέφουμε πράγματα κάποιου συμμαθητή μας. Να απειλούμε έναν συμμαθητή μας νανα μας φέρει χρήματα ή να μας δώσει πράγματα.
Να κοροϊδεύουμε, ή να λέμε προσβλητικά / υποτιμητικά σχόλια, για τη φυλή, την καταγωγή, την οικογένεια, την οικονομική κατάσταση, το ντύσιμο, ή την εμφάνιση κάποιου.
Να βρίζουμε, να ειρωνευόμαστε, να κάνουμε χειρονομίες, να γράφουμε άσχημα πράγματα για έναν συμμαθητή.
Να αγγίζουμε έναν συμμαθητή μας με τρόπο που του είναι δυσάρεστος.
Να στέλνουμε προσβλητικά μηνύματα, είτε με σημειώματα μέσα στην τάξη, είτε με email, ή στο κινητό, ή στο διαδίκτυο.
Να βγάζουμε φωτογραφίες ή βίντεο με το κινητό και να τα δείχνουμε στους άλλους, ή να τα αναρτούμε στο διαδίκτυο.
Να λέμε ψέματα, να απειλούμε έναν συμμαθητή μας ότι αν καταδώσει κάποια άσχημη συμπεριφορά μας θα του κάνουμε κακό.
Είναι σημαντικό να φερόμαστε φιλικά σε όλους τους μαθητές σε όλες τις στιγμές, τόσο μέσα στο σχολείο, όσο και εκτός σχολείου.
Αν δούμε κάποιον συμμαθητή μας να φέρεται άσχημα σε κάποιον άλλο, δεν γελάμε και δεν τον υποστηρίζουμε. Δεν μένουμε αδιάφοροι. Δεν είμαστε αθώοι παρατηρητές, αλλά έχουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε ή να πάρουμε το μέρος του συμμαθητή μας. Δεν είναι «κάρφωμα» αν μιλήσουμε σε έναν ενήλικα, είναι προστασία και δικαίωμά σου.
Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού
Η πρώτη Δευτέρα του Οκτωβρίου καθιερώθηκε με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού. Την ημέρα αυτή δεν πραγματοποιούνται μαθήματα στα Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας, αλλά διεξάγονται ενδοσχολικοί αγώνες αθλοπαιδιών, που συνδέονται με ένα κεντρικό «θεματικό άξονα» ευρύτερου μαθησιακού πεδίου, που υλοποιείται μέσα από τον σχολικό αθλητισμό.
Βασική επιδίωξη της Πανελλήνιας Ημέρας Σχολικού Αθλητισμού, σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας, είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες που συμμετέχουν «να αποκομίζουν από την κάθε διοργάνωση τα ιδιαίτερα στοιχεία της ευρύτερης παιδείας, που ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει μέσω της συμμετοχής, της προσπάθειας, του συναγωνισμού και της προσωπικής υπέρβασης».Ο ρόλος του αθλητισμού στην παιδική και εφηβική ηλικία
Γράφει η ΑΠΟΣΤΟΛΙΑ ΝΤΕΚΟΒΑ κλινική ψυχολόγος
Η άθληση συμβάλλει στην καλύτερη ποιότητα ζωής, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, προλαμβάνει την παχυσαρκία, τα καρδιαγγειακά νοσήματα, καταπολεμά το άγχος και την κατάθλιψη στην ενήλικη ζωή.
Επίσης επιδρά θετικά στην προσωπικότητα του παιδιού, αφού του διδάσκει την αυτοπειθαρχία, την ομαδικότητα, τον θεμιτό ανταγωνισμό και αλτρουισμό, του ενισχύει το αίσθημα της άμιλλας και της συνεργασίας. Βοηθά το παιδί να αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο την ήττα και τη νίκη, να αναγνωρίσει το προσωπικό του λάθος, να δημιουργήσει θετική εικόνα εαυτού.
Ενα άλλο σημαντικό όφελος που προσφέρει ή άθληση στη ζωή του παιδιού είναι ότι του δίνεται η ευκαιρία να εκτονώσει την ενεργητικότητά του από το επιβαρημένο σχολικό πρόγραμμα. Αυτές ελάχιστες ώρες οι εβδομαδιαίως αποτελούν στιγμές χαλάρωσης, χαράς και διασκέδασης για το παιδί.
Ταυτόχρονα, ο αθλητισμός εμπνέει στα παιδιά και στους εφήβους υγιή πρότυπα συμπεριφοράς. Πρότυπα που αγαπούν και σέβονται την προσωπικότητά τους και το σώμα τους χωρίς υπερβολές. Αυτού του είδους τα πρότυπα απομακρύνουν τα παιδιά από τις διάφορες καταχρήσεις που μαστίζουν την κοινωνία μας, όπως η κατανάλωση αλκοόλ και καπνού καθώς και άλλων ουσιών, καθώς και από την υπερβολική και άσκοπη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή και του Internet.
Ο αθλητισμός όταν χάσει την πρωταρχική του αξία, της χαράς και της ευεξίας, και μετατραπεί σε κυνήγι δόξας, πρωταθλητισμού, κοινωνικής καταξίωσης και οικονομικού κέρδους οδηγεί σε σωματική και ψυχική καταπόνηση του οργανισμού.
Οταν συμβεί αυτό, το παιδί ή ο έφηβος αποκτά ένα μόνιμο άγχος επίδοσης, και απόδοσης, το οποίο συνοδεύεται και από φόβο αποτυχίας. Αυτό το χρόνιο άγχος έχει επιπτώσεις στη σωματική και στην ψυχική υγεία του παιδιού. Οι έφηβοι συχνά, για να μπορέσουν να αυξήσουν τις σωματικές του επιδόσεις και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των προπονητών ή των γονιών, μπορεί να χρησιμοποιήσουν κάποιες απαγορευμένες ουσίες προκειμένου να επιτύχουν τον προσδοκώμενο στόχο.
Οι υψηλές προσδοκίες που έχουν οι γονείς ή οι προπονητές από το παιδί έχουν αντίκτυπο στην ψυχική υγεία του. Το παιδί ενηλικιώνεται γρήγορα, αφού δεν χαίρεται μικρές και σημαντικές στιγμές της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, συχνά μειώνει τις κοινωνικές του συναναστροφές, αφού ο ελεύθερος χρόνος του καταναλώνεται στις προπονήσεις, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σ' ένα μοναχικό παιδί, και αποκτά ένα μόνιμο άγχος επίδοσης, το οποίο θα επηρεάσει και την ενήλικη ζωή του.
Εν κατακλείδι, ο ρόλος του αθλητισμού στη ζωή του παιδιού και του εφήβου είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Προκείμενου να μη χάσει την αξία του, οι γονείς και οι προπονητές θα χρειαστεί να περιορίσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες τους και να επιτρέψουν στο παιδί να ξεδιπλώσει τα δικά του μοναδικά χαρίσματα.
Συμβουλές για τους γονείς
Να επιτρέψουν στο παιδί τους να επιλέξει το ίδιο το άθλημα που επιθυμεί, ανάλογα με τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του.
Να μην πιέζουν το παιδί να αποδώσει περισσότερο απ' ό,τι το ίδιο μπορεί.
Να στηρίξουν το παιδί τους σε πιθανές αποτυχίες και να το επιβραβεύουν στις επιτυχίες του, χωρίς υπερβολές.
Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=77843
Βασική επιδίωξη της Πανελλήνιας Ημέρας Σχολικού Αθλητισμού, σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας, είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες που συμμετέχουν «να αποκομίζουν από την κάθε διοργάνωση τα ιδιαίτερα στοιχεία της ευρύτερης παιδείας, που ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει μέσω της συμμετοχής, της προσπάθειας, του συναγωνισμού και της προσωπικής υπέρβασης».Ο ρόλος του αθλητισμού στην παιδική και εφηβική ηλικία
Γράφει η ΑΠΟΣΤΟΛΙΑ ΝΤΕΚΟΒΑ κλινική ψυχολόγος
Η άθληση συμβάλλει στην καλύτερη ποιότητα ζωής, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, προλαμβάνει την παχυσαρκία, τα καρδιαγγειακά νοσήματα, καταπολεμά το άγχος και την κατάθλιψη στην ενήλικη ζωή.
Επίσης επιδρά θετικά στην προσωπικότητα του παιδιού, αφού του διδάσκει την αυτοπειθαρχία, την ομαδικότητα, τον θεμιτό ανταγωνισμό και αλτρουισμό, του ενισχύει το αίσθημα της άμιλλας και της συνεργασίας. Βοηθά το παιδί να αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο την ήττα και τη νίκη, να αναγνωρίσει το προσωπικό του λάθος, να δημιουργήσει θετική εικόνα εαυτού.
Ενα άλλο σημαντικό όφελος που προσφέρει ή άθληση στη ζωή του παιδιού είναι ότι του δίνεται η ευκαιρία να εκτονώσει την ενεργητικότητά του από το επιβαρημένο σχολικό πρόγραμμα. Αυτές ελάχιστες ώρες οι εβδομαδιαίως αποτελούν στιγμές χαλάρωσης, χαράς και διασκέδασης για το παιδί.
Ταυτόχρονα, ο αθλητισμός εμπνέει στα παιδιά και στους εφήβους υγιή πρότυπα συμπεριφοράς. Πρότυπα που αγαπούν και σέβονται την προσωπικότητά τους και το σώμα τους χωρίς υπερβολές. Αυτού του είδους τα πρότυπα απομακρύνουν τα παιδιά από τις διάφορες καταχρήσεις που μαστίζουν την κοινωνία μας, όπως η κατανάλωση αλκοόλ και καπνού καθώς και άλλων ουσιών, καθώς και από την υπερβολική και άσκοπη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή και του Internet.
Ο αθλητισμός όταν χάσει την πρωταρχική του αξία, της χαράς και της ευεξίας, και μετατραπεί σε κυνήγι δόξας, πρωταθλητισμού, κοινωνικής καταξίωσης και οικονομικού κέρδους οδηγεί σε σωματική και ψυχική καταπόνηση του οργανισμού.
Οταν συμβεί αυτό, το παιδί ή ο έφηβος αποκτά ένα μόνιμο άγχος επίδοσης, και απόδοσης, το οποίο συνοδεύεται και από φόβο αποτυχίας. Αυτό το χρόνιο άγχος έχει επιπτώσεις στη σωματική και στην ψυχική υγεία του παιδιού. Οι έφηβοι συχνά, για να μπορέσουν να αυξήσουν τις σωματικές του επιδόσεις και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των προπονητών ή των γονιών, μπορεί να χρησιμοποιήσουν κάποιες απαγορευμένες ουσίες προκειμένου να επιτύχουν τον προσδοκώμενο στόχο.
Οι υψηλές προσδοκίες που έχουν οι γονείς ή οι προπονητές από το παιδί έχουν αντίκτυπο στην ψυχική υγεία του. Το παιδί ενηλικιώνεται γρήγορα, αφού δεν χαίρεται μικρές και σημαντικές στιγμές της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, συχνά μειώνει τις κοινωνικές του συναναστροφές, αφού ο ελεύθερος χρόνος του καταναλώνεται στις προπονήσεις, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σ' ένα μοναχικό παιδί, και αποκτά ένα μόνιμο άγχος επίδοσης, το οποίο θα επηρεάσει και την ενήλικη ζωή του.
Εν κατακλείδι, ο ρόλος του αθλητισμού στη ζωή του παιδιού και του εφήβου είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Προκείμενου να μη χάσει την αξία του, οι γονείς και οι προπονητές θα χρειαστεί να περιορίσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες τους και να επιτρέψουν στο παιδί να ξεδιπλώσει τα δικά του μοναδικά χαρίσματα.
Συμβουλές για τους γονείς
Να επιτρέψουν στο παιδί τους να επιλέξει το ίδιο το άθλημα που επιθυμεί, ανάλογα με τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του.
Να μην πιέζουν το παιδί να αποδώσει περισσότερο απ' ό,τι το ίδιο μπορεί.
Να στηρίξουν το παιδί τους σε πιθανές αποτυχίες και να το επιβραβεύουν στις επιτυχίες του, χωρίς υπερβολές.
Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=77843
Ερώτηση: Γιατί είναι σημαντική η Ανάσταση του Χριστού;
Απάντηση: Η Ανάσταση του Ιησού είναι σημαντική για πολλούς λόγους. Πρώτον, αποδεικνύει την τεράστια δύναμη του Θεού. Η πίστη στην ανάσταση είναι πίστη στον Θεό. Εάν ο Θεός υπάρχει και εάν δημιούργησε το σύμπαν και έχει εξουσία επάνω του, έχει τη δύναμη να αναστήσει τους νεκρούς. Εάν δεν έχει τέτοια δύναμη, δεν είναι ένας Θεός άξιος της πίστης και της λατρείας μας. Μόνο Αυτός που δημιούργησε την ζωή μπορεί να την αναστήσει μετά τον θάνατο, μόνο Αυτός μπορεί να αντιστρέψει την φρικαλεότητα που είναι ο ίδιος ο θάνατος και μόνο Εκείνος μπορεί να αφαιρέσει το κεντρί του θανάτου και την νίκη του Άδη (Α΄ Κορινθίους 15:54-55). Με την Ανάσταση του Ιησού από τον τάφο, ο Θεός μας θυμίζει την απόλυτη κυριαρχία Του πάνω στη ζωή και στο θάνατο.
Δεύτερον, η Ανάσταση του Ιησού είναι ένα γεγονός που πιστοποιεί την ανάσταση του ανθρώπου που είναι μια βασική αρχή της Χριστιανικής πίστης. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες θρησκείες, μόνο ο Χριστιανισμός έχει ιδρυτή κάποιον που ξεπερνάει τον θάνατο και υπόσχεται ότι οι πιστοί του θα κάνουν το ίδιο. Όλες οι άλλες θρησκείες ιδρύθηκαν από ανθρώπους και προφήτες που το τέλος τους ήταν ο τάφος. Ως Χριστιανοί, οφείλουμε να μας παρηγορεί το γεγονός ότι ο Θεός μας έγινε άνθρωπος, πέθανε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα. Ο Άδης δεν μπορούσε να Τον κρατήσει. Σήμερα ζει και κάθεται στα δεξιά του Θεού Πατέρα στον Παράδεισο.
Στην προς Α΄ Κορινθίους κεφάλαιο 15, ο Παύλος εξηγεί με λεπτομέρεια την σπουδαιότητα της Ανάστασης του Χριστού. Κάποιοι στην Κόρινθο δεν πίστεψαν στην ανάσταση των νεκρών και σ΄ αυτό το κεφάλαιο ο Παύλος δίνει έξι καταστροφικές συνέπειες εάν δεν υπήρχε η Ανάσταση: 1) το κήρυγμα για τον Χριστό θα ήταν μάταιο (εδάφιο 14), 2) η πίστη στον Χριστό θα ήταν μάταιη (εδάφιο 14), 3) όλοι οι μάρτυρες και οι κήρυκες της αναστάσεως θα ήταν ψεύτες (εδάφιο 15), 4) κανείς δεν θα λυτρωνόταν από τις αμαρτίες του (εδάφιο 17), 5) όλοι οι πιστοί που πέθαναν θα είχαν χαθεί (εδάφιο 18) και 6) οι Χριστιανοί θα ήταν οι ελεεινότεροι άνθρωποι πάνω στη γη (εδάφιο 19). Αλλά πραγματικά ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς και «έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί» (εδάφιο 20) εξασφαλίζοντας ότι θα Τον ακολουθήσουμε σε ανάσταση.
Ο Θεόπνευστος Λόγος του Θεού εγγυάται την ανάσταση του πιστού στην έλευση του Ιησού Χριστού για την Αρπαγή του σώματός Του (της Εκκλησίας). Μια τέτοια ελπίδα και διαβεβαίωση έχει ως αποτέλεσμα έναν ψαλμό θριάμβου όπως γράφει ο Παύλος στο Α΄ Κορινθίους 15:55 «Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;»
Ποια είναι η σχέση αυτών των εδαφίων με την σπουδαιότητα της Ανάστασης; Ο Παύλος απαντάει «… γνωρίζοντας ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω» (εδάφιο 58). Μας θυμίζει ότι επειδή γνωρίζουμε ότι θα αναστηθούμε σε μια νέα ζωή, μπορούμε να υπομείνουμε την δίωξη και τον κίνδυνο για χάρη του Χριστού (εδάφια 29-31) όπως Εκείνος έκανε. Μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα χιλιάδων μαρτύρων στο πέρασμα της ιστορίας που ευχαρίστως αντάλλαξαν τις επίγειες ζωές τους για την αιώνια ζωή διαμέσου της αναστάσεως.
Η Ανάσταση είναι η θριαμβευτική και ένδοξη νίκη για κάθε πιστό. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε, θάφτηκε και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα σύμφωνα με την Γραφή. Και, έρχεται ξανά! Οι νεκροί εν Χριστώ θα αναστηθούνε και αυτοί που θα μείνουν και θα είναι ζωντανοί κατά την Έλευσή Του θα αλλάξουν και θα λάβουν νέα, ένδοξα σώματα (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13-18). Γιατί η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι σημαντική για την σωτηρία; Απόδειξε ότι ο Θεός δέχθηκε την θυσία του Ιησού για λογαριασμό μας. Αποδεικνύει ότι ο Θεός έχει την δύναμη να μας αναστήσει από τους νεκρούς. Εγγυάται ότι αυτοί που πιστεύουν στον Χριστό δεν θα παραμείνουν νεκροί αλλά θα αναστηθούνε σε αιώνια ζωή. Αυτή είναι η ευλογημένη ελπίδα μας!
Πηγή: http://www.gotquestions.org/Greek
Απάντηση: Η Ανάσταση του Ιησού είναι σημαντική για πολλούς λόγους. Πρώτον, αποδεικνύει την τεράστια δύναμη του Θεού. Η πίστη στην ανάσταση είναι πίστη στον Θεό. Εάν ο Θεός υπάρχει και εάν δημιούργησε το σύμπαν και έχει εξουσία επάνω του, έχει τη δύναμη να αναστήσει τους νεκρούς. Εάν δεν έχει τέτοια δύναμη, δεν είναι ένας Θεός άξιος της πίστης και της λατρείας μας. Μόνο Αυτός που δημιούργησε την ζωή μπορεί να την αναστήσει μετά τον θάνατο, μόνο Αυτός μπορεί να αντιστρέψει την φρικαλεότητα που είναι ο ίδιος ο θάνατος και μόνο Εκείνος μπορεί να αφαιρέσει το κεντρί του θανάτου και την νίκη του Άδη (Α΄ Κορινθίους 15:54-55). Με την Ανάσταση του Ιησού από τον τάφο, ο Θεός μας θυμίζει την απόλυτη κυριαρχία Του πάνω στη ζωή και στο θάνατο.
Δεύτερον, η Ανάσταση του Ιησού είναι ένα γεγονός που πιστοποιεί την ανάσταση του ανθρώπου που είναι μια βασική αρχή της Χριστιανικής πίστης. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες θρησκείες, μόνο ο Χριστιανισμός έχει ιδρυτή κάποιον που ξεπερνάει τον θάνατο και υπόσχεται ότι οι πιστοί του θα κάνουν το ίδιο. Όλες οι άλλες θρησκείες ιδρύθηκαν από ανθρώπους και προφήτες που το τέλος τους ήταν ο τάφος. Ως Χριστιανοί, οφείλουμε να μας παρηγορεί το γεγονός ότι ο Θεός μας έγινε άνθρωπος, πέθανε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα. Ο Άδης δεν μπορούσε να Τον κρατήσει. Σήμερα ζει και κάθεται στα δεξιά του Θεού Πατέρα στον Παράδεισο.
Στην προς Α΄ Κορινθίους κεφάλαιο 15, ο Παύλος εξηγεί με λεπτομέρεια την σπουδαιότητα της Ανάστασης του Χριστού. Κάποιοι στην Κόρινθο δεν πίστεψαν στην ανάσταση των νεκρών και σ΄ αυτό το κεφάλαιο ο Παύλος δίνει έξι καταστροφικές συνέπειες εάν δεν υπήρχε η Ανάσταση: 1) το κήρυγμα για τον Χριστό θα ήταν μάταιο (εδάφιο 14), 2) η πίστη στον Χριστό θα ήταν μάταιη (εδάφιο 14), 3) όλοι οι μάρτυρες και οι κήρυκες της αναστάσεως θα ήταν ψεύτες (εδάφιο 15), 4) κανείς δεν θα λυτρωνόταν από τις αμαρτίες του (εδάφιο 17), 5) όλοι οι πιστοί που πέθαναν θα είχαν χαθεί (εδάφιο 18) και 6) οι Χριστιανοί θα ήταν οι ελεεινότεροι άνθρωποι πάνω στη γη (εδάφιο 19). Αλλά πραγματικά ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς και «έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί» (εδάφιο 20) εξασφαλίζοντας ότι θα Τον ακολουθήσουμε σε ανάσταση.
Ο Θεόπνευστος Λόγος του Θεού εγγυάται την ανάσταση του πιστού στην έλευση του Ιησού Χριστού για την Αρπαγή του σώματός Του (της Εκκλησίας). Μια τέτοια ελπίδα και διαβεβαίωση έχει ως αποτέλεσμα έναν ψαλμό θριάμβου όπως γράφει ο Παύλος στο Α΄ Κορινθίους 15:55 «Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;»
Ποια είναι η σχέση αυτών των εδαφίων με την σπουδαιότητα της Ανάστασης; Ο Παύλος απαντάει «… γνωρίζοντας ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω» (εδάφιο 58). Μας θυμίζει ότι επειδή γνωρίζουμε ότι θα αναστηθούμε σε μια νέα ζωή, μπορούμε να υπομείνουμε την δίωξη και τον κίνδυνο για χάρη του Χριστού (εδάφια 29-31) όπως Εκείνος έκανε. Μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα χιλιάδων μαρτύρων στο πέρασμα της ιστορίας που ευχαρίστως αντάλλαξαν τις επίγειες ζωές τους για την αιώνια ζωή διαμέσου της αναστάσεως.
Η Ανάσταση είναι η θριαμβευτική και ένδοξη νίκη για κάθε πιστό. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε, θάφτηκε και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα σύμφωνα με την Γραφή. Και, έρχεται ξανά! Οι νεκροί εν Χριστώ θα αναστηθούνε και αυτοί που θα μείνουν και θα είναι ζωντανοί κατά την Έλευσή Του θα αλλάξουν και θα λάβουν νέα, ένδοξα σώματα (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13-18). Γιατί η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι σημαντική για την σωτηρία; Απόδειξε ότι ο Θεός δέχθηκε την θυσία του Ιησού για λογαριασμό μας. Αποδεικνύει ότι ο Θεός έχει την δύναμη να μας αναστήσει από τους νεκρούς. Εγγυάται ότι αυτοί που πιστεύουν στον Χριστό δεν θα παραμείνουν νεκροί αλλά θα αναστηθούνε σε αιώνια ζωή. Αυτή είναι η ευλογημένη ελπίδα μας!
Πηγή: http://www.gotquestions.org/Greek
Δημοσιεύουμε τα παρακάτω αρχεία στα οποία θα βρείτε υλικό για την παιδική κακοποίηση - παραμέληση και για τη διαχείριση θυμού στο σχολικό χώρο, που παρουσιάστηκε στην 1η, 2η, 3η, 4η, 7η και 8η περιφέρεια από την Κοινωνική Λειτουργό Ποντίκα Μαρία σε συνεργασία με τους σχολικούς συμβούλους μας. Επιπλέον, θα βρείτε συγκεντρωμένες όλες τις δομές και υπηρεσίες με τις οποίες ο καθένας μπορεί να συνεργαστεί και να παραπέμψει ανάλογα περιστατικά όπου αυτά παρουσιάζονται.
Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Δ. Θεοτοκόπουλος»
Ανακοίνωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου
Έχουν περάσει 42 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την αντίσταση της νέας γενιάς για Δημοκρατία, Κοινωνική Δικαιοσύνη, για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία.
Κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας η χούντα των συνταγματαρχών φυλάκισε κι εξόρισε χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Απαγόρευσε με νόμο τα Συνδικάτα των Εργαζομένων και τις Απεργίες, κυνήγησε και βασάνισε όσους πάλευαν για τα δικαιώματα των εργαζομένων, της νεολαίας, των μαθητών. Επέβαλε καθεστώς τρομοκρατίας και διώξεων.
Σήμερα, παρά την απόσταση του ιστορικού χρόνου, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε λόγω των πρωτόγνωρων συνθηκών που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα, τα πέντε τελευταία χρόνια βιώνουμε την εφαρμογή βαθιά αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών, με το πρόσχημα της καπιταλιστικής κρίσης και τη βοήθεια των μνημονίων και των διεθνών δεσμεύσεων που έχουν συνάψει οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Η κοινωνική κατεδάφιση συνεχίζεται με τις ανατροπές στο ασφαλιστικό σύστημα, τις νέες μειώσεις στους συνταξιούχους, την πλήρη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και των δομών πρόνοιας και τη συρρίκνωση του Δημόσιου Σχολείου.
Η Ιστορία των αγωνιστών του Πολυτεχνείου μας διδάσκει πως σήμερα οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν. Όπως τότε που η νέα γενιά μετέτρεψε τη διαμαρτυρία σε σύγκρουση, έτσι και σήμερα ο ελληνικός λαός οφείλει να αντισταθεί και να συγκρουστεί με Κυβερνήσεις, Τρόικα και ΔΝΤ, μνημόνια και αντιδραστικές πολιτικές. Το Πολυτεχνείο έγινε σύμβολο γιατί μας δίδαξε ότι ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα. Για όλες τις εποχές, για όλες τις καταστάσεις.
Ανακοίνωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου
Έχουν περάσει 42 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την αντίσταση της νέας γενιάς για Δημοκρατία, Κοινωνική Δικαιοσύνη, για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία.
Κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας η χούντα των συνταγματαρχών φυλάκισε κι εξόρισε χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Απαγόρευσε με νόμο τα Συνδικάτα των Εργαζομένων και τις Απεργίες, κυνήγησε και βασάνισε όσους πάλευαν για τα δικαιώματα των εργαζομένων, της νεολαίας, των μαθητών. Επέβαλε καθεστώς τρομοκρατίας και διώξεων.
Σήμερα, παρά την απόσταση του ιστορικού χρόνου, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε λόγω των πρωτόγνωρων συνθηκών που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα, τα πέντε τελευταία χρόνια βιώνουμε την εφαρμογή βαθιά αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών, με το πρόσχημα της καπιταλιστικής κρίσης και τη βοήθεια των μνημονίων και των διεθνών δεσμεύσεων που έχουν συνάψει οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Η κοινωνική κατεδάφιση συνεχίζεται με τις ανατροπές στο ασφαλιστικό σύστημα, τις νέες μειώσεις στους συνταξιούχους, την πλήρη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και των δομών πρόνοιας και τη συρρίκνωση του Δημόσιου Σχολείου.
Η Ιστορία των αγωνιστών του Πολυτεχνείου μας διδάσκει πως σήμερα οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν. Όπως τότε που η νέα γενιά μετέτρεψε τη διαμαρτυρία σε σύγκρουση, έτσι και σήμερα ο ελληνικός λαός οφείλει να αντισταθεί και να συγκρουστεί με Κυβερνήσεις, Τρόικα και ΔΝΤ, μνημόνια και αντιδραστικές πολιτικές. Το Πολυτεχνείο έγινε σύμβολο γιατί μας δίδαξε ότι ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα. Για όλες τις εποχές, για όλες τις καταστάσεις.
Τιμούμε σήμερα και γιορτάζουμε μια επέτειο. Την επέτειο του Πολυτεχνείου, την 17η Νοέμβρη 1973. Η ημέρα αυτή που θα θυμίζει σ΄ όλους μας πως για τη λευτεριά χρειάζονται αγώνες. Στον αγώνα αυτό τα νιάτα της πατρίδας μας έδωσαν το μεγάλο παρών με επικεφαλής τους φοιτητές του Πολυτεχνείου.
Δίκαια λοιπόν καθιερώθηκε ως γιορτή της νεολαίας, γιορτή Σχολική. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος Θα πληροφορηθήκατε από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες με πόσο ενθουσιασμό, συγκίνηση και περηφάνια γιορτάζεται και φέτος η επέτειος του Πολυτεχνείου.
Ένας απ΄ τους σκοπούς της σημερινής γιορτής είναι να μη ξεχάσουμε τι έγινε τότε σαν σήμερα. Γι” αυτό ας γυρίσει η μνήμη μας στο 1973. Μια χρονιά πικρή; η πιο πικρή ίσως της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας που αγκάλιασε Θανάσιμα την πατρίδα μας από το 1967. Η χούντα είχε κουρελιάσει κάθε ιδέα κράτους, κάθε ιδέα δικαιοσύνης, κάθε ιδέα αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γιατί ήξερε πώς τα φοιτητικά νιάτα ήταν ο μεγάλος εχθρός της:
Τα βάσανα, οι εξορίες, οι ταπεινώσεις σπάνια έφταναν στο λαό γιατί η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ήταν στα χέρια της χούντας και σ” όλα υπήρχε λογοκρισία. Μόνο εκείνοι που ήξεραν από κοντά τα βάσανα των συγγενών και των φίλων τους στην εξορία ή στη φυλακή μπορούσαν να μας πουν για τις ταλαιπωρίες που περνούσε ο λαός μας. Αλλά η πίκρα σιγά – σιγά μεγάλωνε, φούντωσε σαν Θολό κατεβασμένο ποτάμι και έγινε οργή στα χρόνια που κύλησαν.
Και άρχισαν τότε οι πρώτες αντιδράσεις ενάντια στη Χούντα. Οι εργάτες έκαναν, απεργίες, οι σπουδαστές των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έκαναν αποχές μαθημάτων.
Ο λαός της Αθήνας όπως και ολόκληρος ο Ελληνικός λαός, εκτός από ελάχιστους που ήταν προσκολλημένοι στο δικτατορικό καθεστώς της Χούντας, που από καιρό άρχισε να τρίζει, να κλονίζεται, περίμενε τους τελευταίους μήνες πως θ” άλλαζε η πολιτική κατάσταση της χώρας ύστερα από τα χτυπήματα που δεχόταν καθημερινά. Γιατί επιτέλους ύστερα από τόσα χρόνια και κάτω από την πίεση και την αντίδραση του λαού και λόγω των εσωτερικών της αντιθέσεων η δικτατορία αποφάσισε να φορέσει φιλελεύθερη μάσκα διορίζοντας πρωθυπουργό κάποιο αποτυχημένο πολιτικό. Ο λαός περίμενε και περίμενε, μα η πολυπόθητη αλλαγή, η αποκατάσταση της δημοκρατίας δεν ερχόταν.
Η αγανάκτηση του λαού μεγαλώνει. Τα προβλήματα αντί να λύνονται, πληθαίνουν. Η νεολαία και προπαντός οι φοιτητές, το πιο μαχητικό τμήμα του λαού μας βλέπουν ότι τα αιτήματά τους τα σχετικά με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος, δεν Θα λυθούν, αν δεν γίνει η πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας.
Για την συγκεκριμένη αυτή αλλαγή ο αγώνας των φοιτητών γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, και σιγά – σιγά από καθαρά φοιτητικός και συνδικαλιστικός γίνεται αγώνας όλου του ελληνικού λαού, γίνεται αγώνας πολιτικός, γίνεται αγώνας για τα πιο απαραίτητα πράγματα: Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.
Οι λέξεις αυτές ήταν το σύνθημα που μέσα του κρύβονταν η λύση των προβλημάτων εκείνης της εποχής. Και τα προβλήματα οικονομικά; επαγγελματικά, κοινωνικά απασχολούν όλους τους εργαζόμενους, όλο τον λαό: Κάτω από την φοβέρα της στρατιωτικής δικτατορίας το μόνο που απομένει είναι η διαμαρτυρία. Αρχίζουν τα συλλαλητήρια, απεργίες, στάσεις εργασίας, αποχή από τα μαθήματα. Παντού πρώτοι οι φοιτητές πρωτοστατούν, προετοιμάζουν όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Και φθάνουμε στο Νοέμβρη του 1973 που οι φοιτητές με κέντρο το Πολυτεχνείο Θ” αρχίσουν ένα αγώνα ενάντια στο καθεστώς της χούντας. Ο αγώνας του Πολυτεχνείου από φοιτητική διαμαρτυρία γίνεται λαϊκό ξέσπασμα για τα όσα υπόφερε ο λαός στα χρόνια της πιο σκληρής δικτατορίας που γνώρισε αυτός ο τόπος.
Στον αγώνα παίρνουν μέρος όχι μόνο φοιτητές, αλλά και η νεολαία όλων των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών παρατάξεων: Ξεκινούν ένα αγώνα δύσκολο, μα τους δυναμώνει η πίστη στην ελευθερία και τους στηρίζει ελπίδα πως η δικτατορία δεν μπορεί να μείνει πια πολύ ακόμα και πως θα ξημερώσει για την πατρίδα η πολυπόθητη μέρα της λευτεριάς.
Όπως και άλλες φορές στην ιστορία της πατρίδας μάς, αλλά τώρα περισσότερο από ποτέ, τα Ελληνικά νιάτα φλογισμένα από τον πόθο της ελευθερίας, αδερφωμένα κάνουν έναν αγώνα μέχρι Θανάτου, γιατί όπως πολύ καλά το ξέρουν οι Έλληνες «Η ελευθερία δεν χαρίζεται, κατακτιέται.
Τα ελληνικά νιάτα γι” άλλη μια φορά έδειξαν ότι ξέρουν ν” αντιστέκονται στη βία. Έδειξαν ότι ξέρουν να υπερασπίζονται την Ελευθερία που είναι βγαλμένη «Απ” τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά. Ξεσηκώθηκαν και πάλι για να δικαιώσουν το μεγάλο Εθνάρχη που είπε: «Ένα Έθνος χωρίς επαναστατημένα νιάτα είναι χαμένο». Τον Ελ. Βενιζέλο.
Στο Πολυτεχνείο 14 Νοέμβρη 1973
Οι φοιτητές οργανώνουν τον αγώνα τους και αποφασίζουν να κλειστούν στο Πολυτεχνείο. Για το σκοπό αυτό δημιουργούν διάφορες επιτροπές για την καλύτερη διεξαγωγή του αγώνα. Αρχίζουν να συγκεντρώνουν τρόφιμα, φάρμακα, ορίζονται φρουρές στα πιο επίκαιρα σημεία του Πολυτεχνείου.
Στις 15 Νοέμβρη 1973:
Οργανώνεται και ιατρείο για την χειρότερη περίπτωση. Η ημέρα περνάει γεμάτη ανησυχία για το τι Θα αποφασίσει η χούντα μετά την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Και το βράδυ ακούγεται στην επαναστατημένη πόλη το μήνυμα «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο». Και ακούονται οι πρώτες εκπομπές των ελεύθερων πολιορκημένων και αγωνιζομένων φοιτητών από το ραδιοφωνικό σταθμό που έστησαν. .
Οι φοιτητές στέλνουν αγωνιστικά συνθήματα, διαδηλώνουν την θέλησή τους να συνεχίσουν τον δίκαιο αγώνα τους και ζητούν την συμπαράσταση του λαού και των πολιτικών ηγετών του τόπου. Και ο λαός πρόθυμα προσφέρει την υλική του και ηθική του βοήθεια και οι πολιτικοί με δηλώσεις τους βρίσκονται στο πλευρό των φοιτητών και καυτηριάζουν την στάση της χούντας απέναντι στην νεολαία.
Το πρωί της 16 Νοέμβρη οι φοιτητές ορίζουν την τελική συντονιστική επιτροπή που αποτελείται και από δυο εκπροσώπους των εργατών.
Γύρω απ” το Πολυτεχνείο έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες λαού φοιτητές και φοιτήτριες, εργάτες και εργάτριες, μαθητές και μαθήτριες, δημόσιοι υπάλληλοι και πολίτες κάθε κοινωνικής τάξης. Άλλοι νέοι οχυρώνουν τον χώρο του Πολυτεχνείου με οδοφράγματα, άλλοι προσπαθούν ν” ακινητοποιήσουν τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ.
Ο λαός της Ελλάδας και ιδιαίτερα ο λαός της Αθήνας ζει όλη αυτή την κατάσταση με ανησυχία και αγωνία, προσεύχεται και φοβάται ίσως, μα και ελπίζει, περιμένει ότι κάτι καλό Θα γίνει στο τέλος.
Το Πολυτεχνείο γεμάτο αγωνιστές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, στα προαύλια, στις αίθουσες, στις ταράτσες, τραγουδούν και φωνάζουν όλοι μαζί: «Ζήτω η Λευτεριά, Κάτω η τυραννία, Είμαστε αδέρφια. Οι νεαροί αγωνιστές με την συμπαράσταση των καθηγητών τους μέσα στο Πολυτεχνείο και του έξω κόσμου παίρνουν θάρρος και συνεχίζουν τον αγώνα τους. Στα αγνά αυτά ελληνόπουλα που όπως λέει ο ποιητής «Νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο με πάνου και κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία» και στα ειρηνικά τους συνθήματα, τα μόνο όπλα τους, Θα στείλει ο διχτάτορας τα τανκς να τα χτυπήσουν.
Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η χουντική κυβέρνηση είχε διαβεβαιώσει τον Πρύτανη ότι: «ο χώρος είναι άσυλο φοιτητών ιερό και δεν Θα παραβιασθεί»: Παρά τη διαβεβαίωση πυροβολούν τους άοπλους φοιτητές και όσους τους συμπαραστέκονται. Επιτίθενται με γκλομπς, και χτυπούν όσους συναντούν γύρω από το Πολυτεχνείο. Πολλοί τραυματίες και μερικοί νεκροί.
Ο πολιορκημένος ραδιοφωνικός σταθμός ζητάει τη βοήθεια γιατρών για τους τραυματίες. Πολλοί γιατροί πηγαίνουν αν και κινδυνεύουν, και προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια.
17 Νοέμβρη 1973, ώρα 2 το πρωί. Τα τανκ πλησιάζουν το Πολυτεχνείο. Οι πολιορκημένοι φοιτητές φωνάζουν «Φαντάροι, είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέρφια, μη μας χτυπήσετε».
Ώρα 3 το πρωί. Ένα τανκ γκρεμίζει την πόρτα του Πολυτεχνείου και στρατός και αστυνομικοί μπαίνουν στο προαύλιο. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών καταγγέλλει στον Ελληνικό λαό την ανίερη πράξη του διχτάτορα.
Οι φοιτητές, μπροστά στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, προσπαθούν να φύγουν, πηδώντας τα κάγκελα; μα δέχονται, αγριότατες επιθέσεις. Πολλοί φαντάροι, αν και έχουν διαταγή να χτυπούν αλύπητα, προστατεύουν τους φοιτητές και τους βοηθούν να φύγουν. Πάρα πολλοί φοιτητές και πολίτες πιάστηκαν και οδηγήθηκαν στην Ε.Σ.Α., όπου βασανίστηκαν φρικτά.
Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών και των ελεύθερων αγωνιζομένων πολιτών μεταδίδει «Λαέ, μας σκοτώνουν! Την ώρα τούτη πεθαίνουμε για τη λευτεριά! σου! Μας σκοτώνουν! Βοήθεια! Θα νικήσουμε! Ο φασισμός επέδραμε, αλλά δε θα περάσει… Να, φτάσαν. Ακούτε τους πυροβολισμούς…
«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή…» και μετά δεν ξανακούστηκε τη βραδιά εκείνη.
Το κυνηγητό των φοιτητών και των πολιτών συνεχίστηκε μέχρι το πρωί. Οι νεκροί στο Πολυτεχνείο είναι 18 και τραυματίες 1.103.
Πόσος ήταν ο πόθος του λαού μας για δημοκρατίά το είδαμε στο ξέσπασμά του τον Ιούλιο του 1974.. Πόσος ήταν ο πόνος μας, αλλά και ή περηφάνια μας για τους ήρωες του Πολυτεχνείου το είδαμε το Νοέμβρη του 1974 ακριβώς στην πρώτη επέτειο των γεγονότων του Πολυτεχνείου, όπως το βλέπουμε και σε κάθε επέτειο, κάθε 17 του Νοέμβρη.
Η κοσμοσυρροή, η ανθρωποθάλασσα στο Πολυτεχνείο, στον τόπο της Θυσίας, είναι το μεγάλο προσκύνημα στη μνήμη των αγωνιστών του. Ατέλειωτη σειρά απ” τα πιο όμορφά λουλούδια της ελληνικής γης σκεπάζουν την πόρτα του Πολυτεχνείου το σύμβολο αυτό εκείνης της ένδοξης μέρας.
Τα μηνύματα στα χιλιάδες χαρτάκια είναι ο τυπωμένος πόνος για τον χαμό των νέων παιδιών για την άδικη και άνιση μεταχείριση που τους έγινε εκείνο το αξέχαστο βράδυ στις 17 Νοέμβρη 1973.
Και φέτος πάλι στον 3ή/μέρο γιορτασμό του Πολυτεχνείου πλημμύρισε το προαύλιο και οι δρόμοι γύρω από προσκυνητές που ξέρουν να τιμούν τους αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη των ηρώων.
Ας σταθούμε κι εμείς μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου, ταπεινοί προσκυνητές, κι ας προσευχηθούμε ν” απαλύνουν οι ψυχές όλων μας. Και η μνήμη να μη χρειασθεί παρά για να διδάξει σ” όλους μας πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε το αγαθό της δημοκρατίας και της ελευθερίας, ΕΘνικής, Πολιτικής, Κοινωνικής.
Γιατί σκοπός του ανθρώπου είναι να χαίρεταί τη λευτεριά και την ευθύνη της δημιουργίας και δεν δημιουργεί κανείς χωρίς ελευθερία.
Σήμερα που τιμάμε το πιο πρόσφατο ηρωικό γεγονός της νεώτερης ιστορίας μας ξέρουμε ότι το Πολυτεχνείο έδωσε κραυγή και αίμα για να σαρωθεί η δικτατορία . .
Τα γεγονότα πρέπει να μας διδάσκουν και το Πολυτεχνείο με τον αγώνα του μας διδάσκει ότι ο λαός ενωμένος οργανώνεται και νικά τον οποιοδήποτε εχθρό του. Ενότητα κι αποφασιστικότητα είναι το νόημα της Ειρηνικής πορείας που κλείνει κάθε χρόνο τη γιορτή.
Στ” αυτιά μας Θ” αντηχεί κάθε χρόνο αυτές τις μέρες. Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο ο Σταθμός των ελεύθερων Ελλήνων: Γιατί τούτος ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
πηγή:
Δίκαια λοιπόν καθιερώθηκε ως γιορτή της νεολαίας, γιορτή Σχολική. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος Θα πληροφορηθήκατε από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες με πόσο ενθουσιασμό, συγκίνηση και περηφάνια γιορτάζεται και φέτος η επέτειος του Πολυτεχνείου.
Ένας απ΄ τους σκοπούς της σημερινής γιορτής είναι να μη ξεχάσουμε τι έγινε τότε σαν σήμερα. Γι” αυτό ας γυρίσει η μνήμη μας στο 1973. Μια χρονιά πικρή; η πιο πικρή ίσως της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας που αγκάλιασε Θανάσιμα την πατρίδα μας από το 1967. Η χούντα είχε κουρελιάσει κάθε ιδέα κράτους, κάθε ιδέα δικαιοσύνης, κάθε ιδέα αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γιατί ήξερε πώς τα φοιτητικά νιάτα ήταν ο μεγάλος εχθρός της:
Τα βάσανα, οι εξορίες, οι ταπεινώσεις σπάνια έφταναν στο λαό γιατί η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ήταν στα χέρια της χούντας και σ” όλα υπήρχε λογοκρισία. Μόνο εκείνοι που ήξεραν από κοντά τα βάσανα των συγγενών και των φίλων τους στην εξορία ή στη φυλακή μπορούσαν να μας πουν για τις ταλαιπωρίες που περνούσε ο λαός μας. Αλλά η πίκρα σιγά – σιγά μεγάλωνε, φούντωσε σαν Θολό κατεβασμένο ποτάμι και έγινε οργή στα χρόνια που κύλησαν.
Και άρχισαν τότε οι πρώτες αντιδράσεις ενάντια στη Χούντα. Οι εργάτες έκαναν, απεργίες, οι σπουδαστές των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έκαναν αποχές μαθημάτων.
Ο λαός της Αθήνας όπως και ολόκληρος ο Ελληνικός λαός, εκτός από ελάχιστους που ήταν προσκολλημένοι στο δικτατορικό καθεστώς της Χούντας, που από καιρό άρχισε να τρίζει, να κλονίζεται, περίμενε τους τελευταίους μήνες πως θ” άλλαζε η πολιτική κατάσταση της χώρας ύστερα από τα χτυπήματα που δεχόταν καθημερινά. Γιατί επιτέλους ύστερα από τόσα χρόνια και κάτω από την πίεση και την αντίδραση του λαού και λόγω των εσωτερικών της αντιθέσεων η δικτατορία αποφάσισε να φορέσει φιλελεύθερη μάσκα διορίζοντας πρωθυπουργό κάποιο αποτυχημένο πολιτικό. Ο λαός περίμενε και περίμενε, μα η πολυπόθητη αλλαγή, η αποκατάσταση της δημοκρατίας δεν ερχόταν.
Η αγανάκτηση του λαού μεγαλώνει. Τα προβλήματα αντί να λύνονται, πληθαίνουν. Η νεολαία και προπαντός οι φοιτητές, το πιο μαχητικό τμήμα του λαού μας βλέπουν ότι τα αιτήματά τους τα σχετικά με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος, δεν Θα λυθούν, αν δεν γίνει η πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας.
Για την συγκεκριμένη αυτή αλλαγή ο αγώνας των φοιτητών γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, και σιγά – σιγά από καθαρά φοιτητικός και συνδικαλιστικός γίνεται αγώνας όλου του ελληνικού λαού, γίνεται αγώνας πολιτικός, γίνεται αγώνας για τα πιο απαραίτητα πράγματα: Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.
Οι λέξεις αυτές ήταν το σύνθημα που μέσα του κρύβονταν η λύση των προβλημάτων εκείνης της εποχής. Και τα προβλήματα οικονομικά; επαγγελματικά, κοινωνικά απασχολούν όλους τους εργαζόμενους, όλο τον λαό: Κάτω από την φοβέρα της στρατιωτικής δικτατορίας το μόνο που απομένει είναι η διαμαρτυρία. Αρχίζουν τα συλλαλητήρια, απεργίες, στάσεις εργασίας, αποχή από τα μαθήματα. Παντού πρώτοι οι φοιτητές πρωτοστατούν, προετοιμάζουν όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Και φθάνουμε στο Νοέμβρη του 1973 που οι φοιτητές με κέντρο το Πολυτεχνείο Θ” αρχίσουν ένα αγώνα ενάντια στο καθεστώς της χούντας. Ο αγώνας του Πολυτεχνείου από φοιτητική διαμαρτυρία γίνεται λαϊκό ξέσπασμα για τα όσα υπόφερε ο λαός στα χρόνια της πιο σκληρής δικτατορίας που γνώρισε αυτός ο τόπος.
Στον αγώνα παίρνουν μέρος όχι μόνο φοιτητές, αλλά και η νεολαία όλων των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών παρατάξεων: Ξεκινούν ένα αγώνα δύσκολο, μα τους δυναμώνει η πίστη στην ελευθερία και τους στηρίζει ελπίδα πως η δικτατορία δεν μπορεί να μείνει πια πολύ ακόμα και πως θα ξημερώσει για την πατρίδα η πολυπόθητη μέρα της λευτεριάς.
Όπως και άλλες φορές στην ιστορία της πατρίδας μάς, αλλά τώρα περισσότερο από ποτέ, τα Ελληνικά νιάτα φλογισμένα από τον πόθο της ελευθερίας, αδερφωμένα κάνουν έναν αγώνα μέχρι Θανάτου, γιατί όπως πολύ καλά το ξέρουν οι Έλληνες «Η ελευθερία δεν χαρίζεται, κατακτιέται.
Τα ελληνικά νιάτα γι” άλλη μια φορά έδειξαν ότι ξέρουν ν” αντιστέκονται στη βία. Έδειξαν ότι ξέρουν να υπερασπίζονται την Ελευθερία που είναι βγαλμένη «Απ” τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά. Ξεσηκώθηκαν και πάλι για να δικαιώσουν το μεγάλο Εθνάρχη που είπε: «Ένα Έθνος χωρίς επαναστατημένα νιάτα είναι χαμένο». Τον Ελ. Βενιζέλο.
Στο Πολυτεχνείο 14 Νοέμβρη 1973
Οι φοιτητές οργανώνουν τον αγώνα τους και αποφασίζουν να κλειστούν στο Πολυτεχνείο. Για το σκοπό αυτό δημιουργούν διάφορες επιτροπές για την καλύτερη διεξαγωγή του αγώνα. Αρχίζουν να συγκεντρώνουν τρόφιμα, φάρμακα, ορίζονται φρουρές στα πιο επίκαιρα σημεία του Πολυτεχνείου.
Στις 15 Νοέμβρη 1973:
Οργανώνεται και ιατρείο για την χειρότερη περίπτωση. Η ημέρα περνάει γεμάτη ανησυχία για το τι Θα αποφασίσει η χούντα μετά την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Και το βράδυ ακούγεται στην επαναστατημένη πόλη το μήνυμα «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο». Και ακούονται οι πρώτες εκπομπές των ελεύθερων πολιορκημένων και αγωνιζομένων φοιτητών από το ραδιοφωνικό σταθμό που έστησαν. .
Οι φοιτητές στέλνουν αγωνιστικά συνθήματα, διαδηλώνουν την θέλησή τους να συνεχίσουν τον δίκαιο αγώνα τους και ζητούν την συμπαράσταση του λαού και των πολιτικών ηγετών του τόπου. Και ο λαός πρόθυμα προσφέρει την υλική του και ηθική του βοήθεια και οι πολιτικοί με δηλώσεις τους βρίσκονται στο πλευρό των φοιτητών και καυτηριάζουν την στάση της χούντας απέναντι στην νεολαία.
Το πρωί της 16 Νοέμβρη οι φοιτητές ορίζουν την τελική συντονιστική επιτροπή που αποτελείται και από δυο εκπροσώπους των εργατών.
Γύρω απ” το Πολυτεχνείο έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες λαού φοιτητές και φοιτήτριες, εργάτες και εργάτριες, μαθητές και μαθήτριες, δημόσιοι υπάλληλοι και πολίτες κάθε κοινωνικής τάξης. Άλλοι νέοι οχυρώνουν τον χώρο του Πολυτεχνείου με οδοφράγματα, άλλοι προσπαθούν ν” ακινητοποιήσουν τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ.
Ο λαός της Ελλάδας και ιδιαίτερα ο λαός της Αθήνας ζει όλη αυτή την κατάσταση με ανησυχία και αγωνία, προσεύχεται και φοβάται ίσως, μα και ελπίζει, περιμένει ότι κάτι καλό Θα γίνει στο τέλος.
Το Πολυτεχνείο γεμάτο αγωνιστές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, στα προαύλια, στις αίθουσες, στις ταράτσες, τραγουδούν και φωνάζουν όλοι μαζί: «Ζήτω η Λευτεριά, Κάτω η τυραννία, Είμαστε αδέρφια. Οι νεαροί αγωνιστές με την συμπαράσταση των καθηγητών τους μέσα στο Πολυτεχνείο και του έξω κόσμου παίρνουν θάρρος και συνεχίζουν τον αγώνα τους. Στα αγνά αυτά ελληνόπουλα που όπως λέει ο ποιητής «Νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο με πάνου και κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία» και στα ειρηνικά τους συνθήματα, τα μόνο όπλα τους, Θα στείλει ο διχτάτορας τα τανκς να τα χτυπήσουν.
Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η χουντική κυβέρνηση είχε διαβεβαιώσει τον Πρύτανη ότι: «ο χώρος είναι άσυλο φοιτητών ιερό και δεν Θα παραβιασθεί»: Παρά τη διαβεβαίωση πυροβολούν τους άοπλους φοιτητές και όσους τους συμπαραστέκονται. Επιτίθενται με γκλομπς, και χτυπούν όσους συναντούν γύρω από το Πολυτεχνείο. Πολλοί τραυματίες και μερικοί νεκροί.
Ο πολιορκημένος ραδιοφωνικός σταθμός ζητάει τη βοήθεια γιατρών για τους τραυματίες. Πολλοί γιατροί πηγαίνουν αν και κινδυνεύουν, και προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια.
17 Νοέμβρη 1973, ώρα 2 το πρωί. Τα τανκ πλησιάζουν το Πολυτεχνείο. Οι πολιορκημένοι φοιτητές φωνάζουν «Φαντάροι, είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέρφια, μη μας χτυπήσετε».
Ώρα 3 το πρωί. Ένα τανκ γκρεμίζει την πόρτα του Πολυτεχνείου και στρατός και αστυνομικοί μπαίνουν στο προαύλιο. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών καταγγέλλει στον Ελληνικό λαό την ανίερη πράξη του διχτάτορα.
Οι φοιτητές, μπροστά στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, προσπαθούν να φύγουν, πηδώντας τα κάγκελα; μα δέχονται, αγριότατες επιθέσεις. Πολλοί φαντάροι, αν και έχουν διαταγή να χτυπούν αλύπητα, προστατεύουν τους φοιτητές και τους βοηθούν να φύγουν. Πάρα πολλοί φοιτητές και πολίτες πιάστηκαν και οδηγήθηκαν στην Ε.Σ.Α., όπου βασανίστηκαν φρικτά.
Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών και των ελεύθερων αγωνιζομένων πολιτών μεταδίδει «Λαέ, μας σκοτώνουν! Την ώρα τούτη πεθαίνουμε για τη λευτεριά! σου! Μας σκοτώνουν! Βοήθεια! Θα νικήσουμε! Ο φασισμός επέδραμε, αλλά δε θα περάσει… Να, φτάσαν. Ακούτε τους πυροβολισμούς…
«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή…» και μετά δεν ξανακούστηκε τη βραδιά εκείνη.
Το κυνηγητό των φοιτητών και των πολιτών συνεχίστηκε μέχρι το πρωί. Οι νεκροί στο Πολυτεχνείο είναι 18 και τραυματίες 1.103.
Πόσος ήταν ο πόθος του λαού μας για δημοκρατίά το είδαμε στο ξέσπασμά του τον Ιούλιο του 1974.. Πόσος ήταν ο πόνος μας, αλλά και ή περηφάνια μας για τους ήρωες του Πολυτεχνείου το είδαμε το Νοέμβρη του 1974 ακριβώς στην πρώτη επέτειο των γεγονότων του Πολυτεχνείου, όπως το βλέπουμε και σε κάθε επέτειο, κάθε 17 του Νοέμβρη.
Η κοσμοσυρροή, η ανθρωποθάλασσα στο Πολυτεχνείο, στον τόπο της Θυσίας, είναι το μεγάλο προσκύνημα στη μνήμη των αγωνιστών του. Ατέλειωτη σειρά απ” τα πιο όμορφά λουλούδια της ελληνικής γης σκεπάζουν την πόρτα του Πολυτεχνείου το σύμβολο αυτό εκείνης της ένδοξης μέρας.
Τα μηνύματα στα χιλιάδες χαρτάκια είναι ο τυπωμένος πόνος για τον χαμό των νέων παιδιών για την άδικη και άνιση μεταχείριση που τους έγινε εκείνο το αξέχαστο βράδυ στις 17 Νοέμβρη 1973.
Και φέτος πάλι στον 3ή/μέρο γιορτασμό του Πολυτεχνείου πλημμύρισε το προαύλιο και οι δρόμοι γύρω από προσκυνητές που ξέρουν να τιμούν τους αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη των ηρώων.
Ας σταθούμε κι εμείς μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου, ταπεινοί προσκυνητές, κι ας προσευχηθούμε ν” απαλύνουν οι ψυχές όλων μας. Και η μνήμη να μη χρειασθεί παρά για να διδάξει σ” όλους μας πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε το αγαθό της δημοκρατίας και της ελευθερίας, ΕΘνικής, Πολιτικής, Κοινωνικής.
Γιατί σκοπός του ανθρώπου είναι να χαίρεταί τη λευτεριά και την ευθύνη της δημιουργίας και δεν δημιουργεί κανείς χωρίς ελευθερία.
Σήμερα που τιμάμε το πιο πρόσφατο ηρωικό γεγονός της νεώτερης ιστορίας μας ξέρουμε ότι το Πολυτεχνείο έδωσε κραυγή και αίμα για να σαρωθεί η δικτατορία . .
Τα γεγονότα πρέπει να μας διδάσκουν και το Πολυτεχνείο με τον αγώνα του μας διδάσκει ότι ο λαός ενωμένος οργανώνεται και νικά τον οποιοδήποτε εχθρό του. Ενότητα κι αποφασιστικότητα είναι το νόημα της Ειρηνικής πορείας που κλείνει κάθε χρόνο τη γιορτή.
Στ” αυτιά μας Θ” αντηχεί κάθε χρόνο αυτές τις μέρες. Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο ο Σταθμός των ελεύθερων Ελλήνων: Γιατί τούτος ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
πηγή:
Συγχωρέστε τους γονείς σας
Το να είσαι γονιός είναι ένα δύσκολο έργο και μια ευθύνη πλήρους απασχόλησης. Τα παιδιά απαιτούν προσοχή, φροντίδα και σεβασμό, γιατί η σχέση με τους γονείς τους αφήνουν βαθιά σημάδια που θα επηρεάσουν τη συμπεριφορά τους και την ενήλικη ζωή τους. Πολλοί γονείς είχαν ένα τρόπο διαπαιδαγώγησης από τους δικούς τους γονείς και αυτόν εφάρμοσαν και στα παιδιά τους. Αρά ποιος είναι αυτός που έχει την ευθύνη για τα προβλήματα της παιδικής μας ηλικίας; Όχι ποιος είναι ο ένοχος, αλλά ποιος έχει την ευθύνη. Εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε κανέναν, γιατί δεν ξέρουμε ακριβώς με ποιες συνθήκες μεγάλωσαν οι γονείς μας αλλά και οι παππούδες μας και ούτω καθεξής.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν τα παιδιά τους και προσπαθούν να τους παρέχουν ότι καλύτερο. Αλλά ακόμη και αυτή η μορφή σχέσης μεταξύ παιδιού και γονέα μπορεί να είναι διαταραγμένη αφού η υπερβολική ανησυχία των γονέων και οι υψηλές τους προσδοκίες για το αν είναι αρκετά αυτά που παρέχουν στο παιδί προκαλεί εκνευρισμό, ανησυχία και πίεση. Το πιο σημαντικό «πράγμα» που χρειάζεται ένα παιδί είναι και θα είναι πάντα η αγάπη. Το να αγαπάς και να αποδέχεσαι το παιδί σου είναι η βάση μιας υγιούς οικογένειας και μιας αρμονικής συμβίωσης. Και μιλάω απλά για αγάπη και όχι για κτητικότητα.
Όταν ένα παιδί είναι σε μικρή ηλικία, οι γονείς του είναι ότι πιο σημαντικό για αυτό. Καθώς μεγαλώνει ταυτίζεται όλο και περισσότερο με αυτούς και ασπάζεται τη στάση ζωής και τις αξίες τους. Στην εφηβεία η σχέση αλλάζει και εκείνοι που ήταν πριν από το λόγο σχεδόν «θεοί» για το παιδί μπορεί σύντομα να γίνουν εχθροί. Η εφηβεία είναι μια δύσκολη περίοδος τόσο για τα παιδιά όσο και τους γονείς, οι οποίοι πρέπει να μάθουν να θέτουν τα όρια χωρίς να γίνονται δεσμοφύλακες ή να περιορίζουν την ατομική ελευθερία του παιδιού τους. Για πολλούς γονείς τα παιδιά δεν είναι ανεξάρτητα άτομα, αλλά μια προέκταση του εαυτού τους. Αυτό τους εμποδίζει να δεχθούν ότι μπορεί το παιδί τους να σκέφτεται διαφορετικά ή να έχει δικές τους αρχές. Μερικοί γονείς για να κρατούν τα παιδιά τους όσο λιγότερο ανεξάρτητα γίνεται προσπαθούν να χειραγωγήσουν την σχεδόν έμφυτη ανεξαρτησία των παιδιών, με την ενοχή και τον συναισθηματικό εκβιασμό.
Ο ρόλος της οικογένειας είναι να προετοιμάσει το παιδί για την κοινωνία αλλά τις περισσότερες φορές οι γονείς δεν μιλούν ανοιχτά σε παιδιά και εφήβους για την κοινωνία και το πόσο αυτή διαφέρει από το σύνηθες προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον. Έτσι η ανησυχία και η περιέργεια για την κοινωνία που εντείνεται στην εφηβεία αφήνει τα παιδιά μπερδεμένα και απομονωμένα στην αναζήτηση της ταυτότητάς τους. Αυτή η αναζήτηση ταυτότητας πολλές φορές συνοδεύεται από μια εχθρική στάση απέναντι στους γονείς τους.
Οι γονείς και τα παιδιά πρέπει να ξεπεράσουν το χάσμα των γενεών που τους χωρίζει και να επικοινωνούν και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους ο ένας στον άλλο με ειλικρίνεια. Η σιωπή φέρνει επιδείνωση της σχέσης και αποξένωση. Είτε βρίσκεστε στο ρόλο του γονιού, είτε στο ρόλο του παιδιού, μιλήστε ανοιχτά για τις ανησυχίες και τους φόβους σας και μην νιώθετε ντροπή για αυτό που αισθάνεστε. Ξεκινήστε έναν εποικοδομητικό διάλογο και βοηθήστε ο ένας τον άλλων να κατανοήσει το τι συμβαίνει.
Σίγουρα δεν υπάρχουν ιδανικοί γονείς και ιδανικά παιδιά. Μην νιώθετε ενοχές για αυτό. Ως παιδιά αποδεχθείτε το καλό που πήρατε από τους γονείς σας και ως γονείς δείτε τα παιδιά σας και αισθανθείτε περηφάνια για αυτά.
Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να ξεπεράσουν την πίκρα και την απογοήτευση που νιώθουν απέναντι στους γονείς τους και επιλέγουν να μείνουν μακριά από αυτούς χωρίς να έχουν οποιαδήποτε επαφή. Επίσης πολλοί γονείς νιώθουν πικρία για τις επιλογές των παιδιών τους και απομακρύνονται από αυτά. Ότι και να συμβαίνει συγχωρήστε και προχωρήστε την ζωή σας. Το μίσος που νιώθετε αργά ή γρήγορα θα στραφεί στον ίδιο σας τον εαυτό και θα γίνει ενοχή. Προσπαθήστε να έχετε ισορροπημένες οικογενειακές σχέσεις μιας και αυτό θα σας βοηθήσει να νιώθετε εσωτερική γαλήνη και ασφάλεια.
Το Κλειδί της Σκέψης – www.tokleidi.com
Οι περισσότεροι από μας γινόμαστε γονείς πολύ πριν πάψουμε να είμαστε παιδιά
Mignon McLaughlin
Το να είσαι γονιός είναι ένα δύσκολο έργο και μια ευθύνη πλήρους απασχόλησης. Τα παιδιά απαιτούν προσοχή, φροντίδα και σεβασμό, γιατί η σχέση με τους γονείς τους αφήνουν βαθιά σημάδια που θα επηρεάσουν τη συμπεριφορά τους και την ενήλικη ζωή τους. Πολλοί γονείς είχαν ένα τρόπο διαπαιδαγώγησης από τους δικούς τους γονείς και αυτόν εφάρμοσαν και στα παιδιά τους. Αρά ποιος είναι αυτός που έχει την ευθύνη για τα προβλήματα της παιδικής μας ηλικίας; Όχι ποιος είναι ο ένοχος, αλλά ποιος έχει την ευθύνη. Εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε κανέναν, γιατί δεν ξέρουμε ακριβώς με ποιες συνθήκες μεγάλωσαν οι γονείς μας αλλά και οι παππούδες μας και ούτω καθεξής.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν τα παιδιά τους και προσπαθούν να τους παρέχουν ότι καλύτερο. Αλλά ακόμη και αυτή η μορφή σχέσης μεταξύ παιδιού και γονέα μπορεί να είναι διαταραγμένη αφού η υπερβολική ανησυχία των γονέων και οι υψηλές τους προσδοκίες για το αν είναι αρκετά αυτά που παρέχουν στο παιδί προκαλεί εκνευρισμό, ανησυχία και πίεση. Το πιο σημαντικό «πράγμα» που χρειάζεται ένα παιδί είναι και θα είναι πάντα η αγάπη. Το να αγαπάς και να αποδέχεσαι το παιδί σου είναι η βάση μιας υγιούς οικογένειας και μιας αρμονικής συμβίωσης. Και μιλάω απλά για αγάπη και όχι για κτητικότητα.
Όταν ένα παιδί είναι σε μικρή ηλικία, οι γονείς του είναι ότι πιο σημαντικό για αυτό. Καθώς μεγαλώνει ταυτίζεται όλο και περισσότερο με αυτούς και ασπάζεται τη στάση ζωής και τις αξίες τους. Στην εφηβεία η σχέση αλλάζει και εκείνοι που ήταν πριν από το λόγο σχεδόν «θεοί» για το παιδί μπορεί σύντομα να γίνουν εχθροί. Η εφηβεία είναι μια δύσκολη περίοδος τόσο για τα παιδιά όσο και τους γονείς, οι οποίοι πρέπει να μάθουν να θέτουν τα όρια χωρίς να γίνονται δεσμοφύλακες ή να περιορίζουν την ατομική ελευθερία του παιδιού τους. Για πολλούς γονείς τα παιδιά δεν είναι ανεξάρτητα άτομα, αλλά μια προέκταση του εαυτού τους. Αυτό τους εμποδίζει να δεχθούν ότι μπορεί το παιδί τους να σκέφτεται διαφορετικά ή να έχει δικές τους αρχές. Μερικοί γονείς για να κρατούν τα παιδιά τους όσο λιγότερο ανεξάρτητα γίνεται προσπαθούν να χειραγωγήσουν την σχεδόν έμφυτη ανεξαρτησία των παιδιών, με την ενοχή και τον συναισθηματικό εκβιασμό.
Ο ρόλος της οικογένειας είναι να προετοιμάσει το παιδί για την κοινωνία αλλά τις περισσότερες φορές οι γονείς δεν μιλούν ανοιχτά σε παιδιά και εφήβους για την κοινωνία και το πόσο αυτή διαφέρει από το σύνηθες προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον. Έτσι η ανησυχία και η περιέργεια για την κοινωνία που εντείνεται στην εφηβεία αφήνει τα παιδιά μπερδεμένα και απομονωμένα στην αναζήτηση της ταυτότητάς τους. Αυτή η αναζήτηση ταυτότητας πολλές φορές συνοδεύεται από μια εχθρική στάση απέναντι στους γονείς τους.
Οι γονείς και τα παιδιά πρέπει να ξεπεράσουν το χάσμα των γενεών που τους χωρίζει και να επικοινωνούν και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους ο ένας στον άλλο με ειλικρίνεια. Η σιωπή φέρνει επιδείνωση της σχέσης και αποξένωση. Είτε βρίσκεστε στο ρόλο του γονιού, είτε στο ρόλο του παιδιού, μιλήστε ανοιχτά για τις ανησυχίες και τους φόβους σας και μην νιώθετε ντροπή για αυτό που αισθάνεστε. Ξεκινήστε έναν εποικοδομητικό διάλογο και βοηθήστε ο ένας τον άλλων να κατανοήσει το τι συμβαίνει.
Σίγουρα δεν υπάρχουν ιδανικοί γονείς και ιδανικά παιδιά. Μην νιώθετε ενοχές για αυτό. Ως παιδιά αποδεχθείτε το καλό που πήρατε από τους γονείς σας και ως γονείς δείτε τα παιδιά σας και αισθανθείτε περηφάνια για αυτά.
Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να ξεπεράσουν την πίκρα και την απογοήτευση που νιώθουν απέναντι στους γονείς τους και επιλέγουν να μείνουν μακριά από αυτούς χωρίς να έχουν οποιαδήποτε επαφή. Επίσης πολλοί γονείς νιώθουν πικρία για τις επιλογές των παιδιών τους και απομακρύνονται από αυτά. Ότι και να συμβαίνει συγχωρήστε και προχωρήστε την ζωή σας. Το μίσος που νιώθετε αργά ή γρήγορα θα στραφεί στον ίδιο σας τον εαυτό και θα γίνει ενοχή. Προσπαθήστε να έχετε ισορροπημένες οικογενειακές σχέσεις μιας και αυτό θα σας βοηθήσει να νιώθετε εσωτερική γαλήνη και ασφάλεια.
Το Κλειδί της Σκέψης – www.tokleidi.com
Οι περισσότεροι από μας γινόμαστε γονείς πολύ πριν πάψουμε να είμαστε παιδιά
Mignon McLaughlin
Παιδική ασφάλεια: O πολύτιμος ρόλος του μπαμπά από Γλύστρα Φοίβη | 3 Φεβ 2015
Η Pattie Fitzgerald, Κοινωνιολόγος και Σύμβουλος εκπαίδευσης σε θέματα παιδικής ασφάλειας, σε ένα από τα εργαστήριά της, ρώτησε τα παιδιά ποια είναι τα σημαντικότερα προσόντα των μπαμπάδων τους. Οι απαντήσεις που δόθηκαν ήταν του τύπου: «Ο καλός μπαμπάς σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια» ή «Ο μπαμπάς μου μπορεί να με προστατέψει από τους κακούς» . (Παρεμπιπτόντως: μία εκ των απαντήσεων ήταν η εξής: «Ο καλός μπαμπάς ακούει πάντα την μαμά»!)
Τα παιδιά θέλουν να βλέπουν τον μπαμπά τους ως ήρωα. Θέλουν να μπορούν να νιώσουν ασφάλεια, βασισμένα σε κάποιον «δυνατό» και ικανό να τα προστατέψει -αισθάνονται τους μπαμπάδες τους ως αρμόδιους για την προστασία και την ασφάλειά τους.
Η Ρ. Fitzgerald γράφει για την αξιοσημείωτη διαφορά στον τρόπο που επικοινωνούν οι μπαμπάδες με τα παιδιά, σε σχέση μ’ αυτόν των μαμάδων: «Μου συμβαίνει πολύ συχνά να λέω κάτι στο παιδί μου και να ξέρω ότι μπαίνει απ’ το ένα αυτί και βγαίνει από το άλλο. Ενώ το ίδιο ακριβώς πράγμα, ειπωμένο από τον άνδρα μου, γίνεται αντιληπτό και αφομοιώνεται!»
Οι μπαμπάδες μαθαίνουν στα παιδιά να προστατεύουν τον εαυτό τους αποτελεσματικότερα από τις μαμάδες, λέει η ειδικός. Αλλά γιατί; Ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι είναι απλά μια διαφορετική φωνή –η μαμά τείνει να γίνεται διδακτική (σε κάποιες περιπτώσεις) και άρα δυσάρεστη, γιατί συμβουλεύει διαρκώς. Επίσης, συχνά, οι μπαμπάδες εξετάζουν το ίδιο ζήτημα με διαφορετική οπτική: ενίοτε «έχουν περισσότερο χιούμορ, δείχνουν περισσότερη κατανόηση ή βλέπουν απλώς το θέμα διαφορετικά από τη μαμά» εξηγεί η κοινωνιολόγος.
Ένας καλός μπαμπάς κάνει το παιδί του να νιώθει ασφαλές και προστατευμένο και, ταυτόχρονα, αντιλαμβάνεται τη σημασία του να το μεγαλώσει έτσι, ώστε να γίνει ένας ενήλικας με αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Η P. Fitzgerald παροτρύνει τους μπαμπάδες να δώσουν με τον δικό τους τρόπο –που συνήθως είναι πιο ευχάριστος και «ελαφρύς» απ’ αυτόν της μαμάς- πολύτιμα μαθήματα ασφάλειας στα παιδιά τους, μεταδίδοντας τη σοφία και τις γνώσεις τους.
Σημαντική αποστολή των μπαμπάδων, σύμφωνα με την ειδικό, είναι να αφιερώσουν χρόνο στα παιδιά τους και να τα μάθουν μερικούς πολύτιμους κανόνες ασφάλειας. «Γίνετε ο ήρωας που πιστεύουν ότι είστε», καταλήγει.Μερικές συμβουλές ασφάλειας που μπορούν να δώσουν οι μπαμπάδες στα παιδιά:-Είναι δικαίωμά σου να είσαι ασφαλής –είσαι ξεχωριστός και πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου.
-Μάθε απ’ έξω το ονοματεπώνυμο, τη διεύθυνση και το τηλέφωνο μας.
-Κανείς δεν επιτρέπεται να αγγίξει το εσώρουχό σου.
-Δεν είσαι υποχρεωμένος/η να είσαι ευγενικός/η με όλους. Αν κάποιος σε κάνει να νιώσεις άσχημα ή -άβολα, μπορείς να γίνεις αγενής και να του πεις απότομα «όχι».
-Δεν χρειάζεται να κρατήσεις κανένα μυστικό που σε κάνει να νιώθεις άσχημα.
-Απαγορεύεται να ακολουθήσεις κάποιον άγνωστο, ό, τι και αν σου πει.
-Πριν δεχτείς οποιοδήποτε δώρο ή πας οπουδήποτε πρέπει να ρωτήσεις πρώτα τη μαμά ή εμένα!
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του συνάδελφου Χρήστου Χαρμπή, δασκάλου στο 2ο Δημοτικό σχολείο Αρχανών Ηρακλείου Κρήτης http://xristosxarmpis.blogspot.gr/2015/10/o.html
Η Pattie Fitzgerald, Κοινωνιολόγος και Σύμβουλος εκπαίδευσης σε θέματα παιδικής ασφάλειας, σε ένα από τα εργαστήριά της, ρώτησε τα παιδιά ποια είναι τα σημαντικότερα προσόντα των μπαμπάδων τους. Οι απαντήσεις που δόθηκαν ήταν του τύπου: «Ο καλός μπαμπάς σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια» ή «Ο μπαμπάς μου μπορεί να με προστατέψει από τους κακούς» . (Παρεμπιπτόντως: μία εκ των απαντήσεων ήταν η εξής: «Ο καλός μπαμπάς ακούει πάντα την μαμά»!)
Τα παιδιά θέλουν να βλέπουν τον μπαμπά τους ως ήρωα. Θέλουν να μπορούν να νιώσουν ασφάλεια, βασισμένα σε κάποιον «δυνατό» και ικανό να τα προστατέψει -αισθάνονται τους μπαμπάδες τους ως αρμόδιους για την προστασία και την ασφάλειά τους.
Η Ρ. Fitzgerald γράφει για την αξιοσημείωτη διαφορά στον τρόπο που επικοινωνούν οι μπαμπάδες με τα παιδιά, σε σχέση μ’ αυτόν των μαμάδων: «Μου συμβαίνει πολύ συχνά να λέω κάτι στο παιδί μου και να ξέρω ότι μπαίνει απ’ το ένα αυτί και βγαίνει από το άλλο. Ενώ το ίδιο ακριβώς πράγμα, ειπωμένο από τον άνδρα μου, γίνεται αντιληπτό και αφομοιώνεται!»
Οι μπαμπάδες μαθαίνουν στα παιδιά να προστατεύουν τον εαυτό τους αποτελεσματικότερα από τις μαμάδες, λέει η ειδικός. Αλλά γιατί; Ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι είναι απλά μια διαφορετική φωνή –η μαμά τείνει να γίνεται διδακτική (σε κάποιες περιπτώσεις) και άρα δυσάρεστη, γιατί συμβουλεύει διαρκώς. Επίσης, συχνά, οι μπαμπάδες εξετάζουν το ίδιο ζήτημα με διαφορετική οπτική: ενίοτε «έχουν περισσότερο χιούμορ, δείχνουν περισσότερη κατανόηση ή βλέπουν απλώς το θέμα διαφορετικά από τη μαμά» εξηγεί η κοινωνιολόγος.
Ένας καλός μπαμπάς κάνει το παιδί του να νιώθει ασφαλές και προστατευμένο και, ταυτόχρονα, αντιλαμβάνεται τη σημασία του να το μεγαλώσει έτσι, ώστε να γίνει ένας ενήλικας με αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Η P. Fitzgerald παροτρύνει τους μπαμπάδες να δώσουν με τον δικό τους τρόπο –που συνήθως είναι πιο ευχάριστος και «ελαφρύς» απ’ αυτόν της μαμάς- πολύτιμα μαθήματα ασφάλειας στα παιδιά τους, μεταδίδοντας τη σοφία και τις γνώσεις τους.
Σημαντική αποστολή των μπαμπάδων, σύμφωνα με την ειδικό, είναι να αφιερώσουν χρόνο στα παιδιά τους και να τα μάθουν μερικούς πολύτιμους κανόνες ασφάλειας. «Γίνετε ο ήρωας που πιστεύουν ότι είστε», καταλήγει.Μερικές συμβουλές ασφάλειας που μπορούν να δώσουν οι μπαμπάδες στα παιδιά:-Είναι δικαίωμά σου να είσαι ασφαλής –είσαι ξεχωριστός και πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου.
-Μάθε απ’ έξω το ονοματεπώνυμο, τη διεύθυνση και το τηλέφωνο μας.
-Κανείς δεν επιτρέπεται να αγγίξει το εσώρουχό σου.
-Δεν είσαι υποχρεωμένος/η να είσαι ευγενικός/η με όλους. Αν κάποιος σε κάνει να νιώσεις άσχημα ή -άβολα, μπορείς να γίνεις αγενής και να του πεις απότομα «όχι».
-Δεν χρειάζεται να κρατήσεις κανένα μυστικό που σε κάνει να νιώθεις άσχημα.
-Απαγορεύεται να ακολουθήσεις κάποιον άγνωστο, ό, τι και αν σου πει.
-Πριν δεχτείς οποιοδήποτε δώρο ή πας οπουδήποτε πρέπει να ρωτήσεις πρώτα τη μαμά ή εμένα!
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του συνάδελφου Χρήστου Χαρμπή, δασκάλου στο 2ο Δημοτικό σχολείο Αρχανών Ηρακλείου Κρήτης http://xristosxarmpis.blogspot.gr/2015/10/o.html
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ
ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Αθήνα, 5 Οκτωβρίου 2015
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΙΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
H Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών υπενθυμίζει στην παγκόσμια κοινότητα κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου την καθοριστική συμβολή των εκπαιδευτικών, γυναικών και ανδρών, στη μορφωτική συγκρότηση των παιδιών και των νέων, στη διάπλαση της προσωπικότητάς τους και στην εξασφάλιση των αναγκαίων συνθηκών για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Ακόμα και στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες της τρέχουσας συγκυρίας, με την οικονομική κρίση να καταδυναστεύει τους λαούς και ιδιαίτερα τα πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα, η 5η Οκτώβρη αποτελεί για μας μια διαρκή υπόμνηση ότι η εύρυθμη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι αναγκαία προϋπόθεση για να ξεπεραστεί η κρίση και να ανοίξει ο δρόμος για την ανάπτυξη και την ευημερία. Και αυτοί οι στόχοι δεν είναι εφικτοί χωρίς την ενεργό συμμετοχή και την πολύτιμη συνεισφορά των εκπαιδευτικών.
Αλλά οι εκπαιδευτικοί μπορούν να ανταποκριθούν στις μεγάλες ευθύνες του έργου τους μόνο κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες. Χρειάζονται, ανάμεσα σε άλλα, αξιοπρεπές εργασιακό περιβάλλον, ικανοποιητικές αποδοχές, σεβασμό των εργασιακών και ακαδημαϊκών δικαιωμάτων τους, αδιάλειπτη τη μέριμνα της πολιτείας και έμπρακτη αναγνώριση της κοινωνικής προσφοράς τους.
Με επίγνωση της ευθύνης μας αναλαμβάνουμε τη δέσμευση να πράξουμε ό,τι είναι δυνατό για τη διασφάλιση αυτών των προϋποθέσεων. Γιατί, όπως έχει λεχθεί εύστοχα, οι συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών μεταφράζονται σε συνθήκες εκπαίδευσης των παιδιών.
ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Αθήνα, 5 Οκτωβρίου 2015
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΙΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
H Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών υπενθυμίζει στην παγκόσμια κοινότητα κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου την καθοριστική συμβολή των εκπαιδευτικών, γυναικών και ανδρών, στη μορφωτική συγκρότηση των παιδιών και των νέων, στη διάπλαση της προσωπικότητάς τους και στην εξασφάλιση των αναγκαίων συνθηκών για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Ακόμα και στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες της τρέχουσας συγκυρίας, με την οικονομική κρίση να καταδυναστεύει τους λαούς και ιδιαίτερα τα πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα, η 5η Οκτώβρη αποτελεί για μας μια διαρκή υπόμνηση ότι η εύρυθμη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι αναγκαία προϋπόθεση για να ξεπεραστεί η κρίση και να ανοίξει ο δρόμος για την ανάπτυξη και την ευημερία. Και αυτοί οι στόχοι δεν είναι εφικτοί χωρίς την ενεργό συμμετοχή και την πολύτιμη συνεισφορά των εκπαιδευτικών.
Αλλά οι εκπαιδευτικοί μπορούν να ανταποκριθούν στις μεγάλες ευθύνες του έργου τους μόνο κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες. Χρειάζονται, ανάμεσα σε άλλα, αξιοπρεπές εργασιακό περιβάλλον, ικανοποιητικές αποδοχές, σεβασμό των εργασιακών και ακαδημαϊκών δικαιωμάτων τους, αδιάλειπτη τη μέριμνα της πολιτείας και έμπρακτη αναγνώριση της κοινωνικής προσφοράς τους.
Με επίγνωση της ευθύνης μας αναλαμβάνουμε τη δέσμευση να πράξουμε ό,τι είναι δυνατό για τη διασφάλιση αυτών των προϋποθέσεων. Γιατί, όπως έχει λεχθεί εύστοχα, οι συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών μεταφράζονται σε συνθήκες εκπαίδευσης των παιδιών.
Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ 20 Μαΐου 1941
Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο.
Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»). Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στη Ρωσία) και να εξορμήσουν στη Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.
Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στη διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.
Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.
Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν του γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.
Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της 20ης Μαΐου 1941, με τη ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε. Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στη διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επανάστασης.
Οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν τη συμμετοχή αμάχων στις επιχειρήσεις
Η συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγων που δεν είχαν υπολογίσει οι γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.
Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων, σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη. Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.
Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Ανάμεσα στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ, 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα.
Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στη Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και τη μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.
Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.
Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στη μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/267#ixzz3ZzkIYdEZ
Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»). Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στη Ρωσία) και να εξορμήσουν στη Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.
Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στη διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.
Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.
Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν του γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.
Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της 20ης Μαΐου 1941, με τη ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε. Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στη διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επανάστασης.
Οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν τη συμμετοχή αμάχων στις επιχειρήσεις
Η συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγων που δεν είχαν υπολογίσει οι γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.
Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων, σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη. Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.
Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Ανάμεσα στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ, 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα.
Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στη Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και τη μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.
Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.
Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στη μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/267#ixzz3ZzkIYdEZ
Ημέρα της μητέρας
Η Αρχαία Ελλάδα είναι η πρωταρχική πηγή αναφοράς στην "γιορτή της μητέρας". Ήταν γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας.
Μία νεότερη εκδοχή ήταν η αποκαλούμενη "Mothering Sunday", που μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1600. Αυτή η μέρα γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής προς τιμή όλων των μητέρων της Αγγλίας. Κατά την διάρκεια αυτής της μέρας, οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους έπαιρναν μία μέρα άδεια για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα με τις μητέρες τους.
Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της "Μητέρας Εκκλησίας" αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα την μητέρα και την εκκλησία. Παραδοσιακά δώρα όπως τα λουλούδια, τα φυτά ή οι σοκολάτες προσφέρονταν στη Γιορτή της μητέρας.
Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή Ημέρα της μητέρας στις ΗΠΑ οφείλεται στην έμπνευση μιας γυναίκας από την Φιλαδέλφεια της Ana Jarvis. Η Ana Jarvis θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το 1914 με προεδρικό διάταγμα που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.
Αν και πολλές χώρες έχουν δικές τους ημερομηνίες για τη γιορτή της μητέρας, όπως και δικούς τους λόγους για να γιορτάζουν μια τέτοια μέρα, η δεύτερη Κυριακή του Μάη έχει επικρατήσει διεθνώς. Έτσι πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα γιορτάζει την γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μάη.
Η Ημέρα της μητέρας βέβαια έχει χάσει, όπως και όλες οι γιορτές, τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Βλέπετε πρώτοι οι Αμερικάνοι, χωρίς να υστερούμε οι υπόλοιποι, ανακάλυψαν ότι παρ' όλο που η γιορτή αυτή καθιερώθηκε για να γιορτάζεται η μητέρα σαν έννοια, ήταν παρόλα αυτά μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξει κανείς την αγάπη του για την δική του μητέρα. Γρήγορα το εμπόριο και διαφήμιση ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων και έτσι τα πρώτα συμβολικά λουλούδια της γιορτής έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες ώστε σήμερα η γιορτή της μητέρας να είναι η πιο εμπορική γιορτή για λουλούδια, γλάστρες και εποχιακά φυτά διεθνώς εκτός από τα Χριστούγεννα. Σύμφωνα με έρευνες Ημέρα της μητέρας κατέχει τα τελευταία χρόνια μερίδιο 26% στο σύνολο των ετήσιων πωλήσεων λουλουδιών και φυτών που γίνονται κατά την διάρκεια των διάφορων γιορτών.
Read more: http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/442610/imera-tis-miteras-2014-simera-i-giorti-tis-miteras#ixzz3ZXGSzavc
Μία νεότερη εκδοχή ήταν η αποκαλούμενη "Mothering Sunday", που μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1600. Αυτή η μέρα γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής προς τιμή όλων των μητέρων της Αγγλίας. Κατά την διάρκεια αυτής της μέρας, οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους έπαιρναν μία μέρα άδεια για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα με τις μητέρες τους.
Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της "Μητέρας Εκκλησίας" αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα την μητέρα και την εκκλησία. Παραδοσιακά δώρα όπως τα λουλούδια, τα φυτά ή οι σοκολάτες προσφέρονταν στη Γιορτή της μητέρας.
Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή Ημέρα της μητέρας στις ΗΠΑ οφείλεται στην έμπνευση μιας γυναίκας από την Φιλαδέλφεια της Ana Jarvis. Η Ana Jarvis θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το 1914 με προεδρικό διάταγμα που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.
Αν και πολλές χώρες έχουν δικές τους ημερομηνίες για τη γιορτή της μητέρας, όπως και δικούς τους λόγους για να γιορτάζουν μια τέτοια μέρα, η δεύτερη Κυριακή του Μάη έχει επικρατήσει διεθνώς. Έτσι πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα γιορτάζει την γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μάη.
Η Ημέρα της μητέρας βέβαια έχει χάσει, όπως και όλες οι γιορτές, τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Βλέπετε πρώτοι οι Αμερικάνοι, χωρίς να υστερούμε οι υπόλοιποι, ανακάλυψαν ότι παρ' όλο που η γιορτή αυτή καθιερώθηκε για να γιορτάζεται η μητέρα σαν έννοια, ήταν παρόλα αυτά μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξει κανείς την αγάπη του για την δική του μητέρα. Γρήγορα το εμπόριο και διαφήμιση ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων και έτσι τα πρώτα συμβολικά λουλούδια της γιορτής έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες ώστε σήμερα η γιορτή της μητέρας να είναι η πιο εμπορική γιορτή για λουλούδια, γλάστρες και εποχιακά φυτά διεθνώς εκτός από τα Χριστούγεννα. Σύμφωνα με έρευνες Ημέρα της μητέρας κατέχει τα τελευταία χρόνια μερίδιο 26% στο σύνολο των ετήσιων πωλήσεων λουλουδιών και φυτών που γίνονται κατά την διάρκεια των διάφορων γιορτών.
Read more: http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/442610/imera-tis-miteras-2014-simera-i-giorti-tis-miteras#ixzz3ZXGSzavc
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Πρωτομαγιά έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Είναι η πρώτη ημέρα του Μαΐου και η γιορτή της Άνοιξης. Ο Μάιος, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα Maia (Μάγια), η οποία ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, τη μητέρα του Ερμή στον οποίο αφιερώθηκε ο μήνας Μάιος.
Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθεοφόρια. Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη. Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία Ρώμη που τις έλεγαν “ροσύλλια” τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. Για τη λαϊκή αντίληψη, στο μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.
Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς σηματοδοτεί την τελική νίκη του καλοκαιριού απέναντι στον χειμώνα, την κατίσχυση της ζωής επί του θανάτου και έχει ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές για τη γονιμότητα των αγρών και, κατ’ επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων. Η αρχαιότατη γιορτή της Πρωτομαγιάς συνεχίστηκε στο διάβα των αιώνων με επισημότητα και με διάφορες μορφές και εκδηλώσεις. Μία από τις παλαιότερες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών, η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων.
πηγή: agelioforos.gr και paidika.gr
Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου, η οποία αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της πάλης των τάξεων στη νεότερη εποχή. Το Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας.Εορτάζεται επίσης και σαν μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης.Η μέρα έχει θεσπιστεί ως εργατική απεργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.
πηγή: Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθεοφόρια. Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη. Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία Ρώμη που τις έλεγαν “ροσύλλια” τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. Για τη λαϊκή αντίληψη, στο μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.
Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς σηματοδοτεί την τελική νίκη του καλοκαιριού απέναντι στον χειμώνα, την κατίσχυση της ζωής επί του θανάτου και έχει ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές για τη γονιμότητα των αγρών και, κατ’ επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων. Η αρχαιότατη γιορτή της Πρωτομαγιάς συνεχίστηκε στο διάβα των αιώνων με επισημότητα και με διάφορες μορφές και εκδηλώσεις. Μία από τις παλαιότερες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών, η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων.
πηγή: agelioforos.gr και paidika.gr
Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου, η οποία αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της πάλης των τάξεων στη νεότερη εποχή. Το Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας.Εορτάζεται επίσης και σαν μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης.Η μέρα έχει θεσπιστεί ως εργατική απεργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.
πηγή: Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
25η Μαρτίου 1821
Η γιορτή της 25ης Μαρτίου είναι διπλή. Γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την Έναρξη της Επανάστασης που κήρυξαν οι Έλληνες εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η λέξη Ευαγγελισμός σημαίνει «φέρνω καλά νέα». Σύμφωνα με την θρησκευτική παράδοση των χριστιανών, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ανακοίνωσε στην Παναγία το χαρμόσυνο μήνυμα ότι θα φέρει στον κόσμο τον Χριστό.
Επειδή ο Χριστός για τους χριστιανούς συμβολίζει την αναγέννηση, τη ζωή, την Ανάσταση, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου γιορτάζεται την ίδια ημέρα με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων από τον Οθωμανικό ζυγό.
Το 1453 η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Κωνσταντινούπολη, μετά από στενή πολιορκία έπεσε στα χέρια τον Οθωμανών. Είχαν προηγηθεί κι άλλες επιθέσεις από άλλους λαούς που είχαν αποδυναμώσει την πρωτεύουσα. Ακολούθησαν 400 χρόνια κυριαρχίας των Οθωμανών, οι οποίοι εκτός από την Ελλάδα είχαν καταλάβει τεράστιες εκτάσεις από την Αίγυπτο ως τα Βαλκάνια και τα βάθη της Ασίας.
Τέσσερις γενιές Ελλήνων κατάφεραν να επιβιώσουν και να κρατήσουν ζωντανή τη γλώσσα τους, τη θρησκεία και πολλά από τα έθιμά τους. Βοηθούς σε αυτή την προσπάθεια είχαν την εκκλησία, τους Έλληνες που πήγαν στην Ευρώπη και τους Φιλέλληνες. Οι Έλληνες από την Ευρώπη προσπάθησαν να σώσουν τα ελληνικά γράμματα και την ελληνική παιδεία και να κάνουν γνωστό στους Ευρωπαίους το πρόβλημα της Ελλάδας. Κατάφεραν να συγκινήσουν κάποιους Ευρωπαίους κι έτσι δημιουργήθηκε το κίνημα των Φιλελλήνων. Οι Φιλέλληνες υποστήριξαν τον αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία και μάλιστα πολλοί πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων, όταν άρχισε η Επανάσταση.
Η Επανάσταση άρχισε από τη Μολδαβία το 1820, όταν ο Σουλτάνος στράφηκε στρατιωτικά εναντίον του Αλή Πασά. Αυτή η προσπάθεια απέτυχε αλλά τον επόμενο χρόνο κηρύχθηκε νέος αγώνας που ξεκίνησε από την Πελοπόννησο. Αυτό που δυσχέραινε τον αγώνα των Ελλήνων ήταν ο μικρός τους αριθμός και η έλλειψη σε στρατιωτική ύλη. Όμως η αποφασιστικότητά τους είχε ως αποτέλεσμα πολλές νικηφόρες μάχες.
Στις 20/12/1821 η Α Εθνοσυνέλευση ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Ελλάδας και συνέταξε Προσωρινό Πολίτευμα. Στο σύνταγμα αναγραφόταν ότι ο αγώνας εναντίον των Οθωμανών είναι ένας αγώνας υπέρ της ελευθερίας και για την προάσπιση των φυσικών δικαιωμάτων που αποτελούσαν δικαίωμα όλων των ανθρώπων, όπως είναι η ζωή, η τιμή, η ιδιοκτησία, η ελευθερία.
Σημαντικοί ήταν οι αγωνιστές Κολοκοτρώνης, Ανδρούτσος, Κανάρης, Μακρυγιάννης αλλά και οι αγωνίστριες Μπουμπουλίνα και Μαντώ Μαυρογένους που ενίσχυσαν τον αγώνα δίνοντας στον αγώνα τα καράβια των οικογενειών τους και παίρνοντας και οι ίδιες μέρος στις ναυμαχίες.
Στο πολιτικό παρασκήνιο η μάχη ήταν επίσης σκληρή. Σε αυτόν τον αγώνα οι Ευρωπαίοι άλλοτε κρατούσαν ουδέτερη στάση, άλλοτε ενίσχυαν την ελληνική πλευρά και άλλοτε την οθωμανική. Αρχικά η επανάσταση καταδικάστηκε αλλά στην πορεία οι Ευρωπαίοι αναγνώρισαν τον αγώνα των Ελλήνων ως δίκαιο αγώνα υποδουλωμένου έθνους που ζητούσε την ελευθερία του. Στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, το Νοέμβριος 1829, οι Μεγάλες Δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία που κυριαρχούσαν στην Ευρώπη, αποδέχθηκαν την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Το 1832 με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης μεταξύ Βρετανίας, Ρωσίας, Γαλλίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της Ελλάδας και από το Σουλτάνο.
Για τους Έλληνες αυτή η Επανάσταση ισοδυναμεί με το ξύπνημα την εθνικής συνείδησης, με την προσπάθεια να συνεχίσουν να ζουν ελεύθεροι στην γη των προγόνων τους. Στις μέρες μας τιμούμε τους πολεμιστές του 1821 για τον ηρωισμό τους και την φιλοπατρία. Είναι για μας το παράδειγμα κάθε ανθρώπου μου μάχεται για τα δικαιώματά του.
Αυτό είναι και το μήνυμα αυτής της ημέρας. Μακριά από εξάρσεις και υπερβολές να δούμε την ουσία που κρύβει η ιστορία. Και αυτή είναι ότι μόνο μέσα από την ειρήνη, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα μπορούν οι λαοί να συνυπάρχουν κι να προοδεύουν.
Ελένη Αλεξίου, Φιλόλογος, ΜΑ in Education 1
ΣΔΕ Σαπών
Η γιορτή της 25ης Μαρτίου είναι διπλή. Γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την Έναρξη της Επανάστασης που κήρυξαν οι Έλληνες εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η λέξη Ευαγγελισμός σημαίνει «φέρνω καλά νέα». Σύμφωνα με την θρησκευτική παράδοση των χριστιανών, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ανακοίνωσε στην Παναγία το χαρμόσυνο μήνυμα ότι θα φέρει στον κόσμο τον Χριστό.
Επειδή ο Χριστός για τους χριστιανούς συμβολίζει την αναγέννηση, τη ζωή, την Ανάσταση, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου γιορτάζεται την ίδια ημέρα με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων από τον Οθωμανικό ζυγό.
Το 1453 η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Κωνσταντινούπολη, μετά από στενή πολιορκία έπεσε στα χέρια τον Οθωμανών. Είχαν προηγηθεί κι άλλες επιθέσεις από άλλους λαούς που είχαν αποδυναμώσει την πρωτεύουσα. Ακολούθησαν 400 χρόνια κυριαρχίας των Οθωμανών, οι οποίοι εκτός από την Ελλάδα είχαν καταλάβει τεράστιες εκτάσεις από την Αίγυπτο ως τα Βαλκάνια και τα βάθη της Ασίας.
Τέσσερις γενιές Ελλήνων κατάφεραν να επιβιώσουν και να κρατήσουν ζωντανή τη γλώσσα τους, τη θρησκεία και πολλά από τα έθιμά τους. Βοηθούς σε αυτή την προσπάθεια είχαν την εκκλησία, τους Έλληνες που πήγαν στην Ευρώπη και τους Φιλέλληνες. Οι Έλληνες από την Ευρώπη προσπάθησαν να σώσουν τα ελληνικά γράμματα και την ελληνική παιδεία και να κάνουν γνωστό στους Ευρωπαίους το πρόβλημα της Ελλάδας. Κατάφεραν να συγκινήσουν κάποιους Ευρωπαίους κι έτσι δημιουργήθηκε το κίνημα των Φιλελλήνων. Οι Φιλέλληνες υποστήριξαν τον αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία και μάλιστα πολλοί πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων, όταν άρχισε η Επανάσταση.
Η Επανάσταση άρχισε από τη Μολδαβία το 1820, όταν ο Σουλτάνος στράφηκε στρατιωτικά εναντίον του Αλή Πασά. Αυτή η προσπάθεια απέτυχε αλλά τον επόμενο χρόνο κηρύχθηκε νέος αγώνας που ξεκίνησε από την Πελοπόννησο. Αυτό που δυσχέραινε τον αγώνα των Ελλήνων ήταν ο μικρός τους αριθμός και η έλλειψη σε στρατιωτική ύλη. Όμως η αποφασιστικότητά τους είχε ως αποτέλεσμα πολλές νικηφόρες μάχες.
Στις 20/12/1821 η Α Εθνοσυνέλευση ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Ελλάδας και συνέταξε Προσωρινό Πολίτευμα. Στο σύνταγμα αναγραφόταν ότι ο αγώνας εναντίον των Οθωμανών είναι ένας αγώνας υπέρ της ελευθερίας και για την προάσπιση των φυσικών δικαιωμάτων που αποτελούσαν δικαίωμα όλων των ανθρώπων, όπως είναι η ζωή, η τιμή, η ιδιοκτησία, η ελευθερία.
Σημαντικοί ήταν οι αγωνιστές Κολοκοτρώνης, Ανδρούτσος, Κανάρης, Μακρυγιάννης αλλά και οι αγωνίστριες Μπουμπουλίνα και Μαντώ Μαυρογένους που ενίσχυσαν τον αγώνα δίνοντας στον αγώνα τα καράβια των οικογενειών τους και παίρνοντας και οι ίδιες μέρος στις ναυμαχίες.
Στο πολιτικό παρασκήνιο η μάχη ήταν επίσης σκληρή. Σε αυτόν τον αγώνα οι Ευρωπαίοι άλλοτε κρατούσαν ουδέτερη στάση, άλλοτε ενίσχυαν την ελληνική πλευρά και άλλοτε την οθωμανική. Αρχικά η επανάσταση καταδικάστηκε αλλά στην πορεία οι Ευρωπαίοι αναγνώρισαν τον αγώνα των Ελλήνων ως δίκαιο αγώνα υποδουλωμένου έθνους που ζητούσε την ελευθερία του. Στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, το Νοέμβριος 1829, οι Μεγάλες Δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία που κυριαρχούσαν στην Ευρώπη, αποδέχθηκαν την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Το 1832 με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης μεταξύ Βρετανίας, Ρωσίας, Γαλλίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της Ελλάδας και από το Σουλτάνο.
Για τους Έλληνες αυτή η Επανάσταση ισοδυναμεί με το ξύπνημα την εθνικής συνείδησης, με την προσπάθεια να συνεχίσουν να ζουν ελεύθεροι στην γη των προγόνων τους. Στις μέρες μας τιμούμε τους πολεμιστές του 1821 για τον ηρωισμό τους και την φιλοπατρία. Είναι για μας το παράδειγμα κάθε ανθρώπου μου μάχεται για τα δικαιώματά του.
Αυτό είναι και το μήνυμα αυτής της ημέρας. Μακριά από εξάρσεις και υπερβολές να δούμε την ουσία που κρύβει η ιστορία. Και αυτή είναι ότι μόνο μέσα από την ειρήνη, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα μπορούν οι λαοί να συνυπάρχουν κι να προοδεύουν.
Ελένη Αλεξίου, Φιλόλογος, ΜΑ in Education 1
ΣΔΕ Σαπών
Ο άτακτος μαθητής
Πηγή: leximathia.gr
Επιμέλεια άρθρου: Ανθή Μ. Κοκκώνη, Ειδική παιδαγωγός - Έλλη Μ. Κοκκώνη, Ειδική παιδαγωγός Κέντρο λόγου και μάθησης «Λεξιμάθεια»
Ποιος ο ρόλος του δασκάλου και πώς πρέπει ν' αντιδράσει απέναντι σε μία διαταρακτική συμπεριφορά ενός μαθητή του; Πρέπει να συμμετάσχει η υπόλοιπη τάξη σ' αυτήν τη διαδικασία, και αν ναι, σε ποιο βαθμό; Σύμβουλοι και δάσκαλοι ειδικής αγωγής στην Αγγλία απαντούν στα παραπάνω ερωτήματα εξηγώντας τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να κερδηθεί και να διατηρηθεί ο έλεγχος μέσα στην τάξη.
Φανταστείτε την ακόλουθη σκηνή: είναι Παρασκευή μεσημέρι, λίγο πριν από το τέλος μιας κουραστικής και εξαντλητικής εβδομάδας. Η τάξη είναι ανήσυχη, ειδικά ο Αλέκος, ο οποίος επίμονα ενοχλεί τους συμμαθητές του προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή τους από τις δραστηριότητες της τάξης. Ποιος ο ρόλος του δασκάλου; Πώς πρέπει ν' αντιδράσει απέναντι σ' αυτήν τη διαταρακτική συμπεριφορά του παιδιού; Πρέπει να συμμετάσχει η υπόλοιπη τάξη σ' αυτήν τη διαδικασία, και αν ναι, σε ποιο βαθμό;
Σύμβουλοι και δάσκαλοι ειδικής αγωγής στην Αγγλία απαντούν στα παραπάνω ερωτήματα που αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να κερδηθεί και να διατηρηθεί ο έλεγχος μέσα στην τάξη. Υποστηρίζουν, λοιπόν, πως ο δάσκαλος, προκειμένου ν' αναπτύξει μια αληθινή συνεργασία με τους μαθητές του, οφείλει ν' αντιδράσει ακολουθώντας συγκεκριμένες «πρακτικές», λιγότερο ή περισσότερο παρεμβατικές.
Λιγότερο παρεμβατικές πρακτικές θεωρούνται αυτές που δεν διακόπτουν τη διδασκαλία και παράλληλα δεν θίγουν την αξιοπρέπεια του «ανήσυχου» μαθητή. Περισσότερο παρεμβατικές θεωρούνται αυτές που διακόπτουν το μάθημα, χωρίς παράλληλα ν' αποκλείεται και η τιμωρία του «άτακτου» μαθητή.
1. H τακτική του ν' αγνοείς τη συμπεριφορά του παιδιού αξίζει να δοκιμαστεί, αν και τα αποτελέσματά της είναι αμφίβολα.
2. Αν, όμως, ο Αλέκος συνεχίσει την προκλητική συμπεριφορά του; Η επόμενη στρατηγική είναι μια «επίμονη ματιά». Η οπτική επαφή επιτρέπει στον δάσκαλο να προβλέψει αν η ενοχλητική κατάσταση κλιμακωθεί ή όχι.
3. Κι αν η οπτική επαφή δεν οριοθετήσει τον Αλέκο; Εάν δεν έχει αποτέλεσμα η «οπτική επαφή», τότε ο δάσκαλος επιστρατεύει τη «φυσική επαφή». Πλησιάζει το παιδί χωρίς να διακόψει το μάθημα, κινούμενος σε μικρή απόσταση από αυτό. Τώρα πια, το δικαίωμα επιλογής μεταφέρεται στον μαθητή. Αν λοιπόν, ο μαθητής επηρεαστεί από την «οπτική επαφή» διακόπτοντας ην προηγούμενη συμπεριφορά του, ο δάσκαλος απομακρύνεται φροντίζοντας να του δείξει την ικανοποίησή του με μια μη-λεκτική επαφή (π.χ. ένα άγγιγμα στον ώμο), χειρονομία που σίγουρα θα οδηγήσει σε μια μυστική και ευαίσθητη σχέση μαθητή- δασκάλου. Έτσι ο δάσκαλος, ακολουθώντας αυτές τις τρεις, προτεινόμενες από τους ειδικούς «πρακτικές», έχει πετύχει να διατηρήσει τον έλεγχο της τάξης χωρίς να διακόψει την διδασκαλία του. Αν όμως, ο Αλέκος συνεχίσει τη συμπεριφορά του, αγνοώντας προκλητικά τον δάσκαλο; Τότε έρχεται η σειρά των παρεμβατικών «πρακτικών», τις οποίες καλείται ο δάσκαλος να υιοθετήσει.
4. Απλές λεκτικές παρατηρήσεις. Για παράδειγμα, «Αλέκο, σε παρακαλώ, σταμάτα να μιλάς στον Γιώργο και την Αθηνά όταν εργάζονται. Σ' ευχαριστώ». Τέτοιου είδους παρατηρήσεις γίνονται από μικρή απόσταση για να μη διαταραχθεί η ησυχία της τάξης και δημιουργηθεί ένταση από τη φωνή του δασκάλου, ενώ, παράλληλα, δίνεται χρόνος στον μαθητή να σκεφτεί πώς θ' αντιδράσει. Έρχεται η ώρα της επιλογής.
5. Κι αν ο Αλέκος εμμείνει και συνεχίσει την ίδια συμπεριφορά; Σε μια τέτοια περίπτωση, παιδαγωγικά χρήσιμη και αποδοτική, κρίνεται μια τακτική «σκοπιμότητας» εκ μέρους του δασκάλου. Αναθέτει, π.χ., μία εργασία στην τάξη και καλεί τον μαθητή στην έδρα. Του εκθέτει τους λόγους που τον κάλεσε κοντά του και του διατυπώνει τις δύο επιλογές που του απομένουν: Ή να σταματήσει την προκλητική του συμπεριφορά ή να τη συνεχίσει, γνωρίζοντας όμως, ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές επισύρουν και επιπτώσεις. Ο μαθητής αφήνεται να επιστρέψει στο θρανίο του και ο δάσκαλος συνεχίζει το μάθημα, εν αναμονή της απόφασης του μαθητή. Κι αν οι προσπάθειες του δασκάλου αποδειχθούν ανώφελες και αναποτελεσματικές;
6. Ο δάσκαλος έχει ήδη χρησιμοποιήσει πέντε παρεμβατικές στρατηγικές. Σ' αυτήν τη φάση το μάθημα έχει διαταραχθεί σοβαρά και δεν απομένει παρά ο μαθητής να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών την: τιμωρία. Το πρόβλημα πλέον μεταφέρεται στην τάξη και το μάθημα διακόπτεται. Ο δάσκαλος, αναφερόμενος στους κανόνες συνεργασίας και καλής συμπεριφοράς που ισχύουν στην τάξη, συζητάει με τα παιδιά τη συμπεριφορά του συμμαθητή τους. Βασικός στόχος της συζήτησης είναι να καταλάβουν τα παιδιά, αλλά και ο ίδιος ο μαθητής, ποιοί κανόνες της τάξης παραβιάστηκαν και με ποιον τρόπο και ότι η τιμωρία του μαθητή είναι δίκαιη. Ο δάσκαλος μετά το τέλος της συζήτησης ανακοινώνει στον συγκεκριμένο μαθητή και στην τάξη την τιμωρία του.
7. Το παραπάνω μοντέλο οριοθέτησης θα είναι αναποτελεσματικό και παιδαγωγικά εύθραυστο αν δεν συνοδεύεται από το «στάδιο της επανόρθωσης». Ο δάσκαλος προσπαθεί να σηματοδοτήσει ένα καινούργιο ξεκίνημα για το συγκεκριμένο παιδί, που έχει σχέση με την επόμενη διδακτική ώρα, την επόμενη μέρα και γιατί όχι, ακόμη και τη γενική παρουσία του στην τάξη ή το σχολείο. Είναι ανάγκη να ειπωθεί στο παιδί από τον δάσκαλο ότι η επόμενη ώρα είναι μια καινούργια ώρα, ότι περιμένει μια διαφορετική συμπεριφορά από αυτό, πείθοντάς το ότι μπορεί να τα καταφέρει. Αλλά και αυτό δεν θα ήταν αρκετό, αν δεν συνοδευόταν από προσωπικές συμβουλές, για το πώς πρέπει και μπορεί να συμπεριφερθεί σε παρόμοιες καταστάσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μαθητές, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, έχουν ανάγκη από κατευθύνσεις, συμβουλές και οριοθέτηση. Το μέλημα που κάθε δάσκαλος πρέπει να έχει, είναι να αποπροσωποποιεί τη διαταρακτική συμπεριφορά των μαθητών του και να λειτουργεί ως παιδαγωγός και κινητήριος μοχλός, που πλουτίζει τόσο τον εγκέφαλο τους με γνώσεις όσο και τον εσωτερικό τους κόσμο με συναισθήματα.
Το παραπάνω μοντέλο είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό μοντέλο ελέγχου διαταρακτικής συμπεριφοράς. Είναι και μια πρόταση για το πώς πρέπει να ικανοποιείται η ανάγκη του μαθητή για πραγματική μάθηση και αληθινή γνώση, καθώς και για το πώς θα πρέπει να αναγνωρίζεται το αυτονόητο δικαίωμα του δασκάλου για ελεύθερες και πλούσιες ποιοτικά συνθήκες εργασίας.
Πηγή: leximathia.gr
Επιμέλεια άρθρου: Ανθή Μ. Κοκκώνη, Ειδική παιδαγωγός - Έλλη Μ. Κοκκώνη, Ειδική παιδαγωγός Κέντρο λόγου και μάθησης «Λεξιμάθεια»
Ποιος ο ρόλος του δασκάλου και πώς πρέπει ν' αντιδράσει απέναντι σε μία διαταρακτική συμπεριφορά ενός μαθητή του; Πρέπει να συμμετάσχει η υπόλοιπη τάξη σ' αυτήν τη διαδικασία, και αν ναι, σε ποιο βαθμό; Σύμβουλοι και δάσκαλοι ειδικής αγωγής στην Αγγλία απαντούν στα παραπάνω ερωτήματα εξηγώντας τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να κερδηθεί και να διατηρηθεί ο έλεγχος μέσα στην τάξη.
Φανταστείτε την ακόλουθη σκηνή: είναι Παρασκευή μεσημέρι, λίγο πριν από το τέλος μιας κουραστικής και εξαντλητικής εβδομάδας. Η τάξη είναι ανήσυχη, ειδικά ο Αλέκος, ο οποίος επίμονα ενοχλεί τους συμμαθητές του προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή τους από τις δραστηριότητες της τάξης. Ποιος ο ρόλος του δασκάλου; Πώς πρέπει ν' αντιδράσει απέναντι σ' αυτήν τη διαταρακτική συμπεριφορά του παιδιού; Πρέπει να συμμετάσχει η υπόλοιπη τάξη σ' αυτήν τη διαδικασία, και αν ναι, σε ποιο βαθμό;
Σύμβουλοι και δάσκαλοι ειδικής αγωγής στην Αγγλία απαντούν στα παραπάνω ερωτήματα που αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να κερδηθεί και να διατηρηθεί ο έλεγχος μέσα στην τάξη. Υποστηρίζουν, λοιπόν, πως ο δάσκαλος, προκειμένου ν' αναπτύξει μια αληθινή συνεργασία με τους μαθητές του, οφείλει ν' αντιδράσει ακολουθώντας συγκεκριμένες «πρακτικές», λιγότερο ή περισσότερο παρεμβατικές.
Λιγότερο παρεμβατικές πρακτικές θεωρούνται αυτές που δεν διακόπτουν τη διδασκαλία και παράλληλα δεν θίγουν την αξιοπρέπεια του «ανήσυχου» μαθητή. Περισσότερο παρεμβατικές θεωρούνται αυτές που διακόπτουν το μάθημα, χωρίς παράλληλα ν' αποκλείεται και η τιμωρία του «άτακτου» μαθητή.
1. H τακτική του ν' αγνοείς τη συμπεριφορά του παιδιού αξίζει να δοκιμαστεί, αν και τα αποτελέσματά της είναι αμφίβολα.
2. Αν, όμως, ο Αλέκος συνεχίσει την προκλητική συμπεριφορά του; Η επόμενη στρατηγική είναι μια «επίμονη ματιά». Η οπτική επαφή επιτρέπει στον δάσκαλο να προβλέψει αν η ενοχλητική κατάσταση κλιμακωθεί ή όχι.
3. Κι αν η οπτική επαφή δεν οριοθετήσει τον Αλέκο; Εάν δεν έχει αποτέλεσμα η «οπτική επαφή», τότε ο δάσκαλος επιστρατεύει τη «φυσική επαφή». Πλησιάζει το παιδί χωρίς να διακόψει το μάθημα, κινούμενος σε μικρή απόσταση από αυτό. Τώρα πια, το δικαίωμα επιλογής μεταφέρεται στον μαθητή. Αν λοιπόν, ο μαθητής επηρεαστεί από την «οπτική επαφή» διακόπτοντας ην προηγούμενη συμπεριφορά του, ο δάσκαλος απομακρύνεται φροντίζοντας να του δείξει την ικανοποίησή του με μια μη-λεκτική επαφή (π.χ. ένα άγγιγμα στον ώμο), χειρονομία που σίγουρα θα οδηγήσει σε μια μυστική και ευαίσθητη σχέση μαθητή- δασκάλου. Έτσι ο δάσκαλος, ακολουθώντας αυτές τις τρεις, προτεινόμενες από τους ειδικούς «πρακτικές», έχει πετύχει να διατηρήσει τον έλεγχο της τάξης χωρίς να διακόψει την διδασκαλία του. Αν όμως, ο Αλέκος συνεχίσει τη συμπεριφορά του, αγνοώντας προκλητικά τον δάσκαλο; Τότε έρχεται η σειρά των παρεμβατικών «πρακτικών», τις οποίες καλείται ο δάσκαλος να υιοθετήσει.
4. Απλές λεκτικές παρατηρήσεις. Για παράδειγμα, «Αλέκο, σε παρακαλώ, σταμάτα να μιλάς στον Γιώργο και την Αθηνά όταν εργάζονται. Σ' ευχαριστώ». Τέτοιου είδους παρατηρήσεις γίνονται από μικρή απόσταση για να μη διαταραχθεί η ησυχία της τάξης και δημιουργηθεί ένταση από τη φωνή του δασκάλου, ενώ, παράλληλα, δίνεται χρόνος στον μαθητή να σκεφτεί πώς θ' αντιδράσει. Έρχεται η ώρα της επιλογής.
5. Κι αν ο Αλέκος εμμείνει και συνεχίσει την ίδια συμπεριφορά; Σε μια τέτοια περίπτωση, παιδαγωγικά χρήσιμη και αποδοτική, κρίνεται μια τακτική «σκοπιμότητας» εκ μέρους του δασκάλου. Αναθέτει, π.χ., μία εργασία στην τάξη και καλεί τον μαθητή στην έδρα. Του εκθέτει τους λόγους που τον κάλεσε κοντά του και του διατυπώνει τις δύο επιλογές που του απομένουν: Ή να σταματήσει την προκλητική του συμπεριφορά ή να τη συνεχίσει, γνωρίζοντας όμως, ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές επισύρουν και επιπτώσεις. Ο μαθητής αφήνεται να επιστρέψει στο θρανίο του και ο δάσκαλος συνεχίζει το μάθημα, εν αναμονή της απόφασης του μαθητή. Κι αν οι προσπάθειες του δασκάλου αποδειχθούν ανώφελες και αναποτελεσματικές;
6. Ο δάσκαλος έχει ήδη χρησιμοποιήσει πέντε παρεμβατικές στρατηγικές. Σ' αυτήν τη φάση το μάθημα έχει διαταραχθεί σοβαρά και δεν απομένει παρά ο μαθητής να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών την: τιμωρία. Το πρόβλημα πλέον μεταφέρεται στην τάξη και το μάθημα διακόπτεται. Ο δάσκαλος, αναφερόμενος στους κανόνες συνεργασίας και καλής συμπεριφοράς που ισχύουν στην τάξη, συζητάει με τα παιδιά τη συμπεριφορά του συμμαθητή τους. Βασικός στόχος της συζήτησης είναι να καταλάβουν τα παιδιά, αλλά και ο ίδιος ο μαθητής, ποιοί κανόνες της τάξης παραβιάστηκαν και με ποιον τρόπο και ότι η τιμωρία του μαθητή είναι δίκαιη. Ο δάσκαλος μετά το τέλος της συζήτησης ανακοινώνει στον συγκεκριμένο μαθητή και στην τάξη την τιμωρία του.
7. Το παραπάνω μοντέλο οριοθέτησης θα είναι αναποτελεσματικό και παιδαγωγικά εύθραυστο αν δεν συνοδεύεται από το «στάδιο της επανόρθωσης». Ο δάσκαλος προσπαθεί να σηματοδοτήσει ένα καινούργιο ξεκίνημα για το συγκεκριμένο παιδί, που έχει σχέση με την επόμενη διδακτική ώρα, την επόμενη μέρα και γιατί όχι, ακόμη και τη γενική παρουσία του στην τάξη ή το σχολείο. Είναι ανάγκη να ειπωθεί στο παιδί από τον δάσκαλο ότι η επόμενη ώρα είναι μια καινούργια ώρα, ότι περιμένει μια διαφορετική συμπεριφορά από αυτό, πείθοντάς το ότι μπορεί να τα καταφέρει. Αλλά και αυτό δεν θα ήταν αρκετό, αν δεν συνοδευόταν από προσωπικές συμβουλές, για το πώς πρέπει και μπορεί να συμπεριφερθεί σε παρόμοιες καταστάσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μαθητές, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, έχουν ανάγκη από κατευθύνσεις, συμβουλές και οριοθέτηση. Το μέλημα που κάθε δάσκαλος πρέπει να έχει, είναι να αποπροσωποποιεί τη διαταρακτική συμπεριφορά των μαθητών του και να λειτουργεί ως παιδαγωγός και κινητήριος μοχλός, που πλουτίζει τόσο τον εγκέφαλο τους με γνώσεις όσο και τον εσωτερικό τους κόσμο με συναισθήματα.
Το παραπάνω μοντέλο είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό μοντέλο ελέγχου διαταρακτικής συμπεριφοράς. Είναι και μια πρόταση για το πώς πρέπει να ικανοποιείται η ανάγκη του μαθητή για πραγματική μάθηση και αληθινή γνώση, καθώς και για το πώς θα πρέπει να αναγνωρίζεται το αυτονόητο δικαίωμα του δασκάλου για ελεύθερες και πλούσιες ποιοτικά συνθήκες εργασίας.
6 Μαρτίου :
Πανελλήνια Ημέρα κατά της Βίας στο Σχολείο
Πανελλήνια Ημέρα κατά της Βίας στο Σχολείο
Αθανάσιου Κατσίμπελη*
Η εκπαιδευτική κοινότητα και το Υπουργείο Παιδείας είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι τα τελευταία χρόνια στα θέματα της ενδοσχολικής βίας και έχει επίσημα καθιερωθεί η 6η Μαρτίου ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της Βίας στο Σχολείο.
Η ημέρα αυτή αποτελεί μια αφορμή για δασκάλους, μαθητές και γονείς ώστε στα σχολεία όλης της χώρας να ανταλλάξουμε σκέψεις, πληροφορίες και ιδέες και να ενεργοποιηθούμε με δράσεις ευαισθητοποίησης για την πρόληψη και αντιμετώπιση της σχολικής βίας και του εκφοβισμού που εκδηλώνεται μεταξύ και εναντίον των μαθητών, ώστε να περιοριστούν οι δίαυλοι εκδήλωσης της βίας στη ζωή των ανηλίκων και να αποτραπούν οι αρνητικές συνέπειες στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Τα περιστατικά αυτά σχολικής βίας έχουν λάβει μεγάλη δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια και πράγματι η κοινωνία μας δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης και να μην τα ανέχεται.Δεν έχει κατανοήσει όμως η κοινωνία μας πως τα περιστατικά αυτά αποτελούν ένα μικρό μόνο αντικατοπτρισμό της παρακμής και της βίας που η ίδια διδάσκει καθημερινά στα παιδιά μας. Μέσα από τις καθημερινές παραστάσεις των παιδιών μας, μέσα από τα “επικίνδυνα σκουπίδια” της τηλεόρασης που αναγκάζουν τα παιδιά μας να βλέπουν καθώς δεν έχουν φροντίσει να έχουμε μια σύγχρονη εκπαιδευτική τηλεόραση.
Από την άλλη μεριά, η Πολιτεία εκτός από τις δράσεις ευαισθητοποίησης, οφείλει να φτιάξει έναν καλύτερο σχολικό περιβάλλον για τα παιδιά μας.
Πώς να μιλήσει κανείς για σχολική βία σε παιδιά που φοιτούν σε σχολεία με στοιβαγμένους μαθητές σε ακατάλληλα σχολικά κτήρια και ανύπαρκτες σχολικές αυλές;
Πώς να μιλήσει για σχολική βία σε παιδιά που βιώνουν καθημερινά τη βία της πείνας και του υποσιτισμού;
Πώς να μιλήσει κανείς για σχολική βία σε παιδιά που βιώνουν την οικογενειακή κατάθλιψη της Μνημονιακής πολιτικής στην παιδεία μας, σε παιδιά που τους έχουμε στερήσει το δικαίωμα να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον στη χώρα μας και όχι τη φυγή στο εξωτερικό;
Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο» (school bullying), όπως και ο όρος «θυματοποίηση» (victimization)χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου.
Συχνά το «ισχυρότερο» παιδί αντλεί από την πράξη του κάποιο όφελος, όπως ευχαρίστηση, κύρος, υλικά αποκτήματα, ενώ το «αδύναμο» παιδί δεν μπορεί να προστατέψει με ουσιαστικό και ριζικό τρόπο τον εαυτό του.
Ο εκφοβισμός και η βία στο σχολείο είναι και ομαδικό φαινόμενο, καθώς δεν αφορά μόνο το μαθητή που εκφοβίζει και εκείνον που εκφοβίζεται, αλλά και όσους είναι παρόντες ή γνωρίζουν την ύπαρξή του, δηλαδή τους παρατηρητές, οι οποίοι μπορεί να είναι είτε μαθητές είτε ενήλικες.
Ένα σημείο το οποίο χρήζει διευκρίνισης είναι ότι όλες οι μορφές μαθητικής επιθετικότητας δεν αποτελούν εκφάνσεις του σχολικού εκφοβισμού και της βίας στο σχολείο.
Η επιθετικότητα, η οποία αποτελεί οικουμενικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, δεν στοχεύει πάντα στην εμπρόθετη και επαναλαμβανόμενη τρομοκράτηση των «αδύναμων» και συνεπώς δεν αποτελεί σε όλες τις περιπτώσεις μορφή εκφοβιστικής συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, η έκφραση επιθετικότητας στα πλαίσια κάποιου παιχνιδιού εξαιτίας μιας διαφωνίας, δεν αποτελεί αναγκαστικά μορφή εκφοβισμού.
Επίσης, η επιθετικότητα μπορεί να μετασχηματιστεί σε μορφές συμπεριφοράς κοινωνικά αποδεκτές, όπως είναι η διεκδικητικότητα, η πρωτοβουλία, το θάρρος της γνώμης, η δημιουργικότητα, η επιθυμία για μάθηση. Στις περιπτώσεις του εκφοβισμού και της βίας στο σχολείο, η επιθετικότητα και η δύναμη (σωματική, ψυχολογική ή κοινωνική) διαστρεβλώνονται, γίνονται μέσο επιβολής και μάλιστα ένας τρόπος συσχέτισης με τους άλλους σε δυαδικό και ομαδικό επίπεδο.
Ο εκφοβισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές:
• Εκφοβισμός με εκβιασμό: εκούσια απόσπαση χρημάτων ή προσωπικών αντικειμένων, η οποία συνοδεύεται από απειλές ή και τον εξαναγκασμό σε αντικοινωνικές πράξεις.
• Έμμεσος ή κοινωνικός: προσπάθεια για κοινωνική απομόνωση ή αγνόηση ατόμου, για άσκηση επιρροής στην ομάδα των συνομηλίκων ώστε να αισθανθούν αντιπάθεια για κάποιο συγκεκριμένο συμμαθητή τους, διάδοση κακόβουλων φημών και ψευδών.
Συνέχεια του άρθρου: εδώ
Η εκπαιδευτική κοινότητα και το Υπουργείο Παιδείας είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι τα τελευταία χρόνια στα θέματα της ενδοσχολικής βίας και έχει επίσημα καθιερωθεί η 6η Μαρτίου ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της Βίας στο Σχολείο.
Η ημέρα αυτή αποτελεί μια αφορμή για δασκάλους, μαθητές και γονείς ώστε στα σχολεία όλης της χώρας να ανταλλάξουμε σκέψεις, πληροφορίες και ιδέες και να ενεργοποιηθούμε με δράσεις ευαισθητοποίησης για την πρόληψη και αντιμετώπιση της σχολικής βίας και του εκφοβισμού που εκδηλώνεται μεταξύ και εναντίον των μαθητών, ώστε να περιοριστούν οι δίαυλοι εκδήλωσης της βίας στη ζωή των ανηλίκων και να αποτραπούν οι αρνητικές συνέπειες στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Τα περιστατικά αυτά σχολικής βίας έχουν λάβει μεγάλη δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια και πράγματι η κοινωνία μας δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης και να μην τα ανέχεται.Δεν έχει κατανοήσει όμως η κοινωνία μας πως τα περιστατικά αυτά αποτελούν ένα μικρό μόνο αντικατοπτρισμό της παρακμής και της βίας που η ίδια διδάσκει καθημερινά στα παιδιά μας. Μέσα από τις καθημερινές παραστάσεις των παιδιών μας, μέσα από τα “επικίνδυνα σκουπίδια” της τηλεόρασης που αναγκάζουν τα παιδιά μας να βλέπουν καθώς δεν έχουν φροντίσει να έχουμε μια σύγχρονη εκπαιδευτική τηλεόραση.
Από την άλλη μεριά, η Πολιτεία εκτός από τις δράσεις ευαισθητοποίησης, οφείλει να φτιάξει έναν καλύτερο σχολικό περιβάλλον για τα παιδιά μας.
Πώς να μιλήσει κανείς για σχολική βία σε παιδιά που φοιτούν σε σχολεία με στοιβαγμένους μαθητές σε ακατάλληλα σχολικά κτήρια και ανύπαρκτες σχολικές αυλές;
Πώς να μιλήσει για σχολική βία σε παιδιά που βιώνουν καθημερινά τη βία της πείνας και του υποσιτισμού;
Πώς να μιλήσει κανείς για σχολική βία σε παιδιά που βιώνουν την οικογενειακή κατάθλιψη της Μνημονιακής πολιτικής στην παιδεία μας, σε παιδιά που τους έχουμε στερήσει το δικαίωμα να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον στη χώρα μας και όχι τη φυγή στο εξωτερικό;
Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο» (school bullying), όπως και ο όρος «θυματοποίηση» (victimization)χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου.
Συχνά το «ισχυρότερο» παιδί αντλεί από την πράξη του κάποιο όφελος, όπως ευχαρίστηση, κύρος, υλικά αποκτήματα, ενώ το «αδύναμο» παιδί δεν μπορεί να προστατέψει με ουσιαστικό και ριζικό τρόπο τον εαυτό του.
Ο εκφοβισμός και η βία στο σχολείο είναι και ομαδικό φαινόμενο, καθώς δεν αφορά μόνο το μαθητή που εκφοβίζει και εκείνον που εκφοβίζεται, αλλά και όσους είναι παρόντες ή γνωρίζουν την ύπαρξή του, δηλαδή τους παρατηρητές, οι οποίοι μπορεί να είναι είτε μαθητές είτε ενήλικες.
Ένα σημείο το οποίο χρήζει διευκρίνισης είναι ότι όλες οι μορφές μαθητικής επιθετικότητας δεν αποτελούν εκφάνσεις του σχολικού εκφοβισμού και της βίας στο σχολείο.
Η επιθετικότητα, η οποία αποτελεί οικουμενικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, δεν στοχεύει πάντα στην εμπρόθετη και επαναλαμβανόμενη τρομοκράτηση των «αδύναμων» και συνεπώς δεν αποτελεί σε όλες τις περιπτώσεις μορφή εκφοβιστικής συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, η έκφραση επιθετικότητας στα πλαίσια κάποιου παιχνιδιού εξαιτίας μιας διαφωνίας, δεν αποτελεί αναγκαστικά μορφή εκφοβισμού.
Επίσης, η επιθετικότητα μπορεί να μετασχηματιστεί σε μορφές συμπεριφοράς κοινωνικά αποδεκτές, όπως είναι η διεκδικητικότητα, η πρωτοβουλία, το θάρρος της γνώμης, η δημιουργικότητα, η επιθυμία για μάθηση. Στις περιπτώσεις του εκφοβισμού και της βίας στο σχολείο, η επιθετικότητα και η δύναμη (σωματική, ψυχολογική ή κοινωνική) διαστρεβλώνονται, γίνονται μέσο επιβολής και μάλιστα ένας τρόπος συσχέτισης με τους άλλους σε δυαδικό και ομαδικό επίπεδο.
Ο εκφοβισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές:
- Σωματικός: φυσικός τραυματισμός ή απειλή τραυματισμού προς κάποιον. Εκδηλώνεται με σπρωξίματα, σκουντήματα, αγκωνιές, γροθιές και κλοτσιές, τρικλοποδιές, χτυπήματα με αντικείμενα, τσιμπήματα και δαγκωνιές, περιορισμό του άλλου μέσω σωματικών πρακτικών.
• Εκφοβισμός με εκβιασμό: εκούσια απόσπαση χρημάτων ή προσωπικών αντικειμένων, η οποία συνοδεύεται από απειλές ή και τον εξαναγκασμό σε αντικοινωνικές πράξεις.
• Έμμεσος ή κοινωνικός: προσπάθεια για κοινωνική απομόνωση ή αγνόηση ατόμου, για άσκηση επιρροής στην ομάδα των συνομηλίκων ώστε να αισθανθούν αντιπάθεια για κάποιο συγκεκριμένο συμμαθητή τους, διάδοση κακόβουλων φημών και ψευδών.
- Ηλεκτρονικός: αποστολή απειλητικού ή υβριστικού υλικού μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, των υπηρεσιών MMS και SMS που παρέχουν τα κινητά τηλέφωνα και των διαδικτυακών τόπων κοινωνικής δικτύωσης, χρήση ή παραποίηση των προσωπικών δεδομένων κάποιου ατόμου, αποκλεισμός του από μια δικτυακή ομάδα, κλήσεις στο κινητό του από άγνωστο νούμερο.
- Σεξουαλικός: υβριστικά σχόλια, σκίτσα και γκράφιτι με σεξουαλικό περιεχόμενο, ανήθικες χειρονομίες, ανεπιθύμητο άγγιγμα, μέχρι και σοβαρές σεξουαλικές επιθέσεις.
Συνέχεια του άρθρου: εδώ
30 Ιανουαρίου
Ημέρα των γραμμάτων και της παιδείας Εορτή των Τριών Ιεραρχών
Το 1842 η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών όρισε την 30η Ιανουαρίου –ημέρα των τριών Ιεραρχών– ως ημέρα των γραμμάτων και της παιδείας.
Μελετώντας το έργο του Βασίλειου Μέγα, του Γρηγόριου Θεολόγου και του Ιωάννη Χρυσοστόμου, θα διαπιστώσει πως οι απόψεις τους για την παιδεία ήταν πρωτοποριακές για την εποχή τους. Πίστευαν πως η εκπαιδευτική διαδικασία οφείλει να συμβάλλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη των μαθητών, στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων που θα μπορούν να ανταποκριθούν στις συνθήκες και απαιτήσεις της κοινωνικής πραγματικότητας.
Οι Τρεις Ιεράρχες υπήρξαν ολοκληρωμένες προσωπικότητες που δεν διακρίθηκαν μόνο σ’ έναν τομέα αλλά παντού. Όλοι τους χαρακτηρίζονταν για τη θεολογική αλλά και την ευρύτερη επιστημονική τους συγκρότηση, τη ριζοσπαστική κοινωνική τους παρουσία, την ανοικτότητα του πνεύματος και την κριτική στάση τους απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία. Υποστήριξαν με σθένος πως η παιδεία πρέπει να είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι του συστήματος, ήταν αντίθετοι σε μια κατευθυνόμενη παιδεία υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς.
Όσο πια βαθιά μελετήσουμε το έργο, την προσφορά και τη στάση ζωής των Τριών Ιεραρχών, τόσο περισσότερο θα κατανοήσουμε πως οι απόψεις τους για την παιδεία ταυτίζονται με τους αγώνες και τις ιδέες του εκπαιδευτικού κόσμου για μια Εκπαίδευση με επίκεντρο τον άνθρωπο, την κριτική σκέψη, τη διαμόρφωση ελεύθερων προσωπικοτήτων, μια Εκπαίδευση των ίσων ευκαιριών για όλους, χωρίς διακρίσεις.
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ
Ημέρα των γραμμάτων και της παιδείας Εορτή των Τριών Ιεραρχών
Το 1842 η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών όρισε την 30η Ιανουαρίου –ημέρα των τριών Ιεραρχών– ως ημέρα των γραμμάτων και της παιδείας.
Μελετώντας το έργο του Βασίλειου Μέγα, του Γρηγόριου Θεολόγου και του Ιωάννη Χρυσοστόμου, θα διαπιστώσει πως οι απόψεις τους για την παιδεία ήταν πρωτοποριακές για την εποχή τους. Πίστευαν πως η εκπαιδευτική διαδικασία οφείλει να συμβάλλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη των μαθητών, στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων που θα μπορούν να ανταποκριθούν στις συνθήκες και απαιτήσεις της κοινωνικής πραγματικότητας.
Οι Τρεις Ιεράρχες υπήρξαν ολοκληρωμένες προσωπικότητες που δεν διακρίθηκαν μόνο σ’ έναν τομέα αλλά παντού. Όλοι τους χαρακτηρίζονταν για τη θεολογική αλλά και την ευρύτερη επιστημονική τους συγκρότηση, τη ριζοσπαστική κοινωνική τους παρουσία, την ανοικτότητα του πνεύματος και την κριτική στάση τους απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία. Υποστήριξαν με σθένος πως η παιδεία πρέπει να είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι του συστήματος, ήταν αντίθετοι σε μια κατευθυνόμενη παιδεία υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς.
Όσο πια βαθιά μελετήσουμε το έργο, την προσφορά και τη στάση ζωής των Τριών Ιεραρχών, τόσο περισσότερο θα κατανοήσουμε πως οι απόψεις τους για την παιδεία ταυτίζονται με τους αγώνες και τις ιδέες του εκπαιδευτικού κόσμου για μια Εκπαίδευση με επίκεντρο τον άνθρωπο, την κριτική σκέψη, τη διαμόρφωση ελεύθερων προσωπικοτήτων, μια Εκπαίδευση των ίσων ευκαιριών για όλους, χωρίς διακρίσεις.
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ
ΠΡΟΛΗΨΗ ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ
Μικροοργανισμοί, υγιεινή χεριών, υγιεινή αναπνευστικού.
Σ’ αυτήν την ενότητα, οι μαθητές εισάγονται στον κόσμο των μικροοργανισμών.
Οι μικροοργανισμοί είναι μικροσκοπικοί ζωντανοί οργανισμοί πολύ μικροί για να είναι ορατοί με τα μάτια. Βρίσκονται σχεδόν παντού στη γη. Μερικοί μικροοργανισμοί (κυρίως τα βακτήρια) είναι ωφέλιμοι και άλλοι μπορούν να είναι βλαβεροί για τους ανθρώπους. Αν και είναι εξαιρετικά μικροί, οι μικροοργανισμοί εμφανίζονται με διάφορα σχήματα και μεγέθη. Υπάρχουν τέσσερις κύριες ομάδες μικροοργανισμών:
Οι ιοί είναι οι μικρότεροι από τους μικροοργανισμούς και είναι γενικά βλαβεροί στον άνθρωπο. Οι ιοί δεν μπορούν να επιβιώσουν από μόνοι τους. Χρειάζονται ένα κύτταρο να τους «φιλοξενήσει» για να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν. Αφού μπούν μέσα στο κύτταρο «οικοδεσπότη» («ξενιστή»), πολλαπλασιάζονται ραγδαία σε εκατομμύρια και σταδιακά καταστρέφουν το κύτταρο!
Οι μύκητες είναι πολυκύτταροι οργανισμοί που μπορεί να είναι και ωφέλιμοι και βλαβεροί για τον άνθρωπο. Οι μύκητες βρίσκουν την τροφή τους αποσυνθέτοντας νεκρή οργανική ύλη ή ζώντας σαν παράσιτα σε έναν ξενιστή. Οι μύκητες μπορεί να γίνουν βλαβεροί προκαλώντας λοίμωξη (η εγκατάσταση και ο πολλαπλασιασμός ενός παθογόνου μικροοργανισμού στον ανθρώπινο οργανισμό) ή δηλητηρίαση , αν τους φάει κάποιος
Τα βακτήρια (μικρόβια) είναι μονοκύτταροι οργανισμοί που μπορούν να πολλαπλασιάζονται ραγδαία μια φορά κάθε 20 λεπτά. Κατά τη διάρκεια της φυσιολογικής ανάπτυξής τους, μερικά παράγουν ουσίες (τοξίνες) που είναι εξαιρετικά βλαβερές για τον άνθρωπο και προκαλούν ασθένειες (π.χ. ο σταφυλόκοκκος). Άλλα βακτήρια είναι εντελώς αβλαβή ενώ άλλα είναι εξαιρετικά ωφέλιμα για μας (π.χ. ο γαλακτοβάκιλλος χρησιμοποιείται στη βιομηχανία τροφίμων). Άλλα βακτήρια είναι απαραίτητα για τη ζωή όπως αυτά που συμβάλλουν στην ανάπτυξη των φυτών (π.χ. το ριζοβακτηρίδιο). Τα αβλαβή βακτήρια λέγονται μη παθογόνα, ενώ τα βλαβερά βακτήρια είναι γνωστά σαν παθογόνα. Πάνω από το 70% των βακτηρίων είναι αβλαβή μη παθογόνα.
Τα παράσιτα είναι ζωντανοί μικροοργανισμοί, που ζουν εις βάρος άλλων ζωντανών οργανισμών του φυσικού και ζωικού βασιλείου. Προσωρινά ή μόνιμα παραμένουν μέσα στο εσωτερικό ή στην εξωτερική επιφάνεια αυτών των οργανισμών. Στον οργανισμό του ανθρώπου μπορεί να ζουν 500.000 είδη διαφόρων ζωντανών μικροοργανισμών. Τα παράσιτα τρέφονται από τα υγρά και τους ιστούς του σώματος ή με την τροφή που υπάρχει στο πεπτικό σύστημα. Οι τρόποι μετάδοσης είναι: από τη μητέρα στο έμβρυο, τις χειραψίες, το αγκάλιασμα και τα φιλιά, τη σεξουαλική επαφή, τη χρησιμοποίηση ξένων ρούχων, πιάτων, ποτηριών, κλπ, από κατανάλωση φρούτων και λαχανικών που δεν έχουν πλυθεί καλά και κρέατος που δεν έχει ψηθεί ή βράσει καλά.
Από τους γνωστότερους μικροοργανισμούς είναι ο ιός της γρίπης και τα βακτήρια του πνευμονιοκόκκου και του μηνιγγιτιδοκόκκου.
ΕΘΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Δρ Κυριακούλα Μεράκου
Τηλ: 213-2010254, E-mail: [email protected]
Μικροοργανισμοί, υγιεινή χεριών, υγιεινή αναπνευστικού.
Σ’ αυτήν την ενότητα, οι μαθητές εισάγονται στον κόσμο των μικροοργανισμών.
Οι μικροοργανισμοί είναι μικροσκοπικοί ζωντανοί οργανισμοί πολύ μικροί για να είναι ορατοί με τα μάτια. Βρίσκονται σχεδόν παντού στη γη. Μερικοί μικροοργανισμοί (κυρίως τα βακτήρια) είναι ωφέλιμοι και άλλοι μπορούν να είναι βλαβεροί για τους ανθρώπους. Αν και είναι εξαιρετικά μικροί, οι μικροοργανισμοί εμφανίζονται με διάφορα σχήματα και μεγέθη. Υπάρχουν τέσσερις κύριες ομάδες μικροοργανισμών:
Οι ιοί είναι οι μικρότεροι από τους μικροοργανισμούς και είναι γενικά βλαβεροί στον άνθρωπο. Οι ιοί δεν μπορούν να επιβιώσουν από μόνοι τους. Χρειάζονται ένα κύτταρο να τους «φιλοξενήσει» για να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν. Αφού μπούν μέσα στο κύτταρο «οικοδεσπότη» («ξενιστή»), πολλαπλασιάζονται ραγδαία σε εκατομμύρια και σταδιακά καταστρέφουν το κύτταρο!
Οι μύκητες είναι πολυκύτταροι οργανισμοί που μπορεί να είναι και ωφέλιμοι και βλαβεροί για τον άνθρωπο. Οι μύκητες βρίσκουν την τροφή τους αποσυνθέτοντας νεκρή οργανική ύλη ή ζώντας σαν παράσιτα σε έναν ξενιστή. Οι μύκητες μπορεί να γίνουν βλαβεροί προκαλώντας λοίμωξη (η εγκατάσταση και ο πολλαπλασιασμός ενός παθογόνου μικροοργανισμού στον ανθρώπινο οργανισμό) ή δηλητηρίαση , αν τους φάει κάποιος
Τα βακτήρια (μικρόβια) είναι μονοκύτταροι οργανισμοί που μπορούν να πολλαπλασιάζονται ραγδαία μια φορά κάθε 20 λεπτά. Κατά τη διάρκεια της φυσιολογικής ανάπτυξής τους, μερικά παράγουν ουσίες (τοξίνες) που είναι εξαιρετικά βλαβερές για τον άνθρωπο και προκαλούν ασθένειες (π.χ. ο σταφυλόκοκκος). Άλλα βακτήρια είναι εντελώς αβλαβή ενώ άλλα είναι εξαιρετικά ωφέλιμα για μας (π.χ. ο γαλακτοβάκιλλος χρησιμοποιείται στη βιομηχανία τροφίμων). Άλλα βακτήρια είναι απαραίτητα για τη ζωή όπως αυτά που συμβάλλουν στην ανάπτυξη των φυτών (π.χ. το ριζοβακτηρίδιο). Τα αβλαβή βακτήρια λέγονται μη παθογόνα, ενώ τα βλαβερά βακτήρια είναι γνωστά σαν παθογόνα. Πάνω από το 70% των βακτηρίων είναι αβλαβή μη παθογόνα.
Τα παράσιτα είναι ζωντανοί μικροοργανισμοί, που ζουν εις βάρος άλλων ζωντανών οργανισμών του φυσικού και ζωικού βασιλείου. Προσωρινά ή μόνιμα παραμένουν μέσα στο εσωτερικό ή στην εξωτερική επιφάνεια αυτών των οργανισμών. Στον οργανισμό του ανθρώπου μπορεί να ζουν 500.000 είδη διαφόρων ζωντανών μικροοργανισμών. Τα παράσιτα τρέφονται από τα υγρά και τους ιστούς του σώματος ή με την τροφή που υπάρχει στο πεπτικό σύστημα. Οι τρόποι μετάδοσης είναι: από τη μητέρα στο έμβρυο, τις χειραψίες, το αγκάλιασμα και τα φιλιά, τη σεξουαλική επαφή, τη χρησιμοποίηση ξένων ρούχων, πιάτων, ποτηριών, κλπ, από κατανάλωση φρούτων και λαχανικών που δεν έχουν πλυθεί καλά και κρέατος που δεν έχει ψηθεί ή βράσει καλά.
Από τους γνωστότερους μικροοργανισμούς είναι ο ιός της γρίπης και τα βακτήρια του πνευμονιοκόκκου και του μηνιγγιτιδοκόκκου.
ΕΘΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Δρ Κυριακούλα Μεράκου
Τηλ: 213-2010254, E-mail: [email protected]
. Η 24η Οκτωβρίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παχυσαρκίας
Μια από τις πιο κοινές ανησυχίες των γονέων για το μεγάλωμα του παιδιού τους αφορά θέματα σχετικά με το σωματικό βάρος. Για παράδειγμα, μπορεί να αναρωτιέστε αν το βάρος του είναι υγιές, αν είναι πολύ αδύνατο για την ηλικία του ή αν πήρε όσο βάρος έπρεπε μέσα στο τελευταίο έτος, έχοντας ως βασικό σας μέλημα την εξασφάλιση της επαρκούς σωματικής του ανάπτυξης. Αξιολογείτε όμως σωστά το βάρος του παιδιού σας;
Αποτελέσματα μελετών υποστηρίζουν ότι οι γονείς, και ιδίως οι μητέρες, συχνά υποεκτιμούν το σωματικό βάρος των παιδιών τους. Με άλλα λόγια, μπορεί να θεωρείτε ότι το βάρος του παιδιού σας είναι υγιές όταν στην πραγματικότητα είναι αυξημένο, ή πολύ χαμηλό όταν στην πραγματικότητα είναι υγιές. Ως συνέπεια, στην πρώτη περίπτωση (δεν αναγνωρίζετε το «πρόβλημα» του αυξημένου βάρους), δεν εντοπίζετε την ανάγκη να προβείτε σε αλλαγές, ώστε να βοηθήσετε το παιδί σας να διαχειριστεί καλύτερα το βάρος του. Στη δεύτερη περίπτωση (αξιολογείτε ένα υγιές βάρος ως «προβληματικό»), μπορεί να πιέζετε το παιδί σας να καταναλώσει περισσότερη τροφή, ώστε να αυξήσει το βάρος του χωρίς να υπάρχει λόγος. Η λανθασμένη αξιολόγηση του βάρους ενός παιδιού συνήθως πηγάζει από την πεποίθηση του γονέα ότι το αυξημένο βάρος αποτελεί ένδειξη της επιτυχούς ανατροφής και της καλής υγείας του. Η πεποίθηση αυτή αποτελεί κατάλοιπο προηγούμενων ετών, κατά τα οποία η εξασφάλιση επαρκούς ποσότητας τροφής για την οικογένεια ήταν δύσκολη. Επομένως, η εικόνα ενός αδύνατου, μικρόσωμου ή καχεκτικού παιδιού αντανακλούσε τη δυσκολία των γονέων να καλύψουν τις διατροφικές του ανάγκες και να εξασφαλίσουν την επαρκή σωματική του ανάπτυξη.
Σήμερα, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, ιδίως στις Δυτικές κοινωνίες, στις οποίες η τροφή είναι πάντα διαθέσιμη και σε μεγάλες ποσότητες. Μάλλον το πρόβλημα έχει μετατοπιστεί στο άλλο άκρο και εντοπίζεται στην υπερκατανάλωση τροφής, η οποία οδηγεί σε αυξημένο σωματικό βάρος ήδη από την παιδική και την εφηβική ηλικία. Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος να πιέζετε το παιδί σας να καταναλώσει τροφή όταν δεν θέλει ή να φοβάστε ότι αν δεν φάει αρκετά (κατά την υποκειμενική σας αντίληψη) θα είναι αδύναμο, δεν θα ψηλώσει αρκετά ή δεν θα μεγαλώσει σωστά. Σε περίπτωση που προβληματίζεστε για το αν το βάρος του παιδιού σας είναι υγιές ή αν ο ρυθμός ανάπτυξής του είναι φυσιολογικός, συμβουλευτείτε κάποιον επαγγελματία υγείας (ιατρό, διαιτολόγο κλπ.) και μην βιαστείτε να βγάλετε τα δικά σας υποκειμενικά συμπεράσματα, «ζυγίζοντάς το με το μάτι» ή ακούγοντας γνώμες συγγενών, φίλων και γνωστών. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, το παιδί σας -είτε είναι μωρό και θα κλάψει όταν πεινάσει, είτε είναι έφηβος και θα ετοιμάσει μόνος του το γεύμα του για να καλύψει την πείνα του- ξέρει πότε πεινάει πραγματικά και πότε όχι, αλλά και πόσο χρειάζεται να φάει κάθε φορά για να καλύψει τις ανάγκες του.
Σχετικά Άρθρα
Αποτελέσματα μελετών υποστηρίζουν ότι οι γονείς, και ιδίως οι μητέρες, συχνά υποεκτιμούν το σωματικό βάρος των παιδιών τους. Με άλλα λόγια, μπορεί να θεωρείτε ότι το βάρος του παιδιού σας είναι υγιές όταν στην πραγματικότητα είναι αυξημένο, ή πολύ χαμηλό όταν στην πραγματικότητα είναι υγιές. Ως συνέπεια, στην πρώτη περίπτωση (δεν αναγνωρίζετε το «πρόβλημα» του αυξημένου βάρους), δεν εντοπίζετε την ανάγκη να προβείτε σε αλλαγές, ώστε να βοηθήσετε το παιδί σας να διαχειριστεί καλύτερα το βάρος του. Στη δεύτερη περίπτωση (αξιολογείτε ένα υγιές βάρος ως «προβληματικό»), μπορεί να πιέζετε το παιδί σας να καταναλώσει περισσότερη τροφή, ώστε να αυξήσει το βάρος του χωρίς να υπάρχει λόγος. Η λανθασμένη αξιολόγηση του βάρους ενός παιδιού συνήθως πηγάζει από την πεποίθηση του γονέα ότι το αυξημένο βάρος αποτελεί ένδειξη της επιτυχούς ανατροφής και της καλής υγείας του. Η πεποίθηση αυτή αποτελεί κατάλοιπο προηγούμενων ετών, κατά τα οποία η εξασφάλιση επαρκούς ποσότητας τροφής για την οικογένεια ήταν δύσκολη. Επομένως, η εικόνα ενός αδύνατου, μικρόσωμου ή καχεκτικού παιδιού αντανακλούσε τη δυσκολία των γονέων να καλύψουν τις διατροφικές του ανάγκες και να εξασφαλίσουν την επαρκή σωματική του ανάπτυξη.
Σήμερα, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, ιδίως στις Δυτικές κοινωνίες, στις οποίες η τροφή είναι πάντα διαθέσιμη και σε μεγάλες ποσότητες. Μάλλον το πρόβλημα έχει μετατοπιστεί στο άλλο άκρο και εντοπίζεται στην υπερκατανάλωση τροφής, η οποία οδηγεί σε αυξημένο σωματικό βάρος ήδη από την παιδική και την εφηβική ηλικία. Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος να πιέζετε το παιδί σας να καταναλώσει τροφή όταν δεν θέλει ή να φοβάστε ότι αν δεν φάει αρκετά (κατά την υποκειμενική σας αντίληψη) θα είναι αδύναμο, δεν θα ψηλώσει αρκετά ή δεν θα μεγαλώσει σωστά. Σε περίπτωση που προβληματίζεστε για το αν το βάρος του παιδιού σας είναι υγιές ή αν ο ρυθμός ανάπτυξής του είναι φυσιολογικός, συμβουλευτείτε κάποιον επαγγελματία υγείας (ιατρό, διαιτολόγο κλπ.) και μην βιαστείτε να βγάλετε τα δικά σας υποκειμενικά συμπεράσματα, «ζυγίζοντάς το με το μάτι» ή ακούγοντας γνώμες συγγενών, φίλων και γνωστών. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, το παιδί σας -είτε είναι μωρό και θα κλάψει όταν πεινάσει, είτε είναι έφηβος και θα ετοιμάσει μόνος του το γεύμα του για να καλύψει την πείνα του- ξέρει πότε πεινάει πραγματικά και πότε όχι, αλλά και πόσο χρειάζεται να φάει κάθε φορά για να καλύψει τις ανάγκες του.
Σχετικά Άρθρα
- Άρθρα
Και Γρήγορο Φαγητό και πιο Υγιεινό: Εναλλακτικές που να Ικανοποιούν και τα Δύο!
Το γρήγορο φαγητό προτιμάται από μικρούς και μεγάλους για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων η γεύση, η ευκολία και η χαμηλή τιμή. Ειδικά τα παιδιά δείχνουν μεγάλη προτίμηση στο γρήγορο φαγητό, αφού δεν αντιλαμβάνονται τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην υγεία τους η συχνή κατανάλωσή του...
Άρθρα
Πόσο Απαραίτητο είναι να Επιλέγουμε Ημίπαχα Γαλακτοκομικά;
Τα καρδιαγγειακά νοσήματα αποτελούν μια από τις κύριες αιτίες θανάτου τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα. Η πρόσληψη κορεσμένων λιπιδίων έχει κατηγορηθεί ως μία από τις αιτίες για την αύξηση των καρδιαγγειακών νοσημάτων, και γνωρίζουμε ότι η χαμηλή πρόσληψή τους μπορεί να βοηθήσει στην καλύτερη ρύ...
Άρθρα
Ενασχόληση με Δίαιτες στην Εφηβεία
Οι σύγχρονες Δυτικού τύπου κοινωνίες παρέχουν πληθώρα τροφίμων, εύληπτων και νόστιμων, αλλά ταυτόχρονα και πλούσιων σε ενέργεια, που μπορεί κανείς με ευκολία να προμηθευτεί. Παραδόξως, οι ίδιες κοινωνίες δίνουν έμφαση και προωθούν ως πρότυπο το αδύνατο σώμα, ασκώντας έτσι πίεση ειδικότερα στις έφηβε...
Στην Κουζίνα Άρθρα
Η Ώρα του Φαγητού
Η σημασία του κατάλληλου περιβάλλοντος κατά τη διάρκεια του γεύματος.Η ποιότητα του φαγητού είναι βασικό μέλημα κάθε γονιού. Πέρα όμως από το τι τρώνε τα παιδιά είναι σημαντικό και το πώς τρώνε. Ξεκινώντας από τις μικρές ηλικίες, είναι χρήσιμο να διαμορφώσουν τα παιδιά τις σωστές συνήθειες γύρω από...
ΟΜΑΔΕΣ ΤΡΟΦΙΜΩΝ
ΠΡΩΤΕΪΝΟΥΧΑ ΤΡΟΦΙΜΑ
Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονται τα διάφορα είδη κρέατος και προϊόντων, τα πουλερικά, τα ψάρια και τα θαλασσινά, τα αβγά και τα όσπρια. Παρόλο που τα τρόφιμα αυτά στοχεύουν πρωτίστως στην κάλυψη των ημερήσιων πρωτεϊνικών αναγκών, δεν είναι όλα ίδια σε σχέση με την ποσότητα και την ποιότητα του λίπους
Αυτή η υπέροχη δασκάλα Μαθηματικών έχει τη συνταγή που σώζει ζωές παιδιών
«Πριν από μερικές βδομάδες, πήγα στην τάξη του Τσέις για ενισχυτική διδασκαλία. Είχα στείλει ένα μέιλ στην δασκάλα του Τσέις ένα βράδυ όπου έγραφα «Ο Τσέις επιμένει πως αυτές οι ασκήσεις που έχει για το σπίτι είναι μαθηματικά – αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι τον πιστεύω. Βοήθεια, παρακαλώ». Μου απάντησε αμέσως λέγοντας: «Κανένα πρόβλημα, μπορώ να καθίσω μαζί του μετά το σχολείο οποιαδήποτε στιγμή».
Κι εγώ της λέω «Όχι, όχι αυτόν. Αυτός το καταλαβαίνει. Εμένα βοηθήστε». Κι έτσι κάπως κατέληξα μπροστά σ’ έναν μαυροπίνακα σε μια άδεια αίθουσα της πέμπτης δημοτικού κοιτάζοντας επίμονα σειρές σχημάτων που για την δασκάλα του Τσέις ήταν «αριθμοί». Στάθηκα λίγο μπροστά στον πίνακα ενώ η δασκάλα του Τσέις κάθισε πίσω μου, βυθισμένη στο γραφείο της και με ήρεμη φωνή προσπαθούσε να με κάνει να καταλάβω τον «νέο τρόπο που διδάσκουμε τη διαίρεση».
Ευτυχώς για μένα, δεν χρειάστηκε να ξεμάθω πολλά γιατί ποτέ μου δεν κατάλαβα τον «παλιό τρόπο που διδάσκαμε τη διαίρεση». Μου πήρε μία ολόκληρη ώρα να λύσω ένα πρόβλημα, αλλά καταλάβαινα πως η δασκάλα του Τσέις με συμπάθησε έτσι κι αλλιώς. Συνεργάστηκε παλιότερα με την ΝΑΣΑ, κι έτσι προφανώς έχουμε πολλά κοινά. Έπειτα, καθίσαμε για λίγα λεπτά και συζητήσαμε για την διδασκαλία των παιδιών και τι ιερό καθήκον και ευθύνη που είναι.
Συμφωνήσαμε πως μαθήματα όπως η ανάγνωση και τα μαθηματικά είναι τα λιγότερο σημαντικά που διδάσκονται σε μια τάξη. Μιλήσαμε για την διαμόρφωση μικρών ψυχών που θα συνεισφέρουν σε μια μεγαλύτερη κοινότητα -και μιλήσαμε για το κοινό μας όνειρο να αποτελούνται αυτές οι κοινότητες από άτομα που είναι Ευγενικά και Γενναία πάνω απ’ όλα.
Κι έπειτα μου είπε το εξής: Κάθε Παρασκευή απόγευμα, η δασκάλα του Τσέις ζητά από τους μαθητές της να βγάλουν ένα κομμάτι χαρτί και να γράψουν τα ονόματα τεσσάρων παιδιών με τα οποία θα ήθελαν να κάτσουν μαζί την επόμενη εβδομάδα. Τα παιδιά ξέρουν ότι αυτές τους οι επιθυμίες μπορεί να πραγματοποιηθούν μπορεί όμως και όχι.
Ζητάει επίσης από τα παιδιά να ονομάσουν έναν μαθητή που πιστεύουν ότι ήταν εξαιρετικός «πολίτης» της τάξης. Οι ψήφοι τους παραδίδονται σε αυτήν κατ’ ιδίαν. Και κάθε Παρασκευή απόγευμα, αφού οι μαθητές πάνε σπίτι, η δασκάλα του Τσέις βγάζει αυτά τα χαρτιά, τα τοποθετεί μπροστά της και τα μελετά. Ψάχνει για μοτίβα. Ποιον δεν θέλει κανείς να έχει διπλανό; Ποιος δεν ξέρει καν ποιον να ζητήσει για διπλανό; Ποιος περνάει απαρατήρητος και δεν προτείνεται ποτέ; Ποιος είχε ένα εκατομμύριο φίλους την προηγούμενη βδομάδα και κανέναν αυτή τη βδομάδα; Βλέπετε, η δασκάλα του Τσέις δεν ψάχνει καινούργιο διάγραμμα θέσεων ή «εξαιρετικούς πολίτες». Η δασκάλα του Τσέις ψάχνει για μοναχικά παιδιά. Ψάχνει για παιδιά που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με άλλα παιδιά. Εντοπίζει τα μικρά εκείνα που περνούν απαρατήρητα στην κοινωνική ζωή της τάξης. Ανακαλύπτει ποιων τα προτερήματα περνούν απαρατήρητα από τους συμμαθητές τους.
Και εντοπίζει -αμέσως- ποιος διαπράττει και ποιος υφίσταται τη σχολική βία (bullying).
Ως δασκάλα, γονιός και άνθρωπος που αγαπάει όλα τα παιδιά – θεωρώ ότι αυτό είναι η πιο έξυπνη στρατηγική Νίντζα της αγάπης που έχω δει ποτέ μου.
Είναι σαν να παίρνεις την ακτινογραφία της τάξης και να κοιτάς κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και μέσα στις καρδιές των παιδιών. Είναι σαν να βγάζεις χρυσό απ’ το χρυσορυχείο-ο χρυσός είναι αυτά τα μικρά που χρειάζονται λίγη βοήθεια – που χρειάζονται τους ενήλικες να επέμβουν και να τα ΔΙΔΑΞΟΥΝ πώς να κάνουν φίλους, πώς να ζητήσουν από τους άλλους να παίξουν, πώς να συμμετέχουν σε μία ομάδα και πώς να μοιραστούν τα χαρίσματα τους με τους άλλους. Και αυτό αποθαρρύνει τη σχολική βία( bullying) γιατί ο κάθε δάσκαλος γνωρίζει πως το bullying συμβαίνει όταν δεν κοιτάει -και τα παιδιά που το υφίστανται φοβούνται να το μαρτυρήσουν. Μα, όπως είπε -η αλήθεια αποκαλύπτεται σε αυτά τα προσωπικά μικρά χαρτιά. Ενώ η δασκάλα του Τσεις εξηγούσε αυτή την απλή, πανέξυπνη ιδέα -την κοιτούσα με ορθάνοιχτο το στόμα. «Πόσο καιρό χρησιμοποιείς το σύστημα αυτό;» ρώτησα. Από τη σφαγή στο λύκειο Κολουμπάιν, είπε. Κάθε
Παρασκευή μετά το Κολουμπάιν. Αυτή η υπέροχη γυναίκα παρακολούθησε τι έγινε στο Κολουμπάιν γνωρίζοντας πως ΟΛΗ Η ΒΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Όλη η εξωτερική βία ξεκινά ως εσωτερική μοναξιά. Παρακολουθούσε την τραγωδία αυτή ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ πως τα παιδιά που δεν τα προσέχει κανείς κάποια στιγμή θα κάνουν οτιδήποτε μόνο και μόνο για να τα προσέξουν. Κι έτσι αποφάσισε να αρχίσει να πολεμάει την βία από νωρίς και συχνά, και με τον κόσμο που είναι κοντά της.
Αυτό που κάνει η δασκάλα του Τσέις όταν κάθεται στην άδεια αίθουσα και μελετά αυτές τις λίστες που είναι γραμμένες από τρεμάμενα 11χρονα χέρια είναι να ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ. Είμαι πεπεισμένη γι’ αυτό. Σώζει ζωές. Κι αυτό που έμαθε αυτή η μαθηματικός χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα είναι κάτι που ήδη γνώριζε: πως τα πάντα -ακόμα κι η αγάπη και η αίσθηση του να ανήκεις κάπου-έχουν ένα μοτίβο. Και βρίσκει αυτά τα μοτίβα μέσα από αυτές τις λίστες -σπάει τους κώδικες της προβληματικής επικοινωνίας. Και δίνει στα μοναχικά παιδιά την βοήθεια που χρειάζονται. Γι’ αυτήν, είναι μαθηματικά. Είναι ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ. Όλα είναι αγάπη -ακόμα και τα μαθηματικά. Εκπληκτικό. Η δασκάλα του Τσέις παίρνει σύνταξη φέτος -μετά από δεκαετίες που έσωζε ζωές.
Τι ωραίος τρόπος να περάσεις την ζωή σου: ψάχνοντας μοτίβα αγάπης και μοναξιάς, να παρεμβαίνεις κάθε μέρα -και να αλλάζεις την τροχιά του κόσμου μας. ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΕ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ. Είστε οι πρώτοι που δέχεστε τα πυρά, η πρώτη γραμμή, οι ανιχνευτές προβληματικής επικοινωνίας και η μεγαλύτερη και μοναδική ελπίδα που έχουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό που κάνετε στις τάξεις όταν κανείς δεν παρακολουθεί – είναι η μεγαλύτερη ελπίδα μας.
Δάσκαλοι -δασκάλες- έχετε ένα εκατομμύριο γονείς πίσω σας που ψιθυρίζουν όλοι μαζί:«Δεν μας νοιάζουν τα τυποποιημένα τεστ. Μας νοιάζει που μαθαίνετε στα παιδιά μας να είναι Γενναία και Ευγενικά. Και σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστούμε που σώζετε ζωές».
Πηγή: huffingtonpost.com
"Ας μιλήσουμε με τα παιδιά μας για όσα γεμίζουν την ψυχή τους"
Με αφορμή το παραπάνω κείμενο δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ τι γίνεται με εμάς εδώ στη Ελλάδα. Πόσο επικοινωνούμε με τα παιδιά μας.
Πόσο οι συνθήκες που ζούμε, κοινωνικές και οικονομικές, αλλά και το ανταγωνιστικό και εντατικό σχολικό περιβάλλον επιτρέπουν αυτή την επικοινωνία .
Πόσο νιώθουμε την απογοήτευση των παιδιών, το θυμό τους για όσα συμβαίνουν αλλά και για το ότι δεν έχουν πραγματικές ευκαιρίες να επικοινωνήσουν.
Οι περισσότεροι θα μείνουμε στο βαθμό του διαγωνίσματος , στο αν είπε καλά το μάθημα και πήρε καλό βαθμό, στο αν βγήκε πρώτος ,στο αν έβαλε τα πιο πολλά γκολ.
Πόσο ρωτάμε για τις σχέσεις του με τα άλλα παιδιά στο σχολείο , πόσο ρωτάμε για τη λεκτική ή σωματική βία που μπορεί να τους ασκείται από συνομηλίκους.
Πόσο θα μπορούσαμε να προλάβουμε επιθετικές συμπεριφορές στο μέλλον , όταν ακόμα και οι δάσκαλοι μένουν στην ανεπαρκή επίδοση ενώ στο σπίτι μπορεί να υπάρχει ανεργία, ανέχεια ή και βία, όταν οι γονείς μαζεύουν υπογραφές για να διώξουν έναν επιθετικό παιδί από ένα σχολείο, αντί να δουν ότι αλλού είναι το πρόβλημα, όταν υπάρχει κάποιο παιδι με μαθησιακά προβλήματα που χλευάζεται στο σχολείο από τους συμμαθητές του, γιατί δεν υπάρχει από την πολιτεία η στήριξη που του αναλογει και χρειάζεται, για να προχωρήσει και να ενταχθεί και γιατί δεν έχει ενδιαφερθεί κανείς να τα βοηθήσει να επικοινωνήσουν μαζί του και να δουν ότι είναι ξεχωριστό .
ΕΜΕΙΣ ΤΗ ΓΕΝΝΑΜΕ ΤΗ ΒΙΑ .ΤΗ ΓΕΝΝΑΜΕ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΚΑΝΟΥΜΕ Ή ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ .ΜΕ ΟΣΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ Ή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ .
ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΡΙΝ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ .ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΌΣΑ ΈΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ , ΓΙΑ ΌΣΑ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΉ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΣΚΙΑ.ΑΣ ΝΟΙΑΣΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ.
Σχόλιο
Ελένης Νίκα
Φιλολόγου
Κι εγώ της λέω «Όχι, όχι αυτόν. Αυτός το καταλαβαίνει. Εμένα βοηθήστε». Κι έτσι κάπως κατέληξα μπροστά σ’ έναν μαυροπίνακα σε μια άδεια αίθουσα της πέμπτης δημοτικού κοιτάζοντας επίμονα σειρές σχημάτων που για την δασκάλα του Τσέις ήταν «αριθμοί». Στάθηκα λίγο μπροστά στον πίνακα ενώ η δασκάλα του Τσέις κάθισε πίσω μου, βυθισμένη στο γραφείο της και με ήρεμη φωνή προσπαθούσε να με κάνει να καταλάβω τον «νέο τρόπο που διδάσκουμε τη διαίρεση».
Ευτυχώς για μένα, δεν χρειάστηκε να ξεμάθω πολλά γιατί ποτέ μου δεν κατάλαβα τον «παλιό τρόπο που διδάσκαμε τη διαίρεση». Μου πήρε μία ολόκληρη ώρα να λύσω ένα πρόβλημα, αλλά καταλάβαινα πως η δασκάλα του Τσέις με συμπάθησε έτσι κι αλλιώς. Συνεργάστηκε παλιότερα με την ΝΑΣΑ, κι έτσι προφανώς έχουμε πολλά κοινά. Έπειτα, καθίσαμε για λίγα λεπτά και συζητήσαμε για την διδασκαλία των παιδιών και τι ιερό καθήκον και ευθύνη που είναι.
Συμφωνήσαμε πως μαθήματα όπως η ανάγνωση και τα μαθηματικά είναι τα λιγότερο σημαντικά που διδάσκονται σε μια τάξη. Μιλήσαμε για την διαμόρφωση μικρών ψυχών που θα συνεισφέρουν σε μια μεγαλύτερη κοινότητα -και μιλήσαμε για το κοινό μας όνειρο να αποτελούνται αυτές οι κοινότητες από άτομα που είναι Ευγενικά και Γενναία πάνω απ’ όλα.
Κι έπειτα μου είπε το εξής: Κάθε Παρασκευή απόγευμα, η δασκάλα του Τσέις ζητά από τους μαθητές της να βγάλουν ένα κομμάτι χαρτί και να γράψουν τα ονόματα τεσσάρων παιδιών με τα οποία θα ήθελαν να κάτσουν μαζί την επόμενη εβδομάδα. Τα παιδιά ξέρουν ότι αυτές τους οι επιθυμίες μπορεί να πραγματοποιηθούν μπορεί όμως και όχι.
Ζητάει επίσης από τα παιδιά να ονομάσουν έναν μαθητή που πιστεύουν ότι ήταν εξαιρετικός «πολίτης» της τάξης. Οι ψήφοι τους παραδίδονται σε αυτήν κατ’ ιδίαν. Και κάθε Παρασκευή απόγευμα, αφού οι μαθητές πάνε σπίτι, η δασκάλα του Τσέις βγάζει αυτά τα χαρτιά, τα τοποθετεί μπροστά της και τα μελετά. Ψάχνει για μοτίβα. Ποιον δεν θέλει κανείς να έχει διπλανό; Ποιος δεν ξέρει καν ποιον να ζητήσει για διπλανό; Ποιος περνάει απαρατήρητος και δεν προτείνεται ποτέ; Ποιος είχε ένα εκατομμύριο φίλους την προηγούμενη βδομάδα και κανέναν αυτή τη βδομάδα; Βλέπετε, η δασκάλα του Τσέις δεν ψάχνει καινούργιο διάγραμμα θέσεων ή «εξαιρετικούς πολίτες». Η δασκάλα του Τσέις ψάχνει για μοναχικά παιδιά. Ψάχνει για παιδιά που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με άλλα παιδιά. Εντοπίζει τα μικρά εκείνα που περνούν απαρατήρητα στην κοινωνική ζωή της τάξης. Ανακαλύπτει ποιων τα προτερήματα περνούν απαρατήρητα από τους συμμαθητές τους.
Και εντοπίζει -αμέσως- ποιος διαπράττει και ποιος υφίσταται τη σχολική βία (bullying).
Ως δασκάλα, γονιός και άνθρωπος που αγαπάει όλα τα παιδιά – θεωρώ ότι αυτό είναι η πιο έξυπνη στρατηγική Νίντζα της αγάπης που έχω δει ποτέ μου.
Είναι σαν να παίρνεις την ακτινογραφία της τάξης και να κοιτάς κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και μέσα στις καρδιές των παιδιών. Είναι σαν να βγάζεις χρυσό απ’ το χρυσορυχείο-ο χρυσός είναι αυτά τα μικρά που χρειάζονται λίγη βοήθεια – που χρειάζονται τους ενήλικες να επέμβουν και να τα ΔΙΔΑΞΟΥΝ πώς να κάνουν φίλους, πώς να ζητήσουν από τους άλλους να παίξουν, πώς να συμμετέχουν σε μία ομάδα και πώς να μοιραστούν τα χαρίσματα τους με τους άλλους. Και αυτό αποθαρρύνει τη σχολική βία( bullying) γιατί ο κάθε δάσκαλος γνωρίζει πως το bullying συμβαίνει όταν δεν κοιτάει -και τα παιδιά που το υφίστανται φοβούνται να το μαρτυρήσουν. Μα, όπως είπε -η αλήθεια αποκαλύπτεται σε αυτά τα προσωπικά μικρά χαρτιά. Ενώ η δασκάλα του Τσεις εξηγούσε αυτή την απλή, πανέξυπνη ιδέα -την κοιτούσα με ορθάνοιχτο το στόμα. «Πόσο καιρό χρησιμοποιείς το σύστημα αυτό;» ρώτησα. Από τη σφαγή στο λύκειο Κολουμπάιν, είπε. Κάθε
Παρασκευή μετά το Κολουμπάιν. Αυτή η υπέροχη γυναίκα παρακολούθησε τι έγινε στο Κολουμπάιν γνωρίζοντας πως ΟΛΗ Η ΒΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Όλη η εξωτερική βία ξεκινά ως εσωτερική μοναξιά. Παρακολουθούσε την τραγωδία αυτή ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ πως τα παιδιά που δεν τα προσέχει κανείς κάποια στιγμή θα κάνουν οτιδήποτε μόνο και μόνο για να τα προσέξουν. Κι έτσι αποφάσισε να αρχίσει να πολεμάει την βία από νωρίς και συχνά, και με τον κόσμο που είναι κοντά της.
Αυτό που κάνει η δασκάλα του Τσέις όταν κάθεται στην άδεια αίθουσα και μελετά αυτές τις λίστες που είναι γραμμένες από τρεμάμενα 11χρονα χέρια είναι να ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ. Είμαι πεπεισμένη γι’ αυτό. Σώζει ζωές. Κι αυτό που έμαθε αυτή η μαθηματικός χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα είναι κάτι που ήδη γνώριζε: πως τα πάντα -ακόμα κι η αγάπη και η αίσθηση του να ανήκεις κάπου-έχουν ένα μοτίβο. Και βρίσκει αυτά τα μοτίβα μέσα από αυτές τις λίστες -σπάει τους κώδικες της προβληματικής επικοινωνίας. Και δίνει στα μοναχικά παιδιά την βοήθεια που χρειάζονται. Γι’ αυτήν, είναι μαθηματικά. Είναι ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ. Όλα είναι αγάπη -ακόμα και τα μαθηματικά. Εκπληκτικό. Η δασκάλα του Τσέις παίρνει σύνταξη φέτος -μετά από δεκαετίες που έσωζε ζωές.
Τι ωραίος τρόπος να περάσεις την ζωή σου: ψάχνοντας μοτίβα αγάπης και μοναξιάς, να παρεμβαίνεις κάθε μέρα -και να αλλάζεις την τροχιά του κόσμου μας. ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΕ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ. Είστε οι πρώτοι που δέχεστε τα πυρά, η πρώτη γραμμή, οι ανιχνευτές προβληματικής επικοινωνίας και η μεγαλύτερη και μοναδική ελπίδα που έχουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό που κάνετε στις τάξεις όταν κανείς δεν παρακολουθεί – είναι η μεγαλύτερη ελπίδα μας.
Δάσκαλοι -δασκάλες- έχετε ένα εκατομμύριο γονείς πίσω σας που ψιθυρίζουν όλοι μαζί:«Δεν μας νοιάζουν τα τυποποιημένα τεστ. Μας νοιάζει που μαθαίνετε στα παιδιά μας να είναι Γενναία και Ευγενικά. Και σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστούμε που σώζετε ζωές».
Πηγή: huffingtonpost.com
"Ας μιλήσουμε με τα παιδιά μας για όσα γεμίζουν την ψυχή τους"
Με αφορμή το παραπάνω κείμενο δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ τι γίνεται με εμάς εδώ στη Ελλάδα. Πόσο επικοινωνούμε με τα παιδιά μας.
Πόσο οι συνθήκες που ζούμε, κοινωνικές και οικονομικές, αλλά και το ανταγωνιστικό και εντατικό σχολικό περιβάλλον επιτρέπουν αυτή την επικοινωνία .
Πόσο νιώθουμε την απογοήτευση των παιδιών, το θυμό τους για όσα συμβαίνουν αλλά και για το ότι δεν έχουν πραγματικές ευκαιρίες να επικοινωνήσουν.
Οι περισσότεροι θα μείνουμε στο βαθμό του διαγωνίσματος , στο αν είπε καλά το μάθημα και πήρε καλό βαθμό, στο αν βγήκε πρώτος ,στο αν έβαλε τα πιο πολλά γκολ.
Πόσο ρωτάμε για τις σχέσεις του με τα άλλα παιδιά στο σχολείο , πόσο ρωτάμε για τη λεκτική ή σωματική βία που μπορεί να τους ασκείται από συνομηλίκους.
Πόσο θα μπορούσαμε να προλάβουμε επιθετικές συμπεριφορές στο μέλλον , όταν ακόμα και οι δάσκαλοι μένουν στην ανεπαρκή επίδοση ενώ στο σπίτι μπορεί να υπάρχει ανεργία, ανέχεια ή και βία, όταν οι γονείς μαζεύουν υπογραφές για να διώξουν έναν επιθετικό παιδί από ένα σχολείο, αντί να δουν ότι αλλού είναι το πρόβλημα, όταν υπάρχει κάποιο παιδι με μαθησιακά προβλήματα που χλευάζεται στο σχολείο από τους συμμαθητές του, γιατί δεν υπάρχει από την πολιτεία η στήριξη που του αναλογει και χρειάζεται, για να προχωρήσει και να ενταχθεί και γιατί δεν έχει ενδιαφερθεί κανείς να τα βοηθήσει να επικοινωνήσουν μαζί του και να δουν ότι είναι ξεχωριστό .
ΕΜΕΙΣ ΤΗ ΓΕΝΝΑΜΕ ΤΗ ΒΙΑ .ΤΗ ΓΕΝΝΑΜΕ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΚΑΝΟΥΜΕ Ή ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ .ΜΕ ΟΣΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ Ή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ .
ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΡΙΝ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ .ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΌΣΑ ΈΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ , ΓΙΑ ΌΣΑ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΉ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΣΚΙΑ.ΑΣ ΝΟΙΑΣΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ.
Σχόλιο
Ελένης Νίκα
Φιλολόγου
28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940
Ιταλική Εισβολή στην Ελλάδα
28 Οκτωβρίου 1940
Το 1940 ο κόσμος ζούσε την τραγωδία ενός μεγάλου πολέμου. Η Γερμανία, με ηγέτη το Χίτλερ, μαζί με τη σύμμαχό της Ιταλία, με ηγέτη τον Μπενίτο Μουσολίνι, κατάφερε να κατακτήσει τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ο Ιταλός δικτάτορας αποφάσισε να κατακτήσει τη μικρή και όπως φαινόταν αδύνατη να αντισταθεί Ελλάδα. Έτσι άρχισε τις προκλήσεις. Στις 15 Αυγούστου 1940 ένα ιταλικό υποβρύχιο βύθισε το ελληνικό πολεμικό πλοίο “Έλλη”.
Τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα ξυπνά τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά. Η ιταλική κυβέρνηση απαιτεί να παραχωρηθούν στο στρατό της λιμάνια, δρόμοι, σιδηρόδρομοι και χώροι για στρατόπεδα. Απαιτεί με λίγα λόγια την παράδοση της Ελλάδας. Η απάντηση δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετική: ΟΧΙ.
Το πρωί οι Ιταλοί άρχισαν να βομβαρδίζουν τα ελληνικά φυλάκια που βρίσκονταν στις κορυφές της οροσειράς της Πίνδου. Μετά το βομβαρδισμό οι Ιταλοί στρατιώτες άρχισαν να περνούν τα σύνορα. Η εισβολή άρχισε. Στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις ο κόσμος ξυπνούσε με τον ήχο των σειρήνων. Κηρύχτηκε επιστράτευση. Τα πανηγύρια στους δρόμους θύμιζαν μάλλον στιγμές ευτυχίας και όχι πολέμου. Όλος ο κόσμος έτρεχε να καταταγεί και να πολεμήσει.
Μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου οι Ιταλοί έκαναν συνεχώς επιθέσεις. Όμως δεν τα κατάφεραν να σπάσουν τις ελληνικές γραμμές. Ο ελληνικός στρατός ξεκίνησε αντεπίθεση που τον έφερε ελευθερωτή στις πόλεις της Αλβανίας όπου ζούσαν Έλληνες: Στην Κορυτσά, στους Αγίους Σαράντα, στην Πρεμετή, στο Αργυρόκαστρο. Ο μικρός στρατός που ο Μουσολίνι λογάριαζε για εύκολο αντίπαλο όχι μόνο άντεξε αλλά κυνηγούσε τους Ιταλούς μέσα στην Αλβανία.
Ο βαρύς χειμώνας, η παγωνιά και το χιόνι που σκέπαζε τα βουνά της Πίνδου, ταλαιπωρούσε αφάνταστα τους στρατιώτες των δύο αντιπάλων. Τα κρυοπαγήματα και οι θάνατοι από το κρύο ήταν πολύ συχνά. Παρ’ όλες τις κακουχίες, οι Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν ηρωϊκά και κατάφεραν το θαύμα.
Την άνοιξη του 1941 οι Ιταλοί προσπάθησαν πάλι να επιτεθούν. Το αποτέλεσμα ήταν πάλι το ίδιο: Αποτυχία. Τη λύση έδωσαν οι σύμμαχοι της Ιταλίας, Γερμανοί. Στις 6 Απριλίου 1941 επιτέθηκαν στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Η αποτελεσματικότερη πολεμική μηχανή της εποχής έπεσε πάνω στον εξαντλημένο από τον πόλεμο ελληνικό στρατό.
Μέχρι το τέλος Απριλίου οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα. Άρχιζε τώρα για την Ελλάδα η μαύρη περίοδος της κατοχής. Οι Έλληνες σε όλη τη διάρκεια της σκλαβιάς, δε σταμάτησαν να αγωνίζονται. Οργανώθηκε γρήγορα ένοπλη αντίσταση. Ο λαός υπέφερε από την πείνα και χιλιάδες πέθαναν αβοήθητοι στους δρόμους. Τα συσσίτια που οργανώθηκαν από τον Ερυθρό Σταυρό έκαναν κάπως πιο υποφερτή την κατάσταση. Η ευλογημένη ώρα της απελευθέρωσης έφτασε στις 12 Οκτωβρίου του 1944.
Ο επικός αγώνας των Ελλήνων στα βουνά της Πίνδου παραμένει στην ιστορία ως σημείο αναφοράς και τιμής. Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα μιας αγγλικής εφημερίδας στις 4.4.1941:
“Από τώρα και στο εξής δε θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.”
Πηγή: Α.Κί.ΔΑ
28 Οκτωβρίου 1940
Το 1940 ο κόσμος ζούσε την τραγωδία ενός μεγάλου πολέμου. Η Γερμανία, με ηγέτη το Χίτλερ, μαζί με τη σύμμαχό της Ιταλία, με ηγέτη τον Μπενίτο Μουσολίνι, κατάφερε να κατακτήσει τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ο Ιταλός δικτάτορας αποφάσισε να κατακτήσει τη μικρή και όπως φαινόταν αδύνατη να αντισταθεί Ελλάδα. Έτσι άρχισε τις προκλήσεις. Στις 15 Αυγούστου 1940 ένα ιταλικό υποβρύχιο βύθισε το ελληνικό πολεμικό πλοίο “Έλλη”.
Τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα ξυπνά τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά. Η ιταλική κυβέρνηση απαιτεί να παραχωρηθούν στο στρατό της λιμάνια, δρόμοι, σιδηρόδρομοι και χώροι για στρατόπεδα. Απαιτεί με λίγα λόγια την παράδοση της Ελλάδας. Η απάντηση δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετική: ΟΧΙ.
Το πρωί οι Ιταλοί άρχισαν να βομβαρδίζουν τα ελληνικά φυλάκια που βρίσκονταν στις κορυφές της οροσειράς της Πίνδου. Μετά το βομβαρδισμό οι Ιταλοί στρατιώτες άρχισαν να περνούν τα σύνορα. Η εισβολή άρχισε. Στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις ο κόσμος ξυπνούσε με τον ήχο των σειρήνων. Κηρύχτηκε επιστράτευση. Τα πανηγύρια στους δρόμους θύμιζαν μάλλον στιγμές ευτυχίας και όχι πολέμου. Όλος ο κόσμος έτρεχε να καταταγεί και να πολεμήσει.
Μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου οι Ιταλοί έκαναν συνεχώς επιθέσεις. Όμως δεν τα κατάφεραν να σπάσουν τις ελληνικές γραμμές. Ο ελληνικός στρατός ξεκίνησε αντεπίθεση που τον έφερε ελευθερωτή στις πόλεις της Αλβανίας όπου ζούσαν Έλληνες: Στην Κορυτσά, στους Αγίους Σαράντα, στην Πρεμετή, στο Αργυρόκαστρο. Ο μικρός στρατός που ο Μουσολίνι λογάριαζε για εύκολο αντίπαλο όχι μόνο άντεξε αλλά κυνηγούσε τους Ιταλούς μέσα στην Αλβανία.
Ο βαρύς χειμώνας, η παγωνιά και το χιόνι που σκέπαζε τα βουνά της Πίνδου, ταλαιπωρούσε αφάνταστα τους στρατιώτες των δύο αντιπάλων. Τα κρυοπαγήματα και οι θάνατοι από το κρύο ήταν πολύ συχνά. Παρ’ όλες τις κακουχίες, οι Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν ηρωϊκά και κατάφεραν το θαύμα.
Την άνοιξη του 1941 οι Ιταλοί προσπάθησαν πάλι να επιτεθούν. Το αποτέλεσμα ήταν πάλι το ίδιο: Αποτυχία. Τη λύση έδωσαν οι σύμμαχοι της Ιταλίας, Γερμανοί. Στις 6 Απριλίου 1941 επιτέθηκαν στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Η αποτελεσματικότερη πολεμική μηχανή της εποχής έπεσε πάνω στον εξαντλημένο από τον πόλεμο ελληνικό στρατό.
Μέχρι το τέλος Απριλίου οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα. Άρχιζε τώρα για την Ελλάδα η μαύρη περίοδος της κατοχής. Οι Έλληνες σε όλη τη διάρκεια της σκλαβιάς, δε σταμάτησαν να αγωνίζονται. Οργανώθηκε γρήγορα ένοπλη αντίσταση. Ο λαός υπέφερε από την πείνα και χιλιάδες πέθαναν αβοήθητοι στους δρόμους. Τα συσσίτια που οργανώθηκαν από τον Ερυθρό Σταυρό έκαναν κάπως πιο υποφερτή την κατάσταση. Η ευλογημένη ώρα της απελευθέρωσης έφτασε στις 12 Οκτωβρίου του 1944.
Ο επικός αγώνας των Ελλήνων στα βουνά της Πίνδου παραμένει στην ιστορία ως σημείο αναφοράς και τιμής. Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα μιας αγγλικής εφημερίδας στις 4.4.1941:
“Από τώρα και στο εξής δε θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.”
Πηγή: Α.Κί.ΔΑ
Διεθνής Ημέρα Μείωσης Φυσικών Καταστροφών
Η Διεθνής Ημέρα Μείωσης των Φυσικών Καταστροφών καθιερώθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989 και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 13 Οκτωβρίου, με το σκεπτικό ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατον να κυριαρχήσει στις δυνάμεις της φύσης, είναι όμως δυνατόν να μειώσει τις καταστροφικές τους συνέπειες.
Οι φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες υφίστανται τις μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και δυσβάστακτες ζημιές, εξαιτίας της έλλειψης υποδομών, αλλά και τεχνογνωσίας για την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών (σεισμοί, πλημμύρες, τσουνάμι, κατολισθήσεις και ξηρασία)
Η Διεθνής Ημέρα Μείωσης των Φυσικών Καταστροφών καθιερώθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989 και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 13 Οκτωβρίου, με το σκεπτικό ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατον να κυριαρχήσει στις δυνάμεις της φύσης, είναι όμως δυνατόν να μειώσει τις καταστροφικές τους συνέπειες.
Οι φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες υφίστανται τις μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και δυσβάστακτες ζημιές, εξαιτίας της έλλειψης υποδομών, αλλά και τεχνογνωσίας για την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών (σεισμοί, πλημμύρες, τσουνάμι, κατολισθήσεις και ξηρασία)
Ο σεισμός στον πλανήτη μας συνήθως προκαλείται από ξαφνική απελευθέρωση συσσωρευμένης ενέργειας στον φλοιό της Γης. Τον αντιλαμβανόμαστε στην επιφάνειά της καθώς μέρος της ενέργειας μεταφέρεται εκεί με τα σεισμικά κύματα. Τα κύματα αυτά διαδίδονται στον φλοιό με ταλαντώσεις των πετρωμάτων και φθάνοντας στην επιφάνεια προκαλούν τις αναταράξεις του εδάφους που αισθανόμαστε. Τα σεισμικά κύματα προκαλούν με τις ταλαντώσεις και διαφορές ηλεκτρικού δυναμικού στα πετρώματα του φλοιού καθώς οδεύουν μέσα από αυτά (σεισμικό-ηλεκτρικό φαινόμενο δευτέρου είδους). Άλλη μια εκδήλωση των σεισμών, που προκαλείται από τη μετακίνηση των πετρωμάτων της λιθόσφαιρας, είναι η δημιουργία τσουνάμι στη θάλασσα όταν ο σεισμός είναι υποθαλάσσιος και έχει αποτέλεσμα ικανή κατακόρυφη ανάταξη του βυθού. Οι περισσότεροι σεισμοί σχετίζονται με τον τεκτονικό χαρακτήρα της Γης και ονομάζονται τεκτονικοί σεισμοί. Ένας σεισμός όμως μπορεί να οφείλεται και στο απότομο γλίστρημα ενός παγετώνα.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το τσουνάμι ( ιαπωνικά 津波, tsunami ) είναι θαλάσσιο φαινόμενο, που δημιουργείται κατά την απότομη μετατόπιση μεγάλων ποσοτήτων νερού, σε ένα υδάτινο σχηματισμό, όπως ένας ωκεανός, μια θάλασσα, μια λίμνη ή ένα φιόρδ.
Το τσουνάμι εκδηλώνεται ως κύματα, τα οποία στα βαθιά νερά των ωκεανών (μέσο βάθος 4.500 μέτρα) οδεύουν με μέσηταχύτητα 210 μέτρων/δευτερόλεπτο ή 756 χιλιομέτρων/ώρα (παραπάνω από το μισό της ταχύτητας του ήχου στηνατμόσφαιρα της Γης). Διαδίδονται με μέτωπα κυμάτων, που μπορούν να πλησιάσουν σε πλάτος ακόμα και τη γήινηπερίμετρο και οδεύουν με σύνηθες μήκος κύματος της τάξης των 50-400 χιλιομέτρων και ύψος που κυμαίνεται, συνήθως, από μερικά εκατοστά έως 1 μέτρο (με 2 μέτρα το πολύ, όταν βρίσκονται κοντύτερα στην εστία δημιουργίας τους[1]).
Φτάνοντας τα κύματα αυτά σε ρηχά νερά χάνουν την ταχύτητά τους, έως και 20 φορές, αρχικά στο μπροστινό τους μέτωπο, αυτό που φτάνει πρώτο στα ρηχά, και έτσι το μήκος τους μικραίνει, καθώς το πίσω μέρος του κύματος ταξιδεύει ακόμη, με σχετικά μεγαλύτερη ταχύτητα. Το μήκος του κύματος ενός τσουνάμι μεταβάλλεται, ακολουθώντας την μεταβολή της μέσης ταχύτητάς του σύμφωνα με το βάθος της θάλασσας που διατρέχει, και η ορμή του διατηρείται (θεωρώντας προσεγγιστικά πως δεν εξαπλώνεται και κατά πλάτος) με αντίστοιχη μεταβολή του ύψους του. Φτάνοντας στις ακτές το κύμα συμπιέζεται και κερδίζει σε ύψος, που είναι και ο λόγος για τον οποίο γίνεται καταστρεπτικό φθάνοντας στις ακτές, αφού το ύψος του διατηρείται και καθώς εισβάλλει στην ενδοχώρα.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το τσουνάμι εκδηλώνεται ως κύματα, τα οποία στα βαθιά νερά των ωκεανών (μέσο βάθος 4.500 μέτρα) οδεύουν με μέσηταχύτητα 210 μέτρων/δευτερόλεπτο ή 756 χιλιομέτρων/ώρα (παραπάνω από το μισό της ταχύτητας του ήχου στηνατμόσφαιρα της Γης). Διαδίδονται με μέτωπα κυμάτων, που μπορούν να πλησιάσουν σε πλάτος ακόμα και τη γήινηπερίμετρο και οδεύουν με σύνηθες μήκος κύματος της τάξης των 50-400 χιλιομέτρων και ύψος που κυμαίνεται, συνήθως, από μερικά εκατοστά έως 1 μέτρο (με 2 μέτρα το πολύ, όταν βρίσκονται κοντύτερα στην εστία δημιουργίας τους[1]).
Φτάνοντας τα κύματα αυτά σε ρηχά νερά χάνουν την ταχύτητά τους, έως και 20 φορές, αρχικά στο μπροστινό τους μέτωπο, αυτό που φτάνει πρώτο στα ρηχά, και έτσι το μήκος τους μικραίνει, καθώς το πίσω μέρος του κύματος ταξιδεύει ακόμη, με σχετικά μεγαλύτερη ταχύτητα. Το μήκος του κύματος ενός τσουνάμι μεταβάλλεται, ακολουθώντας την μεταβολή της μέσης ταχύτητάς του σύμφωνα με το βάθος της θάλασσας που διατρέχει, και η ορμή του διατηρείται (θεωρώντας προσεγγιστικά πως δεν εξαπλώνεται και κατά πλάτος) με αντίστοιχη μεταβολή του ύψους του. Φτάνοντας στις ακτές το κύμα συμπιέζεται και κερδίζει σε ύψος, που είναι και ο λόγος για τον οποίο γίνεται καταστρεπτικό φθάνοντας στις ακτές, αφού το ύψος του διατηρείται και καθώς εισβάλλει στην ενδοχώρα.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εβδομάδα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης
Η «Γη είναι μία, ο κόσμος όχι». Αυτή η ευρηματική φράση που χρησιμοποιεί ο ΟΗΕ στην έκθεση «το μέλλον ανήκει σε όλους» επιβεβαιώνει μία μεγάλη και συγχρόνως πικρή αλήθεια. Ολη η ανθρωπότητα είναι μέσα στο «ίδιο καράβι», αλλά έχει τόσο καπετάνιους όσους και κυβερνήτες. Οι τελευταίοι είναι αυτοί που καθορίζουν τις τύχες μας, αυτοί που με τις πολιτικές και τα οικονομικά τερτίπια τους, μας οδηγούν στα μεγάλα και σύνθετα περιβαλλοντικά αδιέξοδα των καιρών. Και για να μη βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω, ευθύνη έχουμε όλοι μας και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά: από το σκουπίδι που θα πετάξουμε έξω από το αυτοκίνητο και από τον τρόπο που θα διαχειριστούμε το νερό ακόμα μέχρι τον τρόπο που καταναλώνουμε την ενέργεια.
Ευτυχώς που υπάρχουν ημερομηνίες όπως αυτή της 5ης Ιουνίου (Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος) για να μας το θυμίζουν! Αρκεί όμως μία μέρα τον χρόνο για να ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία στην προστασία του περιβάλλοντος; Η απάντηση είναι όχι. Γιατί όσο και αν μας αρέσουν οι επετειακές εκδηλώσεις, η αντίστροφη μέτρηση για την καταστροφή του περιβάλλοντος έχει αρχίσει από καιρό. Το να το θυμόμαστε μία φορά τον χρόνο ισοδυναμεί με εγκληματική αμέλεια!
Οι κλιματικές αλλαγές που δημιουργούν εδώ και δεκαετίες οι ασύδοτες ανθρώπινες επεμβάσεις και ο βομβαρδισμός του περιβάλλοντος από κάθε λογής συμφέροντα απειλούν πλέον σοβαρά το μέλλον του πλανήτη.
Οσα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά το αποδεικνύουν. Πλημμύρες, ξηρασία, πυρκαγιές, λειψυδρία, καταστροφικοί κυκλώνες που αφήνουν άστεγους χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Την ίδια στιγμή, το διοξείδιο του άνθρακα συσσωρεύεται στην ατμόσφαιρα. Από το 1750 έως και το 2005 η συγκέντρωση CO2, που είναι υπεύθυνο για τα 2/3 του φαινομένου του θερμοκηπίου, αυξήθηκε κατά 35%, συμβάλλοντας στην αποσταθεροποίηση του κλίματος.
Οι εκτιμήσεις για το μέλλον μέχρι και το 2100 αναφέρουν πιθανή αύξηση της θερμοκρασίας της Γης μεταξύ 1,6 και 6,9 βαθμών, σε σχέση με τη Προβιομηχανική Εποχή και η Μεσόγειος, η οποία μας αφορά, είναι έτοιμη να υποδεχτεί συνθήκες… Καΐρου.
Ευτυχώς που υπάρχουν ημερομηνίες όπως αυτή της 5ης Ιουνίου (Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος) για να μας το θυμίζουν! Αρκεί όμως μία μέρα τον χρόνο για να ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία στην προστασία του περιβάλλοντος; Η απάντηση είναι όχι. Γιατί όσο και αν μας αρέσουν οι επετειακές εκδηλώσεις, η αντίστροφη μέτρηση για την καταστροφή του περιβάλλοντος έχει αρχίσει από καιρό. Το να το θυμόμαστε μία φορά τον χρόνο ισοδυναμεί με εγκληματική αμέλεια!
Οι κλιματικές αλλαγές που δημιουργούν εδώ και δεκαετίες οι ασύδοτες ανθρώπινες επεμβάσεις και ο βομβαρδισμός του περιβάλλοντος από κάθε λογής συμφέροντα απειλούν πλέον σοβαρά το μέλλον του πλανήτη.
Οσα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά το αποδεικνύουν. Πλημμύρες, ξηρασία, πυρκαγιές, λειψυδρία, καταστροφικοί κυκλώνες που αφήνουν άστεγους χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Την ίδια στιγμή, το διοξείδιο του άνθρακα συσσωρεύεται στην ατμόσφαιρα. Από το 1750 έως και το 2005 η συγκέντρωση CO2, που είναι υπεύθυνο για τα 2/3 του φαινομένου του θερμοκηπίου, αυξήθηκε κατά 35%, συμβάλλοντας στην αποσταθεροποίηση του κλίματος.
Οι εκτιμήσεις για το μέλλον μέχρι και το 2100 αναφέρουν πιθανή αύξηση της θερμοκρασίας της Γης μεταξύ 1,6 και 6,9 βαθμών, σε σχέση με τη Προβιομηχανική Εποχή και η Μεσόγειος, η οποία μας αφορά, είναι έτοιμη να υποδεχτεί συνθήκες… Καΐρου.
5η Οκτώβρη-Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π/ΘΜΙΑΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΔΟΜ. ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ
Χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών, καθώς έχει καθιερωθεί από την UNESCO και εορτάζεται σε πάνω από 100 χώρες παγκοσμίως κάθε χρόνο την 5η Οκτωβρίου.
Χρόνια Πολλά, λοιπόν, σε όλους τους Εκπαιδευτικούς, χρόνια πολλά σε όλους εκείνους που πασχίζουν για τη Δημόσια Εκπαίδευση κάτω από αντίξοες συνθήκες, που παλεύουν για τη διαμόρφωση και εμπέδωση αξιών που οδηγούν σε μια πιο δίκαιη, ανθρώπινη και καλύτερη κοινωνία!
Εκπαίδευση είναι η παρέμβαση της Πολιτείας μέσω του Σχολείου, που αποτελεί θεσμό της, στη σωματική και ψυχοπνευματική ανάπτυξη των νέων. Η παρέμβαση αυτή γίνεται με βάση ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα και είναι οριοθετημένη χρονικά.
Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα....
εκπαιδεύω που σημαίνει ανατρέφω από παιδική ηλικία, μορφώνω, διαπαιδαγωγώ.
Οι Βαθμίδες της εκπαίδευσης είναι:
* Στοιχειώδης ή Πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
* Δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
* Ανώτερη εκπαίδευση.
* Ανώτατη εκπαίδευση.
Κάποιοι άλλοι γνωστοί ορισμοί για την εκπαίδευση:
* Σύμφωνα με τον Durkheim, η εκπαίδευση ορίζεται ως η δράση που κατευθύνεται από τις γενιές των ενηλίκων στις γενιές εκείνες που δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμες για την κοινωνική ζωή.
* Σύμφωνα με τον Piaget, «Η εκπαίδευση συνίσταται στη διαμόρφωση δημιουργών, ακόμη κι αν δεν υπάρξουν πολλοί, ακόμη κι αν οι δημιουργίες του ενός είναι μικρότερες του άλλου. Χρειάζεται η διαμόρφωση εφευρετών, ανακαινιστών, όχι κομφορμιστών».
* Στο βιβλίο του Τσαούση «Λεξικό της κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης» συναντάμε τον παρακάτω ορισμό: «Εκπαίδευση είναι μορφή εξειδικευμένης κοινωνικοποίησης που ασκείται κατά κανόνα από φορείς που βρίσκονται έξω από την οικογένεια και έχει ως περιεχόμενό της την μετάδοση γνώσεων, δεξιοτήτων και μορφών ενέργειας ή συμπεριφοράς (εντός ειδικών ιδρυμάτων).
* Η εκπαίδευση, με τη στενή της σημασία και όπως αυτή χρησιμοποιείται σήμερα στην επιστήμη της παιδαγωγικής, σημαίνει τη συστηματική και την οργανωμένη διαδικασία της αγωγής και της μάθησης, που αφενός προγραμματίζεται από την πολιτεία ή από οποιονδήποτε άλλο φορέα, δημόσιο ή ιδιωτικό (Π. Ξωχέλλης,1986,1997), και αφετέρου υλοποιείται από τους φορείς αυτούς. Επειδή όμως η εκπαίδευση είναι ένα δημόσιο αγαθό, γι’αυτό την εποπτεία και την ευθύνη για την υλοποίησή της την έχει, και οφείλει να την έχει, εξολοκλήρου η Πολιτεία.
Οι σκοποί της εκπαίδευσης διαφέρουν από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή. Η σύγχρονη εκπαίδευση δεν έχει ξεκαθαρισμένους σκοπούς λόγω της γρήγορης ανάπτυξης, παρόλα αυτά γίνονται γενικώς αποδεκτοί οι παρακάτω σκοποί:
1. Ο σχηματισμός του χαρακτήρα, που θα βοηθήσει τους νέους στις σχέσεις τους με τους συνανθρώπους τους.
2. Η ανάπτυξη της ευφυΐας.
3. Η μετάδοση και ίσως η βελτίωση της εθνικής κουλτούρας.
4. Ο εφοδιασμός των νέων με γνώσεις και δεξιότητες ανάλογα με τις ικανότητές τους, ώστε να κερδίσουν τα απαραίτητα για τη ζωή και να συμβάλλουν στην περαιτέρω ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας.
5. Η προσπάθεια να γίνουν οι νέοι ικανοί να προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.
Επιπλέον, ο D.J.O’connor λέει ότι οι σκοποί της εκπαίδευσης πρέπει να είναι:
1. Να εφοδιάσει τους ανθρώπους με τις βασικές δεξιότητες (π.χ. ανάγνωση, γραφή, αριθμητική) που τους χρειάζονται: α)για να πάρουν τη θέση τους στην κοινωνία και β) να αναζητήσουν περισσότερη γνώση.
2. Να τους εφοδιάζει με επαγγελματική κατάρτιση που θα τους βοηθήσει να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα της ζωής.
3. Να τους ξυπνήσει το ενδιαφέρον και την αγάπη για γνώσεις.
4. Να τους κάνει να αποκτήσουν κριτική σκέψη.
5. Να τους φέρει σε επαφή με την κουλτούρα και τα επιτεύγματα του ανθρώπου και να τους εξασκήσει, ώστε να τα εκτιμούν.
6. Η ηθική εξύψωση του ατόμου, η ανάπτυξη ηθικής συνείδησης και ήθους.
Οι σκοποί αυτοί δείχνουν ότι η εκπαίδευση είναι μια διαδικασία ουδέτερη και αυτόνομη, που δεν έχει καμία σχέση με το δογματισμό και τους αυταρχικούς τρόπους διδασκαλίας και που αποβλέπει στην ανάπτυξη των αναλυτικών και συνθετικών ικανοτήτων του ατόμου. Αλλά είναι αδύνατο να επιτευχθεί αυτό, όταν η εκπαίδευση είναι ξεκομμένη από τον κοινωνικό της περίγυρο. Το άτομο είναι ανάγκη να θεωρήσει τον εαυτό του σαν αναπόσπαστο μέλος της κοινωνίας και σ’αυτά τα πλαίσια να μορφωθεί, επειδή οι συνθήκες για την ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας μπορούν να δημιουργηθούν μόνο μέσα σε μια κοινωνία χωρίς ανταγωνισμούς και κοινωνικές διακρίσεις.
Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι η παιδεία και η εκπαίδευση δεν είναι ταυτόσημοι όροι. Η εκπαίδευση είναι θεσμός της πολιτείας με συγκεκριμένους στόχους και περιεχόμενο και έχει καθορισμένη χρονική διάρκεια. Αντίθετα η παιδεία δεν περιορίζεται σε κάποια συγκεκριμένη ηλικία. Επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ατόμου, αφού ποτέ δε σταματά να δέχεται επιδράσεις, ερεθίσματα από το περιβάλλον στο οποίο ζει. Η έννοια «παιδεία» είναι πλατύτερη από την έννοια «εκπαίδευση»
πηγή. www.i-diadromi.gr
Τα παιδιά έχουν μεγαλύτερη επιτυχία στο σχολείο όταν οι γονείς έχουν ενεργό ρόλο και ενδιαφέρονται για την μελέτη στο σπίτι. Βοηθώ το παιδί δεν σημαίνει ότι είμαι με τις ώρες από πάνω του, του λέω τις απαντήσεις και διορθώνω τα λάθη, αλλά δίνω βοήθεια κυρίως στην οργάνωση του διαβάσματος, με υπομονή και ενθάρρυνση.
1. Γνωρίστε τους δασκάλους και έχετε συχνή επαφή μαζί τους για να ελέγχετε την πρόοδο του παιδιού σας.
2. Φτιάξτε ένα χώρο ιδανικό για διάβασμα. Καλός φωτισμός, κατάλληλη καρέκλα και γραφείο, χαρούμενος και τακτοποιημένος χώρος.
3. Βρείτε την κατάλληλη ώρα για το καθημερινό διάβασμα. Δείξτε στο παιδί πόσο σημαντικό είναι να τελειώνει γρήγορα τις εργασίες του ώστε να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι και βόλτες.
4. Βοηθήστε τα παιδιά να φτιάξουν ένα πλάνο μελέτης. Δείτε μαζί το πρόγραμμα της επόμενης μέρας, βοηθήστε τα να οργανώσουν τα βιβλία και τα τετράδια αλλά και από τι πρέπει να ξεκινήσουν να διαβάζουν. Σε μια πολύ φορτωμένη μέρα, εμψυχώστε το παιδί, δείξτε του πως να οργανωθεί αλλά φροντίστε να κάνει και τα απαραίτητα μικρά διαλείμματα (περίπου 10-15 λεπτά ανά ώρα).
5. Μειώστε τους περισπασμούς στο ελάχιστο. Αυτό σημαίνει ότι η τηλεόραση, τα τηλεφωνήματα και οι συνομιλίες δεν πρέπει να ακούγεται στο δωμάτιο του παιδιού.
6. Διδάξτε στο παιδί να σκέφτεται και να κάνει μόνο του τις ασκήσεις. Αυτό σημαίνει ότι δεν κάνετε εσείς τις ασκήσεις! Αν δυσκολεύεται πολύ ας ενημερώσει τον εκπαιδευτικό για αυτό, ότι δεν μπόρεσε να λύσει στην άσκηση. Τα βοηθήματα δεν πρέπει να είναι προσβάσιμα στα παιδιά γιατί θα μπουν στον πειρασμό να βρουν έτοιμες λύσεις. Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να δώσετε κάποια μικρή βοήθεια ή ιδέα για να βοηθήσετε το παιδί.
7. Επιβραβεύστε την προσπάθεια! Μην περιμένετε να πείτε μπράβο μόνο σε ένα τέλειο αποτέλεσμα, επιβραβεύστε την καθημερινή προσπάθεια του παιδιού, ακόμα και αν γράψει κάτι λάθος.
8. Επικοινωνία με συμμαθητές. Φροντίστε να υπάρχει κάποιος συμμαθητής που το παιδί μπορεί να επικοινωνήσει αν έχει αμφιβολίες για τις ασκήσεις ή δεν έχει σημειώσει κάτι σωστά.
9. Να είστε ήρεμοι και ψύχραιμοι, ακόμα και σε δύσκολες μέρες! Αν το παιδί σας αρνείται να διαβάσει ή αγχώνεται ή το αφήνει για αργότερα, μην θυμώνετε! Δώστε του λίγο χρόνο, προσπαθήστε να μπείτε στην θέση του,ενθαρρύνετε το και αποφύγετε φωνές και εντάσεις που θα κάνουν την κατάσταση ακόμα χειρότερη.
10. Αν το παιδί παρουσιάζει επίμονες δυσκολίες στο σχολείο, ελέγξτε για ύπαρξη μαθησιακών δυσκολιών και ξεκινήστε πρόγραμμα παρέμβασης ειδικής αγωγής το συντομότερο.
Σοφία Τσιντσικλόγλου
Ειδική Παιδαγωγός
[email protected]
Άλωση της Κωνσταντινούπολης (29/05/1453)
Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β'. Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 (Ιουλιανό ημερολόγιο). Όταν τελικά ηΚωνσταντινούπολη αλώθηκε, η υπερχιλιετής Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει.
Το Βυζάντιο ήταν ήδη εξασθενημένο και διαιρεμένο τους τελευταίους δύο αιώνες, σκιά της παλιάς Αυτοκρατορίας. Η Άλωση του 1204 από τους Σταυροφόρους και αργότερα, μετά την επανάκτησή της το 1261, οι πολιτικές και θρησκευτικές έριδες, η αδυναμία βοήθειας από την Δύση, η άσχημη οικονομική κατάσταση και η φυγή ανθρώπινου δυναμικού, οδήγησαν στη σταδιακή εξασθένηση και συρρίκνωση. Η κατάληψη της Καλλίπολης το 1354 από τους Οθωμανούς, η οποία έφερε ορδές φανατικών μουσουλμάνων πολεμιστών στην Ευρώπη, σταδιακά κύκλωσε εδαφικά το Βυζάντιο, το οποίο έγινε το 1373 φόρου υποτελής στον Οθωμανό σουλτάνο. Έτσι, η Άλωση ήλθε ως φυσικό αποτέλεσμα και της αδιάκοπης επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην ευρύτερη περιοχή. Οι συγκρούσεις ήταν ιδιαίτερα άνισες υπέρ των Τούρκων, σε σημείο που να μνημονεύεται από τις πηγές το τετελεσμένο της έκβασης της πολιορκίας. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται και στον ηρωισμό των πολιορκημένων και ιδιαίτερα του Αυτοκράτορα. Το γεγονός της πτώσης της «θεοφυλάκτου Πόλεως», άφησε βαθιά ίχνη στις πηγές της εποχής.
Απόρροια της Άλωσης ήταν η συνέχιση της εδαφικής προώθησης των Τούρκων. Κατά τα τέλη του 17ου αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της, απειλώντας την Βιέννη. Πολλές φορές η Άλωση της Κωνσταντινούπολης χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς ως γεγονός που σηματοδοτεί το τέλους του Μεσαίωνα και την έναρξη της Αναγέννησης. Πολλοί μάλιστα εξ αυτών συμφωνούν στο ότι η μαζική μετακίνηση πολλών Ελλήνων από την Κωνσταντινούπουλη στην Ιταλία λόγω της Άλωσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του περιεχομένου και της φιλοσοφίας που ακολούθησαν τα πρόσωπα της Αναγέννησης. ΠΗΓΗ:el.wikipedia
Το Βυζάντιο ήταν ήδη εξασθενημένο και διαιρεμένο τους τελευταίους δύο αιώνες, σκιά της παλιάς Αυτοκρατορίας. Η Άλωση του 1204 από τους Σταυροφόρους και αργότερα, μετά την επανάκτησή της το 1261, οι πολιτικές και θρησκευτικές έριδες, η αδυναμία βοήθειας από την Δύση, η άσχημη οικονομική κατάσταση και η φυγή ανθρώπινου δυναμικού, οδήγησαν στη σταδιακή εξασθένηση και συρρίκνωση. Η κατάληψη της Καλλίπολης το 1354 από τους Οθωμανούς, η οποία έφερε ορδές φανατικών μουσουλμάνων πολεμιστών στην Ευρώπη, σταδιακά κύκλωσε εδαφικά το Βυζάντιο, το οποίο έγινε το 1373 φόρου υποτελής στον Οθωμανό σουλτάνο. Έτσι, η Άλωση ήλθε ως φυσικό αποτέλεσμα και της αδιάκοπης επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην ευρύτερη περιοχή. Οι συγκρούσεις ήταν ιδιαίτερα άνισες υπέρ των Τούρκων, σε σημείο που να μνημονεύεται από τις πηγές το τετελεσμένο της έκβασης της πολιορκίας. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται και στον ηρωισμό των πολιορκημένων και ιδιαίτερα του Αυτοκράτορα. Το γεγονός της πτώσης της «θεοφυλάκτου Πόλεως», άφησε βαθιά ίχνη στις πηγές της εποχής.
Απόρροια της Άλωσης ήταν η συνέχιση της εδαφικής προώθησης των Τούρκων. Κατά τα τέλη του 17ου αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της, απειλώντας την Βιέννη. Πολλές φορές η Άλωση της Κωνσταντινούπολης χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς ως γεγονός που σηματοδοτεί το τέλους του Μεσαίωνα και την έναρξη της Αναγέννησης. Πολλοί μάλιστα εξ αυτών συμφωνούν στο ότι η μαζική μετακίνηση πολλών Ελλήνων από την Κωνσταντινούπουλη στην Ιταλία λόγω της Άλωσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του περιεχομένου και της φιλοσοφίας που ακολούθησαν τα πρόσωπα της Αναγέννησης. ΠΗΓΗ:el.wikipedia
H Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας
H Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας είναι μέρα εορτασμού της μητρότητας και ευχαριστιών προς τη μητέρα, με αρχαιοελληνική προέλευση. Στη σύγχρονη εποχή, η αμερικανίδα Άννα Μαρία Ριβς Τζάρβις ήταν εκείνη που είχε πρώτη την ιδέα να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή όλων των μητέρων.
Οι αγώνες της ευοδώθηκαν στις 9 Μάιου του 1914, όταν ο αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Έκτοτε, πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/22#ixzz30FghcXEI
Οι αγώνες της ευοδώθηκαν στις 9 Μάιου του 1914, όταν ο αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Έκτοτε, πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/22#ixzz30FghcXEI
9 Μαΐου Ημέρα της Ευρώπης
Η ΕΕ χαρακτηρίζεται από ορισμένα σύμβολα, τα γνωστότερα από τα οποία είναι τα κίτρινα αστέρια σε κύκλο με μπλε φόντο.Τα αστέρια σε κύκλο συμβολίζουν τα ιδανικά της ενότητας, της αλληλεγγύης και της αρμονίας μεταξύ των λαών της Ευρώπης.
Ο ύμνος της ΕΕ Η μελωδία που χρησιμοποιείται για να συμβολίζει την ΕΕ προέρχεται από την Ενάτη Συμφωνία που συνέθεσε ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν το 1823.
Ημέρα της ΕυρώπηςΟι ιδέες στις οποίες στηρίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση διατυπώθηκαν για πρώτη φορά στις 9 Μαΐου 1950 από τον γάλλο υπουργό Εξωτερικών, Ρομπέρ Σουμάν. Για τον λόγο αυτόν, η 9η Μαΐου εορτάζεται ως σημαντική επέτειος της ΕΕ.
Το σύνθημα της ΕΕΤο σύνθημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι "Ενωμένοι στην πολυμορφία".
Το σύνθημα αυτό τονίζει την απόφαση των Ευρωπαίων να ενωθούν δημιουργώντας την ΕΕ και να συνεργαστούν για την ειρήνη και την ευημερία, αποκομίζοντας ταυτόχρονα οφέλη από τον πολιτιστικό πλούτο, τις παραδόσεις και τις γλώσσες της Ευρώπης.
πηγή: europa.eu
Ο ύμνος της ΕΕ Η μελωδία που χρησιμοποιείται για να συμβολίζει την ΕΕ προέρχεται από την Ενάτη Συμφωνία που συνέθεσε ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν το 1823.
Ημέρα της ΕυρώπηςΟι ιδέες στις οποίες στηρίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση διατυπώθηκαν για πρώτη φορά στις 9 Μαΐου 1950 από τον γάλλο υπουργό Εξωτερικών, Ρομπέρ Σουμάν. Για τον λόγο αυτόν, η 9η Μαΐου εορτάζεται ως σημαντική επέτειος της ΕΕ.
Το σύνθημα της ΕΕΤο σύνθημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι "Ενωμένοι στην πολυμορφία".
Το σύνθημα αυτό τονίζει την απόφαση των Ευρωπαίων να ενωθούν δημιουργώντας την ΕΕ και να συνεργαστούν για την ειρήνη και την ευημερία, αποκομίζοντας ταυτόχρονα οφέλη από τον πολιτιστικό πλούτο, τις παραδόσεις και τις γλώσσες της Ευρώπης.
πηγή: europa.eu
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Η Πρωτομαγιά έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Είναι η πρώτη ημέρα του Μαΐου και η γιορτή της Άνοιξης.
Ο Μάιος, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα Maia (Μάγια), η οποία ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει τροφός και μητέρα.
Η Μάγια ταυτίστηκε με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, τη μητέρα του Ερμή στον οποίο αφιερώθηκε ο μήνας Μάιος.
Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθεοφόρια. Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη. Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία Ρώμη που τις έλεγαν "ροσύλλια" τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες.
Για τη λαϊκή αντίληψη, στο μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.
Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς σηματοδοτεί την τελική νίκη του καλοκαιριού απέναντι στον χειμώνα, την κατίσχυση της ζωής επί του θανάτου και έχει ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές για τη γονιμότητα των αγρών και, κατ' επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.
Η αρχαιότατη γιορτή της Πρωτομαγιάς συνεχίστηκε στο διάβα των αιώνων με επισημότητα και με διάφορες μορφές και εκδηλώσεις. Μία από τις παλαιότερες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών, η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων.
Τα Ανθεστήρια, κατά τη διάρκεια των οποίων πομπές με κανηφόρες που έφερναν άνθη βάδιζαν με μεγαλοπρέπεια προς τα ιερά, ιδρύθηκαν πρώτα στην Αθήνα και έπειτα πήραν πανελλήνια μορφή, αφού διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος. Σύμφωνα με το μύθο, στα Ανθεστήρια «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος θεός Ευάνθης, επίθετο του Διόνυσου, από το χυμένο αίμα του οποίου φύτρωσε η άμπελος.
Όταν οι Ρωμαίοι κατάκτησαν την Ελλάδα, η γιορτή της Πρωτομαγιάς, δεν έπαψε να υπάρχει αλλά εμπλουτίστηκε γιατί και οι δύο λαοί πίστευαν, ότι τα λουλούδια αντιπροσωπεύουν την ομορφιά των θεών και φέρνουν δύναμη, δόξα , ευτυχία και υγεία.
Με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς αλλοιώθηκε και επιβίωσαν έθιμα ως απλές λαϊκές γιορτές (περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι).
Η Πρωτομαγιά είναι μία από τις ελάχιστες γιορτές, χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο, με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών, οι οποίες έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας.
ΕΘΙΜΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ
Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι
Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι.
Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς συνδέεται με την ανθρώπινη χαρά για την άνοιξη και τη βλάστηση. Απότοκο των δοξασιών αυτών είναι το μαγιάτικο στεφάνι που φτιάχνεται από διάφορα άνθη και καρπούς και κρεμιέται στην πόρτα των σπιτιών.
Το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει στη σημερινή εποχή τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί λόγω του τρόπου ζωής των σύγχρονων πόλεων.
Στα μέρη της Μικράς Ασίας, σε κάθε στεφάνι έβαζαν, εκτός από λουλούδια, ένα σκόρδο για τη βασκανία, ένα αγκάθι για τον εχθρό κι ένα στάχυ για την καλή σοδειά. Το μαγιάτικο στεφάνι στόλιζε τις πόρτες των σπιτιών ως του Αϊ - Γιαννιού του Θεριστή και τότε, το καίγανε στις φωτιές του αγίου.
Στα Δωδεκάνησα, μαζεύουν ένα λουλούδι που το λένε "ανοιχτομάτη" και πιστεύουν πως όποιος το έχει είναι πάντα γερός και τυχερός.
Το αμίλητο νερό
Σε νησιά του Αιγαίου την Πρωτομαγιά, τα κορίτσια σηκώνονταν την αυγή και έπαιρναν μαζί τους τα λουλούδια, που είχαν μαζέψει από την παραμονή και πήγαιναν στα πηγάδια να φέρουν το «αμίλητο νερό» (αμίλητο γιατί το κουβαλούσαν χωρίς να μιλούν). Όταν το έφερναν στο σπίτι, πλένονταν όλοι με αυτό.
Η Πρωτομαγιά των αγροτών
Οι αγρότες φτιάχνουν το Μάη τους με πρασινάδες, καρπούς, σκόρδο για τη βασκανία και αγκάθι για τον εχθρό.
Στις περιοχές της Σμύρνης, την παραμονή της Πρωτομαγιάς, οι αγρότες πήγαιναν στην εξοχή, για να κόψουν οτιδήποτε είχε καρπό: σιτάρι, κριθάρι, σκόρδα, κρεμμύδια, κλαδιά συκιάς με τα σύκα, κλαδιά αμυγδαλιάς με τα αμύγδαλα, κλαδιά ροδιάς με τα ρόδια.
Στην Αγιάσο της Λέσβου, φτιάχνουν στεφάνια από όλα τα λουλούδια και βάζουν μέσα "δαιμοναριά", άγριο χόρτο με πλατιά φύλλα και κίτρινα λουλούδια για να δαιμονίζονται οι γαμπροί.
Στη Σέριφο, από το βράδυ της παραμονής, κρεμούν στην πόρτα ένα στεφάνι από λουλούδια τσουκνίδες, κριθάρι και σκόρδο.
Το Μαγιόξυλο
Σε χωριά της Κέρκυρας, οι κάτοικοι περιφέρουν έναν κορμό κυπαρισσιού, σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες που γύρω του έχει ένα στεφάνι με χλωρά κλαδιά.
Με το μαγιόξυλο αυτό, οι νέοι εργάτες ντυμένοι με κάτασπρα παντελόνια και πουκάμισα και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό βγαίνουν στους δρόμους, τραγουδώντας το Μάη.
Το Πήδημα της φωτιάς
Νέοι και γυναίκες μεγάλης ηλικίας μαζεύονται την παραμονή της Πρωτομαγιάς, μόλις δύσει ο ήλιος και ανάβουν φωτιές με ξερά κλαδιά που έχουν συγκεντρώσει αρκετές μέρες πριν. Όσο η φωτιά είναι αναμμένη οι γυναίκες χορεύουν κυκλικούς χορούς γύρω από τη φωτιά και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια για την Πρωτομαγιά.
Τα νέα παιδιά, αφού βρέξουν τα μαλλιά και τα ρούχα τους, πηδούν πάνω από τις φωτιές σαν μία συμβολική πράξη που αποσκοπεί στο να διώξει τον χειμώνα και την αρρώστια. Στην συνέχεια όλοι παίρνουν έναν δαυλό από φωτιά και την πηγαίνουν στο σπίτι τους για να φύγουν όλα τα κακά.
Υπάρχουν και άλλα πολλά έθιμα της Πρωτομαγιάς που γιορτάζονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: το Μαγιόπουλο, το οποίο ονομάζουν ακόμα Φουσκοδένδρι ή Ζαφείρη, γιορτάζεται στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, το έθιμο του Κλήδωνα (είδος λουλουδιού) στο δήμο Κόζιακα, το έθιμο της πιπεργιάς στην Εύβοια, τα Ξόρκια της Πρωτομαγιάς για το διώξιμο των φιδιών στην Ήπειρο, κ.λπ.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Δημήτρης Ταταρούνης
Ο Μάιος, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα Maia (Μάγια), η οποία ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει τροφός και μητέρα.
Η Μάγια ταυτίστηκε με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, τη μητέρα του Ερμή στον οποίο αφιερώθηκε ο μήνας Μάιος.
Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθεοφόρια. Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη. Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία Ρώμη που τις έλεγαν "ροσύλλια" τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες.
Για τη λαϊκή αντίληψη, στο μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.
Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς σηματοδοτεί την τελική νίκη του καλοκαιριού απέναντι στον χειμώνα, την κατίσχυση της ζωής επί του θανάτου και έχει ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές για τη γονιμότητα των αγρών και, κατ' επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.
Η αρχαιότατη γιορτή της Πρωτομαγιάς συνεχίστηκε στο διάβα των αιώνων με επισημότητα και με διάφορες μορφές και εκδηλώσεις. Μία από τις παλαιότερες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών, η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων.
Τα Ανθεστήρια, κατά τη διάρκεια των οποίων πομπές με κανηφόρες που έφερναν άνθη βάδιζαν με μεγαλοπρέπεια προς τα ιερά, ιδρύθηκαν πρώτα στην Αθήνα και έπειτα πήραν πανελλήνια μορφή, αφού διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος. Σύμφωνα με το μύθο, στα Ανθεστήρια «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος θεός Ευάνθης, επίθετο του Διόνυσου, από το χυμένο αίμα του οποίου φύτρωσε η άμπελος.
Όταν οι Ρωμαίοι κατάκτησαν την Ελλάδα, η γιορτή της Πρωτομαγιάς, δεν έπαψε να υπάρχει αλλά εμπλουτίστηκε γιατί και οι δύο λαοί πίστευαν, ότι τα λουλούδια αντιπροσωπεύουν την ομορφιά των θεών και φέρνουν δύναμη, δόξα , ευτυχία και υγεία.
Με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς αλλοιώθηκε και επιβίωσαν έθιμα ως απλές λαϊκές γιορτές (περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι).
Η Πρωτομαγιά είναι μία από τις ελάχιστες γιορτές, χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο, με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών, οι οποίες έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας.
ΕΘΙΜΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ
Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι
Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι.
Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς συνδέεται με την ανθρώπινη χαρά για την άνοιξη και τη βλάστηση. Απότοκο των δοξασιών αυτών είναι το μαγιάτικο στεφάνι που φτιάχνεται από διάφορα άνθη και καρπούς και κρεμιέται στην πόρτα των σπιτιών.
Το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει στη σημερινή εποχή τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί λόγω του τρόπου ζωής των σύγχρονων πόλεων.
Στα μέρη της Μικράς Ασίας, σε κάθε στεφάνι έβαζαν, εκτός από λουλούδια, ένα σκόρδο για τη βασκανία, ένα αγκάθι για τον εχθρό κι ένα στάχυ για την καλή σοδειά. Το μαγιάτικο στεφάνι στόλιζε τις πόρτες των σπιτιών ως του Αϊ - Γιαννιού του Θεριστή και τότε, το καίγανε στις φωτιές του αγίου.
Στα Δωδεκάνησα, μαζεύουν ένα λουλούδι που το λένε "ανοιχτομάτη" και πιστεύουν πως όποιος το έχει είναι πάντα γερός και τυχερός.
Το αμίλητο νερό
Σε νησιά του Αιγαίου την Πρωτομαγιά, τα κορίτσια σηκώνονταν την αυγή και έπαιρναν μαζί τους τα λουλούδια, που είχαν μαζέψει από την παραμονή και πήγαιναν στα πηγάδια να φέρουν το «αμίλητο νερό» (αμίλητο γιατί το κουβαλούσαν χωρίς να μιλούν). Όταν το έφερναν στο σπίτι, πλένονταν όλοι με αυτό.
Η Πρωτομαγιά των αγροτών
Οι αγρότες φτιάχνουν το Μάη τους με πρασινάδες, καρπούς, σκόρδο για τη βασκανία και αγκάθι για τον εχθρό.
Στις περιοχές της Σμύρνης, την παραμονή της Πρωτομαγιάς, οι αγρότες πήγαιναν στην εξοχή, για να κόψουν οτιδήποτε είχε καρπό: σιτάρι, κριθάρι, σκόρδα, κρεμμύδια, κλαδιά συκιάς με τα σύκα, κλαδιά αμυγδαλιάς με τα αμύγδαλα, κλαδιά ροδιάς με τα ρόδια.
Στην Αγιάσο της Λέσβου, φτιάχνουν στεφάνια από όλα τα λουλούδια και βάζουν μέσα "δαιμοναριά", άγριο χόρτο με πλατιά φύλλα και κίτρινα λουλούδια για να δαιμονίζονται οι γαμπροί.
Στη Σέριφο, από το βράδυ της παραμονής, κρεμούν στην πόρτα ένα στεφάνι από λουλούδια τσουκνίδες, κριθάρι και σκόρδο.
Το Μαγιόξυλο
Σε χωριά της Κέρκυρας, οι κάτοικοι περιφέρουν έναν κορμό κυπαρισσιού, σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες που γύρω του έχει ένα στεφάνι με χλωρά κλαδιά.
Με το μαγιόξυλο αυτό, οι νέοι εργάτες ντυμένοι με κάτασπρα παντελόνια και πουκάμισα και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό βγαίνουν στους δρόμους, τραγουδώντας το Μάη.
Το Πήδημα της φωτιάς
Νέοι και γυναίκες μεγάλης ηλικίας μαζεύονται την παραμονή της Πρωτομαγιάς, μόλις δύσει ο ήλιος και ανάβουν φωτιές με ξερά κλαδιά που έχουν συγκεντρώσει αρκετές μέρες πριν. Όσο η φωτιά είναι αναμμένη οι γυναίκες χορεύουν κυκλικούς χορούς γύρω από τη φωτιά και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια για την Πρωτομαγιά.
Τα νέα παιδιά, αφού βρέξουν τα μαλλιά και τα ρούχα τους, πηδούν πάνω από τις φωτιές σαν μία συμβολική πράξη που αποσκοπεί στο να διώξει τον χειμώνα και την αρρώστια. Στην συνέχεια όλοι παίρνουν έναν δαυλό από φωτιά και την πηγαίνουν στο σπίτι τους για να φύγουν όλα τα κακά.
Υπάρχουν και άλλα πολλά έθιμα της Πρωτομαγιάς που γιορτάζονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: το Μαγιόπουλο, το οποίο ονομάζουν ακόμα Φουσκοδένδρι ή Ζαφείρη, γιορτάζεται στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, το έθιμο του Κλήδωνα (είδος λουλουδιού) στο δήμο Κόζιακα, το έθιμο της πιπεργιάς στην Εύβοια, τα Ξόρκια της Πρωτομαγιάς για το διώξιμο των φιδιών στην Ήπειρο, κ.λπ.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Δημήτρης Ταταρούνης
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς
Η Εργατική Πρωτομαγιά ή Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών γιορτάζεται ανά τον κόσμο με διαδηλώσεις και πορείες, με σκοπό την προβολή των κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων της διεθνούς εργατικής τάξης.
Καθιέρωση της Πρωτομαγιάς. Η 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Eργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Ωθούμενοι από τις πετυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συντρόφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886.
Ένας κόσμος στο σκοτάδι.
Μια μικρή ιστορία ενός αγοριού, του Σωτηράκη.
Ο Σωτηράκης ξύπνησε ένα πρωί και ρώτησε τη μαμά του: «Μαμά πως θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχαν μαύροι άνθρωποι;» Η μητέρα του σκέφτηκε λίγο και που απάντησε: «Γιε μου, θα μάθεις σήμερα, μέσα στην διάρκεια της ημέρας πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς μαύρους.»
Το αγοράκι έτρεξε το δωμάτιο του να φορέσει τα ρούχα και τα παπούτσια του. Η μητέρα του το κοίταξε και είδε ότι τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα «Πρέπει να τα σιδερώσω του είπε».
Αλλά όταν πήγε να πάρει την σιδερώστρα, δεν ήταν εκεί. Βλέπετε ήταν η Sarah Boone, μια μαύρη γυναίκα, που εφηύρε τη σιδερώστρα. Ο Σωτηράκης πήγε ξανά στο δωμάτιο του για να χτενίσει τα μαλλιά του, αλλά η χτένα δεν ήταν εκεί, βλέπετε είναι ένας μαύρος άνδρας ο Walter Sammons που εφηύρε τη χτένα.
Μπορείτε να φανταστείτε ήδη την κατάσταση, μητέρα και γιος με τσαλακωμένα ρούχα και μπερδεμένα μαλλιά.
Η μητέρα του Σωτηράκη είπε στο αγοράκι της: « Μόλις τελειώσω τις δουλειές του σπιτιού θα πάμε στο σούπερ μάρκετ».
Ο Σωτηράκης έπρεπε να σκουπίσει το δωμάτιο του. Σκούπιζε και σκούπιζε και όταν μάζεψε την σκόνη σε μια μεριά, πήγε να πάρει το φαράσι, αλλά αυτό έλειπε πάλι. Το φαράσι είναι εφεύρεση ενός μαύρου, του Lloyd P. Ray. Έτσι αποφάσισε να αφήσει τα σκουπίδια σε μια γωνιά και να συνεχίσει με το σφουγγάρισμα. Πήγε να πάρει την σφουγγαρίστρα, αλλά και αυτήν έλειπε. Ναι και η σφουγγαρίστρα είναι εφεύρεση μαύρου, του W. Stewart.
Ο μικρός Σωτήρης φώναξε απογοητευμένος τη μαμά του «δεν μπορώ να κάνω σχεδόν τίποτα» είπε. Τότε η μανούλα του είπε «εντάξει μωρό μου, θα τελειώσω με το πλύσιμο και θα ετοιμάσουμε μαζί την λίστα για το σούπερ μάρκετ».
Όταν τελείωσε το πλυντήριο, η μητέρα έβαλε τα ρούχα σε μια λεκάνη και κατευθύνθηκε προς το στεγνωτήριο. Όμως και αυτό δεν ήταν εκεί. Είναι και αυτό μια εφεύρεση μαύρου, του T. Samon.
Η μητέρα παρακάλεσε το αγοράκι της να πάρει ένα χαρτί και ένα μολύβι για να φτιάξουν μαζί την λίστα για το σούπερ μάρκετ. Ο Σωτηράκης πήγε στο γραφείο του, πήρε χαρτί και μολύβι από την κασετίνα αλλά παρατήρησε όταν ήταν σπασμένη η μύτη. Αλλά ενώ έψαξε για την ξύστρα δεν την βρήκε πουθενά. Είναι και αυτήν εφεύρεση ενός μαύρου, του John Love.
Η μαμά του αγοριού τότε πήγε να πάρει ένα στυλό, αλλά δεν υπήρχε κανένα. Το στυλό εφευρέθηκε από τον William Purvis, ακόμα έναν μαύρο. Έπειτα ακολούθησε η γραφομηχανή, και αυτήν μια εφεύρεση μαύρου, του Lee Burridge και ακόμα πιο μετά ο W.A. Lovette εφηύρε το μηχάνημα εκτύπωσης.
Ο Σωτηράκης και η μητέρα του αποφάσισαν να παν για τα ψώνια. Όταν η μητέρα του άνοιξε την πόρτα, παρατήρησε ότι το γρασίδι της αυλής είχε μεγαλώσει πολύ. Ένας άνδρας μαύρου χρώματος, ο John Burr είναι ο εφευρέτης της κουρευτικής μηχανής για το γρασίδι.
Οι δυο τους μπήκαν στο αυτοκίνητο. Η μαμά έβαλε το κλειδί στην μίζα, όμως δεν έπαιρνε μπροστά. Ο Richard Spikes άλλος ένας άνθρωπος μαύρου χρώματος εφηύρε το αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων και ο Joseph Gammel τελειοποίησε το σύστημα εσωτερικής καύσης. Τα λίγα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν τότε συγκρούονταν συχνά μεταξύ τους. Λύση στο πρόβλημα έδωσε ένας μαύρος, ο Garrett Α. Morgan, εφευρέτης των φαναριών που ρυθμίζουν την κυκλοφορία.
Ήταν πια αργά το βράδυ. Πήγαν στο σούπερ μάρκετ, ψώνισαν και επέστρεψαν σπίτι. Πήγαν τα πράγματα στην κουζίνα και έβγαλαν από τις σακούλες το γάλα, τα αυγά και το βούτυρο. Αλλά δεν υπήρχε ψυγείο για να βάλουν μέσα και να διατηρηθούν φρέσκα. Η εφεύρεση ακόμα ενός μαύρου ανθρώπου του John Standard, το ψυγείο, έλειπε.
Ήταν τέλος φθινοπώρου και η θερμοκρασία είχε ξεκινήσει να πέφτει. Ο Σωτηράκης ζήτησε από την μαμά του να ανάψει την θέρμανση. Αλλά ήταν αδύνατο χωρίς τον καυστήρα, την εφεύρεση της Alice Parker, μιας μαύρης γυναίκας.
Ακόμα κι αν ήταν όμως καλοκαίρι δεν θα μπορούσαν να δροσιστούν ο μικρός Σωτηράκης και η μητέρα του. Το κλιματιστικό εφευρέθηκε και αυτό από έναν μαύρο, τον Frederick Jones.
Ήταν η ώρα που ο μπαμπάς του παιδιού θα επέστρεφε από τη δουλειά του. Όμως αργούσε γιατί ο πρόδρομος του λεωφορείου, το τρόλει εφευρέθηκε και αυτό από έναν μαύρο, τον Elbert R. Robinson.
Ο μπαμπάς του παιδιού χρησιμοποιούσε το ασανσέρ για να ανέβει στον έκτο όροφο που ήταν το γραφείο του, αλλά και αυτό δεν ήταν εκεί αφού είναι μια εφεύρεση μαύρου, του Alexander Miles. Στην έξοδο του μεγάλου κτηρίου με τα γραφεία, ο μπαμπάς του αγοριού έβρισκε πάντα την αλληλογραφία του αλλά όχι σήμερα, αφού έλειπε ακόμα μια εφεύρεση μαύρου, το γραμματοκιβώτιο, του Philip Downing και η μηχανή σφράγισης του ταχυδρομείου για τους φακέλους των επιστολών που χρησιμοποιείται για την ημερομηνία αποστολής.
Όταν ο πατέρας του Σωτηράκη επέστρεψε τελικά σπίτι είδε την γυναίκα και το γιο του να κάθονται στην κουζίνα. Τους ρώτησε «γιατί κάθεστε μέσα στα σκοτάδια;». Η μητέρα απάντησε πως έλειπε η εφεύρεση του μαύρου Lewis Latimer Howard, το νήμα του λαμπτήρα.
Όλα τα παραπάνω γεγονότα σημειώθηκαν μια συνηθισμένη μέρα στο μικρό σπίτι που βρισκόταν δίπλα σε ένα νοσοκομείο. Εκεί, ευτυχώς για καλό των ασθενών η ανακάλυψη για την συντήρηση του αίματος του μαύρου Charles Drew, βοήθησε να φτιαχτεί η πρώτη τράπεζα αίματος. Δίπλα στο αιματολογικό ήταν το καρδιοχειρουργικό. Ένας μαύρος γιατρός, ο Daniel Hale Williams, έκανε την πρώτη εγχείρηση ανοιχτής καρδίας.
Αν λοιπόν αναρωτηθήκατε και σεις όπως ο μικρός Σωτηράκης, πως θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς την μαύρη φυλή. Η απάντηση είναι απλή: «ένας κόσμος στο σκοτάδι».
Επιμέλεια/ Προσαρμογή: Βανέσσα Μαρά Ευχαριστούμε την κα. Μαρά
Δ.Σ.Βενεράτου
[email protected]
Το αγοράκι έτρεξε το δωμάτιο του να φορέσει τα ρούχα και τα παπούτσια του. Η μητέρα του το κοίταξε και είδε ότι τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα «Πρέπει να τα σιδερώσω του είπε».
Αλλά όταν πήγε να πάρει την σιδερώστρα, δεν ήταν εκεί. Βλέπετε ήταν η Sarah Boone, μια μαύρη γυναίκα, που εφηύρε τη σιδερώστρα. Ο Σωτηράκης πήγε ξανά στο δωμάτιο του για να χτενίσει τα μαλλιά του, αλλά η χτένα δεν ήταν εκεί, βλέπετε είναι ένας μαύρος άνδρας ο Walter Sammons που εφηύρε τη χτένα.
Μπορείτε να φανταστείτε ήδη την κατάσταση, μητέρα και γιος με τσαλακωμένα ρούχα και μπερδεμένα μαλλιά.
Η μητέρα του Σωτηράκη είπε στο αγοράκι της: « Μόλις τελειώσω τις δουλειές του σπιτιού θα πάμε στο σούπερ μάρκετ».
Ο Σωτηράκης έπρεπε να σκουπίσει το δωμάτιο του. Σκούπιζε και σκούπιζε και όταν μάζεψε την σκόνη σε μια μεριά, πήγε να πάρει το φαράσι, αλλά αυτό έλειπε πάλι. Το φαράσι είναι εφεύρεση ενός μαύρου, του Lloyd P. Ray. Έτσι αποφάσισε να αφήσει τα σκουπίδια σε μια γωνιά και να συνεχίσει με το σφουγγάρισμα. Πήγε να πάρει την σφουγγαρίστρα, αλλά και αυτήν έλειπε. Ναι και η σφουγγαρίστρα είναι εφεύρεση μαύρου, του W. Stewart.
Ο μικρός Σωτήρης φώναξε απογοητευμένος τη μαμά του «δεν μπορώ να κάνω σχεδόν τίποτα» είπε. Τότε η μανούλα του είπε «εντάξει μωρό μου, θα τελειώσω με το πλύσιμο και θα ετοιμάσουμε μαζί την λίστα για το σούπερ μάρκετ».
Όταν τελείωσε το πλυντήριο, η μητέρα έβαλε τα ρούχα σε μια λεκάνη και κατευθύνθηκε προς το στεγνωτήριο. Όμως και αυτό δεν ήταν εκεί. Είναι και αυτό μια εφεύρεση μαύρου, του T. Samon.
Η μητέρα παρακάλεσε το αγοράκι της να πάρει ένα χαρτί και ένα μολύβι για να φτιάξουν μαζί την λίστα για το σούπερ μάρκετ. Ο Σωτηράκης πήγε στο γραφείο του, πήρε χαρτί και μολύβι από την κασετίνα αλλά παρατήρησε όταν ήταν σπασμένη η μύτη. Αλλά ενώ έψαξε για την ξύστρα δεν την βρήκε πουθενά. Είναι και αυτήν εφεύρεση ενός μαύρου, του John Love.
Η μαμά του αγοριού τότε πήγε να πάρει ένα στυλό, αλλά δεν υπήρχε κανένα. Το στυλό εφευρέθηκε από τον William Purvis, ακόμα έναν μαύρο. Έπειτα ακολούθησε η γραφομηχανή, και αυτήν μια εφεύρεση μαύρου, του Lee Burridge και ακόμα πιο μετά ο W.A. Lovette εφηύρε το μηχάνημα εκτύπωσης.
Ο Σωτηράκης και η μητέρα του αποφάσισαν να παν για τα ψώνια. Όταν η μητέρα του άνοιξε την πόρτα, παρατήρησε ότι το γρασίδι της αυλής είχε μεγαλώσει πολύ. Ένας άνδρας μαύρου χρώματος, ο John Burr είναι ο εφευρέτης της κουρευτικής μηχανής για το γρασίδι.
Οι δυο τους μπήκαν στο αυτοκίνητο. Η μαμά έβαλε το κλειδί στην μίζα, όμως δεν έπαιρνε μπροστά. Ο Richard Spikes άλλος ένας άνθρωπος μαύρου χρώματος εφηύρε το αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων και ο Joseph Gammel τελειοποίησε το σύστημα εσωτερικής καύσης. Τα λίγα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν τότε συγκρούονταν συχνά μεταξύ τους. Λύση στο πρόβλημα έδωσε ένας μαύρος, ο Garrett Α. Morgan, εφευρέτης των φαναριών που ρυθμίζουν την κυκλοφορία.
Ήταν πια αργά το βράδυ. Πήγαν στο σούπερ μάρκετ, ψώνισαν και επέστρεψαν σπίτι. Πήγαν τα πράγματα στην κουζίνα και έβγαλαν από τις σακούλες το γάλα, τα αυγά και το βούτυρο. Αλλά δεν υπήρχε ψυγείο για να βάλουν μέσα και να διατηρηθούν φρέσκα. Η εφεύρεση ακόμα ενός μαύρου ανθρώπου του John Standard, το ψυγείο, έλειπε.
Ήταν τέλος φθινοπώρου και η θερμοκρασία είχε ξεκινήσει να πέφτει. Ο Σωτηράκης ζήτησε από την μαμά του να ανάψει την θέρμανση. Αλλά ήταν αδύνατο χωρίς τον καυστήρα, την εφεύρεση της Alice Parker, μιας μαύρης γυναίκας.
Ακόμα κι αν ήταν όμως καλοκαίρι δεν θα μπορούσαν να δροσιστούν ο μικρός Σωτηράκης και η μητέρα του. Το κλιματιστικό εφευρέθηκε και αυτό από έναν μαύρο, τον Frederick Jones.
Ήταν η ώρα που ο μπαμπάς του παιδιού θα επέστρεφε από τη δουλειά του. Όμως αργούσε γιατί ο πρόδρομος του λεωφορείου, το τρόλει εφευρέθηκε και αυτό από έναν μαύρο, τον Elbert R. Robinson.
Ο μπαμπάς του παιδιού χρησιμοποιούσε το ασανσέρ για να ανέβει στον έκτο όροφο που ήταν το γραφείο του, αλλά και αυτό δεν ήταν εκεί αφού είναι μια εφεύρεση μαύρου, του Alexander Miles. Στην έξοδο του μεγάλου κτηρίου με τα γραφεία, ο μπαμπάς του αγοριού έβρισκε πάντα την αλληλογραφία του αλλά όχι σήμερα, αφού έλειπε ακόμα μια εφεύρεση μαύρου, το γραμματοκιβώτιο, του Philip Downing και η μηχανή σφράγισης του ταχυδρομείου για τους φακέλους των επιστολών που χρησιμοποιείται για την ημερομηνία αποστολής.
Όταν ο πατέρας του Σωτηράκη επέστρεψε τελικά σπίτι είδε την γυναίκα και το γιο του να κάθονται στην κουζίνα. Τους ρώτησε «γιατί κάθεστε μέσα στα σκοτάδια;». Η μητέρα απάντησε πως έλειπε η εφεύρεση του μαύρου Lewis Latimer Howard, το νήμα του λαμπτήρα.
Όλα τα παραπάνω γεγονότα σημειώθηκαν μια συνηθισμένη μέρα στο μικρό σπίτι που βρισκόταν δίπλα σε ένα νοσοκομείο. Εκεί, ευτυχώς για καλό των ασθενών η ανακάλυψη για την συντήρηση του αίματος του μαύρου Charles Drew, βοήθησε να φτιαχτεί η πρώτη τράπεζα αίματος. Δίπλα στο αιματολογικό ήταν το καρδιοχειρουργικό. Ένας μαύρος γιατρός, ο Daniel Hale Williams, έκανε την πρώτη εγχείρηση ανοιχτής καρδίας.
Αν λοιπόν αναρωτηθήκατε και σεις όπως ο μικρός Σωτηράκης, πως θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς την μαύρη φυλή. Η απάντηση είναι απλή: «ένας κόσμος στο σκοτάδι».
Επιμέλεια/ Προσαρμογή: Βανέσσα Μαρά Ευχαριστούμε την κα. Μαρά
Δ.Σ.Βενεράτου
[email protected]
Σημείωμα μιας δασκάλας
Η ζωή στην τάξη είναι συναρπαστική για το δάσκαλο αλλά καθόλου εύκολη! Κάθε μέρα είναι μία περιπέτεια, ένα ταξίδι με πολλούς προορισμούς, μια παράσταση χωρίς σενάριο, γεμάτη απρόοπτα, όπου έχουμε χρέος να γοητεύουμε και να κερδίζουμε την προσοχή και το ενδιαφέρον ενός πολύ δύσκολου κοινού.
Τα παιδιά μας είναι επαναστατημένα! Η πειθαρχία και η επιβολή της εξουσίας του δασκάλου, ο φόβος και η τιμωρία δεν θεωρούνται πια παιδαγωγικές αρετές. Ο σεβασμός δεν χαρίζεται σε κανέναν, πρέπει να τον κερδίζουμε “με το σπαθί μας” και να χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και κατανόησης με τα παιδιά. Διαφορετικά δεν πετυχαίνουμε τους στόχους μας, που είναι κι αυτοί πολύπλοκοι στην εποχή μας.
Δεν αρκεί πια να πει ο μαθητής το μάθημα απέξω, πρέπει να μάθει να σκέφτεται και να καταλαβαίνει τον κόσμο, να αυτενεργεί κι όχι απλά να αναπαράγει, να κρίνει και να παίρνει υπεύθυνες αποφάσεις, να προτείνει δικές του ιδέες και να τις υλοποιεί!
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αρνητικό! Το όραμα ενός τέτοιου σχολείου μας δίνει δύναμη να προσπαθούμε κάθε μέρα με νέα όρεξη να βάλουμε έστω κι ένα μικρό λιθαράκι στο χτίσιμο του μέλλοντος, γιατί τα παιδιά μας είναι το μέλλον!
Εμείς οι μεγάλοι είμαστε γεμάτοι με “πρέπει”! Τα παιδιά είναι γεμάτα με “θέλω”!
Ας σεβαστούμε τα “θέλω” των παιδιών για να σεβαστούν κι αυτά τα δικά μας “πρέπει” κι έτσι η ζωή θα πάει μπροστά!
(Δασκάλα : Κατερίνα Κοπιδάκη)
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ “ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”!!!
Θέλουμε το σχολείο μας να είναι “μέσα στη ζωή” και η ζωή να είναι μέσα στο σχολείο μας!
Θέλουμε να χάνουμε μάθημα, γιατί μάθημα για μας σημαίνει βαρεμάρα στην τάξη και πολλή δουλειά στο σπίτι!
Θέλουμε να είμαστε παιδιά, κι όχι οι σκληρότερα εργαζόμενοι στη χώρα μας!
Θέλουμε να βρίσκουμε καινούρια και διαφορετικά πράγματα να κάνουμε!
Θέλουμε να μην είναι το σχολείο σκέτη ρουτίνα! Η ρουτίνα σκοτώνει τη ζωντάνια και το ενδιαφέρον μας!
Θέλουμε να σκεφτόμαστε, να φανταζόμαστε και να εκφράζουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας μέσα στην τάξη, να ακουγόμαστε κι όχι μόνο να ακούμε!
Θέλουμε να παίζουμε περισσότερο στο σχολείο και όχι μόνο στο διάλειμμα!
Θέλουμε στην τάξη να ρωτάμε, να ψάχνουμε, να συνεργαζόμαστε και να δημιουργούμε. Αυτό για μας είναι παιχνίδι!
Θέλουμε να κάνουμε δραστηριότητες έξω από το σχολείο, εκεί που βρίσκεται η “πραγματική” ζωή!
Θέλουμε να χρησιμοποιούμε περισσότερο το σώμα και τα χέρια μας, να αθλούμαστε, να φτιάχνουμε κατασκευές, να ζωγραφίζουμε, να βάφουμε, να χτίζουμε..., να παράγουμε “χειροπιαστά” δημιουργήματα!
Θέλουμε να ξεφεύγουμε από τα βιβλία και τη αποστήθιση έτοιμων γνώσεων και να μαθαίνουμε με σύγχρονους τρόπους!
Θέλουμε να χρησιμοποιούμε μέσα στην τάξη νέες τεχνολογίες, να έχουμε πρόσβαση στο διαδίκτυο με διαδραστικό τρόπο!
Θέλουμε το σχολείο, εκτός από βαθμούς, να μας δίνει όραμα και αισιοδοξία για το μέλλον, πίστη στον εαυτό μας, κατανόηση στη διαφορετικότητα μας, φιλίες για μια ζωή, όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια...
Η ζωή στην τάξη είναι συναρπαστική για το δάσκαλο αλλά καθόλου εύκολη! Κάθε μέρα είναι μία περιπέτεια, ένα ταξίδι με πολλούς προορισμούς, μια παράσταση χωρίς σενάριο, γεμάτη απρόοπτα, όπου έχουμε χρέος να γοητεύουμε και να κερδίζουμε την προσοχή και το ενδιαφέρον ενός πολύ δύσκολου κοινού.
Τα παιδιά μας είναι επαναστατημένα! Η πειθαρχία και η επιβολή της εξουσίας του δασκάλου, ο φόβος και η τιμωρία δεν θεωρούνται πια παιδαγωγικές αρετές. Ο σεβασμός δεν χαρίζεται σε κανέναν, πρέπει να τον κερδίζουμε “με το σπαθί μας” και να χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και κατανόησης με τα παιδιά. Διαφορετικά δεν πετυχαίνουμε τους στόχους μας, που είναι κι αυτοί πολύπλοκοι στην εποχή μας.
Δεν αρκεί πια να πει ο μαθητής το μάθημα απέξω, πρέπει να μάθει να σκέφτεται και να καταλαβαίνει τον κόσμο, να αυτενεργεί κι όχι απλά να αναπαράγει, να κρίνει και να παίρνει υπεύθυνες αποφάσεις, να προτείνει δικές του ιδέες και να τις υλοποιεί!
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αρνητικό! Το όραμα ενός τέτοιου σχολείου μας δίνει δύναμη να προσπαθούμε κάθε μέρα με νέα όρεξη να βάλουμε έστω κι ένα μικρό λιθαράκι στο χτίσιμο του μέλλοντος, γιατί τα παιδιά μας είναι το μέλλον!
Εμείς οι μεγάλοι είμαστε γεμάτοι με “πρέπει”! Τα παιδιά είναι γεμάτα με “θέλω”!
Ας σεβαστούμε τα “θέλω” των παιδιών για να σεβαστούν κι αυτά τα δικά μας “πρέπει” κι έτσι η ζωή θα πάει μπροστά!
(Δασκάλα : Κατερίνα Κοπιδάκη)
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ “ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”!!!
Θέλουμε το σχολείο μας να είναι “μέσα στη ζωή” και η ζωή να είναι μέσα στο σχολείο μας!
Θέλουμε να χάνουμε μάθημα, γιατί μάθημα για μας σημαίνει βαρεμάρα στην τάξη και πολλή δουλειά στο σπίτι!
Θέλουμε να είμαστε παιδιά, κι όχι οι σκληρότερα εργαζόμενοι στη χώρα μας!
Θέλουμε να βρίσκουμε καινούρια και διαφορετικά πράγματα να κάνουμε!
Θέλουμε να μην είναι το σχολείο σκέτη ρουτίνα! Η ρουτίνα σκοτώνει τη ζωντάνια και το ενδιαφέρον μας!
Θέλουμε να σκεφτόμαστε, να φανταζόμαστε και να εκφράζουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας μέσα στην τάξη, να ακουγόμαστε κι όχι μόνο να ακούμε!
Θέλουμε να παίζουμε περισσότερο στο σχολείο και όχι μόνο στο διάλειμμα!
Θέλουμε στην τάξη να ρωτάμε, να ψάχνουμε, να συνεργαζόμαστε και να δημιουργούμε. Αυτό για μας είναι παιχνίδι!
Θέλουμε να κάνουμε δραστηριότητες έξω από το σχολείο, εκεί που βρίσκεται η “πραγματική” ζωή!
Θέλουμε να χρησιμοποιούμε περισσότερο το σώμα και τα χέρια μας, να αθλούμαστε, να φτιάχνουμε κατασκευές, να ζωγραφίζουμε, να βάφουμε, να χτίζουμε..., να παράγουμε “χειροπιαστά” δημιουργήματα!
Θέλουμε να ξεφεύγουμε από τα βιβλία και τη αποστήθιση έτοιμων γνώσεων και να μαθαίνουμε με σύγχρονους τρόπους!
Θέλουμε να χρησιμοποιούμε μέσα στην τάξη νέες τεχνολογίες, να έχουμε πρόσβαση στο διαδίκτυο με διαδραστικό τρόπο!
Θέλουμε το σχολείο, εκτός από βαθμούς, να μας δίνει όραμα και αισιοδοξία για το μέλλον, πίστη στον εαυτό μας, κατανόηση στη διαφορετικότητα μας, φιλίες για μια ζωή, όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια...
ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ
Ανακύκλωση απορριμμάτων είναι η διαδικασία με την οποία επαναχρησιμοποιείται εν μέρει ή ολικά οτιδήποτε αποτελεί έμμεσα ή άμεσα αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας και το οποίο στην μορφή που είναι δεν αποτελεί πλέον αγαθό για τον άνθρωπο.
Στην διαδικασία αυτή συνήθως τα απορρίμματα μετατρέπονται σε πρώτες ύλες από τις οποίες παράγονται νέα αγαθά.
Μέρος της διαδικασίας της ανακύκλωσης είναι και η μετατροπή βλαβερών για το περιβάλλον υλικών σε λιγότερο ή και καθόλου βλαβερά. Με τον τρόπο αυτό γίνεται ομαλότερα η επανένταξή τους στο φυσικό περιβάλλον το οποίο ουσιαστικά ολοκληρώνει την διαδικασία την ανακύκλωσης με φυσικό τρόπο. Παράδειγμα μιας τέτοιας περίπτωσης είναι η μετατροπή οικιακών λυμάτων σε τέτοια μορφή ώστε να είναι λιγότερο βλαβερά σε αντίθεση με την κατευθείαν εναπόθεσή τους π.χ. στην θάλασσα.
ΟΦΕΛΗ
Η ανακύκλωση μειώνει την κατανάλωση πρώτων υλών και την χρήση ενέργειας και ως εκ τούτου τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.
Η ανακύκλωση αποτελεί μια βασική έννοια της σύγχρονης διαχείρισης των αποβλήτων. Τα ανακυκλώσιμα υλικά, αποκαλούμενα επίσης "recyclables" ή "recyclates", μπορούν να προέλθουν από πολλές πηγές, συμπεριλαμβανομένων των σπιτιών, των δημόσιων υπηρεσιών και των βιομηχανιών.
Περιλαμβάνουν το γυαλί, το χαρτί, το αλουμίνιο και άλλα μέταλλα όπως ο χαλκός και ο σίδηρος, την άσφαλτο, τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα και τα πλαστικά. Οι ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές πρέπει να ανακυκλώνονται όχι μόνον γιατί η τοποθέτηση τους σε χώρους ταφής απορριμμάτων επιβαρύνει το περιβάλλον αλλά και γιατί βλάπτει την υγεία μας.
Τα βιοδιασπάσιμα απόβλητα, όπως τα υπολείμματα τροφίμων ή τα απόβλητα κήπων και καλλιεργειών, είναι επίσης ανακυκλώσιμα με τη βοήθεια μικροοργανισμών μέσω της λιπασματοποίησης (κομποστοποίησης) ή της αναερόβιας χώνευσης.
Στην διαδικασία αυτή συνήθως τα απορρίμματα μετατρέπονται σε πρώτες ύλες από τις οποίες παράγονται νέα αγαθά.
Μέρος της διαδικασίας της ανακύκλωσης είναι και η μετατροπή βλαβερών για το περιβάλλον υλικών σε λιγότερο ή και καθόλου βλαβερά. Με τον τρόπο αυτό γίνεται ομαλότερα η επανένταξή τους στο φυσικό περιβάλλον το οποίο ουσιαστικά ολοκληρώνει την διαδικασία την ανακύκλωσης με φυσικό τρόπο. Παράδειγμα μιας τέτοιας περίπτωσης είναι η μετατροπή οικιακών λυμάτων σε τέτοια μορφή ώστε να είναι λιγότερο βλαβερά σε αντίθεση με την κατευθείαν εναπόθεσή τους π.χ. στην θάλασσα.
ΟΦΕΛΗ
Η ανακύκλωση μειώνει την κατανάλωση πρώτων υλών και την χρήση ενέργειας και ως εκ τούτου τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.
Η ανακύκλωση αποτελεί μια βασική έννοια της σύγχρονης διαχείρισης των αποβλήτων. Τα ανακυκλώσιμα υλικά, αποκαλούμενα επίσης "recyclables" ή "recyclates", μπορούν να προέλθουν από πολλές πηγές, συμπεριλαμβανομένων των σπιτιών, των δημόσιων υπηρεσιών και των βιομηχανιών.
Περιλαμβάνουν το γυαλί, το χαρτί, το αλουμίνιο και άλλα μέταλλα όπως ο χαλκός και ο σίδηρος, την άσφαλτο, τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα και τα πλαστικά. Οι ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές πρέπει να ανακυκλώνονται όχι μόνον γιατί η τοποθέτηση τους σε χώρους ταφής απορριμμάτων επιβαρύνει το περιβάλλον αλλά και γιατί βλάπτει την υγεία μας.
Τα βιοδιασπάσιμα απόβλητα, όπως τα υπολείμματα τροφίμων ή τα απόβλητα κήπων και καλλιεργειών, είναι επίσης ανακυκλώσιμα με τη βοήθεια μικροοργανισμών μέσω της λιπασματοποίησης (κομποστοποίησης) ή της αναερόβιας χώνευσης.
Η εκμάθηση ξένων γλωσσών και τα οφέλη στην γνωστική διαδικασία
Η γνώση μιας ξένης γλώσσας δεν αποτελεί μονάχα ένα επιπλέον προσόν στο βιογραφικό ή απλά έναν τρόπο επικοινωνίας σε χώρες του εξωτερικού.
Συνιστά ένα μεγάλο πλεονέκτημα για την γνωστική διαδικασία. Ο τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου δίγλωσσων ατόμων διαφοροποιείται σε σχέση με αυτών που μιλούν μόνο την μητρική τους. Η διαφοροποίηση αυτή προσφέρει πολλά πνευματικά οφέλη.
Πιο κάτω, θα αναφερθούν εφτά οφέλη της γνωστικής διαδικασίας, που πολλά από αυτά μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο από άτομα τα οποία έχουν μάθει μια γλώσσα σε μικρή ηλικία. Παρόλα αυτά, ακόμα και άτομα τα οποία ξεκινούν την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας στην ενήλικη ζωή τους, μπορούν να φτάσουν στο ίδιο επίπεδο γνώσης, όπως ένας νεότερος σε ηλικία μαθητής και επιπλέον να αποκτήσουν τα ίδια πνευματικά οφέλη.
Ενισχύεται η σκέψη
Η διαδικασία μάθησης βελτιώνει την λειτουργία του εγκεφάλου λόγω ότι πρέπει να αναγνωρίσει, να διαπραγματευτεί την έννοια και να επικοινωνήσει σε διαφορετικά γλωσσικά συστήματα. Αυτή η ικανότητα δεν περιορίζεται μόνο στην διαδικασία της μάθησης της ξένης γλώσσας αλλά και σε άλλα θέματα, όπως η επίλυση προβλημάτων. Οι φοιτητές που μαθαίνουν ξένες γλώσσες τείνουν να έχουν καλύτερες επιδόσεις στις εξετάσεις, συγκριτικά με συνομήλικούς τους που μιλούν μόνο μια γλώσσα. Αυτό γίνεται εμφανές σε αντικείμενα όπως τα μαθηματικά, το λεξιλόγιο και η ανάγνωση.
Ανάπτυξη πολλαπλών δεξιοτήτων
Τα πολύγλωσσα άτομα και κυρίως τα παιδιά υπερτερούν στην εναλλαγή των συστημάτων του λόγου, δηλαδή στη δομή και τον γραπτό λόγο. Αυτή η εναλλαγή βοηθάει στην ανάπτυξη πολλαπλών δεξιοτήτων. Κατά τη διάρκεια μιας έρευνας, οι συμμετέχοντες χρησιμοποίησαν έναν προσομοιωτή οδήγησης ενώ ταυτόχρονα έκαναν και άλλα πράγματα. Σύμφωνα με την έρευνα, οι άνθρωποι που μιλούσαν περισσότερες από μία γλώσσες έκαναν λιγότερα λάθη κατά την οδήγησή.
Καθυστερούν τα σημάδια άνοιας και νόσου Αλτσχάιμερ
Σύμφωνα με αρκετές έρευνες που έχουν γίνει, οι μονόγλωσσοι ενήλικες εμφανίζουν τα πρώτα σημάδια της άνοιας στα 71,4 έτη. Για όσους μιλούν περισσότερες γλώσσες ο μέσος όρος είναι τα 75,5 έτη. Ενώ οι παράγοντες που λαμβάνονται υπόψη για τις έρευνες είναι πολλοί, όπως το μορφωτικό επίπεδο, η οικονομική κατάσταση, το φύλο και η σωματική υγεία, τα αποτελέσματα παραμένουν σταθερά.
Βελτίωση μνήμης
Οι εκπαιδευτικοί πολλές φορές παρομοιάζουν το μυαλό με έναν «μυ», διότι λειτουργεί καλύτερα με την εξάσκηση. Η εκμάθηση μιας γλώσσας απαιτεί την απομνημόνευση λεξιλογίου και κανόνων που συμβάλλουν στην εκγύμναση του πνευματικού μυ. Αυτή η άσκηση βελτιώνει όλους τους τομείς της μνήμης, το οποίο σημαίνει ότι οι πολύγλωσσοι έχουν μεγαλύτερη ικανότητα απομνημόνευσης καταλόγων ή ακολουθιών. Τα αποτελέσματα των μελετών δείχνουν ότι οι γνώστες ξένων γλωσσών θυμούνται καλύτερα λίστες με ψώνια, ονόματα και κατευθύνσεις.
Όξυνση παρατηρητικότητας
Τα αποτελέσματα μιας έρευνας στο Πανεπιστήμιο Pompeu Fabra της Ισπανίας, σχετίζουν την πολυγλωσσία με την καλύτερη παρατηρητικότητα. Οι πολύγλωσσοι έχουν μεγαλύτερη εμπειρία στην συγκέντρωση σχετικών με το θέμα πληροφοριών και την απόρριψη των λιγότερο σημαντικών. Επίσης, είναι καλύτεροι στον εντοπισμό παραπλανητικών στοιχείων.
Λήψη αποφάσεων και βελτίωση δεξιοτήτων
Σύμφωνα με μια μελέτη στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, οι δίγλωσσοι τείνουν να παίρνουν πιο ορθολογιστικές αποφάσεις. Ο ορισμός της έννοιας των λέξεων της ξένης γλώσσας ποικίλει και μπορεί να αποδοθεί ποικιλοτρόπως μέσα στις διάφορες προτάσεις. Αυτό μπορεί να επηρεάσει υποσυνείδητα την κρίση. Οι δίγλωσσοι είναι πιο σίγουροι για τις επιλογές τους όταν το σκέφτονται και στη δεύτερη γλώσσα και καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα.
Βελτίωση της γνώσης της μητρικής γλώσσας
Η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας απαιτεί την εξοικείωση με τους μηχανισμούς της γλώσσας, δηλαδή την γραμματική, την κλίση και τη δομή της πρότασης. Με αυτήν τη διαδικασία. Ο τρόπος λειτουργίας και η χρήση μιας γλώσσας γίνονται πιο αντιληπτοί. Αυτές οι δεξιότητες μπορούν να αποδώσουν μια αποδοτικότερη επικοινωνία. Το επίπεδο αντίληψης των πολύγλωσσων είναι αναπτυγμένο καθώς είναι συνηθισμένοι να καταλαβαίνουν το νόημα από την προφορά.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ
Πηγή : The Telegraph, by Anne Merritt, 19 June 2013 - www.xenesglosses.eu, 27/9/2013
Συνιστά ένα μεγάλο πλεονέκτημα για την γνωστική διαδικασία. Ο τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου δίγλωσσων ατόμων διαφοροποιείται σε σχέση με αυτών που μιλούν μόνο την μητρική τους. Η διαφοροποίηση αυτή προσφέρει πολλά πνευματικά οφέλη.
Πιο κάτω, θα αναφερθούν εφτά οφέλη της γνωστικής διαδικασίας, που πολλά από αυτά μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο από άτομα τα οποία έχουν μάθει μια γλώσσα σε μικρή ηλικία. Παρόλα αυτά, ακόμα και άτομα τα οποία ξεκινούν την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας στην ενήλικη ζωή τους, μπορούν να φτάσουν στο ίδιο επίπεδο γνώσης, όπως ένας νεότερος σε ηλικία μαθητής και επιπλέον να αποκτήσουν τα ίδια πνευματικά οφέλη.
Ενισχύεται η σκέψη
Η διαδικασία μάθησης βελτιώνει την λειτουργία του εγκεφάλου λόγω ότι πρέπει να αναγνωρίσει, να διαπραγματευτεί την έννοια και να επικοινωνήσει σε διαφορετικά γλωσσικά συστήματα. Αυτή η ικανότητα δεν περιορίζεται μόνο στην διαδικασία της μάθησης της ξένης γλώσσας αλλά και σε άλλα θέματα, όπως η επίλυση προβλημάτων. Οι φοιτητές που μαθαίνουν ξένες γλώσσες τείνουν να έχουν καλύτερες επιδόσεις στις εξετάσεις, συγκριτικά με συνομήλικούς τους που μιλούν μόνο μια γλώσσα. Αυτό γίνεται εμφανές σε αντικείμενα όπως τα μαθηματικά, το λεξιλόγιο και η ανάγνωση.
Ανάπτυξη πολλαπλών δεξιοτήτων
Τα πολύγλωσσα άτομα και κυρίως τα παιδιά υπερτερούν στην εναλλαγή των συστημάτων του λόγου, δηλαδή στη δομή και τον γραπτό λόγο. Αυτή η εναλλαγή βοηθάει στην ανάπτυξη πολλαπλών δεξιοτήτων. Κατά τη διάρκεια μιας έρευνας, οι συμμετέχοντες χρησιμοποίησαν έναν προσομοιωτή οδήγησης ενώ ταυτόχρονα έκαναν και άλλα πράγματα. Σύμφωνα με την έρευνα, οι άνθρωποι που μιλούσαν περισσότερες από μία γλώσσες έκαναν λιγότερα λάθη κατά την οδήγησή.
Καθυστερούν τα σημάδια άνοιας και νόσου Αλτσχάιμερ
Σύμφωνα με αρκετές έρευνες που έχουν γίνει, οι μονόγλωσσοι ενήλικες εμφανίζουν τα πρώτα σημάδια της άνοιας στα 71,4 έτη. Για όσους μιλούν περισσότερες γλώσσες ο μέσος όρος είναι τα 75,5 έτη. Ενώ οι παράγοντες που λαμβάνονται υπόψη για τις έρευνες είναι πολλοί, όπως το μορφωτικό επίπεδο, η οικονομική κατάσταση, το φύλο και η σωματική υγεία, τα αποτελέσματα παραμένουν σταθερά.
Βελτίωση μνήμης
Οι εκπαιδευτικοί πολλές φορές παρομοιάζουν το μυαλό με έναν «μυ», διότι λειτουργεί καλύτερα με την εξάσκηση. Η εκμάθηση μιας γλώσσας απαιτεί την απομνημόνευση λεξιλογίου και κανόνων που συμβάλλουν στην εκγύμναση του πνευματικού μυ. Αυτή η άσκηση βελτιώνει όλους τους τομείς της μνήμης, το οποίο σημαίνει ότι οι πολύγλωσσοι έχουν μεγαλύτερη ικανότητα απομνημόνευσης καταλόγων ή ακολουθιών. Τα αποτελέσματα των μελετών δείχνουν ότι οι γνώστες ξένων γλωσσών θυμούνται καλύτερα λίστες με ψώνια, ονόματα και κατευθύνσεις.
Όξυνση παρατηρητικότητας
Τα αποτελέσματα μιας έρευνας στο Πανεπιστήμιο Pompeu Fabra της Ισπανίας, σχετίζουν την πολυγλωσσία με την καλύτερη παρατηρητικότητα. Οι πολύγλωσσοι έχουν μεγαλύτερη εμπειρία στην συγκέντρωση σχετικών με το θέμα πληροφοριών και την απόρριψη των λιγότερο σημαντικών. Επίσης, είναι καλύτεροι στον εντοπισμό παραπλανητικών στοιχείων.
Λήψη αποφάσεων και βελτίωση δεξιοτήτων
Σύμφωνα με μια μελέτη στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, οι δίγλωσσοι τείνουν να παίρνουν πιο ορθολογιστικές αποφάσεις. Ο ορισμός της έννοιας των λέξεων της ξένης γλώσσας ποικίλει και μπορεί να αποδοθεί ποικιλοτρόπως μέσα στις διάφορες προτάσεις. Αυτό μπορεί να επηρεάσει υποσυνείδητα την κρίση. Οι δίγλωσσοι είναι πιο σίγουροι για τις επιλογές τους όταν το σκέφτονται και στη δεύτερη γλώσσα και καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα.
Βελτίωση της γνώσης της μητρικής γλώσσας
Η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας απαιτεί την εξοικείωση με τους μηχανισμούς της γλώσσας, δηλαδή την γραμματική, την κλίση και τη δομή της πρότασης. Με αυτήν τη διαδικασία. Ο τρόπος λειτουργίας και η χρήση μιας γλώσσας γίνονται πιο αντιληπτοί. Αυτές οι δεξιότητες μπορούν να αποδώσουν μια αποδοτικότερη επικοινωνία. Το επίπεδο αντίληψης των πολύγλωσσων είναι αναπτυγμένο καθώς είναι συνηθισμένοι να καταλαβαίνουν το νόημα από την προφορά.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ
Πηγή : The Telegraph, by Anne Merritt, 19 June 2013 - www.xenesglosses.eu, 27/9/2013
15 τρόποι να εκπαιδεύσουμε τη μνήμη των παιδιών
Από την Άσπα Μητρακάκη, Ειδική Παιδαγωγός – Κοινωνική Ανθρωπολόγος
Από τα πιο σημαντικά εργαλεία που έχει ένας άνθρωπος κατά τη μαθησιακή διαδικασία είναι η μνήμη του. Η μνήμη μπορεί να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία ή την αποτυχία ενός παιδιού να είναι ή όχι «ένας καλός μαθητής». Η απομνημόνευση και η ανάκληση των αποθηκευμένων πληροφοριών πολλές φορές είναι το ζητούμενο μέσα στη σχολική τάξη πχ. «πες το μάθημα», ορθογραφία, προπαίδεια και για αυτό είναι πολύ χρήσιμο να εκπαιδεύουμε τη μνήμη τους σε κάθε ευκαιρία.
Ειδικά το παιδί με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και Δυσλεξία όπου η μνήμη του είναι ιδιαίτερα αδύναμη κρίνεται απαραίτητο στα προγράμματα παρέμβασης αλλά και οι γονείς να προσπαθούν πάντα να την ενισχύουν.
15 τρόποι που μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τη μνήμη των παιδιών:
Μάθετε τραγουδάκια, ποιηματάκια. Εκτός από την εξάσκηση στη μνήμη οτιδήποτε έχει ρίμα, ρυθμό και ομοιοκαταληξία είναι ιδανικό για την εξάσκηση του παιδιού στον τονισμό και τη φωνολογία των γραμμάτων.
Ζητάτε να αναγνωρίζει πρόσωπα πχ. φωτογραφίες συγγενών και άλλων προσώπων που ξέρετε ότι γνωρίζει πχ. ηθοποιών, αθλητών, τραγουδιστών κτλ.
Μάθετε του μια απλή διαδοχή οδηγιών και βημάτων και ζητήστε να την επαναλάβει πχ. τα βήματα ενός απλού χορού, τις οδηγίες για να φτιάξει ένα τοστ κτλ.
Ζητήστε μέσα στην ημέρα να σας εξιστορήσει τι έκανε μέχρι εκείνη τη στιγμή πχ. στο σχολείο, φροντιστήριο κτλ.
Κάντε ερωτήσεις για την προηγούμενη ημέρα πχ. τι φόρεσες, τι έφαγες, τι είδες στη τηλεόραση κτλ.
Κάντε ερωτήσεις για κάποιο πρόσφατο σημαντικό γεγονός πχ. ποιοι ήρθαν στο πάρτυ κτλ.
Ζητήστε να σας πει ονόματα πχ. των παιδιών στη τάξη του, συγγενών, φίλων, συναθλητών κτλ.
Κλείνοντας τα μάτια του ενεργοποιήστε τη μνήμη των αισθήσεών του πχ. να αναγνωρίσει κάτι με την αφή, όσφρηση, ακοή.
Μουρμουρίστε ρυθμούς από τραγούδια που ξέρετε ότι γνωρίζει και ζητήστε να τα αναγνωρίσει. Έπειτα βάλτε να κάνει το αντίστροφο για να το αναγνωρίσετε εσείς αυτή τη φορά.
Γράψτε μερικές πολύ γνωστές ημερομηνίες σε ένα χαρτί και ζητήστε να εντοπίσει τα γενέθλια του, τη γιορτή του, τη γιορτή των Χριστουγέννων κτλ.
Παίξτε όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια μνήμης. Μπορείτε να βρείτε ποικιλία από επιτραπέζια και διαδικτυακά ανάλογα παιχνίδια.
Ζητήστε να σας πει πληροφορίες για ζώα που ξέρετε ότι γνωρίζει πχ. πώς λέγεται το μικρό τους, πού ζουν, ποια είναι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους κτλ.
Ζητήστε να σας πει τίτλους από ταινίες που έχει δει πρόσφατα.
Γράψτε διάσπαρτα μερικές λέξεις σε ένα χαρτί (ξεκινήστε από τον ελάχιστο αριθμό και δυσκολέψτε προοδευτικά) και ζητήστε να σας πει όσες θυμάται.
Βγάλτε το έξω στο μπαλκόνι, αυλή και χωρίς να βλέπει ζητήστε να αναγνωρίσει τους ήχους που ακούει πχ. αυτοκίνητο, πουλί, κόρνα κτλ.
Βασικό tip: Στοχεύστε περισσότερο στην εκπαίδευση της βραχύχρονης μνήμης ή αλλιώς μνήμης εργασίας γιατί αυτή είναι που αντιμετωπίζει και τα περισσότερα προβλήματα στα παιδιά με ΕΜΔ. Αυτό το καταφέρνουμε με το να ζητάμε να ανακληθούν οι πρόσφατα αποθηκευμένες πληροφορίες.
Όλες οι παραπάνω δραστηριότητες έχουν σκοπό να εξασκήσουν τη μνήμη του παιδιού σε όλα τα είδη της δηλ. ακουστική μνήμη, οπτική μνήμη, σημασιολογική μνήμη. Το επιπλέον κέρδος είναι ότι οι περισσότερες από αυτές προσφέρουν ευκαιρίες να εκφραστεί λεκτικά, να περιγράψει, να γίνει συγκεκριμένο, να πλουτίσει το λεξιλόγιο του.
Απευθύνονται: Σε όλα τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, σχολικής ηλικίας και ιδιαίτερα στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες/Δυσλεξία που χρειάζεται να ενισχύσουν τη μνήμη τους. Ως παιχνίδια – ασκήσεις μπορούν να γίνουν απο γονείς, εκπαιδευτικούς και θεραπευτές.
Άσπα Μητρακάκη
Ειδική Παιδαγωγός – Κοινωνική Ανθρωπολόγος
ειδικευμένη στην αντιμετώπιση μαθησιακών δυσκολίων/δυσλεξίας
Από τα πιο σημαντικά εργαλεία που έχει ένας άνθρωπος κατά τη μαθησιακή διαδικασία είναι η μνήμη του. Η μνήμη μπορεί να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία ή την αποτυχία ενός παιδιού να είναι ή όχι «ένας καλός μαθητής». Η απομνημόνευση και η ανάκληση των αποθηκευμένων πληροφοριών πολλές φορές είναι το ζητούμενο μέσα στη σχολική τάξη πχ. «πες το μάθημα», ορθογραφία, προπαίδεια και για αυτό είναι πολύ χρήσιμο να εκπαιδεύουμε τη μνήμη τους σε κάθε ευκαιρία.
Ειδικά το παιδί με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και Δυσλεξία όπου η μνήμη του είναι ιδιαίτερα αδύναμη κρίνεται απαραίτητο στα προγράμματα παρέμβασης αλλά και οι γονείς να προσπαθούν πάντα να την ενισχύουν.
15 τρόποι που μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τη μνήμη των παιδιών:
Μάθετε τραγουδάκια, ποιηματάκια. Εκτός από την εξάσκηση στη μνήμη οτιδήποτε έχει ρίμα, ρυθμό και ομοιοκαταληξία είναι ιδανικό για την εξάσκηση του παιδιού στον τονισμό και τη φωνολογία των γραμμάτων.
Ζητάτε να αναγνωρίζει πρόσωπα πχ. φωτογραφίες συγγενών και άλλων προσώπων που ξέρετε ότι γνωρίζει πχ. ηθοποιών, αθλητών, τραγουδιστών κτλ.
Μάθετε του μια απλή διαδοχή οδηγιών και βημάτων και ζητήστε να την επαναλάβει πχ. τα βήματα ενός απλού χορού, τις οδηγίες για να φτιάξει ένα τοστ κτλ.
Ζητήστε μέσα στην ημέρα να σας εξιστορήσει τι έκανε μέχρι εκείνη τη στιγμή πχ. στο σχολείο, φροντιστήριο κτλ.
Κάντε ερωτήσεις για την προηγούμενη ημέρα πχ. τι φόρεσες, τι έφαγες, τι είδες στη τηλεόραση κτλ.
Κάντε ερωτήσεις για κάποιο πρόσφατο σημαντικό γεγονός πχ. ποιοι ήρθαν στο πάρτυ κτλ.
Ζητήστε να σας πει ονόματα πχ. των παιδιών στη τάξη του, συγγενών, φίλων, συναθλητών κτλ.
Κλείνοντας τα μάτια του ενεργοποιήστε τη μνήμη των αισθήσεών του πχ. να αναγνωρίσει κάτι με την αφή, όσφρηση, ακοή.
Μουρμουρίστε ρυθμούς από τραγούδια που ξέρετε ότι γνωρίζει και ζητήστε να τα αναγνωρίσει. Έπειτα βάλτε να κάνει το αντίστροφο για να το αναγνωρίσετε εσείς αυτή τη φορά.
Γράψτε μερικές πολύ γνωστές ημερομηνίες σε ένα χαρτί και ζητήστε να εντοπίσει τα γενέθλια του, τη γιορτή του, τη γιορτή των Χριστουγέννων κτλ.
Παίξτε όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια μνήμης. Μπορείτε να βρείτε ποικιλία από επιτραπέζια και διαδικτυακά ανάλογα παιχνίδια.
Ζητήστε να σας πει πληροφορίες για ζώα που ξέρετε ότι γνωρίζει πχ. πώς λέγεται το μικρό τους, πού ζουν, ποια είναι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους κτλ.
Ζητήστε να σας πει τίτλους από ταινίες που έχει δει πρόσφατα.
Γράψτε διάσπαρτα μερικές λέξεις σε ένα χαρτί (ξεκινήστε από τον ελάχιστο αριθμό και δυσκολέψτε προοδευτικά) και ζητήστε να σας πει όσες θυμάται.
Βγάλτε το έξω στο μπαλκόνι, αυλή και χωρίς να βλέπει ζητήστε να αναγνωρίσει τους ήχους που ακούει πχ. αυτοκίνητο, πουλί, κόρνα κτλ.
Βασικό tip: Στοχεύστε περισσότερο στην εκπαίδευση της βραχύχρονης μνήμης ή αλλιώς μνήμης εργασίας γιατί αυτή είναι που αντιμετωπίζει και τα περισσότερα προβλήματα στα παιδιά με ΕΜΔ. Αυτό το καταφέρνουμε με το να ζητάμε να ανακληθούν οι πρόσφατα αποθηκευμένες πληροφορίες.
Όλες οι παραπάνω δραστηριότητες έχουν σκοπό να εξασκήσουν τη μνήμη του παιδιού σε όλα τα είδη της δηλ. ακουστική μνήμη, οπτική μνήμη, σημασιολογική μνήμη. Το επιπλέον κέρδος είναι ότι οι περισσότερες από αυτές προσφέρουν ευκαιρίες να εκφραστεί λεκτικά, να περιγράψει, να γίνει συγκεκριμένο, να πλουτίσει το λεξιλόγιο του.
Απευθύνονται: Σε όλα τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, σχολικής ηλικίας και ιδιαίτερα στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες/Δυσλεξία που χρειάζεται να ενισχύσουν τη μνήμη τους. Ως παιχνίδια – ασκήσεις μπορούν να γίνουν απο γονείς, εκπαιδευτικούς και θεραπευτές.
Άσπα Μητρακάκη
Ειδική Παιδαγωγός – Κοινωνική Ανθρωπολόγος
ειδικευμένη στην αντιμετώπιση μαθησιακών δυσκολίων/δυσλεξίας
Πώς να εξασκήσετε τη μνήμη σας
H ικανότητα να θυμόμαστε διάφορα πράγματα για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα είναι καθοριστική για να μπορούμε να φέρνουμε εις πέρας τις ποικίλες δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής. Aλήθεια, έχετε σκεφτεί ποτέ ότι στη μνήμη σας οφείλετε την πρόοδό σας, τις αναμνήσεις σας, την ίδια σας την ύπαρξη; H μνήμη διαποτίζει ολόκληρη τη ζωή μας. Xωρίς αυτήν η μάθηση θα ήταν αδύνατη, το παρελθόν μας ανύπαρκτο, τo παρόν ακατανόητο και το μέλλον αβέβαιο. Για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να δημιουργούμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, είναι ανάγκη να διατηρήσουμε τη μνήμη μας σε καλή κατάσταση. Kαι αυτό θα το πετύχουμε εξασκώντας την. Όσο περισσότερο την εξασκούμε, τόσο αποδοτικότερη γίνεται. H άνοια, δηλαδή η απώλεια της μνήμης και των γνωστικών λειτουργιών, πλήττει κυρίως αυτούς που δεν «γυμνάζουν» τη μνήμη τους και δεν χρησιμοποιούν το μυαλό τους. Tο παράδειγμα του μεγάλου διευθυντή ορχήστρας Xέρμπερτ φον Kάραγιαν ίσως δεν είναι τυχαίο. Eίχε χάσει τον πατέρα του και τον παππού του από τη νόσο Aλτσχάιμερ και, επειδή φοβόταν ότι θα αρρωστήσει και ο ίδιος, άρχισε να εκπαιδεύει το μυαλό του με διάφορες μαθησιακές ασκήσεις. Στα 65 του έμαθε να πιλοτάρει αεροπλάνο. Tελικά, πέθανε 80 ετών με απόλυτη διαύγεια!
ΠΩΣ MΠOPΩ NA BEΛTIΩΣΩ TH MNHMH MOY;
H μνήμη είναι μία σύνθετη λειτουργία, μέσω της οποίας το ανθρώπινο νευρικό σύστημα καταγράφει, αποθηκεύει και ανακαλεί πληροφορίες. O τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος αποθηκεύει τις πληροφορίες είναι εξαιρετικά πολύπλοκος και οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη καταφέρει να τον εξερευνήσουν ολοκληρωτικά. Σε αυτό όμως που έχουν καταλήξει οι περισσότεροι από αυτούς είναι ότι για να βελτιωθεί θέλει εξάσκηση, τεχνική και στρατηγική. Aν θέλετε λοιπόν πραγματικά να βελτιώσετε τη μνήμη σας, ακολουθήστε τις παρακάτω συμβουλές:
Πνευματική μόρφωση: H μόρφωση, η οποία επιτυγχάνεται μέσα από σπουδές και συνεχές διάβασμα, ενισχύει τις διάφορες λειτουργίες του εγκεφάλου και κατ’ επέκταση της μνήμης. Eικάζεται ότι τα άτομα που έχουν σπουδάσει ενισχύουν τους νευρώνες στον εγκέφαλό τους. H καλύτερη πάντως... γυμναστική για τη μνήμη θεωρείται ότι είναι η εκμάθηση μίας ξένης γλώσσας, και αυτό γιατί τα στοιχεία που καλούμαστε να μάθουμε είναι τόσο πολλά και η προσπάθεια που καταβάλλουμε τόσο έντονη, που καταφέρνει να κινητοποιεί τη μνήμη και να την κρατά σε εγρήγορση.
Eκμάθηση ενός μουσικού οργάνου: H εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου αποτελεί μία πολύ καλή άσκηση του νου, αφού απαιτεί συνδυασμό πολλών λειτουργιών του εγκεφάλου, όπως της μνήμης, της μάθησης, της κίνησης, του συναισθήματος, της ακοής και της δημιουργικότητας. Γι’ αυτό και οι μουσικές ικανότητες των ατόμων γίνονται συχνά αντικείμενο ερευνών πολλών νευροεπιστημόνων.
Kοινωνικότητα: Όσο πιο συχνά μιλάτε στο τηλέφωνο ή βγαίνετε με φίλους και συγγενείς για να διασκεδάσετε και να ανταλλάξετε απόψεις, τόσο καλύτερη μνήμη θα έχετε. H έντονη κοινωνική ζωή φαίνεται πως βοηθάει να διατηρούνται σε καλό επίπεδο οι εγκεφαλικές σας λειτουργίες. H διαδικασία της συνομιλίας αφυπνίζει τη μνήμη. Σε αυτό τουλάχιστον το συμπέρασμα κατέληξε η επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου του Mίσιγκαν, η οποία μελέτησε τις απαντήσεις που έδωσαν 3.617 άτομα ηλικίας από 24 έως 96 ετών σχετικά με το πόσες ώρες μιλούσαν στο τηλέφωνο με φίλους και συγγενείς ή πόσο συχνά έβγαιναν με παρέα. Eκτός των ερωτηματολογίων, οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν και σε δοκιμασίες πνευματικής αντίληψης, ώστε να διαπιστωθεί η δυναμικότητα του εγκεφάλου και της μνήμης τους. Aπό τη μελέτη των στοιχείων προέκυψε ότι, ανεξάρτητα από την ηλικία, εκείνοι που ήταν κοινωνικά ενεργοί είχαν καλύτερη πνευματική διαύγεια.
Συναισθηματική ισορροπία: H συναισθηματική ισορροπία προστατεύει τη μνήμη από τις δυσμενείς επιδράσεις του στρες. Yπάρχουν ενδείξεις ότι τα υψηλά επίπεδα των ορμονών τους στρες φθείρουν τα κύτταρα του εγκεφάλου και βλάπτουν τον ιππόκαμπο (σημαντικό όργανο που ρυθμίζει τη μνήμη). Tο αίσθημα ότι είμαστε ψυχολογικά καλά επιβραδύνει την παραγωγή αυτών των ορμονών. Γι’ αυτό καλό θα ήταν πού και πού να εφαρμόζετε κάποιες ασκήσεις χαλάρωσης και αναπνοής.
Σωματική άσκηση: «Nους υγιής εν σώματι υγιεί», έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και είχαν απόλυτο δίκιο. Tη ρήση αυτή επιβεβαιώνουν πολλές έρευνες, βάσει των οποίων η σωματική άσκηση διατηρεί ακμαίες τις πνευματικές μας ικανότητες. H συστηματική σωματική άσκηση διεγείρει την αναγέννηση των νευρικών κυττάρων και συντελεί στην καλή καρδιακή λειτουργία, η οποία οξυγονώνει σωστά τον εγκέφαλο. H καλή αιμάτωση του εγκεφάλου έχει αποδειχτεί ότι ενισχύει τις νοητικές μας λειτουργίες.
Eπαρκής ύπνος: O ύπνος βοηθά τη μνήμη και είναι απαραίτητος για τη διαδικασία της μάθησης. Πιο συγκεκριμένα, βοηθά να αποθηκεύονται και να «ταξινομούνται» οι πληροφορίες που παίρνουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Aντίθετα, όταν δεν κοιμόμαστε καλά και χάνουμε τον ύπνο μας για δύο με τρία συνεχόμενα 24ωρα, μπορεί να παρουσιάσουμε αδυναμία συγκέντρωσης και απώλεια μνήμης. Για να έχουμε λοιπόν μνήμη... ελέφαντα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ξεκουράζουμε το σώμα και το νου μας το βράδυ με 8 ώρες ύπνου.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ
H ισορροπημένη διατροφή είναι απαραίτητη για την ενεργοποίηση της μνήμης μας, αφού βοηθά στην ισορροπία των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου. H έλλειψη βασικών θρεπτικών συστατικών μπορεί να επηρεάσει τις νοητικές μας λειτουργίες και ιδιαίτερα τη μνήμη. Έχει διαπιστωθεί ότι τα φρούτα και τα λαχανικά έχουν ευεργετική επίδραση στη μνήμη, γιατί οι πολλές αντιοξειδωτικές ουσίες που περιέχουν καταπολεμούν την επιβράδυνση των νοητικών λειτουργιών. H καθιέρωση πρωινού ενισχύει την πρόσφατη μνήμη. Tα παιδιά που καταναλώνουν πρωινό στο σπίτι θεωρείται ότι έχουν καλύτερη απόδοση στο σχολείο, πράγμα που οφείλεται στην καλύτερη λειτουργία της μνήμης. Tροφές πλούσιες σε βιταμίνες του συμπλέγματος B (γάλα, γιαούρτι, δημητριακά ολικής αλέσεως) συμβάλλουν στην προστασία από ορισμένα νευρολογικά προβλήματα, όπως είναι και η μειωμένη μνήμη. Tέλος, άλλες τροφές που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της μνήμης είναι το μέλι, η ζάχαρη και γενικότερα τα γλυκά, γιατί ανεβάζουν τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα, η οποία θεωρείται το κύριο καύσιμο του εγκεφάλου. Γι’ αυτό συνήθως στα άτομα που κάνουν πνευματική εργασία συνιστάται η κατανάλωση γλυκών.
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΝΙΖΟΥΝ ΤΗ ΜΝΗΜΗ
Mη χάνετε ευκαιρία, είτε μόνοι σας είτε με παρέα, να επιδίδεστε σε ασκήσεις και παιχνίδια μνήμης, παρατηρητικότητας και γνώσεων. H επίλυση σταυρόλεξων, για παράδειγμα, οξύνει ιδιαίτερα τη μνήμη. Kι επειδή, σύμφωνα με έρευνες, ο σωστός χειρισμός της γλώσσας από μικρή ηλικία βοηθά την καλή λειτουργία του εγκεφάλου, οι ασκήσεις λέξεων, όπως αυτή που ακολουθεί, ενδείκνυνται για την όξυνση της μνήμης. Σκεφτείτε μία λέξη με 6 έως 10 γράμματα, γράψτε τη σε ένα χαρτί και θυμηθείτε άλλες λέξεις με γράμματα που περιέχει μόνο αυτή η λέξη. Mέσα σε ένα λεπτό προσπαθήστε να βρείτε 18 με 20 λέξεις.
Παράδειγμα: Eπισήμανση.
Aπάντηση: Mάνη, επίσημα, σήμα, άνιση, μίμηση, πείσμα, σήμανση, σημεία, σημασία, σησάμι, ηνία, μανία, μίση, πίσσα, ίση, ίσα, αν, σαν, αίμα κλπ.
TEXNIKEΣ ΓIA NA ΘYMOMAΣTE KAΛYTEPA
Tα πράγματα που πρέπει να θυμηθούμε είναι πολλά και πρέπει όλα να χωρέσουν στο μυαλό μας. Για να μη σας προδίδει η μνήμη σας, αρκεί να μάθετε τις τεχνικές για το πώς πρέπει να αποθηκεύετε τις πληροφορίες, ώστε να τις ανακαλείτε εύκολα όταν τις χρειάζεστε. Eξασκηθείτε λοιπόν στους παρακάτω τομείς:
● Eκπαίδευση στην προσοχή, την παρατήρηση και την επεξεργασία. Θυμόμαστε μία πληροφορία μόνο αν της δώσουμε τη δέουσα προσοχή, μόνο αν επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε αυτή, είτε είναι κάτι που ακούμε είτε κάτι που διαβάζουμε είτε κάτι που βλέπουμε. Aν τη στιγμή που γίνεται η εγγραφή της αφιερώσουμε λίγα δευτερόλεπτα να την επεξεργαστούμε, να την αναλύσουμε ή να τη σχολιάσουμε, είναι σίγουρο ότι όταν θα θελήσουμε να την ανακαλέσουμε θα μπορέσουμε να το κάνουμε χωρίς δυσκολία.
● Eνεργοποίηση όλων των αισθήσεων. Aνάλογα με αυτό που θέλετε να συγκρατήσετε, ενεργοποιήστε όσο περισσότερες αισθήσεις μπορείτε (όραση, ακοή, όσφρηση κλπ.). Έτσι, θα τη συγκρατήσετε στη μνήμη σας πιο εύκολα και θα τη θυμηθείτε πιο γρήγορα όταν τη χρειαστείτε.
● Eπιλογή. Eπιλέξτε τι θέλετε να θυμάστε, γιατί και για πόσο χρονικό διάστημα.
● Oργάνωση - Oμαδοποίηση. H αταξία είναι ο χειρότερος εχθρός της μνήμης. Aπομνημονεύουμε καλύτερα μία πληροφορία όταν τη συσχετίζουμε με κάποια άλλη που ήδη υπάρχει στη μνήμη μας. Για να το διαπιστώσετε κάντε το ακόλουθο τεστ. Διαβάστε τον παρακάτω δεκαψήφιο αριθμό: 1914678007. Στη συνέχεια καλύψτε τον με το χέρι σας και προσπαθήστε να τον θυμηθείτε. Oι περισσότεροι δεν θα τα καταφέρετε. Συνήθως οι άνθρωποι μπορούν να συγκρατήσουν μέχρι 7 αριθμούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι περισσότεροι αριθμοί τηλεφωνικής κλήσης αποτελούνται από 7 ψηφία. Aν όμως ομαδοποιήσετε τους αριθμούς και τους συσχετίσετε με κάποιο γεγονός, τότε ίσως τους θυμηθείτε πιο εύκολα. Aν για παράδειγμα, τους ομαδοποιήσετε ως εξής: 1914 (η χρονολογία που ξεκίνησε ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος), 678 (τρεις διαδοχικοί αριθμοί), 007 (Tζέιμς Mποντ). Eπομένως, έχετε μόνο τρία πράγματα να θυμηθείτε αντί για δέκα.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΣΑΣ ΕΞΑΣΚΗΣΗ!
● Διαβάζετε καθημερινά εφημερίδες και περιοδικά. Eπιλέγετε ένα άρθρο και δίνετε ιδιαίτερη προσοχή στο περιεχόμενό του. Tην επόμενη μέρα προσπαθήστε να θυμηθείτε όσο περισσότερες λεπτομέρειες γίνεται και μιλήστε σε κάποιον σχετικά με αυτό.
● Tην ώρα που διαβάζετε την εφημερίδα σας προσπαθήστε να εντοπίζετε γρήγορα την κεντρική ιδέα και να επικεντρώνεστε λίγο σε αυτή. Eφαρμόζοντας καθημερινά αυτήν τη στρατηγική, σύντομα θα δείτε ότι το μυαλό σας εστιάζει καλύτερα σε μία πληροφορία.
● Διαβάστε ένα απόσπασμα από κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο και προσπαθήστε να φανταστείτε με λεπτομέρειες τις εικόνες που περιγράφει. Mε αυτό τον τρόπο οξύνετε την οπτική σας μνήμη.
ΠΟΤΕ ΞΕΧΝΑΜΕ ΕΥΚΟΛΑ;
Πρέπει να ξέρετε ότι ακόμη και μια εξαιρετικά δυνατή μνήμη έχει τα ...ολισθήματά της! Πολλές φορές ξεχνάμε πράγματα γιατί δεν δώσαμε την ανάλογη προσοχή ή γιατί μας απασχολούσε συγχρόνως ένα άλλο γεγονός ή, ακόμη, γιατί δεν μπορέσαμε να συγκρατήσουμε πληροφορίες κατά τη διάρκεια μιας αγχογόνου περιόδου ή εξαιτίας μιας συναισθηματικά φορτισμένης διάθεσης, λόγω κάποιου επώδυνου γεγονότος. Yπάρχουν πολλά πράγματα που επηρεάζουν και βλάπτουν τη μνήμη σας, και καλό θα ήταν να τα προσέξετε.
Άγχος - στρες: Tο άγχος είναι κακός σύμβουλος της μνήμης. Tο πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των μαθητών που, ενώ μπορεί να έχουν διαβάσει τέλεια, όταν έρχεται η ώρα των εξετάσεων δεν θυμούνται τίποτα. Tο μυαλό τους μπλοκάρει και αδυνατεί να ανακαλέσει αυτά που έχει απομνημονεύσει.
Mοναξιά - μονοτονία: Ένας άνθρωπος που ζει μόνος, κινείται στερεότυπα μέσα στο σπίτι, δεν έχει ενδιαφέροντα, η ζωή του είναι μονότονη, δεν οξύνει τη μνήμη του με καινούργια μηνύματα και δεν βάζει συχνά το μυαλό του να σκέφτεται, ενδέχεται να παρουσιάσει σταδιακά εξασθένηση της μνήμης. H κατάθλιψη επίσης, που συχνά παρουσιάζουν τα μοναχικά άτομα, βλάπτει τη μνήμη.
Θλίψη και αρνητικές σκέψεις: Όταν ο νους είναι απασχολημένος με ανησυχίες και καταθλιπτικές σκέψεις, η μνήμη αποδιοργανώνεται. H έλλειψη ελπίδας, αυτοπεποίθησης, το αίσθημα ανικανότητας είναι αρνητικές συμπεριφορές που δημιουργούν προβλήματα στη μνήμη. Xωρίς άγχος και θλιβερές σκέψεις, η χωρητικότητα της μνήμης μας είναι «απεριόριστη».
MΠOPΩ NA «METPHΣΩ» TH MNHMH MOY;
Έτυχε ποτέ να μπείτε σε ένα δωμάτιο και να μη θυμάστε για ποιο λόγο πήγατε εκεί; Έτυχε να ανοίξετε το συρτάρι του γραφείου σας ή την ντουλάπα σας και να μη θυμάστε τι θέλατε να πάρετε; Όταν αυτό συμβαίνει στα 30 μας, δεν δίνουμε πολλή σημασία. Όταν συμβαίνει στα 40, αρχίζουμε να ανησυχούμε. Στα 60 όμως φοβόμαστε και αναρωτιόμαστε μήπως παρουσιάζουμε τα πρώτα συμπτώματα της νόσου Aλτσχάιμερ. Έχουν βάση άραγε οι υποψίες μας ή πρόκειται για υπερβολές; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει κανείς να εκτιμήσει σωστά τις τελευταίες απώλειες μνήμης που παρουσιάζει, απαντώντας με ειλικρίνεια και προσοχή στο παρακάτω ερώτημα: Ήμουν ποτέ πολύ καλός στο να θυμάμαι πράγματα, πρόσωπα, τοποθεσίες, ονόματα, ημερομηνίες, αριθμούς κλπ., για τα οποία παραπονιέμαι σήμερα; Για να είστε ακόμα πιο αντικειμενικοί, διασταυρώστε την απάντησή σας με την απάντηση που θα ζητήσετε να σας δώσουν στο ίδιο ερώτημα τα αγαπημένα σας πρόσωπα, αυτά που σας ξέρουν καλά. Συγκρίνετε τις απαντήσεις και βγάλτε τα ανάλογα συμπεράσματα. Πρέπει να ξέρετε όμως ότι όσο μεγαλώνουμε είναι φυσικό οι αναμνήσεις μας να «ξεθωριάζουν», ενώ ο χρόνος που χρειαζόμαστε για να ξαναφέρουμε κάτι στη μνήμη μας όλο και αυξάνεται. Eάν θέλετε πάντως να μετρήσετε επιστημονικά τη μνήμη σας, θα πρέπει να απευθυνθείτε σε ειδικευμένο γνωστικό ψυχολόγο, ο οποίος θα επιλέξει την ανάλογη δοκιμασία που πρέπει να εφαρμόσει σε εσάς, αφού πρώτα σας πάρει ένα πλήρες ιστορικό.
Eυχαριστούμε για τη συνεργασία την κ. Mάγδα Tσολάκη, νευρολόγο-ψυχίατρο, αν. καθηγήτρια Nευρολογίας, Γνωστικής Ψυχολογίας και Nευρογλωσσολογίας του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πρόεδρο της Eλληνικής Eταιρείας Nόσου Aλτσχάιμερ, τον κ. Θάνο Xαμπεσή, κλινικό ψυχολόγο, και την κ. Aργυρώ Bούλγαρη, κλινική ψυχολόγο νευροψυχολόγο.
ΠΩΣ MΠOPΩ NA BEΛTIΩΣΩ TH MNHMH MOY;
H μνήμη είναι μία σύνθετη λειτουργία, μέσω της οποίας το ανθρώπινο νευρικό σύστημα καταγράφει, αποθηκεύει και ανακαλεί πληροφορίες. O τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος αποθηκεύει τις πληροφορίες είναι εξαιρετικά πολύπλοκος και οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη καταφέρει να τον εξερευνήσουν ολοκληρωτικά. Σε αυτό όμως που έχουν καταλήξει οι περισσότεροι από αυτούς είναι ότι για να βελτιωθεί θέλει εξάσκηση, τεχνική και στρατηγική. Aν θέλετε λοιπόν πραγματικά να βελτιώσετε τη μνήμη σας, ακολουθήστε τις παρακάτω συμβουλές:
Πνευματική μόρφωση: H μόρφωση, η οποία επιτυγχάνεται μέσα από σπουδές και συνεχές διάβασμα, ενισχύει τις διάφορες λειτουργίες του εγκεφάλου και κατ’ επέκταση της μνήμης. Eικάζεται ότι τα άτομα που έχουν σπουδάσει ενισχύουν τους νευρώνες στον εγκέφαλό τους. H καλύτερη πάντως... γυμναστική για τη μνήμη θεωρείται ότι είναι η εκμάθηση μίας ξένης γλώσσας, και αυτό γιατί τα στοιχεία που καλούμαστε να μάθουμε είναι τόσο πολλά και η προσπάθεια που καταβάλλουμε τόσο έντονη, που καταφέρνει να κινητοποιεί τη μνήμη και να την κρατά σε εγρήγορση.
Eκμάθηση ενός μουσικού οργάνου: H εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου αποτελεί μία πολύ καλή άσκηση του νου, αφού απαιτεί συνδυασμό πολλών λειτουργιών του εγκεφάλου, όπως της μνήμης, της μάθησης, της κίνησης, του συναισθήματος, της ακοής και της δημιουργικότητας. Γι’ αυτό και οι μουσικές ικανότητες των ατόμων γίνονται συχνά αντικείμενο ερευνών πολλών νευροεπιστημόνων.
Kοινωνικότητα: Όσο πιο συχνά μιλάτε στο τηλέφωνο ή βγαίνετε με φίλους και συγγενείς για να διασκεδάσετε και να ανταλλάξετε απόψεις, τόσο καλύτερη μνήμη θα έχετε. H έντονη κοινωνική ζωή φαίνεται πως βοηθάει να διατηρούνται σε καλό επίπεδο οι εγκεφαλικές σας λειτουργίες. H διαδικασία της συνομιλίας αφυπνίζει τη μνήμη. Σε αυτό τουλάχιστον το συμπέρασμα κατέληξε η επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου του Mίσιγκαν, η οποία μελέτησε τις απαντήσεις που έδωσαν 3.617 άτομα ηλικίας από 24 έως 96 ετών σχετικά με το πόσες ώρες μιλούσαν στο τηλέφωνο με φίλους και συγγενείς ή πόσο συχνά έβγαιναν με παρέα. Eκτός των ερωτηματολογίων, οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν και σε δοκιμασίες πνευματικής αντίληψης, ώστε να διαπιστωθεί η δυναμικότητα του εγκεφάλου και της μνήμης τους. Aπό τη μελέτη των στοιχείων προέκυψε ότι, ανεξάρτητα από την ηλικία, εκείνοι που ήταν κοινωνικά ενεργοί είχαν καλύτερη πνευματική διαύγεια.
Συναισθηματική ισορροπία: H συναισθηματική ισορροπία προστατεύει τη μνήμη από τις δυσμενείς επιδράσεις του στρες. Yπάρχουν ενδείξεις ότι τα υψηλά επίπεδα των ορμονών τους στρες φθείρουν τα κύτταρα του εγκεφάλου και βλάπτουν τον ιππόκαμπο (σημαντικό όργανο που ρυθμίζει τη μνήμη). Tο αίσθημα ότι είμαστε ψυχολογικά καλά επιβραδύνει την παραγωγή αυτών των ορμονών. Γι’ αυτό καλό θα ήταν πού και πού να εφαρμόζετε κάποιες ασκήσεις χαλάρωσης και αναπνοής.
Σωματική άσκηση: «Nους υγιής εν σώματι υγιεί», έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και είχαν απόλυτο δίκιο. Tη ρήση αυτή επιβεβαιώνουν πολλές έρευνες, βάσει των οποίων η σωματική άσκηση διατηρεί ακμαίες τις πνευματικές μας ικανότητες. H συστηματική σωματική άσκηση διεγείρει την αναγέννηση των νευρικών κυττάρων και συντελεί στην καλή καρδιακή λειτουργία, η οποία οξυγονώνει σωστά τον εγκέφαλο. H καλή αιμάτωση του εγκεφάλου έχει αποδειχτεί ότι ενισχύει τις νοητικές μας λειτουργίες.
Eπαρκής ύπνος: O ύπνος βοηθά τη μνήμη και είναι απαραίτητος για τη διαδικασία της μάθησης. Πιο συγκεκριμένα, βοηθά να αποθηκεύονται και να «ταξινομούνται» οι πληροφορίες που παίρνουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Aντίθετα, όταν δεν κοιμόμαστε καλά και χάνουμε τον ύπνο μας για δύο με τρία συνεχόμενα 24ωρα, μπορεί να παρουσιάσουμε αδυναμία συγκέντρωσης και απώλεια μνήμης. Για να έχουμε λοιπόν μνήμη... ελέφαντα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ξεκουράζουμε το σώμα και το νου μας το βράδυ με 8 ώρες ύπνου.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ
H ισορροπημένη διατροφή είναι απαραίτητη για την ενεργοποίηση της μνήμης μας, αφού βοηθά στην ισορροπία των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου. H έλλειψη βασικών θρεπτικών συστατικών μπορεί να επηρεάσει τις νοητικές μας λειτουργίες και ιδιαίτερα τη μνήμη. Έχει διαπιστωθεί ότι τα φρούτα και τα λαχανικά έχουν ευεργετική επίδραση στη μνήμη, γιατί οι πολλές αντιοξειδωτικές ουσίες που περιέχουν καταπολεμούν την επιβράδυνση των νοητικών λειτουργιών. H καθιέρωση πρωινού ενισχύει την πρόσφατη μνήμη. Tα παιδιά που καταναλώνουν πρωινό στο σπίτι θεωρείται ότι έχουν καλύτερη απόδοση στο σχολείο, πράγμα που οφείλεται στην καλύτερη λειτουργία της μνήμης. Tροφές πλούσιες σε βιταμίνες του συμπλέγματος B (γάλα, γιαούρτι, δημητριακά ολικής αλέσεως) συμβάλλουν στην προστασία από ορισμένα νευρολογικά προβλήματα, όπως είναι και η μειωμένη μνήμη. Tέλος, άλλες τροφές που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της μνήμης είναι το μέλι, η ζάχαρη και γενικότερα τα γλυκά, γιατί ανεβάζουν τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα, η οποία θεωρείται το κύριο καύσιμο του εγκεφάλου. Γι’ αυτό συνήθως στα άτομα που κάνουν πνευματική εργασία συνιστάται η κατανάλωση γλυκών.
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΝΙΖΟΥΝ ΤΗ ΜΝΗΜΗ
Mη χάνετε ευκαιρία, είτε μόνοι σας είτε με παρέα, να επιδίδεστε σε ασκήσεις και παιχνίδια μνήμης, παρατηρητικότητας και γνώσεων. H επίλυση σταυρόλεξων, για παράδειγμα, οξύνει ιδιαίτερα τη μνήμη. Kι επειδή, σύμφωνα με έρευνες, ο σωστός χειρισμός της γλώσσας από μικρή ηλικία βοηθά την καλή λειτουργία του εγκεφάλου, οι ασκήσεις λέξεων, όπως αυτή που ακολουθεί, ενδείκνυνται για την όξυνση της μνήμης. Σκεφτείτε μία λέξη με 6 έως 10 γράμματα, γράψτε τη σε ένα χαρτί και θυμηθείτε άλλες λέξεις με γράμματα που περιέχει μόνο αυτή η λέξη. Mέσα σε ένα λεπτό προσπαθήστε να βρείτε 18 με 20 λέξεις.
Παράδειγμα: Eπισήμανση.
Aπάντηση: Mάνη, επίσημα, σήμα, άνιση, μίμηση, πείσμα, σήμανση, σημεία, σημασία, σησάμι, ηνία, μανία, μίση, πίσσα, ίση, ίσα, αν, σαν, αίμα κλπ.
TEXNIKEΣ ΓIA NA ΘYMOMAΣTE KAΛYTEPA
Tα πράγματα που πρέπει να θυμηθούμε είναι πολλά και πρέπει όλα να χωρέσουν στο μυαλό μας. Για να μη σας προδίδει η μνήμη σας, αρκεί να μάθετε τις τεχνικές για το πώς πρέπει να αποθηκεύετε τις πληροφορίες, ώστε να τις ανακαλείτε εύκολα όταν τις χρειάζεστε. Eξασκηθείτε λοιπόν στους παρακάτω τομείς:
● Eκπαίδευση στην προσοχή, την παρατήρηση και την επεξεργασία. Θυμόμαστε μία πληροφορία μόνο αν της δώσουμε τη δέουσα προσοχή, μόνο αν επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε αυτή, είτε είναι κάτι που ακούμε είτε κάτι που διαβάζουμε είτε κάτι που βλέπουμε. Aν τη στιγμή που γίνεται η εγγραφή της αφιερώσουμε λίγα δευτερόλεπτα να την επεξεργαστούμε, να την αναλύσουμε ή να τη σχολιάσουμε, είναι σίγουρο ότι όταν θα θελήσουμε να την ανακαλέσουμε θα μπορέσουμε να το κάνουμε χωρίς δυσκολία.
● Eνεργοποίηση όλων των αισθήσεων. Aνάλογα με αυτό που θέλετε να συγκρατήσετε, ενεργοποιήστε όσο περισσότερες αισθήσεις μπορείτε (όραση, ακοή, όσφρηση κλπ.). Έτσι, θα τη συγκρατήσετε στη μνήμη σας πιο εύκολα και θα τη θυμηθείτε πιο γρήγορα όταν τη χρειαστείτε.
● Eπιλογή. Eπιλέξτε τι θέλετε να θυμάστε, γιατί και για πόσο χρονικό διάστημα.
● Oργάνωση - Oμαδοποίηση. H αταξία είναι ο χειρότερος εχθρός της μνήμης. Aπομνημονεύουμε καλύτερα μία πληροφορία όταν τη συσχετίζουμε με κάποια άλλη που ήδη υπάρχει στη μνήμη μας. Για να το διαπιστώσετε κάντε το ακόλουθο τεστ. Διαβάστε τον παρακάτω δεκαψήφιο αριθμό: 1914678007. Στη συνέχεια καλύψτε τον με το χέρι σας και προσπαθήστε να τον θυμηθείτε. Oι περισσότεροι δεν θα τα καταφέρετε. Συνήθως οι άνθρωποι μπορούν να συγκρατήσουν μέχρι 7 αριθμούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι περισσότεροι αριθμοί τηλεφωνικής κλήσης αποτελούνται από 7 ψηφία. Aν όμως ομαδοποιήσετε τους αριθμούς και τους συσχετίσετε με κάποιο γεγονός, τότε ίσως τους θυμηθείτε πιο εύκολα. Aν για παράδειγμα, τους ομαδοποιήσετε ως εξής: 1914 (η χρονολογία που ξεκίνησε ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος), 678 (τρεις διαδοχικοί αριθμοί), 007 (Tζέιμς Mποντ). Eπομένως, έχετε μόνο τρία πράγματα να θυμηθείτε αντί για δέκα.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΣΑΣ ΕΞΑΣΚΗΣΗ!
● Διαβάζετε καθημερινά εφημερίδες και περιοδικά. Eπιλέγετε ένα άρθρο και δίνετε ιδιαίτερη προσοχή στο περιεχόμενό του. Tην επόμενη μέρα προσπαθήστε να θυμηθείτε όσο περισσότερες λεπτομέρειες γίνεται και μιλήστε σε κάποιον σχετικά με αυτό.
● Tην ώρα που διαβάζετε την εφημερίδα σας προσπαθήστε να εντοπίζετε γρήγορα την κεντρική ιδέα και να επικεντρώνεστε λίγο σε αυτή. Eφαρμόζοντας καθημερινά αυτήν τη στρατηγική, σύντομα θα δείτε ότι το μυαλό σας εστιάζει καλύτερα σε μία πληροφορία.
● Διαβάστε ένα απόσπασμα από κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο και προσπαθήστε να φανταστείτε με λεπτομέρειες τις εικόνες που περιγράφει. Mε αυτό τον τρόπο οξύνετε την οπτική σας μνήμη.
ΠΟΤΕ ΞΕΧΝΑΜΕ ΕΥΚΟΛΑ;
Πρέπει να ξέρετε ότι ακόμη και μια εξαιρετικά δυνατή μνήμη έχει τα ...ολισθήματά της! Πολλές φορές ξεχνάμε πράγματα γιατί δεν δώσαμε την ανάλογη προσοχή ή γιατί μας απασχολούσε συγχρόνως ένα άλλο γεγονός ή, ακόμη, γιατί δεν μπορέσαμε να συγκρατήσουμε πληροφορίες κατά τη διάρκεια μιας αγχογόνου περιόδου ή εξαιτίας μιας συναισθηματικά φορτισμένης διάθεσης, λόγω κάποιου επώδυνου γεγονότος. Yπάρχουν πολλά πράγματα που επηρεάζουν και βλάπτουν τη μνήμη σας, και καλό θα ήταν να τα προσέξετε.
Άγχος - στρες: Tο άγχος είναι κακός σύμβουλος της μνήμης. Tο πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των μαθητών που, ενώ μπορεί να έχουν διαβάσει τέλεια, όταν έρχεται η ώρα των εξετάσεων δεν θυμούνται τίποτα. Tο μυαλό τους μπλοκάρει και αδυνατεί να ανακαλέσει αυτά που έχει απομνημονεύσει.
Mοναξιά - μονοτονία: Ένας άνθρωπος που ζει μόνος, κινείται στερεότυπα μέσα στο σπίτι, δεν έχει ενδιαφέροντα, η ζωή του είναι μονότονη, δεν οξύνει τη μνήμη του με καινούργια μηνύματα και δεν βάζει συχνά το μυαλό του να σκέφτεται, ενδέχεται να παρουσιάσει σταδιακά εξασθένηση της μνήμης. H κατάθλιψη επίσης, που συχνά παρουσιάζουν τα μοναχικά άτομα, βλάπτει τη μνήμη.
Θλίψη και αρνητικές σκέψεις: Όταν ο νους είναι απασχολημένος με ανησυχίες και καταθλιπτικές σκέψεις, η μνήμη αποδιοργανώνεται. H έλλειψη ελπίδας, αυτοπεποίθησης, το αίσθημα ανικανότητας είναι αρνητικές συμπεριφορές που δημιουργούν προβλήματα στη μνήμη. Xωρίς άγχος και θλιβερές σκέψεις, η χωρητικότητα της μνήμης μας είναι «απεριόριστη».
MΠOPΩ NA «METPHΣΩ» TH MNHMH MOY;
Έτυχε ποτέ να μπείτε σε ένα δωμάτιο και να μη θυμάστε για ποιο λόγο πήγατε εκεί; Έτυχε να ανοίξετε το συρτάρι του γραφείου σας ή την ντουλάπα σας και να μη θυμάστε τι θέλατε να πάρετε; Όταν αυτό συμβαίνει στα 30 μας, δεν δίνουμε πολλή σημασία. Όταν συμβαίνει στα 40, αρχίζουμε να ανησυχούμε. Στα 60 όμως φοβόμαστε και αναρωτιόμαστε μήπως παρουσιάζουμε τα πρώτα συμπτώματα της νόσου Aλτσχάιμερ. Έχουν βάση άραγε οι υποψίες μας ή πρόκειται για υπερβολές; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει κανείς να εκτιμήσει σωστά τις τελευταίες απώλειες μνήμης που παρουσιάζει, απαντώντας με ειλικρίνεια και προσοχή στο παρακάτω ερώτημα: Ήμουν ποτέ πολύ καλός στο να θυμάμαι πράγματα, πρόσωπα, τοποθεσίες, ονόματα, ημερομηνίες, αριθμούς κλπ., για τα οποία παραπονιέμαι σήμερα; Για να είστε ακόμα πιο αντικειμενικοί, διασταυρώστε την απάντησή σας με την απάντηση που θα ζητήσετε να σας δώσουν στο ίδιο ερώτημα τα αγαπημένα σας πρόσωπα, αυτά που σας ξέρουν καλά. Συγκρίνετε τις απαντήσεις και βγάλτε τα ανάλογα συμπεράσματα. Πρέπει να ξέρετε όμως ότι όσο μεγαλώνουμε είναι φυσικό οι αναμνήσεις μας να «ξεθωριάζουν», ενώ ο χρόνος που χρειαζόμαστε για να ξαναφέρουμε κάτι στη μνήμη μας όλο και αυξάνεται. Eάν θέλετε πάντως να μετρήσετε επιστημονικά τη μνήμη σας, θα πρέπει να απευθυνθείτε σε ειδικευμένο γνωστικό ψυχολόγο, ο οποίος θα επιλέξει την ανάλογη δοκιμασία που πρέπει να εφαρμόσει σε εσάς, αφού πρώτα σας πάρει ένα πλήρες ιστορικό.
Eυχαριστούμε για τη συνεργασία την κ. Mάγδα Tσολάκη, νευρολόγο-ψυχίατρο, αν. καθηγήτρια Nευρολογίας, Γνωστικής Ψυχολογίας και Nευρογλωσσολογίας του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πρόεδρο της Eλληνικής Eταιρείας Nόσου Aλτσχάιμερ, τον κ. Θάνο Xαμπεσή, κλινικό ψυχολόγο, και την κ. Aργυρώ Bούλγαρη, κλινική ψυχολόγο νευροψυχολόγο.
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ
Δυο δώρα προσφέρουμε κάθε Παρασκευή των Χαιρετισμών στην Παναγία. Δυό υπέροχα δώρα που είναι αντάξια της Μητέρας του Θεού, της Θεοτόκου, της τιμιωτέρας των Χερουβείμ και ενδοξοτέρας των Σεραφείμ. Τα θεσπέσια αυτά δώρα είναι ο Ακάθιστος Ύμνος με τους 24 Οίκους και ο Κανόνας με τις εννέα ωδές. Και τα δυό είναι αριστουργήματα της Βυζαντινής υμνολογίας που εξαίρουν το έργο και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο υμνογράφος στον κανόνα χρησιμοποιεί για την Παναγία τις φράσεις:
«ρόδον τό ἀμάραντον , μύρον πολύτιμον , στάχυν ἡ βλαστήσασα τόν θεῖον, εἴσοδος τῶν σωζόμενων, κλίμαξ , γέφυρα, ἱερόν καταφύγιον ἰσχύς καί ὄχυρωμα τῶν ἀνθρώπων, λιμήν, ἄνθος τό ἀμάραντον, τεῖχος καί ὄχυρωμα, ἄστρον ἄδυτον, τῶν ἀθλητῶν στεφάνωμα»
Όλα αυτά χαρακτηρίζουν την ξεχωριστή θέση που έχει η Παναγία στον κόσμο της αγιότητος της Εκκλησίας. Ως Μητέρα του Θεού είναι ο μοναδικός θησαυρός του πιστού, διότι προσφέρεται για την σωτηρία του κόσμου και γι' αυτό αποκαλείται «κόσμου διάσωσμα ». Η Παναγία είναι το καταφύγιο και το λιμάνι των πιστών, διότι σ' αυτήν βλέπουν ασφάλεια και προστασία. Και στον Ακάθιστο Ύμνο αποκαλείται « ἀστήρ , ὁδηγός σωφροσύνης, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων, γῆ τῆς ἐπαγγελίας , τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας , τό στέφος τῆς ἐγκράτειας , ὄχημα πανάγιον , οἴκημα πανάριστον , ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί λόγου, ἁγία ἅγιων μείζον , ἀσάλευτος πύργος, τό ἀπόρθητον τεῖχος». Όλα αυτά τονίζουν το μέγιστο έργο της Παναγίας για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Η τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα των Σεραφείμ συνεχίζει το θείο έργο με τα πολυάριθμα θαύματα προς όσους προστρέχουν με πίστη και αγάπη στον Θεό.
. Ο Ακάθιστος Ύμνος παρουσιάζει την βαθιά πίστη των προγόνων μας στο Θεό και στην πατρίδα. Αυτά τα δυό ήταν ενωμένα στην ψυχή του λαού του Βυζαντίου και εκφράζονται έντονα στον Ακάθιστο Ύμνο με το « Χα ῖ ρε νύμφη α νύμφευτε » και « τῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ τά νικητήρια». Μέ τό « χα ῖ ρε νύμφη ἀ νύμφευτε » παρουσιάζεται το κοσμοσωτήριο έργο της Παναγίας και με το « τῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ » τονίζονται τα θαυμαστά γεγονότα της ιστορίας του Βυζαντίου. Τα θρησκευτικά και τα εθνικά ιδεώδη συνυπάρχουν στο λαό του Βυζαντίου. Η έννοια της θρησκείας και της πατρίδος λαμβάνουν ιδιαίτερο χώρο στη συνείδηση του λαού αυτού.
Η έννοια της πατρίδας ήταν συνυφασμένη με την έννοια της θρησκείας, διότι σ' αυτήν υπήρχαν τα ιερά και όσια της πίστεώς των. Ακόμη και οι αρχαίοι πρόγονοί μας έδιναν μία ιερότητα στην έννοια της πατρίδος και αυτό το τονίζει ο σοφός Σωκράτης: «Μητρός τέ καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁ πάντων τιμιώτερον ἐστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον...» (=Και από την μητέρα και από τον πατέρα κι όλους γενικά τους άλλους προγόνους πιο πολύτιμο αγαθό είναι η πατρίδα και πιο σεβαστό και πιο ιερό...). Ο δε στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του έγραφε: « Γλυκύτερον πρᾶγμα δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν πατρίδα καί τήν θρησκεία». Και ο Κωστής Παλαμάς γράφει με τόλμη: « Δέν ζεῖ χωρίς πατρίδα ἡ ἀνθρώπινη ψυχή».
Πάντοτε η Ορθοδοξία ήταν παράγοντας ενότητας, ειρήνης και συμφιλιώσεως των Ελλήνων, διότι κηρύττει την ελευθερία και την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Βλέπει το ανθρώπινο πρόσωπο ως εικόνα του Θεού και το σέβεται προσφέροντάς του τα υψηλά ιδανικά και τις θεανθρώπινες αξίες του Χριστιανισμού. Η Ορθοδοξία στοχεύει να δημιουργήσει ώριμους και υπεύθυνους ανθρώπους με υψηλούς σκοπούς, ώστε να συμβάλλουν για μια καλύτερη κοινωνία, η οποία να εμφορείται από τις αξίες της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αγάπης.
Ως ορθόδοξοι χριστιανοί έχουμε την προσωπική ευθύνη για ορθόδοξο και ελληνικό ήθος. Και τα δυο μαζί να συμπορεύονται και να κατευθύνουν την ψυχή του Έλληνα σε νέους αγώνες και θυσίες.
Σήμερα ζούμε σ' έναν κόσμο που η ελληνική κοινωνία απειλείται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και συγχρόνως διέρχεται κρίσεις, από τις οποίες κινδυνεύει να χάσει την ταυτότητά της. Ξεκινά από τη κρίση των αξιών και των ιδεολογιών και φθάνει μέχρι την κρίση του ανθρωπισμού, της ηθικής, της οικογένειας και της παιδείας. Αυτό που κυριαρχεί περισσότερο είναι η κρίση των ηθικών αξιών, από την έλλειψη της αγάπης και της προσφοράς. Ακόμη ένας αφανής κίνδυνος είναι η κρίση των συνειδήσεων των ανθρώπων, που νεκρώνονται εξαιτίας του ατομισμού και της μοναξιάς.
Σήμερα η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός δίνουν την δική τους μαρτυρία σε όλο τον κόσμο, προβάλλοντας τις πνευματικές τους αξίες στο δυτικό τρόπο ζωής, ο οποίος αποχαυνώνει το ανθρώπινο πρόσωπο και προξενεί μία νέα απαξία, του μηδενισμού και της στείρας λογικής. Η μεν Ορθοδοξία εκτός από μία μυστηριακή εκκλησιολογική ενότητα, δημιουργεί ένα συγκροτημένο άνθρωπο με ορθόδοξο ήθος. Ο δε Ελληνισμός με τον πολιτισμό του προσφέρει ένα κοινωνικό γίγνεσθαι στο σημερινό άνθρωπο, για να ξεφύγει από το λαβύρινθο των αδιεξόδων που μαστίζουν την κοινωνία.
Η Ορθοδοξία προβάλλει τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό, ο Ελληνισμός την ακρόπολη των αξιών, την Δημοκρατία με όλα τα υγιή στοιχεία της. Η Ορθοδοξία με την λατρεία της ενώνει τον πιστό με τον Θεό, για να νικήσει τις δυνάμεις της αμαρτίας και να τον οδηγήσει πλέον στη θεία ζωή του καινού κόσμου του Θεού.
Ο Ελληνισμός προβάλλει την αρετή του Σωκράτη, την ηθική του Πλάτωνα, την ανδρεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα υψηλά ιδανικά σοφών ανδρών. Και σήμερα υπάρχουν πολλοί που επιβουλεύονται την ακεραιότητα της Ελλάδος, προσβάλλοντας την εθνική συνείδησή μας με το να αλλοιώνουν την ελληνική Ιστορία (όπως με την ονομασία της Μακεδονίας των Σκοπίων). Επίσης εσωτερικοί εχθροί που προσβάλλουν το ορθόδοξο φρόνημα του Ελληνικού λαού, προβάλλοντας ξενόφερτα πρότυπα ζωής, ιδέες και δοξασίες άλλων χωρών. Προσπαθούν με όλα αυτά να μειώσουν την δύναμη της Ελλάδος και να δεσμεύσουν την ελευθερία της πίστεως του λαού.
Στην Ελλάδα γεννήθηκαν ο λόγος και η ελευθερία και η Ελλάδα μεγαλούργησε γιατί πίστευε σε υψηλά ιδανικά και αξίες που την διέκριναν από τις άλλες χώρες του κόσμου. Και σήμερα, αν αγαπάμε την πατρίδα και την Ορθοδοξία μας, είναι ανάγκη να υψώσουμε την φωνή μας τόσο σε ξένους επιβουλείς όσο και σ' εκείνους που ζητούν να σκλαβώσουν την θρησκευτική πίστη μας είτε σε μια ταυτότητα ή σε ξενόφερτες παραθρησκείες και αιρέσεις που αλλοιώνουν την ορθόδοξη ελληνική παράδοση. Και πάλι η Παναγία θα κάνει το θαύμα της για να μας προστατέψει από εχθρούς, όπως την εποχή εκείνη, αρκεί η πίστη στον Θεό να είναι δυνατή και σταθερή.
Επιμέλεια: π. Αντώνιος Κασωτάκης
«ρόδον τό ἀμάραντον , μύρον πολύτιμον , στάχυν ἡ βλαστήσασα τόν θεῖον, εἴσοδος τῶν σωζόμενων, κλίμαξ , γέφυρα, ἱερόν καταφύγιον ἰσχύς καί ὄχυρωμα τῶν ἀνθρώπων, λιμήν, ἄνθος τό ἀμάραντον, τεῖχος καί ὄχυρωμα, ἄστρον ἄδυτον, τῶν ἀθλητῶν στεφάνωμα»
Όλα αυτά χαρακτηρίζουν την ξεχωριστή θέση που έχει η Παναγία στον κόσμο της αγιότητος της Εκκλησίας. Ως Μητέρα του Θεού είναι ο μοναδικός θησαυρός του πιστού, διότι προσφέρεται για την σωτηρία του κόσμου και γι' αυτό αποκαλείται «κόσμου διάσωσμα ». Η Παναγία είναι το καταφύγιο και το λιμάνι των πιστών, διότι σ' αυτήν βλέπουν ασφάλεια και προστασία. Και στον Ακάθιστο Ύμνο αποκαλείται « ἀστήρ , ὁδηγός σωφροσύνης, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων, γῆ τῆς ἐπαγγελίας , τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας , τό στέφος τῆς ἐγκράτειας , ὄχημα πανάγιον , οἴκημα πανάριστον , ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί λόγου, ἁγία ἅγιων μείζον , ἀσάλευτος πύργος, τό ἀπόρθητον τεῖχος». Όλα αυτά τονίζουν το μέγιστο έργο της Παναγίας για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Η τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα των Σεραφείμ συνεχίζει το θείο έργο με τα πολυάριθμα θαύματα προς όσους προστρέχουν με πίστη και αγάπη στον Θεό.
. Ο Ακάθιστος Ύμνος παρουσιάζει την βαθιά πίστη των προγόνων μας στο Θεό και στην πατρίδα. Αυτά τα δυό ήταν ενωμένα στην ψυχή του λαού του Βυζαντίου και εκφράζονται έντονα στον Ακάθιστο Ύμνο με το « Χα ῖ ρε νύμφη α νύμφευτε » και « τῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ τά νικητήρια». Μέ τό « χα ῖ ρε νύμφη ἀ νύμφευτε » παρουσιάζεται το κοσμοσωτήριο έργο της Παναγίας και με το « τῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ » τονίζονται τα θαυμαστά γεγονότα της ιστορίας του Βυζαντίου. Τα θρησκευτικά και τα εθνικά ιδεώδη συνυπάρχουν στο λαό του Βυζαντίου. Η έννοια της θρησκείας και της πατρίδος λαμβάνουν ιδιαίτερο χώρο στη συνείδηση του λαού αυτού.
Η έννοια της πατρίδας ήταν συνυφασμένη με την έννοια της θρησκείας, διότι σ' αυτήν υπήρχαν τα ιερά και όσια της πίστεώς των. Ακόμη και οι αρχαίοι πρόγονοί μας έδιναν μία ιερότητα στην έννοια της πατρίδος και αυτό το τονίζει ο σοφός Σωκράτης: «Μητρός τέ καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁ πάντων τιμιώτερον ἐστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον...» (=Και από την μητέρα και από τον πατέρα κι όλους γενικά τους άλλους προγόνους πιο πολύτιμο αγαθό είναι η πατρίδα και πιο σεβαστό και πιο ιερό...). Ο δε στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του έγραφε: « Γλυκύτερον πρᾶγμα δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν πατρίδα καί τήν θρησκεία». Και ο Κωστής Παλαμάς γράφει με τόλμη: « Δέν ζεῖ χωρίς πατρίδα ἡ ἀνθρώπινη ψυχή».
Πάντοτε η Ορθοδοξία ήταν παράγοντας ενότητας, ειρήνης και συμφιλιώσεως των Ελλήνων, διότι κηρύττει την ελευθερία και την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Βλέπει το ανθρώπινο πρόσωπο ως εικόνα του Θεού και το σέβεται προσφέροντάς του τα υψηλά ιδανικά και τις θεανθρώπινες αξίες του Χριστιανισμού. Η Ορθοδοξία στοχεύει να δημιουργήσει ώριμους και υπεύθυνους ανθρώπους με υψηλούς σκοπούς, ώστε να συμβάλλουν για μια καλύτερη κοινωνία, η οποία να εμφορείται από τις αξίες της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αγάπης.
Ως ορθόδοξοι χριστιανοί έχουμε την προσωπική ευθύνη για ορθόδοξο και ελληνικό ήθος. Και τα δυο μαζί να συμπορεύονται και να κατευθύνουν την ψυχή του Έλληνα σε νέους αγώνες και θυσίες.
Σήμερα ζούμε σ' έναν κόσμο που η ελληνική κοινωνία απειλείται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και συγχρόνως διέρχεται κρίσεις, από τις οποίες κινδυνεύει να χάσει την ταυτότητά της. Ξεκινά από τη κρίση των αξιών και των ιδεολογιών και φθάνει μέχρι την κρίση του ανθρωπισμού, της ηθικής, της οικογένειας και της παιδείας. Αυτό που κυριαρχεί περισσότερο είναι η κρίση των ηθικών αξιών, από την έλλειψη της αγάπης και της προσφοράς. Ακόμη ένας αφανής κίνδυνος είναι η κρίση των συνειδήσεων των ανθρώπων, που νεκρώνονται εξαιτίας του ατομισμού και της μοναξιάς.
Σήμερα η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός δίνουν την δική τους μαρτυρία σε όλο τον κόσμο, προβάλλοντας τις πνευματικές τους αξίες στο δυτικό τρόπο ζωής, ο οποίος αποχαυνώνει το ανθρώπινο πρόσωπο και προξενεί μία νέα απαξία, του μηδενισμού και της στείρας λογικής. Η μεν Ορθοδοξία εκτός από μία μυστηριακή εκκλησιολογική ενότητα, δημιουργεί ένα συγκροτημένο άνθρωπο με ορθόδοξο ήθος. Ο δε Ελληνισμός με τον πολιτισμό του προσφέρει ένα κοινωνικό γίγνεσθαι στο σημερινό άνθρωπο, για να ξεφύγει από το λαβύρινθο των αδιεξόδων που μαστίζουν την κοινωνία.
Η Ορθοδοξία προβάλλει τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό, ο Ελληνισμός την ακρόπολη των αξιών, την Δημοκρατία με όλα τα υγιή στοιχεία της. Η Ορθοδοξία με την λατρεία της ενώνει τον πιστό με τον Θεό, για να νικήσει τις δυνάμεις της αμαρτίας και να τον οδηγήσει πλέον στη θεία ζωή του καινού κόσμου του Θεού.
Ο Ελληνισμός προβάλλει την αρετή του Σωκράτη, την ηθική του Πλάτωνα, την ανδρεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα υψηλά ιδανικά σοφών ανδρών. Και σήμερα υπάρχουν πολλοί που επιβουλεύονται την ακεραιότητα της Ελλάδος, προσβάλλοντας την εθνική συνείδησή μας με το να αλλοιώνουν την ελληνική Ιστορία (όπως με την ονομασία της Μακεδονίας των Σκοπίων). Επίσης εσωτερικοί εχθροί που προσβάλλουν το ορθόδοξο φρόνημα του Ελληνικού λαού, προβάλλοντας ξενόφερτα πρότυπα ζωής, ιδέες και δοξασίες άλλων χωρών. Προσπαθούν με όλα αυτά να μειώσουν την δύναμη της Ελλάδος και να δεσμεύσουν την ελευθερία της πίστεως του λαού.
Στην Ελλάδα γεννήθηκαν ο λόγος και η ελευθερία και η Ελλάδα μεγαλούργησε γιατί πίστευε σε υψηλά ιδανικά και αξίες που την διέκριναν από τις άλλες χώρες του κόσμου. Και σήμερα, αν αγαπάμε την πατρίδα και την Ορθοδοξία μας, είναι ανάγκη να υψώσουμε την φωνή μας τόσο σε ξένους επιβουλείς όσο και σ' εκείνους που ζητούν να σκλαβώσουν την θρησκευτική πίστη μας είτε σε μια ταυτότητα ή σε ξενόφερτες παραθρησκείες και αιρέσεις που αλλοιώνουν την ορθόδοξη ελληνική παράδοση. Και πάλι η Παναγία θα κάνει το θαύμα της για να μας προστατέψει από εχθρούς, όπως την εποχή εκείνη, αρκεί η πίστη στον Θεό να είναι δυνατή και σταθερή.
Επιμέλεια: π. Αντώνιος Κασωτάκης
Δυσλεξία
Όπως συμβαίνει και με τις υπόλοιπες μαθησιακές δυσκολίες, η δυσλεξία είναι μια ισόβια πρόκληση με την οποία οι άνθρωποι γεννιούνται. Αυτή η διαταραχή επεξεργασίας της γλώσσας, μπορεί να δυσχεραίνει την ανάγνωση, τη γραφή, την ορθογραφία και μερικές φορές ακόμα και τον προφορικό λόγο.
Η δυσλεξία δεν είναι ένδειξη χαμηλής νοημοσύνης ή τεμπελιάς. Δεν είναι επίσης το αποτέλεσμα κάποιας βλάβης στην όραση. Τα παιδιά και οι ενήλικες με δυσλεξία έχουν απλώς μια νευρολογική διαταραχή η οποία οδηγεί τον εγκέφαλό τους να επεξεργάζεται και να ερμηνεύει τις πληροφορίες με διαφορετικό τρόπο.
Προειδοποιητικές ενδείξεις της Δυσλεξίας
Στα περισσότερα δυσλεκτικά άτομα εμφανίζονται:
Αν και κατά καιρούς προτείνονται διάφορες προσεγγίσεις αντιμετώπισης της δυσλεξίας, η επιστημονική κοινότητα δεν δείχνει να έχει εγκυροποιήσει κάποια από αυτές. Σε αυτό το πλαίσιο διατυπώνεται η πεποίθηση ότι περισσότερο μαθαίνει να ζει κανείς με τη δυσλεξία (καλλιεργώντας π.χ. εναλλακτικούς τρόπους μάθησης), παρά την ξεπερνά.
Ένα δυσλεκτικό παιδί, όταν κατά την ανάγνωση συναντήσει άγνωστες λέξεις δυσκολεύεται να τις διαβάσει. Για τα παιδιά αυτά είναι προτιμότερη η ολική μέθοδος διδασκαλίας πρώτης ανάγνωσης. Όταν όμως αποκτήσουν ένα ικανοποιητικό οπτικό λεξιλόγιο τότε πρέπει σιγά-σιγά να εισαχθούν στην ανάλυση και σύνθεση των λέξεων για να μπορούν να διαβάσουν σύνθετες λέξεις.
Μία αξιολόγηση θα είναι το πρώτο βήμα για να βοηθηθεί το παιδί ή το νεαρό άτομο προκειμένου να ξεπεράσει τις δυσκολίες του. Διαθέτοντας αυτή την αξιολόγηση, ο καταρτισμένος εκπαιδευτικός μπορεί να προσαρμόσει το διδακτικό του πρόγραμμα στις ειδικές μαθησιακές ανάγκες του παιδιού, προκειμένου να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του, τα κίνητρα και τις στρατηγικές διεκπεραίωσης της μάθησης.
πηγή: www.ikid el.wikipedia
Όπως συμβαίνει και με τις υπόλοιπες μαθησιακές δυσκολίες, η δυσλεξία είναι μια ισόβια πρόκληση με την οποία οι άνθρωποι γεννιούνται. Αυτή η διαταραχή επεξεργασίας της γλώσσας, μπορεί να δυσχεραίνει την ανάγνωση, τη γραφή, την ορθογραφία και μερικές φορές ακόμα και τον προφορικό λόγο.
Η δυσλεξία δεν είναι ένδειξη χαμηλής νοημοσύνης ή τεμπελιάς. Δεν είναι επίσης το αποτέλεσμα κάποιας βλάβης στην όραση. Τα παιδιά και οι ενήλικες με δυσλεξία έχουν απλώς μια νευρολογική διαταραχή η οποία οδηγεί τον εγκέφαλό τους να επεξεργάζεται και να ερμηνεύει τις πληροφορίες με διαφορετικό τρόπο.
Προειδοποιητικές ενδείξεις της Δυσλεξίας
Στα περισσότερα δυσλεκτικά άτομα εμφανίζονται:
- Δυσκολίες στο γραπτό λόγο
- Δυσκολίες στη γραφή
- Σοβαρά προβλήματα στην ορθογραφία
- Αργοπορία στη μάθηση της ανάγνωσης
- Δυσκολίες στα μαθηματικά, ειδικά στην αφομοίωση συμβόλων και μορφών όπως οι πίνακες πολλαπλασιασμού
- Προβλήματα στη βραχυπρόθεσμη μνήμη και οργάνωση
- Δυσκολίες στην παρακολούθηση γραπτών οδηγιών και αλληλουχίας δρωμένων
- Προβλήματα στην ανάγνωση γραπτών κειμένων
- Παλινδρομική εκδήλωση ικανοτήτων.
- Δυσκολίες στον προφορικό λόγο
- Προβλήματα στην εκτίμηση της απόστασης και της ενημερότητας του χώρου
- Σύγχυση δεξιού και αριστερού.
Αν και κατά καιρούς προτείνονται διάφορες προσεγγίσεις αντιμετώπισης της δυσλεξίας, η επιστημονική κοινότητα δεν δείχνει να έχει εγκυροποιήσει κάποια από αυτές. Σε αυτό το πλαίσιο διατυπώνεται η πεποίθηση ότι περισσότερο μαθαίνει να ζει κανείς με τη δυσλεξία (καλλιεργώντας π.χ. εναλλακτικούς τρόπους μάθησης), παρά την ξεπερνά.
Ένα δυσλεκτικό παιδί, όταν κατά την ανάγνωση συναντήσει άγνωστες λέξεις δυσκολεύεται να τις διαβάσει. Για τα παιδιά αυτά είναι προτιμότερη η ολική μέθοδος διδασκαλίας πρώτης ανάγνωσης. Όταν όμως αποκτήσουν ένα ικανοποιητικό οπτικό λεξιλόγιο τότε πρέπει σιγά-σιγά να εισαχθούν στην ανάλυση και σύνθεση των λέξεων για να μπορούν να διαβάσουν σύνθετες λέξεις.
Μία αξιολόγηση θα είναι το πρώτο βήμα για να βοηθηθεί το παιδί ή το νεαρό άτομο προκειμένου να ξεπεράσει τις δυσκολίες του. Διαθέτοντας αυτή την αξιολόγηση, ο καταρτισμένος εκπαιδευτικός μπορεί να προσαρμόσει το διδακτικό του πρόγραμμα στις ειδικές μαθησιακές ανάγκες του παιδιού, προκειμένου να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του, τα κίνητρα και τις στρατηγικές διεκπεραίωσης της μάθησης.
πηγή: www.ikid el.wikipedia
Πώς να μιλήσετε στα παιδιά σας για την οικονομική κρίση
Στις μέρες μας, όπου τα σχόλια αναφορικά με την οικονομική κρίση αποτελούν το βασικό θέμα συζήτησης, τα παιδιά είναι πιθανό να τρομοκρατηθούν από τα όσα ακούνε γύρω τους. Λόγω αυτού, έχουν ανάγκη από υποστήριξη αλλά και διαβεβαίωση ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες η οικογένειά τους θα καταφέρει να βρει τη λύση.
Συζητήστε με το παιδί σας σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση
Εξηγήστε του, ανάλογα με την ηλικία του, τις αλλαγές που βιώνει η χώρα μας σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο και δώστε του την ευκαιρία να σας μιλήσει σχετικά με τα όσα ακούει στο σχολείο αλλά και από τους φίλους του για την πορεία της χώρας μας. Συχνά, μπορεί να έχει αντιληφθεί με λανθασμένο τρόπο τα όσα ακούει ή να ανησυχεί υπερβολικά για έναν φίλο του, για παράδειγμα, που βλέπει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει την προπόνηση στο αγαπημένο τους άθλημα λόγω οικονομικών δυσχερειών.
Εξηγήστε στο παιδί τα μελλοντικά σας σχέδια προκειμένου να αντιμετωπίσετε την κρίση ως οικογένεια
Ανεξάρτητα με το αν θα μιλήσετε αναλυτικά στο παιδί σας ή σε ένα γενικότερο πλαίσιο, το θέμα είναι να νιώσει ότι το σχέδιό σας θα βοηθήσει την οικογένεια να αντεπεξέλθει αποτελεσματικά στις μελλοντικές οικονομικές δυσκολίες. Μερικά παραδείγματα: «Αν και ο μισθός του μπαμπά έχει μειωθεί, όπως και στους περισσότερους εργαζομένους, η δουλειά του είναι σταθερή», «Έχουμε κάποια χρήματα στην άκρη που μας είναι αρκετά μέχρι να βρει ο μπαμπάς μια νέα δουλειά», «Επειδή τώρα είναι μια δύσκολη περίοδος, θα μείνουμε για λίγο καιρό με τον παππού και τη γιαγιά προκειμένου να μοιραζόμαστε τα έξοδα».
Μην ξεχνάτε να ενημερώνετε το παιδί σας για κάθε νέα εξέλιξη σχετικά με την κρίση
Εάν τα νέα για τη διεθνή ή εγχώρια αγορά είναι άσχημα, φροντίστε να είστε οι πρώτοι που θα τα εξηγήσετε στο παιδί σας, ώστε να έχει χρόνο να τα κατανοήσει αλλά και να καλύψει τυχόν απορίες του. Αντίστοιχα, εάν υπάρχουν ευχάριστες εξελίξεις μη διστάσετε να τις μοιραστείτε μαζί του, καθώς κάτι τέτοιο είναι ικανό να μειώσει τα επίπεδα ανησυχίας του.
Σε γενικές γραμμές, είναι σημαντικό να θυμάστε πως τα παιδιά έχουν ανάγκη από τη δική σας διαβεβαίωση ότι όλα θα πάνε καλά, ακόμα και αν χρειαστούν κάποιες αλλαγές στις καθημερινές σας συνήθειες.
Τα παιδιά παρακολουθούν και αντιλαμβάνονται τα πάντα. Ακόμα και αν δεν συζητάτε μπροστά τους σχετικά με τους φόβους και τις ανησυχίες σας όσον αφορά στα οικονομικά της οικογένειας ή σε θέματα εργασίας, εκείνα μπορεί να νιώσουν ότι κάτι κακό συμβαίνει. Όσο αποφεύγετε να τους μιλήσετε για τα όσα συμβαίνουν, τόσο είναι πιθανότερο να αξιολογήσουν τα πράγματα ως χειρότερα από ότι πραγματικά είναι.
Τα παιδιά τείνουν να βλέπουν τα πράγματα ως άσπρο – μαύρο, αλλά και να παίρνουν στην κυριολεξία τα όσα τους λέτε. Αποφύγετε εκφράσεις όπως «χρεοκοπήσαμε», «δε θα έχουμε ψωμί να φάμε» ή «θα μείνουμε άστεγοι», προκειμένου να δείξετε στην άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκεστε.
Κλείστε την τηλεόραση.
Η υπερβολική έκθεση, όχι μόνο των παιδιών αλλά και εσάς των ίδιων, στις δίχως τέλος συζητήσεις για την οικονομική κρίση μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα στρες και ανασφάλειας. Άλλωστε, οι συχνοί διαπληκτισμοί στα τηλεοπτικά παράθυρα διαταράσσουν την ψυχική ηρεμία.
Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά έχουν δικαίωμα να είναι ενημερωμένα για τα όσα συμβαίνουν γύρω τους, αλλά και την υποχρέωση να συμβάλουν με τον δικό τους τρόπο στα της οικογένειας. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι σημαντικό να μη τους στερούμε την παιδικότητά τους, μπαίνοντας στη διαδικασία να τα επιφορτίζουμε με ευθύνες και έγνοιες που δεν είναι αντίστοιχες της ηλικίας τους.
πηγή: [email protected]
Συζητήστε με το παιδί σας σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση
Εξηγήστε του, ανάλογα με την ηλικία του, τις αλλαγές που βιώνει η χώρα μας σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο και δώστε του την ευκαιρία να σας μιλήσει σχετικά με τα όσα ακούει στο σχολείο αλλά και από τους φίλους του για την πορεία της χώρας μας. Συχνά, μπορεί να έχει αντιληφθεί με λανθασμένο τρόπο τα όσα ακούει ή να ανησυχεί υπερβολικά για έναν φίλο του, για παράδειγμα, που βλέπει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει την προπόνηση στο αγαπημένο τους άθλημα λόγω οικονομικών δυσχερειών.
Εξηγήστε στο παιδί τα μελλοντικά σας σχέδια προκειμένου να αντιμετωπίσετε την κρίση ως οικογένεια
Ανεξάρτητα με το αν θα μιλήσετε αναλυτικά στο παιδί σας ή σε ένα γενικότερο πλαίσιο, το θέμα είναι να νιώσει ότι το σχέδιό σας θα βοηθήσει την οικογένεια να αντεπεξέλθει αποτελεσματικά στις μελλοντικές οικονομικές δυσκολίες. Μερικά παραδείγματα: «Αν και ο μισθός του μπαμπά έχει μειωθεί, όπως και στους περισσότερους εργαζομένους, η δουλειά του είναι σταθερή», «Έχουμε κάποια χρήματα στην άκρη που μας είναι αρκετά μέχρι να βρει ο μπαμπάς μια νέα δουλειά», «Επειδή τώρα είναι μια δύσκολη περίοδος, θα μείνουμε για λίγο καιρό με τον παππού και τη γιαγιά προκειμένου να μοιραζόμαστε τα έξοδα».
Μην ξεχνάτε να ενημερώνετε το παιδί σας για κάθε νέα εξέλιξη σχετικά με την κρίση
Εάν τα νέα για τη διεθνή ή εγχώρια αγορά είναι άσχημα, φροντίστε να είστε οι πρώτοι που θα τα εξηγήσετε στο παιδί σας, ώστε να έχει χρόνο να τα κατανοήσει αλλά και να καλύψει τυχόν απορίες του. Αντίστοιχα, εάν υπάρχουν ευχάριστες εξελίξεις μη διστάσετε να τις μοιραστείτε μαζί του, καθώς κάτι τέτοιο είναι ικανό να μειώσει τα επίπεδα ανησυχίας του.
Σε γενικές γραμμές, είναι σημαντικό να θυμάστε πως τα παιδιά έχουν ανάγκη από τη δική σας διαβεβαίωση ότι όλα θα πάνε καλά, ακόμα και αν χρειαστούν κάποιες αλλαγές στις καθημερινές σας συνήθειες.
Τα παιδιά παρακολουθούν και αντιλαμβάνονται τα πάντα. Ακόμα και αν δεν συζητάτε μπροστά τους σχετικά με τους φόβους και τις ανησυχίες σας όσον αφορά στα οικονομικά της οικογένειας ή σε θέματα εργασίας, εκείνα μπορεί να νιώσουν ότι κάτι κακό συμβαίνει. Όσο αποφεύγετε να τους μιλήσετε για τα όσα συμβαίνουν, τόσο είναι πιθανότερο να αξιολογήσουν τα πράγματα ως χειρότερα από ότι πραγματικά είναι.
Τα παιδιά τείνουν να βλέπουν τα πράγματα ως άσπρο – μαύρο, αλλά και να παίρνουν στην κυριολεξία τα όσα τους λέτε. Αποφύγετε εκφράσεις όπως «χρεοκοπήσαμε», «δε θα έχουμε ψωμί να φάμε» ή «θα μείνουμε άστεγοι», προκειμένου να δείξετε στην άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκεστε.
Κλείστε την τηλεόραση.
Η υπερβολική έκθεση, όχι μόνο των παιδιών αλλά και εσάς των ίδιων, στις δίχως τέλος συζητήσεις για την οικονομική κρίση μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα στρες και ανασφάλειας. Άλλωστε, οι συχνοί διαπληκτισμοί στα τηλεοπτικά παράθυρα διαταράσσουν την ψυχική ηρεμία.
Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά έχουν δικαίωμα να είναι ενημερωμένα για τα όσα συμβαίνουν γύρω τους, αλλά και την υποχρέωση να συμβάλουν με τον δικό τους τρόπο στα της οικογένειας. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι σημαντικό να μη τους στερούμε την παιδικότητά τους, μπαίνοντας στη διαδικασία να τα επιφορτίζουμε με ευθύνες και έγνοιες που δεν είναι αντίστοιχες της ηλικίας τους.
πηγή: [email protected]
Μαμά τι είναι το σεξ;
Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση θεωρείται ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια στην επικοινωνία ανάμεσα σε γονείς και παιδιά . Πότε είναι η κατάλληλη ηλικία; Πόσα πρέπει να του πω; Τι είναι φυσιολογικό και τι όχι;
Όλα τα παραπάνω είναι μερικά από τα ερωτήματα που απασχολούν τους σημερινούς γονείς. Οι ειδικοί προτείνουν η συζήτηση να ξεκινά από τις μικρές ηλικίες έτσι ώστε να χτιστεί μια υγιής και ανοιχτή σχέση μεταξύ γονιών και παιδιών. «Μα δεν είναι μικρό για τέτοια θέματα;» αναρωτιούνται κάποιοι γονείς όταν ακούνε το τετράχρονο παιδί τους να τους κάνει «πονηρές» ερωτήσεις.
Πολλοί γονείς δυσκολεύονται να απαντήσουν σε ερωτήσεις του παιδιού τους για το σεξ, ίσως γιατί και οι ίδιοι δεν έκαναν παρόμοια συζήτηση με τους δικούς τους γονείς. Ωστόσο, αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των γονιών που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα της σεξουαλικής ενημέρωσης του παιδιού . Όπως επισημαίνει η ειδικός κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου: «Συχνά, οι γονείς ανησυχούν μήπως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση οδηγήσει σε πρόωρη έναρξη της σεξουαλικής ζωής. Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο: οδηγεί σε πιο υπεύθυνους εφήβους και δημιουργεί τις προυποθέσεις για πιο υγιείς σχέσεις.
Έτσι, είναι σημαντικό από μικρή ηλικία να πείσουμε το παιδί μας ότι μπορεί να μας εμπιστευτεί ώστε και αυτό να είναι ενημερωμένο, και εμείς να μην ανησυχούμε». Από τη στιγμή της γέννησης, το παιδί είναι περίεργο. Αγγίζει τα πάντα προσπαθώντας να να γνωρίσει το περιβάλλον του. Αγγίζοντας τυχαία πολλές φορές τα γεννητικά του όργανα ή ακόμη όταν το αλλάζουν οι γονείς του, ανακαλύπτει ευχάριστα συναισθήματα και διαμορφώνει συγκινησιακές αντιδράσεις απέναντι στο ίδιο του το σώμα.
Από τα 3 με 4 χρόνια που ανακαλύπτει το φύλο του, γίνεται περίεργο για το σώμα των άλλων. Προσπαθεί να μάθει για τις διαφορές των φύλων με τη γνωστή περιέργεια που το διακρίνει για οτιδήποτε. Σ' αυτή την ηλικία ξεκινά τις πρώτες ερωτήσεις: «Από πού έρχονται τα μωρά;» Συνήθως το ερέθισμα προέρχεται από κάποιο συγγενικό του πρόσωπο ή και την ίδια τη μητέρα του, που ίσως είναι έγκυος.
Οι απαντήσεις σας πρέπει να είναι απλοικές και σαφείς. Συνήθως , μέχρι τα 5 του χρόνια, καλό θα ήταν να μην μπαίνετε σε λεπτομέρειες που ενδεχομένως
«Στην κοιλιά της υπάρχει μια μικρή, ευχάριστη θήκη, που είναι ειδικά φτιαγμένη για να φιλοξενεί το μωρό μέχρι να γεννηθεί.
-Και πως μπαίνει το παιδί στην κοιλιά της μητέρας του;
« Εδώ η απάντηση πρέπει να είναι προσεκτική και προσαρμοσμένη στην ηλικία του παιδιού. Μπορείτε π.χ. να πείτε ότι σε αυτή την θηκούλα υπάρχουν μερικά ωάρια , ένα από τα οποία μεγαλώνει και γίνεται παιδί με τη βοήθεια του πατέρα. Από τα 6 χρόνια ζητά περισσότερες λεπτομέρειες , οπότε μπορείτε να του μιλήσετε αναλυτικότερα», λέει η Κυρία Καππάτου.
Στην εφηβεία
Πλέον οι συζητήσεις επεκτείνονται σε γενικότερα θέματα, όπως στον αυνανισμό , στις μεθόδους αντισύλληψης , στα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, στο AIDS. Ανεξάρτητα από το ποιος γονιός θα δώσει απαντήσεις, αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι να υπάρχει κοινή αντιμετώπιση των θεμάτων που θα θέσει το παιδί. Τα πολλαπλά οφέλη της σεξουαλικής ενημέρωσης εξηγεί η ειδικός: «Εκτός από τον προσανατολισμό που παρέχετε στο παιδί, το βοηθάτε να αποκτήσει σεβασμό στον εαυτό του, εμπιστοσύνη σε σας, σωστή και υγιή στάση απέναντι στη σεξουαλικότητα και το άλλο φύλο. Αυτό που πρέπει να προλάβετε είναι το ενδεχόμενο να λάβει το παιδί τις πληροφορίες από άλλες πηγές. Έτσι υπάρχει κίνδυνος να χάσει την εμπιστοσύνη του σε σας και να σχηματίσει την εντύπωση ότι το σεξ είναι ανήθικο».
Η προσέγγιση των παιδιών ανάλογα με την ηλικία τους
Από 0 έως 3 ετών
Ένα παιδί είναι σεξουαλικό ον από την ώρα της σύλληψής του. Σταδιακά η ενασχόληση με τα γεννητικά του όργανα είναι συχνή. Η ώρα της τουαλέτας ή του μπάνιου είναι μια καλή ευκαιρία για να μάθει για τα γεννητικά όργανα του, τη σημασία της καθαριότητας και τη διαφορά ανάμεσα στις ιδιωτικές στιγμές και τη δημόσια συμπεριφορά.
Από 3 έως 6 ετών
Γύρω στα τρία χρόνια του το παιδί ανακαλύπτει το φύλο του και τη σεξουαλικότητά του. Νιώθει μια έντονη έλξη για όποιον /α θυμίζει τους γονείς του , ενώ ανακαλύπτει τον αυνανισμό, που δεν κρύβει φυσικά τίποτα το φοβερό ή ανησυχητικό. Καθώς δε ο λόγος του γίνεται πιο παραγωγικός, μπορεί να ρωτήσει πως γεννιούνται τα μωρά. Οι απαντήσεις πρέπει να είναι απλές.
Από 6 έως 9 ετών
Το παιδί συνδέει πια την ερωτική έλξη με την αγάπη. Στο σχολείο όμως παίρνει διάφορα μηνύματα , μαθαίνει να γελά πονηρά και να λέει κακές λέξεις. Αντιμετωπίζει το σεξ σαν ένα καινούργιο , βρώμικο παιχνίδι. Γι' αυτό παρόλο που οι πολλές ερωτήσεις από την πλευρά του μπορεί να σταματήσουν, οι γονείς πρέπει να συζητούν μαζί τους για όσα έχουν ήδη αναφέρει.
Από 9 έως 12 ετών.
Με τον μέσο όρο έναρξης της εφηβείας τα 12 χρόνια, την περίοδο να εμφανίζεται πλέον σε 10χρονα κορίτσια, επιβάλλεται να έχει προηγηθεί ουσιαστική ενημέρωση, επειδή η εφηβεία δεν διευκολύνει την επικοινωνία με τους γονείς. Έτσι θα πρέπει να προκαλούνται συζητήσεις για την ανάπτυξη, τη λειτουργία των γεννητικών οργάνων, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, την αντισύλληψη και την αξία μιας σχέσης που βασίζεται στην αφοσίωση. Από την Αλεξάνδρα Καππάτου, Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο
Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση θεωρείται ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια στην επικοινωνία ανάμεσα σε γονείς και παιδιά . Πότε είναι η κατάλληλη ηλικία; Πόσα πρέπει να του πω; Τι είναι φυσιολογικό και τι όχι;
Όλα τα παραπάνω είναι μερικά από τα ερωτήματα που απασχολούν τους σημερινούς γονείς. Οι ειδικοί προτείνουν η συζήτηση να ξεκινά από τις μικρές ηλικίες έτσι ώστε να χτιστεί μια υγιής και ανοιχτή σχέση μεταξύ γονιών και παιδιών. «Μα δεν είναι μικρό για τέτοια θέματα;» αναρωτιούνται κάποιοι γονείς όταν ακούνε το τετράχρονο παιδί τους να τους κάνει «πονηρές» ερωτήσεις.
Πολλοί γονείς δυσκολεύονται να απαντήσουν σε ερωτήσεις του παιδιού τους για το σεξ, ίσως γιατί και οι ίδιοι δεν έκαναν παρόμοια συζήτηση με τους δικούς τους γονείς. Ωστόσο, αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των γονιών που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα της σεξουαλικής ενημέρωσης του παιδιού . Όπως επισημαίνει η ειδικός κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου: «Συχνά, οι γονείς ανησυχούν μήπως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση οδηγήσει σε πρόωρη έναρξη της σεξουαλικής ζωής. Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο: οδηγεί σε πιο υπεύθυνους εφήβους και δημιουργεί τις προυποθέσεις για πιο υγιείς σχέσεις.
Έτσι, είναι σημαντικό από μικρή ηλικία να πείσουμε το παιδί μας ότι μπορεί να μας εμπιστευτεί ώστε και αυτό να είναι ενημερωμένο, και εμείς να μην ανησυχούμε». Από τη στιγμή της γέννησης, το παιδί είναι περίεργο. Αγγίζει τα πάντα προσπαθώντας να να γνωρίσει το περιβάλλον του. Αγγίζοντας τυχαία πολλές φορές τα γεννητικά του όργανα ή ακόμη όταν το αλλάζουν οι γονείς του, ανακαλύπτει ευχάριστα συναισθήματα και διαμορφώνει συγκινησιακές αντιδράσεις απέναντι στο ίδιο του το σώμα.
Από τα 3 με 4 χρόνια που ανακαλύπτει το φύλο του, γίνεται περίεργο για το σώμα των άλλων. Προσπαθεί να μάθει για τις διαφορές των φύλων με τη γνωστή περιέργεια που το διακρίνει για οτιδήποτε. Σ' αυτή την ηλικία ξεκινά τις πρώτες ερωτήσεις: «Από πού έρχονται τα μωρά;» Συνήθως το ερέθισμα προέρχεται από κάποιο συγγενικό του πρόσωπο ή και την ίδια τη μητέρα του, που ίσως είναι έγκυος.
Οι απαντήσεις σας πρέπει να είναι απλοικές και σαφείς. Συνήθως , μέχρι τα 5 του χρόνια, καλό θα ήταν να μην μπαίνετε σε λεπτομέρειες που ενδεχομένως
«Στην κοιλιά της υπάρχει μια μικρή, ευχάριστη θήκη, που είναι ειδικά φτιαγμένη για να φιλοξενεί το μωρό μέχρι να γεννηθεί.
-Και πως μπαίνει το παιδί στην κοιλιά της μητέρας του;
« Εδώ η απάντηση πρέπει να είναι προσεκτική και προσαρμοσμένη στην ηλικία του παιδιού. Μπορείτε π.χ. να πείτε ότι σε αυτή την θηκούλα υπάρχουν μερικά ωάρια , ένα από τα οποία μεγαλώνει και γίνεται παιδί με τη βοήθεια του πατέρα. Από τα 6 χρόνια ζητά περισσότερες λεπτομέρειες , οπότε μπορείτε να του μιλήσετε αναλυτικότερα», λέει η Κυρία Καππάτου.
Στην εφηβεία
Πλέον οι συζητήσεις επεκτείνονται σε γενικότερα θέματα, όπως στον αυνανισμό , στις μεθόδους αντισύλληψης , στα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, στο AIDS. Ανεξάρτητα από το ποιος γονιός θα δώσει απαντήσεις, αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι να υπάρχει κοινή αντιμετώπιση των θεμάτων που θα θέσει το παιδί. Τα πολλαπλά οφέλη της σεξουαλικής ενημέρωσης εξηγεί η ειδικός: «Εκτός από τον προσανατολισμό που παρέχετε στο παιδί, το βοηθάτε να αποκτήσει σεβασμό στον εαυτό του, εμπιστοσύνη σε σας, σωστή και υγιή στάση απέναντι στη σεξουαλικότητα και το άλλο φύλο. Αυτό που πρέπει να προλάβετε είναι το ενδεχόμενο να λάβει το παιδί τις πληροφορίες από άλλες πηγές. Έτσι υπάρχει κίνδυνος να χάσει την εμπιστοσύνη του σε σας και να σχηματίσει την εντύπωση ότι το σεξ είναι ανήθικο».
Η προσέγγιση των παιδιών ανάλογα με την ηλικία τους
Από 0 έως 3 ετών
Ένα παιδί είναι σεξουαλικό ον από την ώρα της σύλληψής του. Σταδιακά η ενασχόληση με τα γεννητικά του όργανα είναι συχνή. Η ώρα της τουαλέτας ή του μπάνιου είναι μια καλή ευκαιρία για να μάθει για τα γεννητικά όργανα του, τη σημασία της καθαριότητας και τη διαφορά ανάμεσα στις ιδιωτικές στιγμές και τη δημόσια συμπεριφορά.
Από 3 έως 6 ετών
Γύρω στα τρία χρόνια του το παιδί ανακαλύπτει το φύλο του και τη σεξουαλικότητά του. Νιώθει μια έντονη έλξη για όποιον /α θυμίζει τους γονείς του , ενώ ανακαλύπτει τον αυνανισμό, που δεν κρύβει φυσικά τίποτα το φοβερό ή ανησυχητικό. Καθώς δε ο λόγος του γίνεται πιο παραγωγικός, μπορεί να ρωτήσει πως γεννιούνται τα μωρά. Οι απαντήσεις πρέπει να είναι απλές.
Από 6 έως 9 ετών
Το παιδί συνδέει πια την ερωτική έλξη με την αγάπη. Στο σχολείο όμως παίρνει διάφορα μηνύματα , μαθαίνει να γελά πονηρά και να λέει κακές λέξεις. Αντιμετωπίζει το σεξ σαν ένα καινούργιο , βρώμικο παιχνίδι. Γι' αυτό παρόλο που οι πολλές ερωτήσεις από την πλευρά του μπορεί να σταματήσουν, οι γονείς πρέπει να συζητούν μαζί τους για όσα έχουν ήδη αναφέρει.
Από 9 έως 12 ετών.
Με τον μέσο όρο έναρξης της εφηβείας τα 12 χρόνια, την περίοδο να εμφανίζεται πλέον σε 10χρονα κορίτσια, επιβάλλεται να έχει προηγηθεί ουσιαστική ενημέρωση, επειδή η εφηβεία δεν διευκολύνει την επικοινωνία με τους γονείς. Έτσι θα πρέπει να προκαλούνται συζητήσεις για την ανάπτυξη, τη λειτουργία των γεννητικών οργάνων, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, την αντισύλληψη και την αξία μιας σχέσης που βασίζεται στην αφοσίωση. Από την Αλεξάνδρα Καππάτου, Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο
10 φράσεις που δεν πρέπει ποτέ να πείτε στο παιδί σας
Υπάρχουν κάποιες φράσεις που κλείνουν τους δρόμους επικοινωνίας με τα παιδιά μας, τα απομακρύνουν και τους δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Μήπως να μην τις ξαναπούμε;
1. «Αν δεν σταματήσεις, θα πας αμέσως για ύπνο»
Έτσι κι αλλιώς, τα παιδιά δεν θέλουν ποτέ να πάνε για ύπνο, και αν μπορούσαν, θα έπαιζαν και θα έβλεπαν τηλεόραση μέχρι να λιποθυμήσουν. Ωστόσο, αν εμείς συνδέουμε τον ύπνο με την τιμωρία, η άρνησή τους να κοιμηθούν θα γιγαντωθεί. Θα μπορούσατε να αντικαταστήσετε άνετα την προστακτική, με μια φράση όπως: «Έχεις ανάγκη από ξεκούραση, μήπως να ξάπλωνες για λίγα λεπτά;».
2. «Πρόσεχε, θα πέσεις»
Μη μεταδίδετε τις δικές σας ανασφάλειες στα παιδιά. Κάντε τα να νιώθουν ασφαλή, ενθαρρύνοντάς τα ακόμη κι όταν εσείς ανησυχείτε. Είναι πολύ καλύτερο να συζητήσετε για τους φόβους σας με έναν άλλον ενήλικο, όπως με το σύντροφό σας ή με τους γονείς σας. Όταν φεύγουν, λέγοντάς τους να προσέχουν, περνάτε έμμεσα το μήνυμα ότι δεν τα εμπιστεύεστε, και αυτά αρχίζουν να πιστεύουν ότι κάτι δεν θα πάει καλά. Είναι προτιμότερο να τους ευχηθείτε να περάσουν όμορφα.
3. «Είσαι κακό παιδί»
Η αλήθεια είναι πως, όταν βλέπουμε τον τετράχρονο γιο μας να χτυπάει το νεογέννητο μωρό, αυτό είναι που έρχεται αυθόρμητα στα χείλη. Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε πως δεν είναι κακό το παιδί αλλά η πράξη του. Το ίδιο, άλλωστε, δεν είναι σε ηλικία να καταλάβει τι ακριβώς είναι καλό και τι κακό. Αντί, λοιπόν, για τον προσβλητικό χαρακτηρισμό, θα μπορούσαμε να του πούμε: «Ξέρω ότι δεν είσαι κακός, αλλά αυτό που κάνεις δεν είναι καλό. Δεν θα ήθελα να το επαναλάβεις».
3. «Σταμάτα να κλαις»
Όταν ένα μωρό κλαίει, ενδέχεται να πεινάει, να πονάει, να έχει κάνει κακά του ή ακόμα και να βαριέται. Όταν, όμως, κλαίει ένα παιδί, προσπαθεί να εκφράσει ένα συναίσθημα. Μπορεί να εκφράζει εκνευρισμό, κάποια ανάγκη του για κάτι ή ακόμη και κούραση. Αν του πείτε «Μην κλαις σαν μωρό», το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα σταματήσει να κλαίει. Είναι σημαντικό να του δείξετε πως αναγνωρίζετε τα συναισθήματά του και να του μιλήσετε γλυκά αλλά κοφτά, ώστε να καταλάβει τα όριά του: «Καταλαβαίνω πως είσαι κουρασμένος/πονάς/είσαι αναστατωμένος, αλλά θα πρέπει να σταματήσεις. Το κλάμα δεν βοηθάει, θέλεις να μου μιλήσεις για το πώς νιώθεις;».
4. «Άντε, πάρε τα πόδια σου»
Η αλήθεια είναι πως με τους δικούς μας έντονους ρυθμούς σπάνια μπορεί να συγχρονιστεί ένα παιδί. Όταν έχετε να ταΐσετε το μωρό, να μαζέψετε τα πιάτα του πρωινού και να το πάτε στο σχολείο, το τελευταίο που θα θυμηθείτε είναι η γαλατική ευγένεια. Ωστόσο, επειδή για τα παιδιά ο χρόνος είναι κάτι σχετικό, η αγένεια δεν θα φέρει αποτέλεσμα.
5. «Θα φορέσεις αυτή την μπλούζα / Θα σου κάνω εγώ τις ασκήσεις, να τελειώνουμε»
Λάθος, λάθος και λάθος. Κάνοντας εσείς τις δουλειές που πρέπει να κάνουν τα παιδιά ή διατάζοντάς τα, είναι σαν να τουςαφαιρείτε την πρωτοβουλία και να ενισχύετε την ανευθυνότητά τους. Τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν από μικρή ηλικία πώς να αποφασίζουν για τον εαυτό τους και να καταλάβουν από νωρίς ότι υπάρχουν συνέπειες για τις λανθασμένες αποφάσεις. Αφήστε τα να επιλέξουν τι θα φορέσουν, όπως και να αναλάβουν τη μελέτη των μαθημάτων τους.
6. «Εσύ μη μιλάς, όταν μιλάνε οι μεγάλοι»
Συχνά, τα παιδιά μπαίνουν στις συζητήσεις των μεγάλων και τους ενοχλούν. Ωστόσο, αυτές οι παρεμβάσεις δείχνουν την ανάγκη τους για συμμετοχή και ωρίμανση. Αν τους εξηγήσετε πως οι συζητήσεις είναι για ενηλίκους, θα το καταλάβουν. Έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή θα βαρεθούν.
7. «Aν δεν σταματήσεις να φωνάζεις, δεν θα ξαναπάμε βόλτα»
Μη χρησιμοποιείτε απειλές που δεν θα πραγματοποιήσετε, γιατί έτσι μειώνετε την αξιοπιστία σας. Πείτε μόνο ό,τι είστεπραγματικά διατεθειμένοι να πραγματοποιήσετε. Γενικά, καλό είναι να αποφεύγετε τις απειλές και τους εκβιασμούς, γιατί έτσι το παιδί μπαίνει διαρκώς σε μια κατάσταση αδυναμίας.
8. «Αν μ’ αγαπάς, θα φας όλο σου το φαγητό»
Σας αγαπά και θέλει να σας κάνει ευτυχισμένη, εσείς όμως δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείτε την αγάπη ως μέσοσυναισθηματικού εκβιασμού. Η αγάπη δεν χρειάζεται επιβεβαίωση, δεν αποσύρεται, δεν δανείζεται, δεν μετριέται. Απλώς, υπάρχει.
9. «Είσαι τεμπέλης»
Αν πεις σε ένα παιδί πως είναι τεμπέλης, τότε θα γίνει. Τα παιδιά πάντα πιστεύουν αυτά που τους λέμε, και σκέφτονται υποσυνείδητα: «Αφού το λένε οι γονείς μου, δίκιο θα έχουν». Είναι προτιμότερο να πάρετε τα παιχνίδια τους, εάν δεν τα μαζεύουν, και να τα επιστρέψετε όταν πλέον έχουν εξοικειωθεί με την τακτοποίησή τους, παρά να τσακώνεστε και να τους εκτοξεύετε σκληρούς χαρακτηρισμούς.
10. «Μόνο τα μωρά φοβούνται»
Μην υποτιμάτε ποτέ τη σημασία των συναισθημάτων του παιδιού. Όταν φοβάται ή ντρέπεται για κάτι που στα μάτια σας φαίνεται ανόητο, μην του λέτε «Μη φοβάσαι». Σεβαστείτε το φόβο του, ρωτήστε τι το φοβίζει, και ανάλογα με την ηλικία του κουβεντιάστε ή συνοδέψτε το σταδιακά σε αυτό που φοβάται.
Με τη συνεργασία της Μαρίας Σκαπέρα (Μ.Ed. ψυχοπαιδαγωγός, εκπαιδευτική σύμβουλος).
1. «Αν δεν σταματήσεις, θα πας αμέσως για ύπνο»
Έτσι κι αλλιώς, τα παιδιά δεν θέλουν ποτέ να πάνε για ύπνο, και αν μπορούσαν, θα έπαιζαν και θα έβλεπαν τηλεόραση μέχρι να λιποθυμήσουν. Ωστόσο, αν εμείς συνδέουμε τον ύπνο με την τιμωρία, η άρνησή τους να κοιμηθούν θα γιγαντωθεί. Θα μπορούσατε να αντικαταστήσετε άνετα την προστακτική, με μια φράση όπως: «Έχεις ανάγκη από ξεκούραση, μήπως να ξάπλωνες για λίγα λεπτά;».
2. «Πρόσεχε, θα πέσεις»
Μη μεταδίδετε τις δικές σας ανασφάλειες στα παιδιά. Κάντε τα να νιώθουν ασφαλή, ενθαρρύνοντάς τα ακόμη κι όταν εσείς ανησυχείτε. Είναι πολύ καλύτερο να συζητήσετε για τους φόβους σας με έναν άλλον ενήλικο, όπως με το σύντροφό σας ή με τους γονείς σας. Όταν φεύγουν, λέγοντάς τους να προσέχουν, περνάτε έμμεσα το μήνυμα ότι δεν τα εμπιστεύεστε, και αυτά αρχίζουν να πιστεύουν ότι κάτι δεν θα πάει καλά. Είναι προτιμότερο να τους ευχηθείτε να περάσουν όμορφα.
3. «Είσαι κακό παιδί»
Η αλήθεια είναι πως, όταν βλέπουμε τον τετράχρονο γιο μας να χτυπάει το νεογέννητο μωρό, αυτό είναι που έρχεται αυθόρμητα στα χείλη. Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε πως δεν είναι κακό το παιδί αλλά η πράξη του. Το ίδιο, άλλωστε, δεν είναι σε ηλικία να καταλάβει τι ακριβώς είναι καλό και τι κακό. Αντί, λοιπόν, για τον προσβλητικό χαρακτηρισμό, θα μπορούσαμε να του πούμε: «Ξέρω ότι δεν είσαι κακός, αλλά αυτό που κάνεις δεν είναι καλό. Δεν θα ήθελα να το επαναλάβεις».
3. «Σταμάτα να κλαις»
Όταν ένα μωρό κλαίει, ενδέχεται να πεινάει, να πονάει, να έχει κάνει κακά του ή ακόμα και να βαριέται. Όταν, όμως, κλαίει ένα παιδί, προσπαθεί να εκφράσει ένα συναίσθημα. Μπορεί να εκφράζει εκνευρισμό, κάποια ανάγκη του για κάτι ή ακόμη και κούραση. Αν του πείτε «Μην κλαις σαν μωρό», το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα σταματήσει να κλαίει. Είναι σημαντικό να του δείξετε πως αναγνωρίζετε τα συναισθήματά του και να του μιλήσετε γλυκά αλλά κοφτά, ώστε να καταλάβει τα όριά του: «Καταλαβαίνω πως είσαι κουρασμένος/πονάς/είσαι αναστατωμένος, αλλά θα πρέπει να σταματήσεις. Το κλάμα δεν βοηθάει, θέλεις να μου μιλήσεις για το πώς νιώθεις;».
4. «Άντε, πάρε τα πόδια σου»
Η αλήθεια είναι πως με τους δικούς μας έντονους ρυθμούς σπάνια μπορεί να συγχρονιστεί ένα παιδί. Όταν έχετε να ταΐσετε το μωρό, να μαζέψετε τα πιάτα του πρωινού και να το πάτε στο σχολείο, το τελευταίο που θα θυμηθείτε είναι η γαλατική ευγένεια. Ωστόσο, επειδή για τα παιδιά ο χρόνος είναι κάτι σχετικό, η αγένεια δεν θα φέρει αποτέλεσμα.
5. «Θα φορέσεις αυτή την μπλούζα / Θα σου κάνω εγώ τις ασκήσεις, να τελειώνουμε»
Λάθος, λάθος και λάθος. Κάνοντας εσείς τις δουλειές που πρέπει να κάνουν τα παιδιά ή διατάζοντάς τα, είναι σαν να τουςαφαιρείτε την πρωτοβουλία και να ενισχύετε την ανευθυνότητά τους. Τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν από μικρή ηλικία πώς να αποφασίζουν για τον εαυτό τους και να καταλάβουν από νωρίς ότι υπάρχουν συνέπειες για τις λανθασμένες αποφάσεις. Αφήστε τα να επιλέξουν τι θα φορέσουν, όπως και να αναλάβουν τη μελέτη των μαθημάτων τους.
6. «Εσύ μη μιλάς, όταν μιλάνε οι μεγάλοι»
Συχνά, τα παιδιά μπαίνουν στις συζητήσεις των μεγάλων και τους ενοχλούν. Ωστόσο, αυτές οι παρεμβάσεις δείχνουν την ανάγκη τους για συμμετοχή και ωρίμανση. Αν τους εξηγήσετε πως οι συζητήσεις είναι για ενηλίκους, θα το καταλάβουν. Έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή θα βαρεθούν.
7. «Aν δεν σταματήσεις να φωνάζεις, δεν θα ξαναπάμε βόλτα»
Μη χρησιμοποιείτε απειλές που δεν θα πραγματοποιήσετε, γιατί έτσι μειώνετε την αξιοπιστία σας. Πείτε μόνο ό,τι είστεπραγματικά διατεθειμένοι να πραγματοποιήσετε. Γενικά, καλό είναι να αποφεύγετε τις απειλές και τους εκβιασμούς, γιατί έτσι το παιδί μπαίνει διαρκώς σε μια κατάσταση αδυναμίας.
8. «Αν μ’ αγαπάς, θα φας όλο σου το φαγητό»
Σας αγαπά και θέλει να σας κάνει ευτυχισμένη, εσείς όμως δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείτε την αγάπη ως μέσοσυναισθηματικού εκβιασμού. Η αγάπη δεν χρειάζεται επιβεβαίωση, δεν αποσύρεται, δεν δανείζεται, δεν μετριέται. Απλώς, υπάρχει.
9. «Είσαι τεμπέλης»
Αν πεις σε ένα παιδί πως είναι τεμπέλης, τότε θα γίνει. Τα παιδιά πάντα πιστεύουν αυτά που τους λέμε, και σκέφτονται υποσυνείδητα: «Αφού το λένε οι γονείς μου, δίκιο θα έχουν». Είναι προτιμότερο να πάρετε τα παιχνίδια τους, εάν δεν τα μαζεύουν, και να τα επιστρέψετε όταν πλέον έχουν εξοικειωθεί με την τακτοποίησή τους, παρά να τσακώνεστε και να τους εκτοξεύετε σκληρούς χαρακτηρισμούς.
10. «Μόνο τα μωρά φοβούνται»
Μην υποτιμάτε ποτέ τη σημασία των συναισθημάτων του παιδιού. Όταν φοβάται ή ντρέπεται για κάτι που στα μάτια σας φαίνεται ανόητο, μην του λέτε «Μη φοβάσαι». Σεβαστείτε το φόβο του, ρωτήστε τι το φοβίζει, και ανάλογα με την ηλικία του κουβεντιάστε ή συνοδέψτε το σταδιακά σε αυτό που φοβάται.
Με τη συνεργασία της Μαρίας Σκαπέρα (Μ.Ed. ψυχοπαιδαγωγός, εκπαιδευτική σύμβουλος).
Συμπτώματα Σακχαρώδους διαβήτη
Τα συμπτώματα του διαβήτη
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η κακή διατροφή, η καθιστική ζωή και η απουσία άσκησης δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να προσβληθεί κάποιος από διαβήτη.
Στις μέρες μας, αρκετοί άνθρωποι πάσχουν από διαβήτη αλλά δεν το γνωρίζουν (προδιαβήτη).
Ο διαβήτης είναι μια ασθένεια του μεταβολισμού που δημιουργείται όταν ο οργανισμός μας δεν παράγει ινσουλίνη ή όταν δεν χρησιμοποιεί σωστά την ορμόνη αυτή. Η ινσουλίνη βοηθά τη γλυκόζη να εισέρχεται στα κύτταρα για να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ενέργειας.
Ο διαβήτης εάν αφεθεί ανεξέλεγκτος ή εάν δεν αντιμετωπιστεί σωστά, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές που προκαλούν αναπηρίες και απειλούν τη ζωή.
Τα κυριότερα συμπτώματα του διαβήτη είναι :
· Έντονη δίψα
· Έντονη πείνα
· Συχνή διούρηση
· Ανεξήγητη απώλεια βάρους
· Ασυνήθιστη κούραση και νύστα
· Μουδιάσματα στα πόδια και στα χέρια
Εάν το παιδί παρουσιάζει συχνά ένα ή περισσότερα από τα πιο πάνω συμπτώματα είναι καλό να συμβουλευτείτε το γιατρό του άμεσα για να αποφύγετε δυσάρεστες συνέπειες.
Τα συμπτώματα του διαβήτη τύπου Ι συνήθως εμφανίζονται απότομα και εξελίσσονται γρήγορα, συχνά η πρώτη εκδήλωσή του μπορεί να είναι η ανάπτυξη διαβητικής κετοξέωσης, με πολυδιψία, ναυτία, εμετούς και απώλεια συνείδησης. Τα συμπτώματα του διαβήτη τύπου ΙΙ εμφανίζονται, συνήθως, σταδιακά. Δεν υπάρχουν τόσο έντονα συμπτώματα και ο ασθενής αισθάνεται υγιής.
Τύποι διαβήτη
O σακχαρώδης διαβήτης είναι μία χρόνια νόσος που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια προσβάλει όλο και περισσότερα παιδιά. Ένα παιδί που νοσεί από διαβήτη, δεν παράγει ινσουλίνη στο πάγκρεας ή δεν την ρυθμίζει σωστά. Η ινσουλίνη είναι ορμόνη και ως ζωτικό στοιχείο του οργανισμού, βοηθάει τον οργανισμό να αφομοιώσει την ενέργεια που παίρνει από την τροφή. Χωρίς την ινσουλίνη,
το σώμα (κύτταρα) δεν παίρνει την ενέργεια που χρειάζεται και το σάκχαρο που δεν έχει μεταβολιστεί, συσσωρεύεται στο αίμα προκαλώντας βλάβες στον οργανισμό και τα όργανα του.
Υπάρχουν κυρίως δύο διαφορετικοί τύποι διαβήτη ο Διαβήτης τύπου I και ο Διαβήτης τύπου II. Υπάρχουν και άλλοι τύποι .
Ο διαβήτης τύπου I εμφανίζεται όταν το πάγκρεας δεν μπορεί πλέον να παράγει ινσουλίνη. Ο διαβήτη τύπου II εμφανίζεται όταν το πάγκρεας δεν παράγει ή τα κύτταρα δεν μπορούν χρησιμοποιήσουν σωστά την ινσουλίνη η οποία βοηθά την αφομοίωσης της γλυκόζης από το κύτταρα του οργανισμού.
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1
O Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 (ινσουλινοεξαρτώμενος ή νεανικός διαβήτης) Χαρακτηρίζεται από καταστροφή των β-κυττάρων του παγκρέατος, που είναι υπεύθυνα για την παραγωγή ινσουλίνης, με αποτέλεσμα ολική έλλειψη ή ελάχιστη έκκριση ινσουλίνης. Η ευαισθησία των κυττάρων στην ινσουλίνη είναι συνήθως φυσιολογική, ιδιαίτερα στα πρώιμα στάδια.
Ο τύπος αυτός αποτελεί την κυριότερη αιτία διαβήτη σε παιδιά, μπορεί όμως να προσβάλλει και τους ενήλικες. Η καταστροφή των β-κυττάρων του παγκρέατος είναι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτοάνοσης αιτιολογίας. Στο μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών με διαβήτη τύπου 1 ανιχνεύονται στην κυκλοφορία ένα ή περισσότερα είδη αυτοαντισωμάτων, οι ασθενείς δε αυτοί εμφανίζουν αυξημένη προδιάθεση και για άλλες αυτοάνοσες παθήσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, σ’ ένα μικρό ποσοστό ασθενών με διαβήτη τύπου 1 δεν ανιχνεύονται αυτοαντισώματα, ο τύπος δε αυτός ονομάζεται ιδιοπαθής σακχαρώδης διαβήτης.
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 ( μη ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης)
Χαρακτηρίζεται από το συνδυασμό ελαττωμένης έκκρισης ινσουλίνης και ελαττωμένης ευαισθησίας των κυττάρων στη δράση της (φαινόμενο που ονομάζεται ινσουλινοαντοχή). Στα πρώτα στάδια της νόσου, η ελαττωμένη ευαισθησία στην ινσουλίνη είναι η κύρια διαταραχή, ενώ τα επίπεδα ινσουλίνης στο αίμα είναι αυξημένα.
Ο διαβήτης τύπου 2 είναι η συχνότερη αιτία διαβήτη στους ενηλίκους. Σπουδαίος προδιαθεσικός παράγοντας για την ανάπτυξη διαβήτη τύπου 2 είναι η παχυσαρκία. Η παχυσαρκία προδιαθέτει στην ανάπτυξη ινσουλινοαντοχής πιθανόν λόγω της παραγωγής από το λιπώδη ιστό ουσιών που ελαττώνουν την ευαισθησία των κυττάρων στην ινσουλίνη. Άλλοι προδιαθεσικοί παράγοντες είναι η ηλικία και το οικογενειακό ιστορικό.
Στον διαβήτη τύπου 2, τα συμπτώματα είναι πιο ήπια και η πιθανότητα εμφάνισης διαβητικής κετοξέωσης είναι μικρή. Παρ’ όλ’ αυτά, ο κίνδυνος απώτερων και σοβαρών επιπλοκών παραμένει υψηλός. Το πρώτο βήμα στη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2 είναι η αλλαγή του τρόπου ζωής του ασθενούς με στόχο την απώλεια βάρους, την αύξηση της σωματικής άσκησης και την υγιεινή διατροφή.
πηγή: Ιωάννης Πατσάκης www.sweet-kid.com www.elodi.org
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η κακή διατροφή, η καθιστική ζωή και η απουσία άσκησης δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να προσβληθεί κάποιος από διαβήτη.
Στις μέρες μας, αρκετοί άνθρωποι πάσχουν από διαβήτη αλλά δεν το γνωρίζουν (προδιαβήτη).
Ο διαβήτης είναι μια ασθένεια του μεταβολισμού που δημιουργείται όταν ο οργανισμός μας δεν παράγει ινσουλίνη ή όταν δεν χρησιμοποιεί σωστά την ορμόνη αυτή. Η ινσουλίνη βοηθά τη γλυκόζη να εισέρχεται στα κύτταρα για να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ενέργειας.
Ο διαβήτης εάν αφεθεί ανεξέλεγκτος ή εάν δεν αντιμετωπιστεί σωστά, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές που προκαλούν αναπηρίες και απειλούν τη ζωή.
Τα κυριότερα συμπτώματα του διαβήτη είναι :
· Έντονη δίψα
· Έντονη πείνα
· Συχνή διούρηση
· Ανεξήγητη απώλεια βάρους
· Ασυνήθιστη κούραση και νύστα
· Μουδιάσματα στα πόδια και στα χέρια
Εάν το παιδί παρουσιάζει συχνά ένα ή περισσότερα από τα πιο πάνω συμπτώματα είναι καλό να συμβουλευτείτε το γιατρό του άμεσα για να αποφύγετε δυσάρεστες συνέπειες.
Τα συμπτώματα του διαβήτη τύπου Ι συνήθως εμφανίζονται απότομα και εξελίσσονται γρήγορα, συχνά η πρώτη εκδήλωσή του μπορεί να είναι η ανάπτυξη διαβητικής κετοξέωσης, με πολυδιψία, ναυτία, εμετούς και απώλεια συνείδησης. Τα συμπτώματα του διαβήτη τύπου ΙΙ εμφανίζονται, συνήθως, σταδιακά. Δεν υπάρχουν τόσο έντονα συμπτώματα και ο ασθενής αισθάνεται υγιής.
Τύποι διαβήτη
O σακχαρώδης διαβήτης είναι μία χρόνια νόσος που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια προσβάλει όλο και περισσότερα παιδιά. Ένα παιδί που νοσεί από διαβήτη, δεν παράγει ινσουλίνη στο πάγκρεας ή δεν την ρυθμίζει σωστά. Η ινσουλίνη είναι ορμόνη και ως ζωτικό στοιχείο του οργανισμού, βοηθάει τον οργανισμό να αφομοιώσει την ενέργεια που παίρνει από την τροφή. Χωρίς την ινσουλίνη,
το σώμα (κύτταρα) δεν παίρνει την ενέργεια που χρειάζεται και το σάκχαρο που δεν έχει μεταβολιστεί, συσσωρεύεται στο αίμα προκαλώντας βλάβες στον οργανισμό και τα όργανα του.
Υπάρχουν κυρίως δύο διαφορετικοί τύποι διαβήτη ο Διαβήτης τύπου I και ο Διαβήτης τύπου II. Υπάρχουν και άλλοι τύποι .
Ο διαβήτης τύπου I εμφανίζεται όταν το πάγκρεας δεν μπορεί πλέον να παράγει ινσουλίνη. Ο διαβήτη τύπου II εμφανίζεται όταν το πάγκρεας δεν παράγει ή τα κύτταρα δεν μπορούν χρησιμοποιήσουν σωστά την ινσουλίνη η οποία βοηθά την αφομοίωσης της γλυκόζης από το κύτταρα του οργανισμού.
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1
O Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 (ινσουλινοεξαρτώμενος ή νεανικός διαβήτης) Χαρακτηρίζεται από καταστροφή των β-κυττάρων του παγκρέατος, που είναι υπεύθυνα για την παραγωγή ινσουλίνης, με αποτέλεσμα ολική έλλειψη ή ελάχιστη έκκριση ινσουλίνης. Η ευαισθησία των κυττάρων στην ινσουλίνη είναι συνήθως φυσιολογική, ιδιαίτερα στα πρώιμα στάδια.
Ο τύπος αυτός αποτελεί την κυριότερη αιτία διαβήτη σε παιδιά, μπορεί όμως να προσβάλλει και τους ενήλικες. Η καταστροφή των β-κυττάρων του παγκρέατος είναι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτοάνοσης αιτιολογίας. Στο μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών με διαβήτη τύπου 1 ανιχνεύονται στην κυκλοφορία ένα ή περισσότερα είδη αυτοαντισωμάτων, οι ασθενείς δε αυτοί εμφανίζουν αυξημένη προδιάθεση και για άλλες αυτοάνοσες παθήσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, σ’ ένα μικρό ποσοστό ασθενών με διαβήτη τύπου 1 δεν ανιχνεύονται αυτοαντισώματα, ο τύπος δε αυτός ονομάζεται ιδιοπαθής σακχαρώδης διαβήτης.
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 ( μη ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης)
Χαρακτηρίζεται από το συνδυασμό ελαττωμένης έκκρισης ινσουλίνης και ελαττωμένης ευαισθησίας των κυττάρων στη δράση της (φαινόμενο που ονομάζεται ινσουλινοαντοχή). Στα πρώτα στάδια της νόσου, η ελαττωμένη ευαισθησία στην ινσουλίνη είναι η κύρια διαταραχή, ενώ τα επίπεδα ινσουλίνης στο αίμα είναι αυξημένα.
Ο διαβήτης τύπου 2 είναι η συχνότερη αιτία διαβήτη στους ενηλίκους. Σπουδαίος προδιαθεσικός παράγοντας για την ανάπτυξη διαβήτη τύπου 2 είναι η παχυσαρκία. Η παχυσαρκία προδιαθέτει στην ανάπτυξη ινσουλινοαντοχής πιθανόν λόγω της παραγωγής από το λιπώδη ιστό ουσιών που ελαττώνουν την ευαισθησία των κυττάρων στην ινσουλίνη. Άλλοι προδιαθεσικοί παράγοντες είναι η ηλικία και το οικογενειακό ιστορικό.
Στον διαβήτη τύπου 2, τα συμπτώματα είναι πιο ήπια και η πιθανότητα εμφάνισης διαβητικής κετοξέωσης είναι μικρή. Παρ’ όλ’ αυτά, ο κίνδυνος απώτερων και σοβαρών επιπλοκών παραμένει υψηλός. Το πρώτο βήμα στη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2 είναι η αλλαγή του τρόπου ζωής του ασθενούς με στόχο την απώλεια βάρους, την αύξηση της σωματικής άσκησης και την υγιεινή διατροφή.
πηγή: Ιωάννης Πατσάκης www.sweet-kid.com www.elodi.org
Ενδοοικογενειακή βία
Η Ενδοοικογενειακή βία είναι ένα έγκλημα που τιμωρείται από τις διατάξεις
του Ν. 3500/2006 .
Η άσκηση κάθε είδους βίας ή κακοποίησης (ψυχολογικής, σωματικής, σεξουαλικής και συναισθηματικής),
διώκεται από το Νόμο.
Αν γνωρίζετε κάποιον που είναι θύμα εκφοβισμού, μην φοβηθείτε να το πείτε
σε ένα γονέα, φροντιστή, φίλο δάσκαλο, αστυνομικό ή κάποιον άλλο
που εμπιστεύεστε.
Αν είστε θύμα:
· Καλέστε το 100 σε περίπτωση άμεσης ανάγκης ή επικοινωνήστε με το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Επίσης μπορείτε να καλέσετε στην τηλεφωνική γραμμή SOS 15900. Δηλώστε την κακοποίηση και ζητήστε προστασία.
·
· Έχετε το δικαίωμα να υποβάλετε μήνυση.
·
· Η Ελληνική Αστυνομία λαμβάνει σοβαρά υπόψη κάθε περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας.
·
· Εάν πάτε στο νοσοκομείο για εξετάσεις, μη διστάσετε να πείτε την αλήθεια για το τι σας συνέβη.
·
· Απευθυνθείτε στις ειδικές υπηρεσίες για κακοποιημένες γυναίκες.
Η βία κατά των παιδιών και γυναικών στην οικογένεια αποτελεί ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα με σοβαρές συνέπειες.
Στατιστικά έχει βρεθεί ότι στην Ευρώπη 1 στις 5 γυναίκες έχει υποστεί βία κάποια στιγμή στη ζωή της από το σύζυγο ή το σύντροφο της.
Στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των στοιχείων που αφορούν τη συχνότητα των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας προέρχεται από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων. Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν συλλεχθεί από γυναίκες θύματα στις συμβουλευτικές υπηρεσίες κατά το διάστημα 2002 – 2005, το πρώτο περιστατικό βίας παρατηρείται συνήθως μετά το γάμο (56,06%) και οι γυναίκες, παρά τη βίαιη συμπεριφορά του συζύγου τους (80%), εξακολουθούν να μένουν μαζί τους (65,22%).
Η συνηθέστερη μορφή βίας είναι η ψυχολογική και η σωματική, ενώ λιγότερο συχνά αναφέρεται μόνο η ψυχολογική βία.
Ποιες είναι οι φάσεις της ενδοοικογενειακής βίας;
Το παιδί ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας Όταν μιλάμε για βία μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον δεν εννοούμε μόνο τη σωματική. Το παιδί μπορεί να βιώνει τη βία μέσα στην οικογένειά του μέσα από διάφορες θέσεις:
α) ως θύμα οποιασδήποτε μορφής βίας (σωματικής, λεκτικής, ψυχολογικής, σεξουαλικής) είτε ενεργητικής είτε παθητικής (παραμέληση).
Η βία μέσα στην οικογένεια αντικατοπτρίζει σχέσεις άνισης δύναμης οι οποίες παράγουν και επιτρέπουν την καταπίεση καθώς και όλες τις μορφές βίας.
Χαρακτηρίζεται από τρεις φάσεις οι οποίες επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μέσα στην οικογένεια.
Κατά το πρώτο στάδιο προκαλείται σταδιακά αυξητική ένταση, όπου το θύμα υπόκειται σε λιγότερο βίαιες συμπεριφορές, όπως είναι οι απειλές και προσβολές. Τα θύματα σύντομα διαισθάνονται ότι θα ακολουθήσει η σωματική βία, κι έτσι προσπαθούν να την αποφύγουν ενεργώντας συγκαταβατικά.
Το δεύτερο στάδιο της βίας, εκείνο της έντονης επίθεσης, χαρακτηρίζεται από ανεξέλεγκτη σωματική επιθετικότητα εξαιρετικά βίαιη και επικίνδυνη.
Στο τελευταίο στάδιο, ο θύτης ενεργεί απολογητικά και συμπονετικά προς το θύμα, ενώ υπόσχεται πως οι σκηνές βίας δε θα επαναληφθούν από τους γονείς ή από άλλα μέλη της οικογένειας.
β) ως θεατής παρακολουθώντας σκηνές βίας απέναντι σε αδέρφια ή μεταξύ γονέων.
Η ψυχολογική ή συναισθηματική κακοποίηση αφορά περιπτώσεις όπου οι γονείς/ κηδεμόνες αγνοούν το παιδί τους, το θέτουν σε κίνδυνο ή το τρομοκρατούν. Συνήθως το παιδί αισθάνεται ότι δεν αξίζει την αγάπη των γονιών του, αίσθημα αποτυχίας και στρες να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις τους. Οι υπερβολικές προσδοκίες, η μη αναγνώριση των επιτυχιών του παιδιού ή ο συνεχής υποβιβασμός του αποτελούν μορφές συναισθηματικής κακοποίησης η οποία μπορεί να έχει αποτελέσματα στη ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξή του ανάλογης σοβαρότητας με αυτά της σωματικής βίας.
Η παραμέληση σχετίζεται με περιπτώσεις όπου οι γονείς συστηματικά αγνοούν τη φροντίδα του παιδιού, δηλαδή την στέρηση στέγης, φαγητού, ιατρικής περίθαλψης, καθαριότητας. Επίσης στη παραμέληση περιλαμβάνεται η αδιαφορία για την εκπαίδευση του παιδιού εκ μέρους του γονέα που αδιαφορεί να το γράψει στο σχολείο. Περιπτώσεις παραμέλησης εμφανίζονται συχνότερα σε οικογένειες με γονείς χρήστες ναρκωτικών ουσιών, χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, με προβλήματα ψυχικής υγείας είτε μονογονεϊκές οικογένειες.
Η σωματική βία έχει να κάνει με περιστατικά όπου οι γονείς κακομεταχειρίζονται το παιδί προκαλώντας του τραύματα, πληγές και μώλωπες με διάφορους τρόπους (ξύλο, εγκαύματα κ.α.). Συνήθως πρόκειται για γονείς που είτε έζησαν παρόμοιες καταστάσεις ως παιδιά ή δε μπορούν να κατανοήσουν τα όρια της τιμωρίας και με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να επιβληθούν στο παιδί προκειμένου να το τιμωρήσουν. Πολλές έρευνες υποστηρίζουν πως ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών που έπεσαν θύματα σωματικής βίας μοιραία θα ακολουθήσουν την ίδια συμπεριφορά στο μέλλον ως γονείς, γι’ αυτό και κρίνεται πολύ σημαντική η ψυχοθεραπεία ως μέσο αποφυγής τέτοιων συμπεριφορών που δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο.
Τέλος μια ακόμα μορφή κακοποίησης εις βάρος ενός παιδιού είναι αυτή της σεξουαλικής. Είναι ένα ιδιαίτερο και λεπτό ζήτημα που δυστυχώς σύμφωνα με μελέτες έχει μεγαλύτερη διάσταση από όση βλέπουμε ή πιστεύουμε. Συνήθως τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης σιωπούν και δεν αναφέρουν το περιστατικό στις αρχές με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει μια πιο έγκυρη εκτίμηση των περιπτώσεων. Η σεξουαλική κακοποίηση περιλαμβάνει κάθε είδους ερωτικής φύσης δραστηριότητες στις οποίες εξαναγκάζεται το παιδί να συμμετέχει. Συνήθως ο θύτης προέρχεται από το οικογενειακό και το στενό περιβάλλον (θείοι, ξαδέρφια, συγγενείς) του παιδιού ή είναι ένα άτομο που το παιδί γνωρίζει και συμπαθεί. Ο θύτης φροντίζει να τρομοκρατεί το παιδί προκειμένου να μη μιλήσει γεμίζοντας το με αντιφατικά συναισθήματα. Ακόμα και αν επιθυμεί να καταγγείλει το γεγονός, αισθάνεται ντροπή, φόβο και ενοχές με αποτέλεσμα να παραμένει χωρίς βοήθεια.
Ανεξάρτητα αν το ίδιο το παιδί είναι θύμα ή θεατής της ενδοοικογενειακής βίας σίγουρα δε παραμένει ανεπηρέαστο. Η ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη αναπόφευκτα επηρεάζεται αρνητικά και ειδικά αν μιλάμε για τη βρεφική και νηπιακή ηλικία είναι δυνατόν το τραύμα της βίας να επηρεάσει τη λειτουργία του εγκεφάλου, τη συμπεριφορά, τη μνήμη ή τη ρύθμιση του συναισθήματος. Μπορεί κάποιος να παρατηρήσει σημάδια στη συμπεριφορά ενός παιδιού που βιώνει στην οικογένειά του περιστατικά βίας και να τα αναγνωρίσει. Αν πρόκειται για σωματική βία σίγουρα υπάρχουν μώλωπες και τραύματα που μπορεί κανείς να εντοπίσει αλλά δυστυχώς σε ένα παιδί μπορεί να ασκείται ψυχολογική και λεκτική βία και τα «σημάδια» τους να μην είναι τόσο ορατά.
Ένα παιδί που έχει πέσει θύμα κακοποίησης παρουσιάζει συχνά αντικοινωνική συμπεριφορά, συναισθηματικές διαταραχές, χαμηλές σχολικές επιδόσεις, απόσυρση και απομόνωση από τους συνομηλίκους του, παράλογους φόβους, κοιλιακούς πόνους χωρίς ιατρική αιτία, βραδινή ενούρηση, εφιάλτες. Παράλληλα και ειδικά αν πρόκειται για περιπτώσεις παραμέλησης, το παιδί παρουσιάζεται ατημέλητο, λιποβαρές με κακή σωματική υγιεινή. Η ζωή των παιδιών αυτών διατρέχει το κίνδυνο σοβαρών ψυχολογικών διαταραχών που δύσκολα μπορούν να ξεπεραστούν στην ενήλικη ζωή.
πηγή:Σοφία Γιαννακοπούλου Ψυχολόγος
552 παιδιά θύματα βίας
Οι αριθμοί για την έκταση του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας που υφίστανται παιδιά, σοκάρουν.
Σύμφωνα με τις καταγραφές που έχουν γίνει για όλη την Ελλάδα από τη δομή Υποστήριξης παιδιών μέσω της Εθνικής Γραμμής SOS 1056 του «Χαμόγελου του Παιδιού», καταγγέλθηκαν 552 περιπτώσεις άσκησης ενδοοικογενειακής βίας σε παιδιά και μόνο για το πρώτο εξάμηνο του 2013.
Η πλειοψηφία των περιστατικών σε ποσοστό 45% ήταν αγόρια και σε ποσοστό 40% της κορίτσια. Το 50% των περιστατικών αφορά σε σωματική κακοποίηση και το 40% σε παραμέληση ή εγκατάλειψη. Μάλιστα, οι μητέρες εμφανίζονται συχνότερα ως θύτες σε ποσοστό 40,5%.
Σημειώνεται ότι το 16,5% των περιστατικών αφορούν σε παιδιά που βρίσκονται στην εφηβεία, είναι δηλαδή μεταξύ 13 και 18 ετών.
Περιστατικά
1) 15χρονη μαθήτρια, πολωνικής καταγωγής, εκμυστηρεύτηκε στους καθηγητές της στο σχολείο ότι έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από την 20χρονη αδελφή της και την 46χρονη μητέρα της. Οι καθηγητές του σχολείου ειδοποίησαν τον Επιμελητή Ανηλίκων , ενώ η μαθήτρια οδηγήθηκε στο Κέντρο Υγείας για να εξεταστεί από γιατρό.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
2) Άλλο περιστατικό αποκαλύφθηκε χάρη σε μια κοινωνική λειτουργό που έτυχε να ακούσει το γοερό κλάμα ενός ανήλικου παιδιού που το έδερνε αλύπητα η μητέρα του και μάλιστα σε δημόσιο χώρο! Αμέσως παρενέβη για να ηρεμήσει το παιδί το οποίο μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, ενώ για την υπόθεση ενημερώθηκαν οι αρμόδιες υπηρεσίες που ερευνούν το περιστατικό.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
3)Την πόρτα του Εισαγγελέα πέρασε τις προηγούμενες ημέρες Διευθυντής Σχολείου προκειμένου να καταγγείλει ότι μαθήτρια του σχολείου του αποτελεί θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Δεν μπόρεσε να κλείσει τα μάτια απέναντι στα εμφανή σημάδια βίας που φέρει ανά διαστήματα το πρόσωπο και το σώμα της μαθήτριας…
Το πρόσφατο περιστατικό ανέφεραν συμμαθητές του κοριτσιού στη διεύθυνση του σχολείου. Δεν διέφυγε ούτε της προσοχής συνομηλίκων της τα σημάδια της βίας, που όσο κι αν το κορίτσι προσπαθούσε να κρύψει στη διάρκεια των μαθημάτων και διαλειμμάτων στο σχολείο, ήταν εμφανή και υποδηλώνουν ότι κάτι δεν πάει καλά στο σπίτι.
Η Διεύθυνση του σχολείου, αναγκάστηκε να καταγγείλει το περιστατικό στην Εισαγγελία , προκειμένου να διερευνηθεί. Άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που το παιδί έρχεται στο σχολείο χτυπημένο. Τα ανεπίσημα περιστατικά μαθητών - θύματα ενδοοικογενειακής βίας φαίνεται όμως ότι είναι περισσότερα. Πολλά επιλύονται από τους ίδιους τους καθηγητές, που μόλις εντοπίσουν κάτι περίεργο καλούν τους γονείς των μαθητών, συζητούν μαζί τους και τους εφιστούν την προσοχή.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ;;;;;;;
Αρκετές φορές, εκπαιδευτικοί γίνονται και οι ίδιοι «θεατές» ακραίων συμπεριφορών γονιών εις βάρος των παιδιών τους, μέσα στο ίδιο το σχολείο. Για παράδειγμα γονείς που έχουν δυσαρεστηθεί από τη βαθμολογία του παιδιού τους ή από κάποιες παρατηρήσεις που μπορεί να δέχθηκαν για το παιδί τους από εκπαιδευτικό, σηκώνουν χέρι εις βάρος τους, μέσα στο σχολείο, μπροστά στα μάτια των καθηγητών και συμμαθητών των παιδιών τους.
«Δυστυχώς υπάρχουν φορές ως εκπαιδευτικοί που έχουμε βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να γίνουμε μάρτυρες περιπτώσεων -ευτυχώς λίγων αλλά σημαντικών- άσκησης βίας από γονείς σε μαθητές μας. Άλλες φορές, οι ίδιοι οι μαθητές μας -θύματα, μας προσεγγίζουν και μας ανοίγουν την ψυχή τους.
Εμείς ως εκπαιδευτικοί οφείλουμε να ενεργούμε σε αυτές τις περιπτώσεις ως πραγματικοί γονείς και να προστατεύουμε τους μαθητές -παιδιά μας. Πρέπει όμως και η Πολιτεία να ισχυροποιήσει τις δομές της για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Το μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε στους μαθητές είναι ότι οι δάσκαλοί τους θα έχουν πάντα ανοιχτή την αγκαλιά τους για να τους ακούσουν και να τους βοηθήσουν.
Θέλουμε όμως να στείλουμε κι ένα μήνυμα στους γονείς. Τα παιδιά είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και ως το πολυτιμότερο δώρο θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε»
Νομικές Διαδικασίες για χειρισμό περιστατικών βίας στην οικογένεια και στο σχολείο
Υπενθυμίζεται η υποχρεωτική, αυστηρή και πιστή εφαρμογή όλων των οδηγιών που περιλαμβάνονται στη σχετική εγκύκλιο με αρ. ΦΕΚ. 11.2.06.2/3 ημερ. 19.10.2010 (αρ. εγκυκλίου στο διαδίκτυο 2601). Σημειώνεται, όμως, ότι διαφοροποιείται η διαδικασία αποστολής του Εντύπου Συλλογής Στοιχείων.
Συγκεκριμένα, το Έντυπο Συλλογής Στοιχείων για Περιστατικά Βίας στην Οικογένεια θα πρέπει να συμπληρώνεται κάθε φορά που αναφέρεται περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας και να αποστέλλεται, στην Υπηρεσία Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας, υπόψη της, Γενικής Συντονίστριας του Υπουργείου. για θέματα βίας στην οικογένεια. Με βάση την προαναφερθείσα εγκύκλιο, η Επιτροπή Αγωγής Υγείας και Πρόληψης της Παραβατικότητας μπορεί να αναλάβει, ανάμεσα στα άλλα καθήκοντά της, και την ανάπτυξη προληπτικών δράσεων για τη ενδοοικογενειακή βία.
Σε περίπτωση, όμως, που διαπιστωθεί οτιδήποτε μπορεί να υποδηλώνει ότι ένα παιδί υποφέρει, ή δυνατόν να υποφέρει, από οποιασδήποτε μορφής βία στην οικογένεια ή στο σχολείο, θα πρέπει να ενεργοποιηθεί αμέσως η Ομάδα Πρόληψης και Αντιμετώπισης της Βίας στην Οικογένεια και στο Σχολείο και να εφαρμοστούν οι απαιτούμενες διαδικασίες. Σημειώνεται ότι η παραμέληση παιδιού αποτελεί μορφή βίας, γι’ αυτό πρέπει να ενεργοποιείται η Ομάδα και σε περιπτώσεις όπου ενδέχεται να υπάρχει παραμέληση.
Αυξήθηκε η ενδοοικογενειακή βία στην Ελλάδα λόγω κρίσης;
Δεδομένων των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια (οικονομική κρίση, ανεργία, μεγάλος αριθμός μεταναστών) και των εμπειρικών και ερευνητικών στοιχείων που αναδεικνύουν το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας ως ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά ζητήματα, προκύπτει η ανάγκη για ανάπτυξη ολοκληρωμένων δράσεων πρόληψης και αντιμετώπισης της κακοποίησης.
Η ανάγκη αυτή γίνεται περισσότερο επιτακτική και λόγω του περιορισμένου αριθμού υπηρεσιών εξειδικευμένων στα ζητήματα ενδοοικογενειακής βίας, με αποτέλεσμα να προκύπτει αδυναμία κάλυψης των αιτημάτων για διαχείριση περιστατικών κακοποίησης.
Η Ενδοοικογενειακή βία είναι ένα έγκλημα που τιμωρείται από τις διατάξεις
του Ν. 3500/2006 .
Η άσκηση κάθε είδους βίας ή κακοποίησης (ψυχολογικής, σωματικής, σεξουαλικής και συναισθηματικής),
διώκεται από το Νόμο.
Αν γνωρίζετε κάποιον που είναι θύμα εκφοβισμού, μην φοβηθείτε να το πείτε
σε ένα γονέα, φροντιστή, φίλο δάσκαλο, αστυνομικό ή κάποιον άλλο
που εμπιστεύεστε.
Αν είστε θύμα:
· Καλέστε το 100 σε περίπτωση άμεσης ανάγκης ή επικοινωνήστε με το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Επίσης μπορείτε να καλέσετε στην τηλεφωνική γραμμή SOS 15900. Δηλώστε την κακοποίηση και ζητήστε προστασία.
·
· Έχετε το δικαίωμα να υποβάλετε μήνυση.
·
· Η Ελληνική Αστυνομία λαμβάνει σοβαρά υπόψη κάθε περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας.
·
· Εάν πάτε στο νοσοκομείο για εξετάσεις, μη διστάσετε να πείτε την αλήθεια για το τι σας συνέβη.
·
· Απευθυνθείτε στις ειδικές υπηρεσίες για κακοποιημένες γυναίκες.
Η βία κατά των παιδιών και γυναικών στην οικογένεια αποτελεί ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα με σοβαρές συνέπειες.
Στατιστικά έχει βρεθεί ότι στην Ευρώπη 1 στις 5 γυναίκες έχει υποστεί βία κάποια στιγμή στη ζωή της από το σύζυγο ή το σύντροφο της.
Στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των στοιχείων που αφορούν τη συχνότητα των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας προέρχεται από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων. Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν συλλεχθεί από γυναίκες θύματα στις συμβουλευτικές υπηρεσίες κατά το διάστημα 2002 – 2005, το πρώτο περιστατικό βίας παρατηρείται συνήθως μετά το γάμο (56,06%) και οι γυναίκες, παρά τη βίαιη συμπεριφορά του συζύγου τους (80%), εξακολουθούν να μένουν μαζί τους (65,22%).
Η συνηθέστερη μορφή βίας είναι η ψυχολογική και η σωματική, ενώ λιγότερο συχνά αναφέρεται μόνο η ψυχολογική βία.
Ποιες είναι οι φάσεις της ενδοοικογενειακής βίας;
Το παιδί ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας Όταν μιλάμε για βία μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον δεν εννοούμε μόνο τη σωματική. Το παιδί μπορεί να βιώνει τη βία μέσα στην οικογένειά του μέσα από διάφορες θέσεις:
α) ως θύμα οποιασδήποτε μορφής βίας (σωματικής, λεκτικής, ψυχολογικής, σεξουαλικής) είτε ενεργητικής είτε παθητικής (παραμέληση).
Η βία μέσα στην οικογένεια αντικατοπτρίζει σχέσεις άνισης δύναμης οι οποίες παράγουν και επιτρέπουν την καταπίεση καθώς και όλες τις μορφές βίας.
Χαρακτηρίζεται από τρεις φάσεις οι οποίες επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μέσα στην οικογένεια.
Κατά το πρώτο στάδιο προκαλείται σταδιακά αυξητική ένταση, όπου το θύμα υπόκειται σε λιγότερο βίαιες συμπεριφορές, όπως είναι οι απειλές και προσβολές. Τα θύματα σύντομα διαισθάνονται ότι θα ακολουθήσει η σωματική βία, κι έτσι προσπαθούν να την αποφύγουν ενεργώντας συγκαταβατικά.
Το δεύτερο στάδιο της βίας, εκείνο της έντονης επίθεσης, χαρακτηρίζεται από ανεξέλεγκτη σωματική επιθετικότητα εξαιρετικά βίαιη και επικίνδυνη.
Στο τελευταίο στάδιο, ο θύτης ενεργεί απολογητικά και συμπονετικά προς το θύμα, ενώ υπόσχεται πως οι σκηνές βίας δε θα επαναληφθούν από τους γονείς ή από άλλα μέλη της οικογένειας.
β) ως θεατής παρακολουθώντας σκηνές βίας απέναντι σε αδέρφια ή μεταξύ γονέων.
Η ψυχολογική ή συναισθηματική κακοποίηση αφορά περιπτώσεις όπου οι γονείς/ κηδεμόνες αγνοούν το παιδί τους, το θέτουν σε κίνδυνο ή το τρομοκρατούν. Συνήθως το παιδί αισθάνεται ότι δεν αξίζει την αγάπη των γονιών του, αίσθημα αποτυχίας και στρες να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις τους. Οι υπερβολικές προσδοκίες, η μη αναγνώριση των επιτυχιών του παιδιού ή ο συνεχής υποβιβασμός του αποτελούν μορφές συναισθηματικής κακοποίησης η οποία μπορεί να έχει αποτελέσματα στη ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξή του ανάλογης σοβαρότητας με αυτά της σωματικής βίας.
Η παραμέληση σχετίζεται με περιπτώσεις όπου οι γονείς συστηματικά αγνοούν τη φροντίδα του παιδιού, δηλαδή την στέρηση στέγης, φαγητού, ιατρικής περίθαλψης, καθαριότητας. Επίσης στη παραμέληση περιλαμβάνεται η αδιαφορία για την εκπαίδευση του παιδιού εκ μέρους του γονέα που αδιαφορεί να το γράψει στο σχολείο. Περιπτώσεις παραμέλησης εμφανίζονται συχνότερα σε οικογένειες με γονείς χρήστες ναρκωτικών ουσιών, χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, με προβλήματα ψυχικής υγείας είτε μονογονεϊκές οικογένειες.
Η σωματική βία έχει να κάνει με περιστατικά όπου οι γονείς κακομεταχειρίζονται το παιδί προκαλώντας του τραύματα, πληγές και μώλωπες με διάφορους τρόπους (ξύλο, εγκαύματα κ.α.). Συνήθως πρόκειται για γονείς που είτε έζησαν παρόμοιες καταστάσεις ως παιδιά ή δε μπορούν να κατανοήσουν τα όρια της τιμωρίας και με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να επιβληθούν στο παιδί προκειμένου να το τιμωρήσουν. Πολλές έρευνες υποστηρίζουν πως ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών που έπεσαν θύματα σωματικής βίας μοιραία θα ακολουθήσουν την ίδια συμπεριφορά στο μέλλον ως γονείς, γι’ αυτό και κρίνεται πολύ σημαντική η ψυχοθεραπεία ως μέσο αποφυγής τέτοιων συμπεριφορών που δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο.
Τέλος μια ακόμα μορφή κακοποίησης εις βάρος ενός παιδιού είναι αυτή της σεξουαλικής. Είναι ένα ιδιαίτερο και λεπτό ζήτημα που δυστυχώς σύμφωνα με μελέτες έχει μεγαλύτερη διάσταση από όση βλέπουμε ή πιστεύουμε. Συνήθως τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης σιωπούν και δεν αναφέρουν το περιστατικό στις αρχές με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει μια πιο έγκυρη εκτίμηση των περιπτώσεων. Η σεξουαλική κακοποίηση περιλαμβάνει κάθε είδους ερωτικής φύσης δραστηριότητες στις οποίες εξαναγκάζεται το παιδί να συμμετέχει. Συνήθως ο θύτης προέρχεται από το οικογενειακό και το στενό περιβάλλον (θείοι, ξαδέρφια, συγγενείς) του παιδιού ή είναι ένα άτομο που το παιδί γνωρίζει και συμπαθεί. Ο θύτης φροντίζει να τρομοκρατεί το παιδί προκειμένου να μη μιλήσει γεμίζοντας το με αντιφατικά συναισθήματα. Ακόμα και αν επιθυμεί να καταγγείλει το γεγονός, αισθάνεται ντροπή, φόβο και ενοχές με αποτέλεσμα να παραμένει χωρίς βοήθεια.
Ανεξάρτητα αν το ίδιο το παιδί είναι θύμα ή θεατής της ενδοοικογενειακής βίας σίγουρα δε παραμένει ανεπηρέαστο. Η ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη αναπόφευκτα επηρεάζεται αρνητικά και ειδικά αν μιλάμε για τη βρεφική και νηπιακή ηλικία είναι δυνατόν το τραύμα της βίας να επηρεάσει τη λειτουργία του εγκεφάλου, τη συμπεριφορά, τη μνήμη ή τη ρύθμιση του συναισθήματος. Μπορεί κάποιος να παρατηρήσει σημάδια στη συμπεριφορά ενός παιδιού που βιώνει στην οικογένειά του περιστατικά βίας και να τα αναγνωρίσει. Αν πρόκειται για σωματική βία σίγουρα υπάρχουν μώλωπες και τραύματα που μπορεί κανείς να εντοπίσει αλλά δυστυχώς σε ένα παιδί μπορεί να ασκείται ψυχολογική και λεκτική βία και τα «σημάδια» τους να μην είναι τόσο ορατά.
Ένα παιδί που έχει πέσει θύμα κακοποίησης παρουσιάζει συχνά αντικοινωνική συμπεριφορά, συναισθηματικές διαταραχές, χαμηλές σχολικές επιδόσεις, απόσυρση και απομόνωση από τους συνομηλίκους του, παράλογους φόβους, κοιλιακούς πόνους χωρίς ιατρική αιτία, βραδινή ενούρηση, εφιάλτες. Παράλληλα και ειδικά αν πρόκειται για περιπτώσεις παραμέλησης, το παιδί παρουσιάζεται ατημέλητο, λιποβαρές με κακή σωματική υγιεινή. Η ζωή των παιδιών αυτών διατρέχει το κίνδυνο σοβαρών ψυχολογικών διαταραχών που δύσκολα μπορούν να ξεπεραστούν στην ενήλικη ζωή.
πηγή:Σοφία Γιαννακοπούλου Ψυχολόγος
552 παιδιά θύματα βίας
Οι αριθμοί για την έκταση του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας που υφίστανται παιδιά, σοκάρουν.
Σύμφωνα με τις καταγραφές που έχουν γίνει για όλη την Ελλάδα από τη δομή Υποστήριξης παιδιών μέσω της Εθνικής Γραμμής SOS 1056 του «Χαμόγελου του Παιδιού», καταγγέλθηκαν 552 περιπτώσεις άσκησης ενδοοικογενειακής βίας σε παιδιά και μόνο για το πρώτο εξάμηνο του 2013.
Η πλειοψηφία των περιστατικών σε ποσοστό 45% ήταν αγόρια και σε ποσοστό 40% της κορίτσια. Το 50% των περιστατικών αφορά σε σωματική κακοποίηση και το 40% σε παραμέληση ή εγκατάλειψη. Μάλιστα, οι μητέρες εμφανίζονται συχνότερα ως θύτες σε ποσοστό 40,5%.
Σημειώνεται ότι το 16,5% των περιστατικών αφορούν σε παιδιά που βρίσκονται στην εφηβεία, είναι δηλαδή μεταξύ 13 και 18 ετών.
Περιστατικά
1) 15χρονη μαθήτρια, πολωνικής καταγωγής, εκμυστηρεύτηκε στους καθηγητές της στο σχολείο ότι έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από την 20χρονη αδελφή της και την 46χρονη μητέρα της. Οι καθηγητές του σχολείου ειδοποίησαν τον Επιμελητή Ανηλίκων , ενώ η μαθήτρια οδηγήθηκε στο Κέντρο Υγείας για να εξεταστεί από γιατρό.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
2) Άλλο περιστατικό αποκαλύφθηκε χάρη σε μια κοινωνική λειτουργό που έτυχε να ακούσει το γοερό κλάμα ενός ανήλικου παιδιού που το έδερνε αλύπητα η μητέρα του και μάλιστα σε δημόσιο χώρο! Αμέσως παρενέβη για να ηρεμήσει το παιδί το οποίο μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, ενώ για την υπόθεση ενημερώθηκαν οι αρμόδιες υπηρεσίες που ερευνούν το περιστατικό.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
3)Την πόρτα του Εισαγγελέα πέρασε τις προηγούμενες ημέρες Διευθυντής Σχολείου προκειμένου να καταγγείλει ότι μαθήτρια του σχολείου του αποτελεί θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Δεν μπόρεσε να κλείσει τα μάτια απέναντι στα εμφανή σημάδια βίας που φέρει ανά διαστήματα το πρόσωπο και το σώμα της μαθήτριας…
Το πρόσφατο περιστατικό ανέφεραν συμμαθητές του κοριτσιού στη διεύθυνση του σχολείου. Δεν διέφυγε ούτε της προσοχής συνομηλίκων της τα σημάδια της βίας, που όσο κι αν το κορίτσι προσπαθούσε να κρύψει στη διάρκεια των μαθημάτων και διαλειμμάτων στο σχολείο, ήταν εμφανή και υποδηλώνουν ότι κάτι δεν πάει καλά στο σπίτι.
Η Διεύθυνση του σχολείου, αναγκάστηκε να καταγγείλει το περιστατικό στην Εισαγγελία , προκειμένου να διερευνηθεί. Άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που το παιδί έρχεται στο σχολείο χτυπημένο. Τα ανεπίσημα περιστατικά μαθητών - θύματα ενδοοικογενειακής βίας φαίνεται όμως ότι είναι περισσότερα. Πολλά επιλύονται από τους ίδιους τους καθηγητές, που μόλις εντοπίσουν κάτι περίεργο καλούν τους γονείς των μαθητών, συζητούν μαζί τους και τους εφιστούν την προσοχή.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ;;;;;;;
Αρκετές φορές, εκπαιδευτικοί γίνονται και οι ίδιοι «θεατές» ακραίων συμπεριφορών γονιών εις βάρος των παιδιών τους, μέσα στο ίδιο το σχολείο. Για παράδειγμα γονείς που έχουν δυσαρεστηθεί από τη βαθμολογία του παιδιού τους ή από κάποιες παρατηρήσεις που μπορεί να δέχθηκαν για το παιδί τους από εκπαιδευτικό, σηκώνουν χέρι εις βάρος τους, μέσα στο σχολείο, μπροστά στα μάτια των καθηγητών και συμμαθητών των παιδιών τους.
«Δυστυχώς υπάρχουν φορές ως εκπαιδευτικοί που έχουμε βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να γίνουμε μάρτυρες περιπτώσεων -ευτυχώς λίγων αλλά σημαντικών- άσκησης βίας από γονείς σε μαθητές μας. Άλλες φορές, οι ίδιοι οι μαθητές μας -θύματα, μας προσεγγίζουν και μας ανοίγουν την ψυχή τους.
Εμείς ως εκπαιδευτικοί οφείλουμε να ενεργούμε σε αυτές τις περιπτώσεις ως πραγματικοί γονείς και να προστατεύουμε τους μαθητές -παιδιά μας. Πρέπει όμως και η Πολιτεία να ισχυροποιήσει τις δομές της για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Το μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε στους μαθητές είναι ότι οι δάσκαλοί τους θα έχουν πάντα ανοιχτή την αγκαλιά τους για να τους ακούσουν και να τους βοηθήσουν.
Θέλουμε όμως να στείλουμε κι ένα μήνυμα στους γονείς. Τα παιδιά είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και ως το πολυτιμότερο δώρο θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε»
Νομικές Διαδικασίες για χειρισμό περιστατικών βίας στην οικογένεια και στο σχολείο
Υπενθυμίζεται η υποχρεωτική, αυστηρή και πιστή εφαρμογή όλων των οδηγιών που περιλαμβάνονται στη σχετική εγκύκλιο με αρ. ΦΕΚ. 11.2.06.2/3 ημερ. 19.10.2010 (αρ. εγκυκλίου στο διαδίκτυο 2601). Σημειώνεται, όμως, ότι διαφοροποιείται η διαδικασία αποστολής του Εντύπου Συλλογής Στοιχείων.
Συγκεκριμένα, το Έντυπο Συλλογής Στοιχείων για Περιστατικά Βίας στην Οικογένεια θα πρέπει να συμπληρώνεται κάθε φορά που αναφέρεται περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας και να αποστέλλεται, στην Υπηρεσία Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας, υπόψη της, Γενικής Συντονίστριας του Υπουργείου. για θέματα βίας στην οικογένεια. Με βάση την προαναφερθείσα εγκύκλιο, η Επιτροπή Αγωγής Υγείας και Πρόληψης της Παραβατικότητας μπορεί να αναλάβει, ανάμεσα στα άλλα καθήκοντά της, και την ανάπτυξη προληπτικών δράσεων για τη ενδοοικογενειακή βία.
Σε περίπτωση, όμως, που διαπιστωθεί οτιδήποτε μπορεί να υποδηλώνει ότι ένα παιδί υποφέρει, ή δυνατόν να υποφέρει, από οποιασδήποτε μορφής βία στην οικογένεια ή στο σχολείο, θα πρέπει να ενεργοποιηθεί αμέσως η Ομάδα Πρόληψης και Αντιμετώπισης της Βίας στην Οικογένεια και στο Σχολείο και να εφαρμοστούν οι απαιτούμενες διαδικασίες. Σημειώνεται ότι η παραμέληση παιδιού αποτελεί μορφή βίας, γι’ αυτό πρέπει να ενεργοποιείται η Ομάδα και σε περιπτώσεις όπου ενδέχεται να υπάρχει παραμέληση.
Αυξήθηκε η ενδοοικογενειακή βία στην Ελλάδα λόγω κρίσης;
Δεδομένων των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια (οικονομική κρίση, ανεργία, μεγάλος αριθμός μεταναστών) και των εμπειρικών και ερευνητικών στοιχείων που αναδεικνύουν το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας ως ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά ζητήματα, προκύπτει η ανάγκη για ανάπτυξη ολοκληρωμένων δράσεων πρόληψης και αντιμετώπισης της κακοποίησης.
Η ανάγκη αυτή γίνεται περισσότερο επιτακτική και λόγω του περιορισμένου αριθμού υπηρεσιών εξειδικευμένων στα ζητήματα ενδοοικογενειακής βίας, με αποτέλεσμα να προκύπτει αδυναμία κάλυψης των αιτημάτων για διαχείριση περιστατικών κακοποίησης.
Η ιστορία του χαρταετού και το έθιμό του στην Ελλάδα
Καθαρά Δευτέρα χωρίς πέταγμα χαρταετού… δεν γίνεται! Μπορεί, σήμερα, ο χαρταετός να συνδέεται με τα Κούλουμα και την «ανάταση» της ψυχής μετά την Αποκριά, αλλά πριν χιλιάδες χρόνια θεωρούνταν απαραίτητος για την επιστήμη και τις μεταφορές. Από το 500 π.Χ., ο άνθρωπος φανταζόταν να πετάει σαν ένα πουλί, να ξεπεράσει τη βαρύτητα
.
Πατρίδα του χαρταετού… η Αρχαία Κίνα!
Οι Κινέζοι ήταν οι πρώτοι που ανακάλυψαν τον χαρταετό! Πριν από 3.000 χρόνια, οι χαρταετοί αποτελούσαν ένα ιερό σύμβολο και κατασκευάζονταν με καλάμια μπαμπού, μετάξι για το πανί και την ουρά… και είχαν τη μορφή δράκου. Από εκεί, ο χαρταετός κατευθύνθηκε προς την Ασία, την Ευρώπη (από τον Μάρκο Πόλο), την Αμερική και την Αυστραλία. Σήμερα, στην Κίνα διοργανώνονται κάθε χρόνο διαγωνισμοί για τον ομορφότερο χαρταετό… σε σχήμα ψαριών, πουλιών, δράκων με πολλές σφυρίχτρες ή σωλήνες πάνω τους. Παράλληλα, στη Βόρεια Ινδία, οι πολίτες συμμετέχουν τη γιορτή "Basant", πετώντας χαρταετούς από τις ταράτσες των σπιτιών τους και προσπαθώντας να κατακτήσουν τον ουρανό μέσα από «μάχες».
Ο χαρταετός ως το πείραμα των μετεωρολόγων
Ο Benjamin Franklin το 1750 είχε την ιδέα να μελετήσει τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας, πετώντας χαρταετό εν ώρα καταιγίδας… και δημιουργώντας αστραπές! Παράλληλα, Φυσικός Alexander Graham Bell το 1890, δημιούργησε τους χαρταετούς-κουτιά που οδηγούσαν προς τον ουρανό τα απαραίτητα μετεωρολογικά όργανα. Σκοπός του να μετρήσει την ταχύτητα του αέρα, τη θερμοκρασία, την πίεση και την υγρασία. Ωστόσο, υπάρχουν στοιχεία που ισχυρίζονται ότι τα πειράματα άρχισαν από την Αρχαία Ελλάδα τον 4ο αιώνα π.Χ από τον Αρχύτα του Τάραντος , ο οποίος μελετούσε την αεροδυναμική επιστήμη.Πετούσαν με τη βοήθεια χαρταετών
Τέσσερις χαρταετοί κατάφεραν να ανυψώσουν από το έδαφος τον Lawrence Hargrave το 1894, δίνοντας του την αφορμή να εφεύρει το ανεμόπτερο και την πρώιμη μορφή του κινητήρα ενός αεροπλάνου. Μετά από περίπου δέκα χρόνια, ο Samuel Franklin Cody κατάφερε να ταξιδέψει μέσα από τη Μάγχη με ένα «μεταφορικό μέσο» που πετούσε εξαιτίας των χαρταετών… Παράλληλα, στις αρχές του 20ου αιώνα, οι χαρταετοί βοήθησαν τους στρατιώτες να σηκώνουν ψηλά τους παρατηρητές, ώστε να βλέπουν από μακριά τους εχθρούς.
Το έθιμο του χαρταετού… στην Ελλάδα!
Η παλιότερη απόδειξη του χαρταετού… αποτελούσε ένα αγγείο της Αρχαίας Ελλάδας που αναπαριστά μια κόρη να κρατά μια λευκή σαΐτα δεμένη με νήμα. Σήμερα, μικροί και μεγάλοι πετούν το χαρταετό όσο πιο ψηλά μπορούν, γεμίζοντας με χρώματα τον ουρανό και χαρά τις οικογένειες. Όμως πέρα από τη διασκέδαση, ο χαρταετός αποτελεί το σύμβολο της ψυχικής ανάτασης, την οποία αισθανόμαστε, όταν καταφέρνουμε μετά από κόπο να σηκώσουμε ψηλά το χαρταετό! Πιο συγκεκριμένα, αυτός χαρακτηρίζει την ψυχική κάθαρση και συνδέεται άμεσα με το πτηνό Αετό, το σύμβολο του θεού Δία, εκφράζοντας παράλληλα την ικανότητα παρατήρησης του ορατού και του αόρατου…
Συμβουλές για το πέταγμα του χαρταετού
Συντάκτης: Άκης Αδαμόπουλος, 17/03/2013
Άλλη μια χρονιά η Καθαρά Δευτέρα θα είναι η μέρα, που οι μπαμπάδες πάνε με τα παιδιά τους για τον χαρταετό. Συνηθίζεται οι μεγάλοι να πετάνε τους αετούς και οι μικρότεροι απλά να χαζεύουν τον ουρανό και να παίζουν. Πρόκειται για ευχάριστη διαδικασία στη φύση, που θα σας χαρίσει ξεγνοιασιά και χαρά. Σας παρουσιάζει συμβουλές για το πέταγμα του χαρταετού.
Σωστός χαρταετός
Το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένο, αλλά και το δέσιμο του, παίζουν συγκεκριμένο και σημαντικό ρόλο. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες πρέπει να επιλέξετε και τον κατάλληλο αετό. Για παράδειγμα ένας χαρταετός μπορεί να είναι πολύ μεγάλος για να τον σηκώσει ο αέρας. Προσέξτε επίσης τα ζύγια και την ουρά, να είναι ανάλογα του χαρταετού σας. Σε κάθε περίπτωση καλό θα ήταν να έχετε δύο χαρταετούς για κάθε πιθανό άνεμο.
Τοποθεσία
Βρείτε ένα σημείο χωρίς κτήρια, δέντρα, κολώνες, καλώδια της ΔΕΗ και δρόμους. Εάν μένετε στην πόλη υπάρχουν διάφορα μέρη, όπου οι δήμοι διοργανώνουν Κούλουμα και στους οποίους μπορείτε να πετάξετε το χαρταετό σας . Εναλλακτικά, ιδανική λύση είναι να ταξιδέψετε λίγο έξω από την πόλη σε κάποιο βουνό ή σε μία παραλία.
Σχοινί
Αγοράστε αρκετή «καλούμπα» εάν θέλετε ο αετός σας να φτάσει αρκετά ψηλά. Καλό θα ήταν να έχετε προμηθευτεί ένα ζευγάρι γάντια καθώς όταν ο χαρταετός ανέβει ψηλά, το σχοινί μπορεί να κάψει τα χέρια σας. Επίσης, το σχοινί θα πρέπει να είναι γερό καθώς εάν σας φύγει για λίγο, το παιχνίδι θα έχει τελειώσει.
Πέταγμα και αρχή
Στο πέταγμα του χαρταετού, χρειάζεται είτε να πάρετε φόρα (αφού τον έχετε ακουμπήσει κάτω) ή να τον σηκώσετε απότομα από το έδαφος. Όλες αυτές οι τεχνικές είναι αποδοτικές. Μπορείτε όμως να κάνετε το παιδί σας βοηθό στο πέταγμα, βάζοντάς το να κρατήσει πάνω από το κεφάλι του τον χαρταετό. Με το που πετάξει ο χαρταετός, αφήστε σχοινί για να φτάσει ψηλά και στη συνέχεια φροντίστε να κρατάτε το σχοινί άνετο στα χέρια σας. Αφήστε κι άλλο σχοινί αν θέλετε να πάει πιο ψηλά. Αν δείτε πως είναι χαλαρό στα χέρια σας, τραβήξτε το λίγο γιατί προφανώς χρειάζεται περισσότερο άνεμο.
Η ΔΕΗ έχει βγάλει την ακόλουθη προειδοποίηση για το πέταγμα του χαρταετού:
«Μην επιχειρήσετε να τον απελευθερώσετε τραβώντας τον σπάγκο ή χρησιμοποιώντας άλλα αντικείμενα, ακόμη και ξύλινα και μην προσπαθήσετε να αναρριχηθείτε πάνω στους πύργους ή σε στύλους ηλεκτροφωτισμού, ούτε και σε σημεία που βρίσκονται κοντά σε ηλεκτροφόρα σύρματα.
Σε κάθε περίπτωση που θα χρειαστείτε βοήθεια ειδοποιείστε τις βλάβες του ΔΕΔΔΗΕ ή επικοινωνήστε με το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής.»
πηγή: http://www.flowmagazine.gr
.
Πατρίδα του χαρταετού… η Αρχαία Κίνα!
Οι Κινέζοι ήταν οι πρώτοι που ανακάλυψαν τον χαρταετό! Πριν από 3.000 χρόνια, οι χαρταετοί αποτελούσαν ένα ιερό σύμβολο και κατασκευάζονταν με καλάμια μπαμπού, μετάξι για το πανί και την ουρά… και είχαν τη μορφή δράκου. Από εκεί, ο χαρταετός κατευθύνθηκε προς την Ασία, την Ευρώπη (από τον Μάρκο Πόλο), την Αμερική και την Αυστραλία. Σήμερα, στην Κίνα διοργανώνονται κάθε χρόνο διαγωνισμοί για τον ομορφότερο χαρταετό… σε σχήμα ψαριών, πουλιών, δράκων με πολλές σφυρίχτρες ή σωλήνες πάνω τους. Παράλληλα, στη Βόρεια Ινδία, οι πολίτες συμμετέχουν τη γιορτή "Basant", πετώντας χαρταετούς από τις ταράτσες των σπιτιών τους και προσπαθώντας να κατακτήσουν τον ουρανό μέσα από «μάχες».
Ο χαρταετός ως το πείραμα των μετεωρολόγων
Ο Benjamin Franklin το 1750 είχε την ιδέα να μελετήσει τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας, πετώντας χαρταετό εν ώρα καταιγίδας… και δημιουργώντας αστραπές! Παράλληλα, Φυσικός Alexander Graham Bell το 1890, δημιούργησε τους χαρταετούς-κουτιά που οδηγούσαν προς τον ουρανό τα απαραίτητα μετεωρολογικά όργανα. Σκοπός του να μετρήσει την ταχύτητα του αέρα, τη θερμοκρασία, την πίεση και την υγρασία. Ωστόσο, υπάρχουν στοιχεία που ισχυρίζονται ότι τα πειράματα άρχισαν από την Αρχαία Ελλάδα τον 4ο αιώνα π.Χ από τον Αρχύτα του Τάραντος , ο οποίος μελετούσε την αεροδυναμική επιστήμη.Πετούσαν με τη βοήθεια χαρταετών
Τέσσερις χαρταετοί κατάφεραν να ανυψώσουν από το έδαφος τον Lawrence Hargrave το 1894, δίνοντας του την αφορμή να εφεύρει το ανεμόπτερο και την πρώιμη μορφή του κινητήρα ενός αεροπλάνου. Μετά από περίπου δέκα χρόνια, ο Samuel Franklin Cody κατάφερε να ταξιδέψει μέσα από τη Μάγχη με ένα «μεταφορικό μέσο» που πετούσε εξαιτίας των χαρταετών… Παράλληλα, στις αρχές του 20ου αιώνα, οι χαρταετοί βοήθησαν τους στρατιώτες να σηκώνουν ψηλά τους παρατηρητές, ώστε να βλέπουν από μακριά τους εχθρούς.
Το έθιμο του χαρταετού… στην Ελλάδα!
Η παλιότερη απόδειξη του χαρταετού… αποτελούσε ένα αγγείο της Αρχαίας Ελλάδας που αναπαριστά μια κόρη να κρατά μια λευκή σαΐτα δεμένη με νήμα. Σήμερα, μικροί και μεγάλοι πετούν το χαρταετό όσο πιο ψηλά μπορούν, γεμίζοντας με χρώματα τον ουρανό και χαρά τις οικογένειες. Όμως πέρα από τη διασκέδαση, ο χαρταετός αποτελεί το σύμβολο της ψυχικής ανάτασης, την οποία αισθανόμαστε, όταν καταφέρνουμε μετά από κόπο να σηκώσουμε ψηλά το χαρταετό! Πιο συγκεκριμένα, αυτός χαρακτηρίζει την ψυχική κάθαρση και συνδέεται άμεσα με το πτηνό Αετό, το σύμβολο του θεού Δία, εκφράζοντας παράλληλα την ικανότητα παρατήρησης του ορατού και του αόρατου…
Συμβουλές για το πέταγμα του χαρταετού
Συντάκτης: Άκης Αδαμόπουλος, 17/03/2013
Άλλη μια χρονιά η Καθαρά Δευτέρα θα είναι η μέρα, που οι μπαμπάδες πάνε με τα παιδιά τους για τον χαρταετό. Συνηθίζεται οι μεγάλοι να πετάνε τους αετούς και οι μικρότεροι απλά να χαζεύουν τον ουρανό και να παίζουν. Πρόκειται για ευχάριστη διαδικασία στη φύση, που θα σας χαρίσει ξεγνοιασιά και χαρά. Σας παρουσιάζει συμβουλές για το πέταγμα του χαρταετού.
Σωστός χαρταετός
Το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένο, αλλά και το δέσιμο του, παίζουν συγκεκριμένο και σημαντικό ρόλο. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες πρέπει να επιλέξετε και τον κατάλληλο αετό. Για παράδειγμα ένας χαρταετός μπορεί να είναι πολύ μεγάλος για να τον σηκώσει ο αέρας. Προσέξτε επίσης τα ζύγια και την ουρά, να είναι ανάλογα του χαρταετού σας. Σε κάθε περίπτωση καλό θα ήταν να έχετε δύο χαρταετούς για κάθε πιθανό άνεμο.
Τοποθεσία
Βρείτε ένα σημείο χωρίς κτήρια, δέντρα, κολώνες, καλώδια της ΔΕΗ και δρόμους. Εάν μένετε στην πόλη υπάρχουν διάφορα μέρη, όπου οι δήμοι διοργανώνουν Κούλουμα και στους οποίους μπορείτε να πετάξετε το χαρταετό σας . Εναλλακτικά, ιδανική λύση είναι να ταξιδέψετε λίγο έξω από την πόλη σε κάποιο βουνό ή σε μία παραλία.
Σχοινί
Αγοράστε αρκετή «καλούμπα» εάν θέλετε ο αετός σας να φτάσει αρκετά ψηλά. Καλό θα ήταν να έχετε προμηθευτεί ένα ζευγάρι γάντια καθώς όταν ο χαρταετός ανέβει ψηλά, το σχοινί μπορεί να κάψει τα χέρια σας. Επίσης, το σχοινί θα πρέπει να είναι γερό καθώς εάν σας φύγει για λίγο, το παιχνίδι θα έχει τελειώσει.
Πέταγμα και αρχή
Στο πέταγμα του χαρταετού, χρειάζεται είτε να πάρετε φόρα (αφού τον έχετε ακουμπήσει κάτω) ή να τον σηκώσετε απότομα από το έδαφος. Όλες αυτές οι τεχνικές είναι αποδοτικές. Μπορείτε όμως να κάνετε το παιδί σας βοηθό στο πέταγμα, βάζοντάς το να κρατήσει πάνω από το κεφάλι του τον χαρταετό. Με το που πετάξει ο χαρταετός, αφήστε σχοινί για να φτάσει ψηλά και στη συνέχεια φροντίστε να κρατάτε το σχοινί άνετο στα χέρια σας. Αφήστε κι άλλο σχοινί αν θέλετε να πάει πιο ψηλά. Αν δείτε πως είναι χαλαρό στα χέρια σας, τραβήξτε το λίγο γιατί προφανώς χρειάζεται περισσότερο άνεμο.
Η ΔΕΗ έχει βγάλει την ακόλουθη προειδοποίηση για το πέταγμα του χαρταετού:
«Μην επιχειρήσετε να τον απελευθερώσετε τραβώντας τον σπάγκο ή χρησιμοποιώντας άλλα αντικείμενα, ακόμη και ξύλινα και μην προσπαθήσετε να αναρριχηθείτε πάνω στους πύργους ή σε στύλους ηλεκτροφωτισμού, ούτε και σε σημεία που βρίσκονται κοντά σε ηλεκτροφόρα σύρματα.
Σε κάθε περίπτωση που θα χρειαστείτε βοήθεια ειδοποιείστε τις βλάβες του ΔΕΔΔΗΕ ή επικοινωνήστε με το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής.»
πηγή: http://www.flowmagazine.gr
Διαδραστική μάθηση
Υπάρχουν διάφορες θεωρίες που περιγράφουν και ερμηνεύουν τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνει το παιδί στις ποικίλες περιοχές μάθησης. Όλες οι θεωρίες συγκλίνουν στο ότι η μάθηση επιτυγχάνεται όταν το παιδί έχει την ευκαιρία να ασκήσει μια σειρά από ικανότητες που θα το βοηθήσουν να καταλάβει καλύτερα τον κόσμο γύρω του, με τη συνθετότητα, την αλληλεξάρτηση και την ποικιλία που τον χαρακτηρίζει. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στο παιδί να αποκτήσει εμπειρίες και να κατανοήσει καταστάσεις ως αποτελέσματα κάποιων σχέσεων που υπάρχουν ανάμεσα στα γεγονότα και στα ποικίλα φαινόμενα.
Στο ερώτημα τι πρέπει να ξέρει το παιδί αναφέρονται μια σειρά από πνευματικές δεξιότητες, οι οποίες διαφέρουν από ηλικία σε ηλικία και φυσικά εκδηλώνονται κάθε φορά σε διαφορετικό επίπεδο συνθετότητας. Σε γενικές γραμμές ένα παιδί είναι σε θέση και προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να εκτείνουμε τις προσπάθειές μας ώστε:
• Να γνωρίζει τις αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει η συμπεριφορά του
• Να κατανοεί αιτιατές σχέσεις, δηλαδή είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται ότι πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω του συμβαίνουν γιατί κάτι τα προκάλεσε
• Να παρατηρεί πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις
• Να μιμείται συμπεριφορές των άλλων, μαθαίνοντας νέους τρόπους και μορφές δράσης
• Να κάνει τις δικές του επιλογές
• Να αναγνωρίζει ομοιότητες και διαφορές
• Να πειραματίζεται
• Να αντιλαμβάνεται έννοιες και διαδικασίες
• Να αντιλαμβάνεται μηνύματα λεκτικής και μη λεκτικής επικοινωνίας
• Να επικοινωνεί αποτελεσματικά
• Να καταλήγει σε συμπεράσματα μέσα από λογικές και επαγωγικές σκέψεις
Τα παιδιά μαθαίνουν με διάφορους τρόπους. Κάθε ένας από αυτούς αλλά και οι συνδυασμοί τους μπορούν να εφαρμοστούν σε πολλές περιοχές μάθησης: από την εικαστική έκφραση και τη δημιουργία, μέχρι τις γλωσσικές και τις μαθηματικές δεξιότητες.
Η μάθηση για τα παιδιά συνδέεται με την προσωπική τους ενασχόληση με τα πράγματα. Όταν τα παιδιά συμμετέχουν σε δραστηριότητες που τα ευχαριστούν, τότε μαθαίνουν ευκολότερα και πιο αποτελεσματικά. Η μαθησιακή αυτή διαδικασία ονομάζεται διαδραστική μάθηση και κατά τη διάρκειά της το παιδί μαθαίνει ότι συγκεκριμένες δράσεις ή λέξεις προκαλούν συγκεκριμένες και προβλεπόμενες, κατά κανόνα, αντιδράσεις. Είναι σημαντικό για τα παιδιά να μπορούν να αντιλαμβάνονται το γεγονός ότι για κάθε πράξη θα πρέπει να αναμένουν ένα προβλεπόμενο αποτέλεσμα. πηγή: Ι. Μ. @
Στο ερώτημα τι πρέπει να ξέρει το παιδί αναφέρονται μια σειρά από πνευματικές δεξιότητες, οι οποίες διαφέρουν από ηλικία σε ηλικία και φυσικά εκδηλώνονται κάθε φορά σε διαφορετικό επίπεδο συνθετότητας. Σε γενικές γραμμές ένα παιδί είναι σε θέση και προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να εκτείνουμε τις προσπάθειές μας ώστε:
• Να γνωρίζει τις αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει η συμπεριφορά του
• Να κατανοεί αιτιατές σχέσεις, δηλαδή είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται ότι πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω του συμβαίνουν γιατί κάτι τα προκάλεσε
• Να παρατηρεί πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις
• Να μιμείται συμπεριφορές των άλλων, μαθαίνοντας νέους τρόπους και μορφές δράσης
• Να κάνει τις δικές του επιλογές
• Να αναγνωρίζει ομοιότητες και διαφορές
• Να πειραματίζεται
• Να αντιλαμβάνεται έννοιες και διαδικασίες
• Να αντιλαμβάνεται μηνύματα λεκτικής και μη λεκτικής επικοινωνίας
• Να επικοινωνεί αποτελεσματικά
• Να καταλήγει σε συμπεράσματα μέσα από λογικές και επαγωγικές σκέψεις
Τα παιδιά μαθαίνουν με διάφορους τρόπους. Κάθε ένας από αυτούς αλλά και οι συνδυασμοί τους μπορούν να εφαρμοστούν σε πολλές περιοχές μάθησης: από την εικαστική έκφραση και τη δημιουργία, μέχρι τις γλωσσικές και τις μαθηματικές δεξιότητες.
Η μάθηση για τα παιδιά συνδέεται με την προσωπική τους ενασχόληση με τα πράγματα. Όταν τα παιδιά συμμετέχουν σε δραστηριότητες που τα ευχαριστούν, τότε μαθαίνουν ευκολότερα και πιο αποτελεσματικά. Η μαθησιακή αυτή διαδικασία ονομάζεται διαδραστική μάθηση και κατά τη διάρκειά της το παιδί μαθαίνει ότι συγκεκριμένες δράσεις ή λέξεις προκαλούν συγκεκριμένες και προβλεπόμενες, κατά κανόνα, αντιδράσεις. Είναι σημαντικό για τα παιδιά να μπορούν να αντιλαμβάνονται το γεγονός ότι για κάθε πράξη θα πρέπει να αναμένουν ένα προβλεπόμενο αποτέλεσμα. πηγή: Ι. Μ. @
ΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ
Ο σχολικός εκφοβισμός είναι μια πραγματικότητα που απασχολεί πολλούς γονείς σε όλα τα κράτη του κόσμου. Είναι η χρήση βίας μεταξύ μαθητών με σκοπό να προκαλέσει στους άλλους πόνο και αναστάτωση. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ αυτά τα φαινόμενα είναι σχετικά πιο συνηθισμένα σε σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια όμως το πρόβλημα εμφανίζεται και στον τόπο μας με αυξανόμενη συχνότητα.Ο σχολικός εκφοβισμός είναι μια πραγματικότητα που απασχολεί πολλούς γονείς σε όλα τα κράτη του κόσμου. Είναι η χρήση βίας μεταξύ μαθητών με σκοπό να προκαλέσει στους άλλους πόνο και αναστάτωση. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ αυτά τα φαινόμενα είναι σχετικά πιο συνηθισμένα σε σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια όμως το πρόβλημα εμφανίζεται και στον τόπο μας με αυξανόμενη συχνότητα.
Στατιστικές της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης αναφέρουν ότι 15-30% των μαθητών εμπλέκονται σε φαινόμενα εκφοβισμού είτε ως θύματα είτε ως θύτες. Οι μαθητές δηλώνουν ότι έχουν δεχθεί εκφοβισμό ήδη από το δημοτικό. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, τα ποσοστά εκφοβισμού και θυματοποίησης μεταξύ των Ελλήνων μαθητών του δημοτικού και του γυμνασίου είναι παρόμοια με αυτά των χωρών της βόρειας και δυτικής Ευρώπης, όπως η Ιρλανδία και η Νορβηγία αλλά πάντως μικρότερα από αυτά που αναφέρονται στην Αγγλία και στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με μεγάλη έρευνα του ΕΚΚΕ που έγινε σε 101 σχολεία και 2000 μαθητές, με σκοπό την χαρτογράφηση της ζωής των μαθητών στο Δήμο της Αθήνας, οι μαθητές του δημοτικού είναι πιο επιρρεπείς στην κακοποίηση σε σχέση με τους εφήβους. Επίσης το 11% των μαθητών του γυμνασίου ομολογούν πράξεις βίας σε βάρος συμμαθητών τους και ένα 11% δηλώνει πως έχει υποστεί βία από άλλα παιδιά Στις απειλές καταφεύγουν μαθητές όλων των τάξεων σε ποσοστό 5%. Θεατές σε πράξεις βίας υπήρξε το 43% των μαθητών γυμνασίου και λυκείου
Έρευνα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, δείχνει ότι η βία εκδηλώνεται σε διάφορες μορφές σε πάρα πολλά σχολεία, αφού το 60,1 % των μαθητών δηλώνει ότι παρατηρεί παρόμοια φαινόμενα είτε στην τάξη του είτε γενικά στο σχολικό περιβάλλον του.
Εντούτοις, αν και τα επεισόδια αυξάνονται σε συχνότητα και σε σοβαρότητα, η βία δεν αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό της σχολικής ζωής στην Ελλάδα όπως συμβαίνει π.χ. σε πολλά δημόσια σχολεία στις ΗΠΑ.
Τι νοείται ως σχολικός εκφοβισμός
Η βία στο σχολείο μας απασχολεί συνήθως όταν ασκείται κυρίως σωματικά (σωματική επίθεση). Οπωσδήποτε τα σπρωξίματα, τα χαστούκια, οι γροθιές, οι κλωτσιές και γενικά η σωματική βία είναι η πιο ανησυχητική εκδήλωση της επιθετικότητας επειδή απειλεί άμεσα την ασφάλεια του παιδιού.
Υπάρχει όμως και η λεκτική επιθετικότητα που περιλαμβάνει βρισιές, κοροϊδία, ομοφοβικά σχόλια, χειρονομίες και γενικά ταπείνωση με ύβρεις ή εκφοβισμούς.
Κρυμμένη επιθετικότητα ή εχθρότητα βρίσκουμε και σε ενέργειες που δεν μοιάζουν καθόλου βίαιες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο αποκλεισμός ενός παιδιού από ομάδες συνομηλίκων και η κακή συνήθεια να του κρύβουν τα βιβλία, ή να του πετάνε τα πράγματα. Αυτές οι ενέργειες ουσιαστικά συνιστούν συναισθηματική επίθεση χωρίς χειροδικίες ή βρισιές.
Υπάρχει επίσης και ο σεξουαλικός εκφοβισμός: οι χειρονομίες οι οποίες προσβάλουν ένα παιδί, ο υποβιβασμός με απρεπή αγγίγματα, κινήσεις κ.λπ.
Νεόφερτος είναι και ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός που περιλαμβάνει τη χρήση e-mail, chat rooms και κινητών με κλήσεις απειλητικού περιεχομένου, καθώς και τη χρήση κάμερας με σκοπό την απειλή ή ταπείνωση του εφήβου.
Τελικά, βία ή παράγοντας που προάγει τη βία στο σχολείο είναι κάθε φράση ή ενέργεια που ταπεινώνει το παιδί.
Θύτες και θύματα
Όλα τα παιδιά μπορεί να παίξουν κατά καιρούς τον πρώτο ή το δεύτερο ρόλο. Ο θύτης μπορεί να γίνει θύμα κάποιων ισχυρότερων. Το θύμα μπορεί με τη σειρά του να γίνει θύτης μόλις του δοθεί η ευκαιρία στην αντιπαράθεση με κάποιους ασθενέστερους.
Αν και όλοι μπορεί να βρεθούν στη μία ή στην άλλη όχθη, υπάρχει μια γενική εικόνα για τα χαρακτηριστικά που συνήθως έχουν όσοι ανήκουν συνήθως στην κατηγορία του θύτη ή του θύματος. Στατιστικά, τις περισσότερες φορές τα θύματα είναι σχετικά μικρόσωμα, ντροπαλά παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση και υπερπροστατευτικούς γονείς. Επίσης, θύματα γίνονται συχνά τα παιδιά με κάποια ιδιαιτερότητα ή κάποιο χαρακτηριστικό που τα διαφοροποιεί από το μέσο όρο (αν είναι, για παράδειγμα πολύ ψηλά, παχουλά ή πολύ καλοί μαθητές), παιδιά ευαίσθητα στα πειράγματα που αντιδρούν έντονα, θυμώνουν, κλαίνε, απομονώνονται, παιδιά αδιάλλακτα στις διαφωνίες με εριστικό και επιθετικό πνεύμα κλπ.
Οι θύτες στατιστικά είναι συνήθως παιδιά που δείχνουν έντονη αυτοπεποίθηση, που δεν πειθαρχούν σε κανόνες, θέλουν να επιβάλλονται και θεωρούν ότι η βία είναι κοινωνικά αποδεκτή. Άλλα βασικά τους χαρακτηριστικά είναι τα εξής: θυμώνουν εύκολα, δυσκολεύονται να δεχτούν τη ματαίωση των επιθυμιών τους, εύκολα νιώθουν ότι οι άλλοι είναι απειλητικοί προς τα ίδια και σε κάθε περίπτωση καταφεύγουν στη βία ή στον εκφοβισμό για να επιλύουν διαφορές, έχουν την τάση να εξαιρούν παιδιά από την παρέα, υιοθετούν το ρόλο του αρχηγού στις παρέες ή φτιάχνουν ‘κλίκες’ ενώ δεν είναι απαραίτητα μεγαλόσωμοι.
Θύτες και θύματα μπορεί να έχουν είτε αδιάφορους είτε υπερπροστατευτικούς και αυταρχικούς γονείς. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η αντίδραση του παιδιού σε βάθος χρόνου, γιατί πολλά θα καθοριστούν στην πορεία και από τις συντροφιές του ίδιου και από άλλες συγκυρίες. Αν, για παράδειγμα το παιδί νιώθει στρες και απογοήτευση στο σχολείο, μπορεί να εκδηλώσει επιθετικότητα.
Πως θα διαπιστώσετε αν το παιδί σας είναι θύμα εκφοβισμού
Πολύ συχνά οι μαθητές αποσιωπούν αυτό που τους συμβαίνει γιατί δεν θέλουν να εμπλέξουν τους γονείς τους είτε επειδή ντρέπονται είτε επειδή φοβούνται. Έτσι, υποφέρουν σιωπηλά.
Αν διαπιστώσετε κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού, τότε ίσως θυματοποιείται στο σχολείο. Σε αυτή την περίπτωση το παιδί μπορεί να κάνει κάτι από τα εξής:
- γίνεται επιθετικό ή υπερβολικά ανήσυχο
- εκφοβίζει ή θυματοποιεί άλλα παιδιά ή τα αδέλφια του
- φοβάται να χρησιμοποιήσει το κινητό του
- κάνει αδικαιολόγητες απουσίες από το σχολείο, ή καθυστερεί να πάει ή αργεί να επιστρέψει στο σπίτι ή έχει μειωμένη διάθεση να πάει στο σχολείο ή αρνείται να πάει στο σχολείο με πρόσχημα κάποια αδιαθεσία ή αρνείται να συμμετέχει σε σχολικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες
- σχεδόν καθημερινά πηγαίνει από διαφορετικό δρόμο στο σχολείο
- συχνά χάνει τα πράγματά του
- έχει σημάδια στο σώμα του ή έχει σχισμένα ρούχα
- σας ζητά συχνά χρήματα γιατί λέει ότι έχασε τα δικά του
- έχει εφιάλτες
- πέφτει η σχολική του επίδοση
- απειλεί να αυτοκτονήσει
Τι συνιστώ να κάνετε
Όταν διαπιστώνετε ότι το παιδί σας πέφτει θύμα βίαιης συμπεριφοράς, είτε στην αυλή του σχολείου είτε γενικά στο σχολικό περιβάλλον, πρέπει να διερευνήσετε τι ακριβώς έχει συμβεί.
- Στη συνέχεια να απευθύνεστε στο βασικό καθηγητή-δάσκαλο του παιδιού σας και στο διευθυντή του σχολείου.
- Αν δεν βρίσκετε ανταπόκριση, συζητήσετε το θέμα με άλλους γονείς του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων και στην περίπτωση που διαπιστώσετε ότι δεν έχει κανείς την δύναμη ή την πρόθεση να κάνει κάτι θετικό και αποτελεσματικό στο χώρο του συγκεκριμένου σχολείου, τότε να απευθυνθείτε στο υπουργείο Παιδείας για να παρέμβει ψυχολόγος ή ειδικός σύμβουλος
- Έχει μεγάλη σημασία η βία να σταματά εγκαίρως, πρώτον για να μην κλιμακώνεται και, δεύτερον, για να μην αισθάνεται το παιδί ανυπεράσπιστο.
- Είναι γεγονός ότι το παιδί θα συναντήσει τη βία και στην ενήλικη ζωή του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να την ανέχεται στο σχολικό περιβάλλον και να την ερμηνεύει ως κάτι αποδεκτό.
- Είναι σύνηθες το παιδί που γίνεται θύμα σε βίαια επεισόδια να γίνει κι αυτό με τη σειρά του θύτης κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
- Σε γενικές γραμμές ο γονιός θα πρέπει να εξαντλεί τα περιθώρια του νόμου και να απαιτεί να ληφθούν μέτρα από το σχολείο, χωρίς όμως να κάνει στόχο του συγκεκριμένα παιδιά και οικογένειες.
Πώς να το χειριστείτε-
Συζητείστε με το παιδί σας για τα συναισθήματά του
- Διαβεβαιώστε το ότι δεν ευθύνεται το ίδιο
- Να είστε δίπλα του
- Αποθαρρύνετέ το από το να χρησιμοποιεί εκφοβιστική συμπεριφορά και εκείνο
- Διερευνήστε αν γίνεται «εύκολος στόχος» και το γιατί. Μήπως επιδεικνύει ιδιαίτερα συνεσταλμένη, παθητική και εσωστρεφή συμπεριφορά; Σε τι οφείλεται αυτή η παθητικότητά του;
- Είναι σημαντικό να μη δείχνει ότι φοβάται ή στενοχωριέται ή ότι τα χάνει όταν κάποιος ή κάποια το εκφοβίζει
- Βοηθήστε το παιδί να βάζει όρια στη συμπεριφορά των άλλων και κυρίως εκείνων που το ενοχλούν
- Πρέπει να εκπαιδευτεί ίσως στην επιμονή, δηλαδή στο να συνεχίζει να προσπαθεί σε κάτι που το δυσκολεύει αντί να τα παρατάει.
- Εξηγήστε του ότι θα πρέπει ίσως να ενισχύσει τη φιλία του με άλλους έφηβους που εμπιστεύεται και να τους μιλήσει για αυτό που συμβαίνει.
- Καλό είναι να αποδεχθεί τις διαφορές ή τις τυχόν ιδιαιτερότητές του και να καταλάβει ότι η μοναδικότητα του καθενός είναι ένα στοιχείο που του δίνει αξία.
- Να αναγνωρίσει τα θετικά του σημεία και να μάθει να τα προβάλλει αγνοώντας τα κακόβουλα σχόλια των εκφοβιστών.
- Ο στόχος είναι να αποκτήσει το παιδί το αναγκαίο δυναμικό ώστε να μάθει μόνο του να βάζει όρια στη συμπεριφορά των άλλων και να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά διαφωνίες και αντιπαραθέσεις.
- Ίσως είναι καλό να αναζητήσετε βοήθεια από ψυχολόγο.
Αν το παιδί σας εκφοβίζει άλλα παιδιά
Η ανησυχία για τη βία στο σχολείο δεν αφορά μόνο τους γονείς των παιδιών που πέφτουν θύματα εκφοβισμού, βίας ή αποκλεισμού, αλλά και τους γονείς των παιδιών που εκφοβίζουν. Πολλοί είναι οι λόγοι που ένας έφηβος οδηγείται σε αυτή τη συμπεριφορά. Πιθανόν από την οικογένειά του να λείπουν κάποια βασικά εξισορροπητικά στοιχεία. Για παράδειγμα αν ο ένας γονιός λείπει ή πέθανε, αν η οικογένεια περνά πολλές οικονομικές δυσκολίες, αν κάποιος είναι άρρωστος και το παιδί νιώθει τρομερή ανασφάλεια, είναι πολύ πιθανό στην εφηβεία κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες να εκφράσει τη δική ανασφάλεια και θλίψη με επιθετικότητα Η επιθετική συμπεριφορά αποτελεί την έκφραση της ανάγκης του εφήβου να επιβληθεί. Σε αυτή την ανεξέλεγκτη τάση του μπορεί να συμβάλλουν και άλλοι παράγοντες, όπως η συντροφιά παιδιών με παρόμοιες τάσεις, η πολύωρη ενασχόλησή του με βίαια παιχνίδια στον υπολογιστή ή στην κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών, η χαλαρή στάση των καθηγητών στο σχολείο κ.λπ. Αν ένα παιδί με βίαιες τάσεις συγχρωτίζεται με παιδιά που παρουσιάζουν παρόμοια συμπεριφορά, δεν ασχολείται με θετικά στοιχεία, βρεθεί μάλιστα και σε ένα σχολείο όπου οι καθηγητές είναι απρόθυμοι ή δεν μπορούν να ασχοληθούν με το πρόβλημα της βίας, είναι πιθανό να συνεχίσει να φέρεται βίαια, αλλά και να περάσει λχ. από τις προσβλητικές φράσεις στις σπρωξιές και, αν δεν το σταματήσει ούτε τότε κάποιος δάσκαλος, να περάσει από τις σπρωξιές στις γροθιές κ.ο.κ.
Τα παιδιά με προβλήματα στη συμπεριφορά πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να βελτιώνουν τη συμπεριφορά τους και όχι να γίνονται «αποδιοπομπαίοι τράγοι». Αν οι γονείς και το σχολείο τα απομονώσουν ως «κακούργους», τα παιδιά αυτά θα γίνουν ακόμα πιο επιθετικά. Ίσως στο εξής να μην εκφράζουν την βιαιότητά τους μέσα στο προαύλιο, αλλά να τη μεταφέρουν στους δρόμους έξω από το σχολείο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ναι μεν απαλλάσσεται από τη βία το σχολείο, αλλά έχει «δημιουργηθεί» ένα κοινωνικό πρόβλημα. Ο γονιός του συγκεκριμένου παιδιού που π.χ. αποβάλλεται, έχει πια να κάνει με ένα πιο επιθετικό και αρνητικό παιδί.
Αν το παιδί σας εκφοβίζει συμμαθητές του, θα σας πρότεινα τα εξής:
- Συζητείστε ανοικτά μαζί του για τα συναισθήματά του και πως διαχειρίζεται το θυμό του
- Μην αρχίσετε αμέσως τα κηρύγματα και τις τιμωρίες. Τα κηρύγματα δεν θα φέρουν αποτέλεσμα και η τιμωρία θα του «διδάξει» αυτό ακριβώς που θέλετε να σταματήσει: τη βία
- Διαβεβαιώστε το ότι το αγαπάτε, αλλά καταστήστε σαφές ότι δεν συμφωνείτε με τις πρακτικές του και ξεκαθαρίστε ότι θέλετε να τις σταματήσει
- Ακούστε το με προσοχή και μάθετε γιατί λειτουργεί με αυτό τον τρόπο
- Βελτιώστε την επικοινωνία σας μαζί του, π.χ. πηγαίνοντας με εκείνο σε ένα όμορφο περιβάλλον για συζήτηση, μιλώντας του τρυφερά, δείχνοντάς του την αγάπη σας
- Βοηθήστε το να μάθει να ελέγχει το θυμό του και να βρίσκει άλλους τρόπους επίλυσης συγκρούσεων.
- Απομακρύνετέ το με διακριτικό τρόπο από βίαιες ή αρνητικές συντροφιές
- Αν μπορείτε στρέψτε το σε συντροφιές με ενδιαφέροντα και όνειρα για τη ζωή
- Προτρέψτε το να ασχοληθεί με αθλήματα ή χόμπι
- Αν υπάρχουν ενδοοικογενειακά προβλήματα, φροντίστε να τα κρατάτε πια κάπως μακριά από το παιδί σας
Για να «μπει φρένο» στη βίαιη συμπεριφορά και στον εκφοβισμό θα πρέπει να συνεργαστούν πάντως όλοι οι ενήλικες που εμπλέκονται στη ζωή του παιδιού.
- Η συνεργασία με το σχολείο είναι απαραίτητη. Θα πρέπει να «βγάλει» την ταμπέλα που ίσως του είχε «κρεμάσει» λόγω της συμπεριφοράς του, ώστε το παιδί να μην μπαίνει στον πειρασμό να «αποδεικνύει» ότι πράγματι είναι επιθετικό.
- Οι καθηγητές πρέπει να του δώσουν ευκαιρίες να ενταχθεί στον κορμό των αποδεκτών παιδιών και να πάψουν έμμεσα να το απομονώνουν.
- Σε όλες αυτές τις προσπάθειες βοηθά η συνεπής τακτική του σχολείου να μην ενθαρρύνει έμμεσα τις βίαιες συμπεριφορές. Το σχολικό περιβάλλον πρέπει να δείχνει σε όλα τα παιδιά ότι είναι απαράδεκτες οι προσβολές και οι χειροδικίες.
- Θα βοηθήσει πολύ επίσης, να αναθέτουν στα παιδιά ομαδικές εργασίες στις οποίες κάθε μαθητής ή μαθήτρια μπορεί με τον τρόπο του να συμβάλει και να νιώθει χρήσιμος/η. Αυτό εξομαλύνει τις διαφορές και τονώνει το πνεύμα της συνεργασίας.
- Στις περιπτώσεις που οι γονείς και οι δάσκαλοι δεν αρκούν για να ελέγξουν την αδικαιολόγητη επιθετικότητα, θα πρέπει να αναζητηθεί η βοήθεια του ειδικού.
πηγή: Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος
Στατιστικές της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης αναφέρουν ότι 15-30% των μαθητών εμπλέκονται σε φαινόμενα εκφοβισμού είτε ως θύματα είτε ως θύτες. Οι μαθητές δηλώνουν ότι έχουν δεχθεί εκφοβισμό ήδη από το δημοτικό. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, τα ποσοστά εκφοβισμού και θυματοποίησης μεταξύ των Ελλήνων μαθητών του δημοτικού και του γυμνασίου είναι παρόμοια με αυτά των χωρών της βόρειας και δυτικής Ευρώπης, όπως η Ιρλανδία και η Νορβηγία αλλά πάντως μικρότερα από αυτά που αναφέρονται στην Αγγλία και στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με μεγάλη έρευνα του ΕΚΚΕ που έγινε σε 101 σχολεία και 2000 μαθητές, με σκοπό την χαρτογράφηση της ζωής των μαθητών στο Δήμο της Αθήνας, οι μαθητές του δημοτικού είναι πιο επιρρεπείς στην κακοποίηση σε σχέση με τους εφήβους. Επίσης το 11% των μαθητών του γυμνασίου ομολογούν πράξεις βίας σε βάρος συμμαθητών τους και ένα 11% δηλώνει πως έχει υποστεί βία από άλλα παιδιά Στις απειλές καταφεύγουν μαθητές όλων των τάξεων σε ποσοστό 5%. Θεατές σε πράξεις βίας υπήρξε το 43% των μαθητών γυμνασίου και λυκείου
Έρευνα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, δείχνει ότι η βία εκδηλώνεται σε διάφορες μορφές σε πάρα πολλά σχολεία, αφού το 60,1 % των μαθητών δηλώνει ότι παρατηρεί παρόμοια φαινόμενα είτε στην τάξη του είτε γενικά στο σχολικό περιβάλλον του.
Εντούτοις, αν και τα επεισόδια αυξάνονται σε συχνότητα και σε σοβαρότητα, η βία δεν αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό της σχολικής ζωής στην Ελλάδα όπως συμβαίνει π.χ. σε πολλά δημόσια σχολεία στις ΗΠΑ.
Τι νοείται ως σχολικός εκφοβισμός
Η βία στο σχολείο μας απασχολεί συνήθως όταν ασκείται κυρίως σωματικά (σωματική επίθεση). Οπωσδήποτε τα σπρωξίματα, τα χαστούκια, οι γροθιές, οι κλωτσιές και γενικά η σωματική βία είναι η πιο ανησυχητική εκδήλωση της επιθετικότητας επειδή απειλεί άμεσα την ασφάλεια του παιδιού.
Υπάρχει όμως και η λεκτική επιθετικότητα που περιλαμβάνει βρισιές, κοροϊδία, ομοφοβικά σχόλια, χειρονομίες και γενικά ταπείνωση με ύβρεις ή εκφοβισμούς.
Κρυμμένη επιθετικότητα ή εχθρότητα βρίσκουμε και σε ενέργειες που δεν μοιάζουν καθόλου βίαιες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο αποκλεισμός ενός παιδιού από ομάδες συνομηλίκων και η κακή συνήθεια να του κρύβουν τα βιβλία, ή να του πετάνε τα πράγματα. Αυτές οι ενέργειες ουσιαστικά συνιστούν συναισθηματική επίθεση χωρίς χειροδικίες ή βρισιές.
Υπάρχει επίσης και ο σεξουαλικός εκφοβισμός: οι χειρονομίες οι οποίες προσβάλουν ένα παιδί, ο υποβιβασμός με απρεπή αγγίγματα, κινήσεις κ.λπ.
Νεόφερτος είναι και ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός που περιλαμβάνει τη χρήση e-mail, chat rooms και κινητών με κλήσεις απειλητικού περιεχομένου, καθώς και τη χρήση κάμερας με σκοπό την απειλή ή ταπείνωση του εφήβου.
Τελικά, βία ή παράγοντας που προάγει τη βία στο σχολείο είναι κάθε φράση ή ενέργεια που ταπεινώνει το παιδί.
Θύτες και θύματα
Όλα τα παιδιά μπορεί να παίξουν κατά καιρούς τον πρώτο ή το δεύτερο ρόλο. Ο θύτης μπορεί να γίνει θύμα κάποιων ισχυρότερων. Το θύμα μπορεί με τη σειρά του να γίνει θύτης μόλις του δοθεί η ευκαιρία στην αντιπαράθεση με κάποιους ασθενέστερους.
Αν και όλοι μπορεί να βρεθούν στη μία ή στην άλλη όχθη, υπάρχει μια γενική εικόνα για τα χαρακτηριστικά που συνήθως έχουν όσοι ανήκουν συνήθως στην κατηγορία του θύτη ή του θύματος. Στατιστικά, τις περισσότερες φορές τα θύματα είναι σχετικά μικρόσωμα, ντροπαλά παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση και υπερπροστατευτικούς γονείς. Επίσης, θύματα γίνονται συχνά τα παιδιά με κάποια ιδιαιτερότητα ή κάποιο χαρακτηριστικό που τα διαφοροποιεί από το μέσο όρο (αν είναι, για παράδειγμα πολύ ψηλά, παχουλά ή πολύ καλοί μαθητές), παιδιά ευαίσθητα στα πειράγματα που αντιδρούν έντονα, θυμώνουν, κλαίνε, απομονώνονται, παιδιά αδιάλλακτα στις διαφωνίες με εριστικό και επιθετικό πνεύμα κλπ.
Οι θύτες στατιστικά είναι συνήθως παιδιά που δείχνουν έντονη αυτοπεποίθηση, που δεν πειθαρχούν σε κανόνες, θέλουν να επιβάλλονται και θεωρούν ότι η βία είναι κοινωνικά αποδεκτή. Άλλα βασικά τους χαρακτηριστικά είναι τα εξής: θυμώνουν εύκολα, δυσκολεύονται να δεχτούν τη ματαίωση των επιθυμιών τους, εύκολα νιώθουν ότι οι άλλοι είναι απειλητικοί προς τα ίδια και σε κάθε περίπτωση καταφεύγουν στη βία ή στον εκφοβισμό για να επιλύουν διαφορές, έχουν την τάση να εξαιρούν παιδιά από την παρέα, υιοθετούν το ρόλο του αρχηγού στις παρέες ή φτιάχνουν ‘κλίκες’ ενώ δεν είναι απαραίτητα μεγαλόσωμοι.
Θύτες και θύματα μπορεί να έχουν είτε αδιάφορους είτε υπερπροστατευτικούς και αυταρχικούς γονείς. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η αντίδραση του παιδιού σε βάθος χρόνου, γιατί πολλά θα καθοριστούν στην πορεία και από τις συντροφιές του ίδιου και από άλλες συγκυρίες. Αν, για παράδειγμα το παιδί νιώθει στρες και απογοήτευση στο σχολείο, μπορεί να εκδηλώσει επιθετικότητα.
Πως θα διαπιστώσετε αν το παιδί σας είναι θύμα εκφοβισμού
Πολύ συχνά οι μαθητές αποσιωπούν αυτό που τους συμβαίνει γιατί δεν θέλουν να εμπλέξουν τους γονείς τους είτε επειδή ντρέπονται είτε επειδή φοβούνται. Έτσι, υποφέρουν σιωπηλά.
Αν διαπιστώσετε κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού, τότε ίσως θυματοποιείται στο σχολείο. Σε αυτή την περίπτωση το παιδί μπορεί να κάνει κάτι από τα εξής:
- γίνεται επιθετικό ή υπερβολικά ανήσυχο
- εκφοβίζει ή θυματοποιεί άλλα παιδιά ή τα αδέλφια του
- φοβάται να χρησιμοποιήσει το κινητό του
- κάνει αδικαιολόγητες απουσίες από το σχολείο, ή καθυστερεί να πάει ή αργεί να επιστρέψει στο σπίτι ή έχει μειωμένη διάθεση να πάει στο σχολείο ή αρνείται να πάει στο σχολείο με πρόσχημα κάποια αδιαθεσία ή αρνείται να συμμετέχει σε σχολικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες
- σχεδόν καθημερινά πηγαίνει από διαφορετικό δρόμο στο σχολείο
- συχνά χάνει τα πράγματά του
- έχει σημάδια στο σώμα του ή έχει σχισμένα ρούχα
- σας ζητά συχνά χρήματα γιατί λέει ότι έχασε τα δικά του
- έχει εφιάλτες
- πέφτει η σχολική του επίδοση
- απειλεί να αυτοκτονήσει
Τι συνιστώ να κάνετε
Όταν διαπιστώνετε ότι το παιδί σας πέφτει θύμα βίαιης συμπεριφοράς, είτε στην αυλή του σχολείου είτε γενικά στο σχολικό περιβάλλον, πρέπει να διερευνήσετε τι ακριβώς έχει συμβεί.
- Στη συνέχεια να απευθύνεστε στο βασικό καθηγητή-δάσκαλο του παιδιού σας και στο διευθυντή του σχολείου.
- Αν δεν βρίσκετε ανταπόκριση, συζητήσετε το θέμα με άλλους γονείς του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων και στην περίπτωση που διαπιστώσετε ότι δεν έχει κανείς την δύναμη ή την πρόθεση να κάνει κάτι θετικό και αποτελεσματικό στο χώρο του συγκεκριμένου σχολείου, τότε να απευθυνθείτε στο υπουργείο Παιδείας για να παρέμβει ψυχολόγος ή ειδικός σύμβουλος
- Έχει μεγάλη σημασία η βία να σταματά εγκαίρως, πρώτον για να μην κλιμακώνεται και, δεύτερον, για να μην αισθάνεται το παιδί ανυπεράσπιστο.
- Είναι γεγονός ότι το παιδί θα συναντήσει τη βία και στην ενήλικη ζωή του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να την ανέχεται στο σχολικό περιβάλλον και να την ερμηνεύει ως κάτι αποδεκτό.
- Είναι σύνηθες το παιδί που γίνεται θύμα σε βίαια επεισόδια να γίνει κι αυτό με τη σειρά του θύτης κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
- Σε γενικές γραμμές ο γονιός θα πρέπει να εξαντλεί τα περιθώρια του νόμου και να απαιτεί να ληφθούν μέτρα από το σχολείο, χωρίς όμως να κάνει στόχο του συγκεκριμένα παιδιά και οικογένειες.
Πώς να το χειριστείτε-
Συζητείστε με το παιδί σας για τα συναισθήματά του
- Διαβεβαιώστε το ότι δεν ευθύνεται το ίδιο
- Να είστε δίπλα του
- Αποθαρρύνετέ το από το να χρησιμοποιεί εκφοβιστική συμπεριφορά και εκείνο
- Διερευνήστε αν γίνεται «εύκολος στόχος» και το γιατί. Μήπως επιδεικνύει ιδιαίτερα συνεσταλμένη, παθητική και εσωστρεφή συμπεριφορά; Σε τι οφείλεται αυτή η παθητικότητά του;
- Είναι σημαντικό να μη δείχνει ότι φοβάται ή στενοχωριέται ή ότι τα χάνει όταν κάποιος ή κάποια το εκφοβίζει
- Βοηθήστε το παιδί να βάζει όρια στη συμπεριφορά των άλλων και κυρίως εκείνων που το ενοχλούν
- Πρέπει να εκπαιδευτεί ίσως στην επιμονή, δηλαδή στο να συνεχίζει να προσπαθεί σε κάτι που το δυσκολεύει αντί να τα παρατάει.
- Εξηγήστε του ότι θα πρέπει ίσως να ενισχύσει τη φιλία του με άλλους έφηβους που εμπιστεύεται και να τους μιλήσει για αυτό που συμβαίνει.
- Καλό είναι να αποδεχθεί τις διαφορές ή τις τυχόν ιδιαιτερότητές του και να καταλάβει ότι η μοναδικότητα του καθενός είναι ένα στοιχείο που του δίνει αξία.
- Να αναγνωρίσει τα θετικά του σημεία και να μάθει να τα προβάλλει αγνοώντας τα κακόβουλα σχόλια των εκφοβιστών.
- Ο στόχος είναι να αποκτήσει το παιδί το αναγκαίο δυναμικό ώστε να μάθει μόνο του να βάζει όρια στη συμπεριφορά των άλλων και να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά διαφωνίες και αντιπαραθέσεις.
- Ίσως είναι καλό να αναζητήσετε βοήθεια από ψυχολόγο.
Αν το παιδί σας εκφοβίζει άλλα παιδιά
Η ανησυχία για τη βία στο σχολείο δεν αφορά μόνο τους γονείς των παιδιών που πέφτουν θύματα εκφοβισμού, βίας ή αποκλεισμού, αλλά και τους γονείς των παιδιών που εκφοβίζουν. Πολλοί είναι οι λόγοι που ένας έφηβος οδηγείται σε αυτή τη συμπεριφορά. Πιθανόν από την οικογένειά του να λείπουν κάποια βασικά εξισορροπητικά στοιχεία. Για παράδειγμα αν ο ένας γονιός λείπει ή πέθανε, αν η οικογένεια περνά πολλές οικονομικές δυσκολίες, αν κάποιος είναι άρρωστος και το παιδί νιώθει τρομερή ανασφάλεια, είναι πολύ πιθανό στην εφηβεία κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες να εκφράσει τη δική ανασφάλεια και θλίψη με επιθετικότητα Η επιθετική συμπεριφορά αποτελεί την έκφραση της ανάγκης του εφήβου να επιβληθεί. Σε αυτή την ανεξέλεγκτη τάση του μπορεί να συμβάλλουν και άλλοι παράγοντες, όπως η συντροφιά παιδιών με παρόμοιες τάσεις, η πολύωρη ενασχόλησή του με βίαια παιχνίδια στον υπολογιστή ή στην κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών, η χαλαρή στάση των καθηγητών στο σχολείο κ.λπ. Αν ένα παιδί με βίαιες τάσεις συγχρωτίζεται με παιδιά που παρουσιάζουν παρόμοια συμπεριφορά, δεν ασχολείται με θετικά στοιχεία, βρεθεί μάλιστα και σε ένα σχολείο όπου οι καθηγητές είναι απρόθυμοι ή δεν μπορούν να ασχοληθούν με το πρόβλημα της βίας, είναι πιθανό να συνεχίσει να φέρεται βίαια, αλλά και να περάσει λχ. από τις προσβλητικές φράσεις στις σπρωξιές και, αν δεν το σταματήσει ούτε τότε κάποιος δάσκαλος, να περάσει από τις σπρωξιές στις γροθιές κ.ο.κ.
Τα παιδιά με προβλήματα στη συμπεριφορά πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να βελτιώνουν τη συμπεριφορά τους και όχι να γίνονται «αποδιοπομπαίοι τράγοι». Αν οι γονείς και το σχολείο τα απομονώσουν ως «κακούργους», τα παιδιά αυτά θα γίνουν ακόμα πιο επιθετικά. Ίσως στο εξής να μην εκφράζουν την βιαιότητά τους μέσα στο προαύλιο, αλλά να τη μεταφέρουν στους δρόμους έξω από το σχολείο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ναι μεν απαλλάσσεται από τη βία το σχολείο, αλλά έχει «δημιουργηθεί» ένα κοινωνικό πρόβλημα. Ο γονιός του συγκεκριμένου παιδιού που π.χ. αποβάλλεται, έχει πια να κάνει με ένα πιο επιθετικό και αρνητικό παιδί.
Αν το παιδί σας εκφοβίζει συμμαθητές του, θα σας πρότεινα τα εξής:
- Συζητείστε ανοικτά μαζί του για τα συναισθήματά του και πως διαχειρίζεται το θυμό του
- Μην αρχίσετε αμέσως τα κηρύγματα και τις τιμωρίες. Τα κηρύγματα δεν θα φέρουν αποτέλεσμα και η τιμωρία θα του «διδάξει» αυτό ακριβώς που θέλετε να σταματήσει: τη βία
- Διαβεβαιώστε το ότι το αγαπάτε, αλλά καταστήστε σαφές ότι δεν συμφωνείτε με τις πρακτικές του και ξεκαθαρίστε ότι θέλετε να τις σταματήσει
- Ακούστε το με προσοχή και μάθετε γιατί λειτουργεί με αυτό τον τρόπο
- Βελτιώστε την επικοινωνία σας μαζί του, π.χ. πηγαίνοντας με εκείνο σε ένα όμορφο περιβάλλον για συζήτηση, μιλώντας του τρυφερά, δείχνοντάς του την αγάπη σας
- Βοηθήστε το να μάθει να ελέγχει το θυμό του και να βρίσκει άλλους τρόπους επίλυσης συγκρούσεων.
- Απομακρύνετέ το με διακριτικό τρόπο από βίαιες ή αρνητικές συντροφιές
- Αν μπορείτε στρέψτε το σε συντροφιές με ενδιαφέροντα και όνειρα για τη ζωή
- Προτρέψτε το να ασχοληθεί με αθλήματα ή χόμπι
- Αν υπάρχουν ενδοοικογενειακά προβλήματα, φροντίστε να τα κρατάτε πια κάπως μακριά από το παιδί σας
Για να «μπει φρένο» στη βίαιη συμπεριφορά και στον εκφοβισμό θα πρέπει να συνεργαστούν πάντως όλοι οι ενήλικες που εμπλέκονται στη ζωή του παιδιού.
- Η συνεργασία με το σχολείο είναι απαραίτητη. Θα πρέπει να «βγάλει» την ταμπέλα που ίσως του είχε «κρεμάσει» λόγω της συμπεριφοράς του, ώστε το παιδί να μην μπαίνει στον πειρασμό να «αποδεικνύει» ότι πράγματι είναι επιθετικό.
- Οι καθηγητές πρέπει να του δώσουν ευκαιρίες να ενταχθεί στον κορμό των αποδεκτών παιδιών και να πάψουν έμμεσα να το απομονώνουν.
- Σε όλες αυτές τις προσπάθειες βοηθά η συνεπής τακτική του σχολείου να μην ενθαρρύνει έμμεσα τις βίαιες συμπεριφορές. Το σχολικό περιβάλλον πρέπει να δείχνει σε όλα τα παιδιά ότι είναι απαράδεκτες οι προσβολές και οι χειροδικίες.
- Θα βοηθήσει πολύ επίσης, να αναθέτουν στα παιδιά ομαδικές εργασίες στις οποίες κάθε μαθητής ή μαθήτρια μπορεί με τον τρόπο του να συμβάλει και να νιώθει χρήσιμος/η. Αυτό εξομαλύνει τις διαφορές και τονώνει το πνεύμα της συνεργασίας.
- Στις περιπτώσεις που οι γονείς και οι δάσκαλοι δεν αρκούν για να ελέγξουν την αδικαιολόγητη επιθετικότητα, θα πρέπει να αναζητηθεί η βοήθεια του ειδικού.
πηγή: Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος
ΣΕΙΣΜΟΣ
Χρήσιμες οδηγίες
Με αφορμή το μεγάλο σεισμό που έπληξε την Κεφαλονιά υπενθυμίζουμε τις πιο σημαντικές οδηγίες που θα φανούν χρήσιμα εργαλεία σε περίπτωση μεγάλου σεισμού.
Το σημαντικότερο είναι να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και να έχουμε προετοιμάσει το έδαφος όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε να έχουμε τοποθετήσει σε κάποιο προσιτό σημείο του σπιτιού είδη πρώτης ανάγκης.
Πρώτες ενέργειες
Όταν αισθανθείτε μια σεισμική δόνηση, μπείτε αμέσως κάτω από ένα γραφείο ή ένα πολύ γερό τραπέζι. Σταθείτε μακριά από παράθυρα, βιβλιοθήκες, μεγάλους καθρέπτες και άλλα βαριά αντικείμενα που μπορούν να πέσουν. Προσέχετε τους σοβάδες και τα διάφορα αντικείμενα της οροφής (γύψινες διακοσμήσεις). Παραμείνετε καλυμμένοι μέχρι να σταματήσει η δόνηση. Εάν το έπιπλο που σας προστατεύει, μετακινηθεί, προσπαθήστε να το ακολουθήσετε. Στη συνέχεια, θα βρείτε ορισμένες επιπρόσθετες συμβουλές σε περίπτωση που βρεθείτε σε συγκεκριμένους χώρους.
Εάν βρίσκεστε σε ψηλό κτήριο και κοντά σας δεν υπάρχει γραφείο η τραπέζι, κινηθείτε προς τον εσωτερικό τοίχο και προστατέψτε το κεφάλι σας με τα χέρια. Μη χρησιμοποιήσετε ανελκυστήρα. Μην εκπλαγείτε εάν ο συναγερμός τεθεί σε λειτουργία.
Εάν βρίσκεστε σε εξωτερικό χώρο, απομακρυνθείτε από δέντρα, πινακίδες, κτήρια, ηλεκτρικά καλώδια και κολώνες.
Εάν βαδίζετε σε πεζοδρόμιο κοντά σε κτήρια, προχωρήστε προς την είσοδο του πλησιέστερου, για να προστατευτείτε από τα διάφορα αντικείμενα που μπορούν να πέσουν, όπως τούβλα, γυαλιά και σοβάδες.
Εάν οδηγείτε, σταματήστε στην άκρη του δρόμου. Αποφύγετε τις διασταυρώσεις, τις γραμμές μεταφοράς του ηλεκτρικού ρεύματος και άλλες πηγές κινδύνου. Παραμείνετε μέσα στο όχημα μέχρι να σταματήσει η δόνηση.
Εάν βρίσκεστε σε μεγάλα καταστήματα με πολύ κόσμο ή σε δημόσιους χώρους συνάθροισης κοινού, μη σπεύσετε προς τις εξόδους. Απομακρυνθείτε από ράφια με αντικείμενα που μπορούν να πέσουν.
Εάν βρίσκεστε σε αναπηρική καρέκλα, μην προσπαθήσετε να σηκωθείτε. Μετακινηθείτε σε σημείο που μπορείτε να προφυλαχθείτε εφόσον αυτό είναι δυνατό, ασφαλίστε τους τροχούς και προστατέψετε το κεφάλι με τα χέρια σας.
Εάν βρίσκεστε στην κουζίνα, φύγετε μακριά από το ψυγείο, το φούρνο και τα ντουλάπια που βρίσκονται ψηλά.
Εάν είσαστε μέσα σε στάδιο ή θέατρο, παραμείνετε στο κάθισμά σας και προστατέψτε το κεφάλι με τα χέρια σας. Μην προσπαθήσετε να διαφύγετε προτού σταματήσει η δόνηση. Αποφύγετε να τρέξετε προς τις εξόδους
Μετά τον σεισμό
Να είστε προετοιμασμένοι για μετασεισμούς και σχεδιάστε πού θα προστατευθείτε όταν αυτοί συμβούν.
Ελέγξτε για τραυματίες. Δώστε τις πρώτες βοήθειες, εάν αυτό είναι αναγκαίο.
Παραμείνετε ήρεμοι και καθησυχάστε τους άλλους.
Αποφύγετε τα σπασμένα γυαλιά.
Ελέγξτε για πυρκαγιά. Πάρτε τις κατάλληλες προφυλάξεις.
Ελέγξτε τις παροχές φυσικού αερίου, νερού και ηλεκτρικού ρεύματος. Εάν υπάρχει ζημιά σε κάποια από αυτές, θέστε την εκτός λειτουργίας. Εάν υπάρχει διαρροή φυσικού αερίου, μη χρησιμοποιήσετε σπίρτα, φανό, συσκευές ή ηλεκτρικούς διακόπτες. Ανοίξτε τα παράθυρα, εγκαταλείψτε το κτήριο και ειδοποιήστε σχετικά την εταιρία φυσικού αερίου.
Εάν εξαιτίας της δόνησης το ακουστικό του τηλεφώνου έχει φύγει από τη θέση του, επανατοποθετείστε το και χρησιμοποιήστε το τηλέφωνο μόνο σε περίπτωση ανάγκης.
Συντονιστείτε με τον σταθμό εκπομπής εκτάκτων αναγκών στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση. Ακούστε τα ενημερωτικά δελτία.
Παραμείνετε έξω από το κατεστραμμένο κτήριο.
πηγή: Πυροσβεστική υπηρεσία
Παιδί Αριστερόχειρας; Πρέπει να Ανησυχώ;
Μια από τις αγκυλώσεις που υπήρχε και ίσως υπάρχει ακόμη, σε μικρότερο βέβαια βαθμό, στην Ελληνική κοινωνία είναι η άποψη για τους αριστερόχειρες. Αυτό έχει αναγκάσει παλαιότερα πολλούς αριστερόχειρες να ταλαιπωρηθούν για να μάθουν να γράφουν με το δεξί, ενώ δεν μπορούσαν.
Σε τι διαφέρουν;
Η εξέλιξη της επιστήμης έχει σήμερα βοηθήσει να ξέρουμε σχεδόν ακριβώς σε τι οφείλεται ότι κάποιοι γράφουν με το αριστερό χέρι. Έτσι γνωρίζουμε ότι αριστερό μέρος του εγκεφάλου ελέγχει τις κινήσεις του χεριού και πολλές φορές τον λόγο σε όσους είναι δεξιόχειρες, ενώ για τους αριστερόχειρες αυτό δεν είναι ξεκάθαρο. Αφενός μεν για την κίνηση των χεριών τους, «υπεύθυνο» είναι το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου ενώ το κέντρο του λόγου στους μισούς είναι στο ίδιο ημισφαίριο που είναι και στους δεξιόχειρες ενώ στους άλλους μισούς, το 50% έχει το κέντρο του λόγου στο δεξί ημισφαίριο και στο άλλο 50% τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου«συνεργάζονται»!
Ένα παράδοξο που συμβαίνει είναι ότι πολλοί αριστερόχειρες ενώ γράφουν με το αριστερό χέρι, κάνουν τις περισσότερες δουλειές με το δεξί τους χέρι.
Το φαινόμενο δεν είναι τόσο σπάνιο όσο ίσως πιθανόν πιστεύουμε περίπου το 10% των ανθρώπων χρησιμοποιεί το αριστερό χέρι. Επίσης υπάρχουν πολλά παραδείγματα γνωστών αριστερόχειρων όπως: Ο Αριστοτέλης
ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ναπολέων Βοναπάρτης και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι
Είναι Ξεχωριστοί;
Μια έρευνα που έγινε στην Αυστραλία το 2006 έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι αριστερόχειρες είναι πιο γρήγοροι στις αντιδράσεις όταν δέχονται πολλά ταυτόχρονα ερεθίσματα γιατί οι συνδέσεις ανάμεσα στο αριστερό και το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου λειτουργούν πιο γρήγορα.
Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, που αξιοποιείται περισσότερο από τους αριστερόχειρες είναι αυτό που έιναι υπεύθυνο για την φαντασία και την διαίσθηση και στην πράξη συνδέεται με άτομα που έχουν ταλέντο στην μουσική την ηθοποιία ή την αρχιτεκτονική. Το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου, θεωρείται το κέντρο της λογικής και της αναλυτικής σκέψης. Για αυτό μπορεί να μην είναι τυχαίο ότι πολλοί αριστερόχειρες ξεχωρίζουν σε αυτούς τους τομείς
Ένα άλλο γεγονός είναι ότι στον αθλητισμό οι αριστερόχειρες δεν μπορούν εύκολα να αντιμετωπιστούν από τους δεξιόχειρες και συνήθως όταν είναι καλοί διακρίνονται σε σπορ όπως το τένις, το βόλεϊ ή το πινγκ πονγκ.
Όταν γεννιλεται ένα παιδί έχει περίπου 46% πιθανότητα να είναι αριστερόχειρας στην περίπτωση που και οι δύο γονείς είναι επίσης αριστερόχειρες, το ποσοστό πέφτει στο 17% στην περίπτωση που μόνο ο ένας γονιός είναι αριστερόχειρας
Όπως είναι φυσικό έχει υπάρξει αρκετή έρευνα και ακόμη περισσότερες απόψεις για το πως προκύπτει το << καλό χέρι>>.
Οι κυρίαρχες απόψεις είναι οι εξής:
§ οι ορμόνες στη μήτρα
§ τα γονίδια
§ μεσολόβιο, το τμήμα που συνδέει τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου
Όσο και αν έχει προχωρήσει η επιστήμη δεν μπορεί ακόμα να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για τους αριστερόχειρες έτσι υποστηρίζονται τα εξής:
• Ευθύνεται η θέση του εμβρύου στη μήτρα τους τελευταίους τρεις μήνες.
• Ευθύνεται το γονίδιο LRRTM1, που ανακαλύφθηκε πριν λίγα χρόνια.
• Τα υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης κατά την κύηση.
Τι πρέπει να γνωρίζουμε:
Το να γράφει κάποιος με το αριστερό χέρι δεν είναι ελάττωμα.
Η πίεση να γράψει κάποιος αριστερόχειρας με το δεξί μπορεί να δημιουργήσει διάφορα προβλήματα και δυσκολίες στη μάθηση.
Ότι πρέπει να σεβόμαστε τις ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου σε όλα τα επίπεδα και να μην είμαστε με καμία έννοια ρατσιστές.
Αν έχουμε παιδί αριστερόχειρα να είμαστε παρατηρητικοί μήπως και αυτό δεν αντιμετωπίζεται σωστά στο σχολικό περιβάλλον.
Τους αρέσει το σχολείο!
Μια έρευνα στην Αγγλία έδειξε ότι το σχολείο αρέσει περισσότερο στους αριστερόχειρες και το το 47% των παιδιών έναντι του 38% των δεξιόχειρων δήλωσε ότι πάει ευχάριστα κάθε πρωί στο σχολείο
Προϊόντα για Αριστερόχειρες
Στην αγορά κυκλοφορούν πολλά προϊόντα που έχουν λάβει υπόψη τους ότι θα χρησιμοποιηθούν από αριστερόχειρες όπως ξύστρες, ανοιχτήρια, τετράδια σπιράλ, ακόμα και πορτοφόλια. Πολλές φορές πολλά προίόντα για δεξιόχειρες μπορεί να προκαλέσουν ατυχήματα στους αριστερόχειρες όπως τα ατομικά καθίσματα στα σχολεία και πανεπιστήμια, που είναι κατασκευασμένα για δεξιόχειρες. Στη Αθήνα υπάρχει ένα εξειδικευμένο κατάστημα:«Αριστερόχειρας» (Ακαδημίας 100, τηλ.: 210-38.46.888), το μόνο στην Ελλάδα με είδη για αριστερόχειρες .www.aristeroxeiras.gr
…Το Ξέρατε;
§ οι αριστερόχειρες έχουν 9 χρόνια μικρότερη διάρκεια ζωής
§ Τέσσερις από τους πέντε σχεδιαστές των κομπιούτερ Mac ήταν αριστερόχειρες!
§ το 68% χρησιμοποιεί το δεξί τους χέρι για το ψαλίδι
Η Παγκόσμια Μέρα Αριστερόχειρων γιορτάζεται στις 13 Αυγούστου κάθε χρόνο.
πηγή: http://gia-mamades.gr
Σε τι διαφέρουν;
Η εξέλιξη της επιστήμης έχει σήμερα βοηθήσει να ξέρουμε σχεδόν ακριβώς σε τι οφείλεται ότι κάποιοι γράφουν με το αριστερό χέρι. Έτσι γνωρίζουμε ότι αριστερό μέρος του εγκεφάλου ελέγχει τις κινήσεις του χεριού και πολλές φορές τον λόγο σε όσους είναι δεξιόχειρες, ενώ για τους αριστερόχειρες αυτό δεν είναι ξεκάθαρο. Αφενός μεν για την κίνηση των χεριών τους, «υπεύθυνο» είναι το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου ενώ το κέντρο του λόγου στους μισούς είναι στο ίδιο ημισφαίριο που είναι και στους δεξιόχειρες ενώ στους άλλους μισούς, το 50% έχει το κέντρο του λόγου στο δεξί ημισφαίριο και στο άλλο 50% τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου«συνεργάζονται»!
Ένα παράδοξο που συμβαίνει είναι ότι πολλοί αριστερόχειρες ενώ γράφουν με το αριστερό χέρι, κάνουν τις περισσότερες δουλειές με το δεξί τους χέρι.
Το φαινόμενο δεν είναι τόσο σπάνιο όσο ίσως πιθανόν πιστεύουμε περίπου το 10% των ανθρώπων χρησιμοποιεί το αριστερό χέρι. Επίσης υπάρχουν πολλά παραδείγματα γνωστών αριστερόχειρων όπως: Ο Αριστοτέλης
ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ναπολέων Βοναπάρτης και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι
Είναι Ξεχωριστοί;
Μια έρευνα που έγινε στην Αυστραλία το 2006 έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι αριστερόχειρες είναι πιο γρήγοροι στις αντιδράσεις όταν δέχονται πολλά ταυτόχρονα ερεθίσματα γιατί οι συνδέσεις ανάμεσα στο αριστερό και το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου λειτουργούν πιο γρήγορα.
Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, που αξιοποιείται περισσότερο από τους αριστερόχειρες είναι αυτό που έιναι υπεύθυνο για την φαντασία και την διαίσθηση και στην πράξη συνδέεται με άτομα που έχουν ταλέντο στην μουσική την ηθοποιία ή την αρχιτεκτονική. Το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου, θεωρείται το κέντρο της λογικής και της αναλυτικής σκέψης. Για αυτό μπορεί να μην είναι τυχαίο ότι πολλοί αριστερόχειρες ξεχωρίζουν σε αυτούς τους τομείς
Ένα άλλο γεγονός είναι ότι στον αθλητισμό οι αριστερόχειρες δεν μπορούν εύκολα να αντιμετωπιστούν από τους δεξιόχειρες και συνήθως όταν είναι καλοί διακρίνονται σε σπορ όπως το τένις, το βόλεϊ ή το πινγκ πονγκ.
Όταν γεννιλεται ένα παιδί έχει περίπου 46% πιθανότητα να είναι αριστερόχειρας στην περίπτωση που και οι δύο γονείς είναι επίσης αριστερόχειρες, το ποσοστό πέφτει στο 17% στην περίπτωση που μόνο ο ένας γονιός είναι αριστερόχειρας
Όπως είναι φυσικό έχει υπάρξει αρκετή έρευνα και ακόμη περισσότερες απόψεις για το πως προκύπτει το << καλό χέρι>>.
Οι κυρίαρχες απόψεις είναι οι εξής:
§ οι ορμόνες στη μήτρα
§ τα γονίδια
§ μεσολόβιο, το τμήμα που συνδέει τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου
Όσο και αν έχει προχωρήσει η επιστήμη δεν μπορεί ακόμα να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για τους αριστερόχειρες έτσι υποστηρίζονται τα εξής:
• Ευθύνεται η θέση του εμβρύου στη μήτρα τους τελευταίους τρεις μήνες.
• Ευθύνεται το γονίδιο LRRTM1, που ανακαλύφθηκε πριν λίγα χρόνια.
• Τα υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης κατά την κύηση.
Τι πρέπει να γνωρίζουμε:
Το να γράφει κάποιος με το αριστερό χέρι δεν είναι ελάττωμα.
Η πίεση να γράψει κάποιος αριστερόχειρας με το δεξί μπορεί να δημιουργήσει διάφορα προβλήματα και δυσκολίες στη μάθηση.
Ότι πρέπει να σεβόμαστε τις ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου σε όλα τα επίπεδα και να μην είμαστε με καμία έννοια ρατσιστές.
Αν έχουμε παιδί αριστερόχειρα να είμαστε παρατηρητικοί μήπως και αυτό δεν αντιμετωπίζεται σωστά στο σχολικό περιβάλλον.
Τους αρέσει το σχολείο!
Μια έρευνα στην Αγγλία έδειξε ότι το σχολείο αρέσει περισσότερο στους αριστερόχειρες και το το 47% των παιδιών έναντι του 38% των δεξιόχειρων δήλωσε ότι πάει ευχάριστα κάθε πρωί στο σχολείο
Προϊόντα για Αριστερόχειρες
Στην αγορά κυκλοφορούν πολλά προϊόντα που έχουν λάβει υπόψη τους ότι θα χρησιμοποιηθούν από αριστερόχειρες όπως ξύστρες, ανοιχτήρια, τετράδια σπιράλ, ακόμα και πορτοφόλια. Πολλές φορές πολλά προίόντα για δεξιόχειρες μπορεί να προκαλέσουν ατυχήματα στους αριστερόχειρες όπως τα ατομικά καθίσματα στα σχολεία και πανεπιστήμια, που είναι κατασκευασμένα για δεξιόχειρες. Στη Αθήνα υπάρχει ένα εξειδικευμένο κατάστημα:«Αριστερόχειρας» (Ακαδημίας 100, τηλ.: 210-38.46.888), το μόνο στην Ελλάδα με είδη για αριστερόχειρες .www.aristeroxeiras.gr
…Το Ξέρατε;
§ οι αριστερόχειρες έχουν 9 χρόνια μικρότερη διάρκεια ζωής
§ Τέσσερις από τους πέντε σχεδιαστές των κομπιούτερ Mac ήταν αριστερόχειρες!
§ το 68% χρησιμοποιεί το δεξί τους χέρι για το ψαλίδι
Η Παγκόσμια Μέρα Αριστερόχειρων γιορτάζεται στις 13 Αυγούστου κάθε χρόνο.
πηγή: http://gia-mamades.gr
Νηστεία και Κρητική Διατροφή
Η κρητική κουζίνα με το αγνό ελαιόλαδο, τα πολλά όσπρια, τα λαχανικά, αλλά και η νηστεία κάνουν αιωνόβιους τους Κρητικούς! Το συμπέρασμα προκύπτει από την επικαιροποίηση στοιχείων διεθνούς διατροφικής έρευνας που είχε γίνει πριν από 50 χρόνια και στην οποία συμμετείχαν 14.000 άνδρες, ηλικίας 40-45 χρόνων, από επτά χώρες.
Επί τη βάσει των στοιχείων της έρευνας οι Κρητικοί είχαν αποδειχθεί τότε οι πλέον υγιείς. Από αυτούς τους 14.000 που ελέγχθησαν τη δεκαετία του 1960, διαπιστώνεται ότι σήμερα ζουν μόνο 40 και όλοι τους είναι Κρητικοί, που διανύουν τη δέκατη δεκαετία της ζωής τους!
«Είναι όλοι τους άνω των 90 ετών και το σημαντικό στοιχείο που καταγράφεται στην επικαιροποίηση των στοιχείων είναι ότι, πέρα από υγιεινή διατροφή, οι 40 Κρητικοί απάντησαν ότι από τότε μέχρι σήμερα νηστεύουν πριν από τις εορτές του Πάσχα, των Χριστουγέννων, τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά και ότι Τετάρτη και Παρασκευή δεν τρώνε λάδι», δήλωσε στο «Έθνος» ο καθηγητής προληπτικής ιατρικής και διατροφολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης Αντώνης Καφάτος.
Τα λάθη
Ο ίδιος αξιολογεί θετικά την παράμετρο της χριστιανικής νηστείας στο θέμα της καλής υγείας που συνδέεται με την παραδοσιακή διατροφή και τη σωματική άσκηση, ενώ συμπεριλαμβάνει στις αρνητικές πλευρές της σημερινής εποχής το γεγονός ότι έχει αλλάξει ο τρόπος μαγειρέματος, αφού το 1960 το μοναδικό λάδι που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι ήταν το παραδοσιακό, ενώ σήμερα χρησιμοποιούνται διάφορα βούτυρα και λάδια αμφιβόλου ποιότητος.
Τότε και τώρα
Το προφίλ του 40χρονου Κρητικού
Ο κ. Καφάτος εξηγεί ότι το «προφίλ» του 40χρονου Κρητικού το 1960 ήταν κατά μέσο όρο 63 κιλά, έτρωγε σπανίως κόκκινο κρέας, λίγες φορές άσπρο, έπινε λίγο κόκκινο κρασί και κατανάλωνε πολλά όσπρια και λαχανικά που παράγονταν στο νησί. «Ο 40άρης του 1960 θεωρούνταν κατά μία έννοια φαινόμενο σε ολόκληρο τον κόσμο, αφού ήταν «θωρακισμένος» από παθήσεις της καρδιάς και πολλών ειδών καρκίνου» τόνισε ο καθηγητής. Σύμφωνα με τον κ. Καφάτο, ο 40άρης του 2012 αλλά και του 2013 είναι υπέρβαρος με μέσο όρο τα 83 κιλά, τρώει σχεδόν καθημερινά κόκκινο κρέας, πολλά λίπη και πίνει πολύ αλκοόλ. Καταναλώνει σαφέστατα λιγότερα λαχανικά, τα όσπρια τείνουν να εκλείψουν από τη διατροφή του, ενώ είναι ευάλωτος σε ασθένειες.Η ορθόδοξη εκκλησία μας ορίζει διάφορες περιόδους νηστείας, οι οποίες συνολικά ανέρχονται σε 180-200 ημέρες κατά τη διάρκεια όλου του έτους. Κατά συνέπεια πρόκειται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το οποίο συμβάλει σημαντικά στη συνολική διατροφική πρόσληψη.
Επί τη βάσει των στοιχείων της έρευνας οι Κρητικοί είχαν αποδειχθεί τότε οι πλέον υγιείς. Από αυτούς τους 14.000 που ελέγχθησαν τη δεκαετία του 1960, διαπιστώνεται ότι σήμερα ζουν μόνο 40 και όλοι τους είναι Κρητικοί, που διανύουν τη δέκατη δεκαετία της ζωής τους!
«Είναι όλοι τους άνω των 90 ετών και το σημαντικό στοιχείο που καταγράφεται στην επικαιροποίηση των στοιχείων είναι ότι, πέρα από υγιεινή διατροφή, οι 40 Κρητικοί απάντησαν ότι από τότε μέχρι σήμερα νηστεύουν πριν από τις εορτές του Πάσχα, των Χριστουγέννων, τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά και ότι Τετάρτη και Παρασκευή δεν τρώνε λάδι», δήλωσε στο «Έθνος» ο καθηγητής προληπτικής ιατρικής και διατροφολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης Αντώνης Καφάτος.
Τα λάθη
Ο ίδιος αξιολογεί θετικά την παράμετρο της χριστιανικής νηστείας στο θέμα της καλής υγείας που συνδέεται με την παραδοσιακή διατροφή και τη σωματική άσκηση, ενώ συμπεριλαμβάνει στις αρνητικές πλευρές της σημερινής εποχής το γεγονός ότι έχει αλλάξει ο τρόπος μαγειρέματος, αφού το 1960 το μοναδικό λάδι που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι ήταν το παραδοσιακό, ενώ σήμερα χρησιμοποιούνται διάφορα βούτυρα και λάδια αμφιβόλου ποιότητος.
Τότε και τώρα
Το προφίλ του 40χρονου Κρητικού
Ο κ. Καφάτος εξηγεί ότι το «προφίλ» του 40χρονου Κρητικού το 1960 ήταν κατά μέσο όρο 63 κιλά, έτρωγε σπανίως κόκκινο κρέας, λίγες φορές άσπρο, έπινε λίγο κόκκινο κρασί και κατανάλωνε πολλά όσπρια και λαχανικά που παράγονταν στο νησί. «Ο 40άρης του 1960 θεωρούνταν κατά μία έννοια φαινόμενο σε ολόκληρο τον κόσμο, αφού ήταν «θωρακισμένος» από παθήσεις της καρδιάς και πολλών ειδών καρκίνου» τόνισε ο καθηγητής. Σύμφωνα με τον κ. Καφάτο, ο 40άρης του 2012 αλλά και του 2013 είναι υπέρβαρος με μέσο όρο τα 83 κιλά, τρώει σχεδόν καθημερινά κόκκινο κρέας, πολλά λίπη και πίνει πολύ αλκοόλ. Καταναλώνει σαφέστατα λιγότερα λαχανικά, τα όσπρια τείνουν να εκλείψουν από τη διατροφή του, ενώ είναι ευάλωτος σε ασθένειες.Η ορθόδοξη εκκλησία μας ορίζει διάφορες περιόδους νηστείας, οι οποίες συνολικά ανέρχονται σε 180-200 ημέρες κατά τη διάρκεια όλου του έτους. Κατά συνέπεια πρόκειται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το οποίο συμβάλει σημαντικά στη συνολική διατροφική πρόσληψη.
Μοναχικοί γονείς, μοναχικά παιδιά
Είναι η μοναχικότητα των παιδιών σήμερα φαινόμενο της εποχής μας; Αν στο παραπάνω ερώτημα η απάντηση είναι καταφατική τότε θα πρέπει να εντοπίσουμε τις αιτίες που τη δημιουργούν. Να δούμε πως μπορούμε να τη θεραπεύσουμε και κυρίως να επικεντρωθούμε στη πρόληψη έτσι ώστε να μην αφήσουμε να δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες που οδηγούν τα μικρά μας αγγελούδια να μεγαλώνουν στη μοναξιά, στην απομόνωση, δημιουργώντας το δικό τους «εικονικό» κόσμο.
Όπως αναφέρει η Αργυρώ Καλτσά σε άρθρο της στο ηλεκτρονικό περιοδικό Παιδικός Σταθμός για Γονείς, η ανάπτυξη των παιδιών περνάει από διάφορα στάδια γνωστικής, κοινωνικής, ηθικής και κοινωνικο-συναισθηματικής ανάπτυξης. Σε κάθε αναπτυξιακό στάδιο τα παιδιά βρίσκονται αντιμέτωπα με νέες προκλήσεις, στις οποίες θα πρέπει να προσαρμοστούν. Σε περίπτωση που δεν τα καταφέρουν αποτελεσματικά, τότε ενδέχεται να αντιμετωπίσουν ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Το πολιτισμικό πλαίσιο, οι αλλαγές που συντελούνται στη δομή και τη λειτουργία της οικογένειας και στην καθημερινότητα επηρεάζουν την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων. Η ζωή στα αστικά κέντρα αποστερεί από τα παιδιά τη δυνατότητα του κινητικού παιχνιδιού στην πλατεία, στο πάρκο, στην αυλή του σχολείου. Οι γονείς επιφορτίζονται με τον ρόλο του συνοδού των παιδιών στις διάφορες οργανωμένες δραστηριότητες (ποδόσφαιρο, κολυμβητήριο, καράτε κ.λπ), με αυστηρό πρόγραμμα, με σημαντικό οικονομικό κόστος στο οικογενειακό ισοζύγιο.Το συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό διαζυγίων οδηγεί σε μονογονεϊκές οικογένειες, όπου μία εργαζόμενη μητέρα προσπαθεί να βρει χρόνο να αφιερώσει στο παιδί της. Η κατάσταση είναι σαφώς δυσκολότερη στην περίπτωση που το παιδί δεν έχει αδέρφια, συνεπώς συναναστρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με ενήλικες. Αυτές οι πολιτισμικές και κοινωνικές αλλαγές επηρεάζουν σημαντικά ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της παιδικής ηλικίας, αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, αδιαμφισβήτητη αξία για τη φυσιολογική ανάπτυξη και την επιβίωση, το παιχνίδι.
Το παιχνίδι είναι ένας τρόπος εκπαίδευσης των παιδιών, ένας τρόπος να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί, μια ένδειξη ψυχικής υγείας. Είναι μια δραστηριότητα αυθόρμητα διαλεγμένη από το παιδί, μέσα από την οποία δρα ελεύθερα και αβίαστα, δημιουργεί και μαθαίνει, αναπτύσσει τη σκέψη του και την ικανότητα λύσης προβλημάτων, οξύνει τη κρίση του, ερευνά τον υλικό κόσμο, αναπτύσσει τη γλώσσα, ζει σ’ ένα κόσμο φανταστικό που μπορεί να εξουσιάσει, αναπτύσσει διαπροσωπικές σχέσεις, εκφράζει συναισθήματα και αισθάνεται ευχαρίστηση.
Το παιχνίδι αρχίζει αυθόρμητα από τη βρεφική ηλικία αλλά η ανάπτυξη του εξαρτάται από την ενθάρρυνση και την παρουσία των μεγάλων. Τα προσφερόμενα παιχνίδια πρέπει να είναι ανάλογα του σταδίου εξέλιξης του, ο προσφερόμενος χώρος κατάλληλος και ο χρόνος αρκετός για την ολοκλήρωση του ώστε να μην δημιουργείται θυμός από την πρόωρη διακοπή, αλλά και όχι πάρα πολύς για να βαρεθεί και να αισθανθεί παραμέληση.
Η ανάγκη για συντροφιά υφίσταται από την αρχή αλλά γίνεται εντονότερη 4-6 ετών. Από τα 7 έως τα12 αρχίζουν να μπαίνουν οι κανόνες στα ομαδικά παιχνίδια και οι δραστηριότητες καθορίζονται πια από το φύλο. Αυτό συνεχίζεται και μέχρι την αρχή της εφηβείας όπου τα παιδιά παίζουν με ομάδες παιδιών του ίδιου φύλου.
Τα παιδιά σήμερα, μεγαλώνουν σε ένα αποστερημένο περιβάλλον, περνούν πολλές ώρες μόνα τους ή συνυπάρχουν σε ένα σπίτι με έναν γονιό που δεν ασχολείται μαζί τους, απλά τα επιτηρεί από απόσταση. Ως μοναδικό υποκατάστατο του κινητικού παιχνιδιού, της συναναστροφής με άλλα παιδιά, της δημιουργικής ενασχόλησης, της επικοινωνίας, του τραγουδιού, της εκτόνωσης παρατηρείται το συνεχώς αυξανόμενο φαινόμενο της πολύωρης παραμονής και αποκλειστικής σχεδόν ενασχόλησης παιδιών προσχολικής ηλικίας έως και εφήβων με την τηλεόραση ή τον υπολογιστή.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι οι κοινές δραστηριότητες γονέα – παιδιού αντικαθίστανται από μια σειρά παιχνιδιών στον υπολογιστή και ταινιών στο DVD. Η επιβράβευση και η στέρηση δικαιωμάτων, όλο και συχνότερα γίνεται διαμέσου των τηλεοπτικών εκπομπών. Οι συσκευές αυτές φαίνεται να είναι ανοιχτές όλη την ημέρα, να δεσπόζουν σε όλους τους χώρους, να αντικαθιστούν το παιχνίδι, τη συναναστροφή, το διάλογο.
Τα παιδιά εκτίθενται όλο και περισσότερο στη βία μέσα από τα μέσα ενημέρωσης και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μελέτες δείχνουν ότι με αυτό τον τρόπο αυξάνεται η επιθετικότητα στις αλληλεπιδράσεις με ξένους, συμμαθητές και φίλους. Η επίδραση είναι πιο σοβαρή σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, εκδηλώνεται συχνά με τραυματικά συμπτώματα στα παιδιά, όπως εφιάλτες, έντονο άγχος και φόβο, απομόνωση από τους συνομηλίκους, αρνητική στάση προς το σχολείο και διακοπή φοίτησης. Στους εφήβους μπορεί να συμβάλει στην εκδήλωση ριψοκίνδυνων συμπεριφορών, ενώ οι μακροχρόνιες επιπτώσεις στη συμπεριφορά είναι δύσκολο να προβλεφθούν
Τα παιδιά στις πόλεις μας μεγαλώνουν σε έναν μοναχικό, «εικονικό» κόσμο, δεν έχουν επαφή με τη φύση, με τα ζώα, φαίνεται να φοβούνται να εμπιστευθούν άλλους ανθρώπους, εκδηλώνουν πληθώρα φόβων και αγχωδών εκδηλώσεων και κατ’ επέκταση έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ο ρόλος των ενηλίκων, γονέων και επαγγελματιών υγείας, του σχολείου και της πολιτείας, είναι καθοριστικός στην πρόληψη των αρνητικών επιπτώσεων και της αλλοίωσης των αξιών. Γονείς, εκπαιδευτικοί και ειδικοί ψυχικής υγείας πρέπει να αναλογιστούμε την ευθύνη μας, να θυμηθούμε τα δικά μας παιδικά χρόνια και να προσφέρουμε στα παιδιά την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΚΑΛΤΣΑ Παιδοψυχίατρος, Επιστημονική Συνεργάτης Παιδοψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, Θεραπεύτρια Οικογένειας-Ζεύγους
Όπως αναφέρει η Αργυρώ Καλτσά σε άρθρο της στο ηλεκτρονικό περιοδικό Παιδικός Σταθμός για Γονείς, η ανάπτυξη των παιδιών περνάει από διάφορα στάδια γνωστικής, κοινωνικής, ηθικής και κοινωνικο-συναισθηματικής ανάπτυξης. Σε κάθε αναπτυξιακό στάδιο τα παιδιά βρίσκονται αντιμέτωπα με νέες προκλήσεις, στις οποίες θα πρέπει να προσαρμοστούν. Σε περίπτωση που δεν τα καταφέρουν αποτελεσματικά, τότε ενδέχεται να αντιμετωπίσουν ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Το πολιτισμικό πλαίσιο, οι αλλαγές που συντελούνται στη δομή και τη λειτουργία της οικογένειας και στην καθημερινότητα επηρεάζουν την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων. Η ζωή στα αστικά κέντρα αποστερεί από τα παιδιά τη δυνατότητα του κινητικού παιχνιδιού στην πλατεία, στο πάρκο, στην αυλή του σχολείου. Οι γονείς επιφορτίζονται με τον ρόλο του συνοδού των παιδιών στις διάφορες οργανωμένες δραστηριότητες (ποδόσφαιρο, κολυμβητήριο, καράτε κ.λπ), με αυστηρό πρόγραμμα, με σημαντικό οικονομικό κόστος στο οικογενειακό ισοζύγιο.Το συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό διαζυγίων οδηγεί σε μονογονεϊκές οικογένειες, όπου μία εργαζόμενη μητέρα προσπαθεί να βρει χρόνο να αφιερώσει στο παιδί της. Η κατάσταση είναι σαφώς δυσκολότερη στην περίπτωση που το παιδί δεν έχει αδέρφια, συνεπώς συναναστρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με ενήλικες. Αυτές οι πολιτισμικές και κοινωνικές αλλαγές επηρεάζουν σημαντικά ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της παιδικής ηλικίας, αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, αδιαμφισβήτητη αξία για τη φυσιολογική ανάπτυξη και την επιβίωση, το παιχνίδι.
Το παιχνίδι είναι ένας τρόπος εκπαίδευσης των παιδιών, ένας τρόπος να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί, μια ένδειξη ψυχικής υγείας. Είναι μια δραστηριότητα αυθόρμητα διαλεγμένη από το παιδί, μέσα από την οποία δρα ελεύθερα και αβίαστα, δημιουργεί και μαθαίνει, αναπτύσσει τη σκέψη του και την ικανότητα λύσης προβλημάτων, οξύνει τη κρίση του, ερευνά τον υλικό κόσμο, αναπτύσσει τη γλώσσα, ζει σ’ ένα κόσμο φανταστικό που μπορεί να εξουσιάσει, αναπτύσσει διαπροσωπικές σχέσεις, εκφράζει συναισθήματα και αισθάνεται ευχαρίστηση.
Το παιχνίδι αρχίζει αυθόρμητα από τη βρεφική ηλικία αλλά η ανάπτυξη του εξαρτάται από την ενθάρρυνση και την παρουσία των μεγάλων. Τα προσφερόμενα παιχνίδια πρέπει να είναι ανάλογα του σταδίου εξέλιξης του, ο προσφερόμενος χώρος κατάλληλος και ο χρόνος αρκετός για την ολοκλήρωση του ώστε να μην δημιουργείται θυμός από την πρόωρη διακοπή, αλλά και όχι πάρα πολύς για να βαρεθεί και να αισθανθεί παραμέληση.
Η ανάγκη για συντροφιά υφίσταται από την αρχή αλλά γίνεται εντονότερη 4-6 ετών. Από τα 7 έως τα12 αρχίζουν να μπαίνουν οι κανόνες στα ομαδικά παιχνίδια και οι δραστηριότητες καθορίζονται πια από το φύλο. Αυτό συνεχίζεται και μέχρι την αρχή της εφηβείας όπου τα παιδιά παίζουν με ομάδες παιδιών του ίδιου φύλου.
Τα παιδιά σήμερα, μεγαλώνουν σε ένα αποστερημένο περιβάλλον, περνούν πολλές ώρες μόνα τους ή συνυπάρχουν σε ένα σπίτι με έναν γονιό που δεν ασχολείται μαζί τους, απλά τα επιτηρεί από απόσταση. Ως μοναδικό υποκατάστατο του κινητικού παιχνιδιού, της συναναστροφής με άλλα παιδιά, της δημιουργικής ενασχόλησης, της επικοινωνίας, του τραγουδιού, της εκτόνωσης παρατηρείται το συνεχώς αυξανόμενο φαινόμενο της πολύωρης παραμονής και αποκλειστικής σχεδόν ενασχόλησης παιδιών προσχολικής ηλικίας έως και εφήβων με την τηλεόραση ή τον υπολογιστή.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι οι κοινές δραστηριότητες γονέα – παιδιού αντικαθίστανται από μια σειρά παιχνιδιών στον υπολογιστή και ταινιών στο DVD. Η επιβράβευση και η στέρηση δικαιωμάτων, όλο και συχνότερα γίνεται διαμέσου των τηλεοπτικών εκπομπών. Οι συσκευές αυτές φαίνεται να είναι ανοιχτές όλη την ημέρα, να δεσπόζουν σε όλους τους χώρους, να αντικαθιστούν το παιχνίδι, τη συναναστροφή, το διάλογο.
Τα παιδιά εκτίθενται όλο και περισσότερο στη βία μέσα από τα μέσα ενημέρωσης και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μελέτες δείχνουν ότι με αυτό τον τρόπο αυξάνεται η επιθετικότητα στις αλληλεπιδράσεις με ξένους, συμμαθητές και φίλους. Η επίδραση είναι πιο σοβαρή σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, εκδηλώνεται συχνά με τραυματικά συμπτώματα στα παιδιά, όπως εφιάλτες, έντονο άγχος και φόβο, απομόνωση από τους συνομηλίκους, αρνητική στάση προς το σχολείο και διακοπή φοίτησης. Στους εφήβους μπορεί να συμβάλει στην εκδήλωση ριψοκίνδυνων συμπεριφορών, ενώ οι μακροχρόνιες επιπτώσεις στη συμπεριφορά είναι δύσκολο να προβλεφθούν
Τα παιδιά στις πόλεις μας μεγαλώνουν σε έναν μοναχικό, «εικονικό» κόσμο, δεν έχουν επαφή με τη φύση, με τα ζώα, φαίνεται να φοβούνται να εμπιστευθούν άλλους ανθρώπους, εκδηλώνουν πληθώρα φόβων και αγχωδών εκδηλώσεων και κατ’ επέκταση έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ο ρόλος των ενηλίκων, γονέων και επαγγελματιών υγείας, του σχολείου και της πολιτείας, είναι καθοριστικός στην πρόληψη των αρνητικών επιπτώσεων και της αλλοίωσης των αξιών. Γονείς, εκπαιδευτικοί και ειδικοί ψυχικής υγείας πρέπει να αναλογιστούμε την ευθύνη μας, να θυμηθούμε τα δικά μας παιδικά χρόνια και να προσφέρουμε στα παιδιά την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΚΑΛΤΣΑ Παιδοψυχίατρος, Επιστημονική Συνεργάτης Παιδοψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, Θεραπεύτρια Οικογένειας-Ζεύγους
Οι τιμωρίες δε διδάσκουν τα άτακτα παιδιά
Η συμπεριφορά ενός παιδιού μπορεί να βελτιωθεί - το έχουν αποδείξει πενήντα χρόνια ερευνών. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι οι γονείς πρέπει να κάνουν έναν καθημερινό αγώνα δρόμου για να αποκτήσουν τα παιδιά καλούς και σωστούς τρόπους. Αυτό αναφέρεται σε άρθρο του Άλαν Κάζντιν, καθηγητή Ψυχολογίας και Παιδοψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ και διευθυντή του Κέντρου Γονικής και Παιδικής Κλινικής Αγωγής στο ίδιο πανεπιστήμιο.
Φυσικά εάν οι γονείς δουν το παιδί τους να περνάει ώρες μπροστά στο παράθυρό του με μια στολή παραλλαγής, φορώντας τη μάσκα του θλιμμένου κλόουν και κρατώντας ένα αεροβόλο με το οποίο να σημαδεύει τους γείτονες, είναι απολύτως λογικό να σκεφτούν ότι πρέπει να κάνουν κάτι και γρήγορα.
Για πολλές συμπεριφορές ή συνήθειες των παιδιών, όμως, δεν χρειάζεται να σημάνει ο οικογενειακός συναγερμός ακόμη κι αν αυτές είναι ενοχλητικές. Το πιπίλισμα του αντίχειρα, για παράδειγμα, είναι μια συνήθεια που έχουν πάρα πολλά παιδιά έως τα πέντε τους χρόνια. Από εκείνη την ηλικία το φαινόμενο αρχίζει να εξασθενεί. Εάν λοιπόν ο οδοντίατρος δεν σας πει ότι πρέπει να κάνετε κάτι, μπορείτε να αφήσετε το παιδί σας να πιπιλάει το δάχτυλό του. Η ίδια αρχή ισχύει για το τραύλισμα. Περίπου το 5% των παιδιών τραυλίζουν κάποια περίοδο ανάμεσα στα 2 και τα 5 τους χρόνια. Οι γονείς ανησυχούν όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι σε ποσοστό μεγαλύτερο του 80% αυτά τα παιδιά σταματούν να τραυλίζουν μετά τα έξι τους χρόνια.
Στην ίδια κατηγορία περιλαμβάνονται πολλές μορφές συμπεριφοράς που από τους γονείς κρίνονται ενοχλητικές ή απαράδεκτες. Περίπου τα μισά παιδιά ηλικίας 4 και 5 ετών δεν μπορούν να καθίσουν ήσυχα όπως θα ήθελαν οι ενήλικοι και άλλα τόσα κλαψουρίζουν τόσο πολύ ώστε οι γονείς τους το θεωρούν πρόβλημα. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτές οι ενοχλητικές συμπεριφορές εξασθενούν με την ηλικία. Με την ίδια ανησυχία αντιμετωπίζουν οι γονείς τα ψέματα που λένε τα παιδιά στην ηλικία των 10 και 11 ετών ή όταν στην εφηβεία κλέβουν καμιά σοκολάτα από το περίπτερο ή κάνουν κάποια πράξη βανδαλισμού (τα μισά αγόρια και ένα στα τρία κορίτσια). Για τα περισσότερα παιδιά, όμως, αυτά δεν είναι προβλήματα που συνεχίζονται στο μέλλον.
Πολλοί γονείς αντιδρούν σε αυτές τις περιπτώσεις τιμωρώντας τα παιδιά τους. Και το κάνουν για διάφορους λόγους: για να διδάξουν στα παιδιά το σωστό και το λάθος, για να ικανοποιήσουν το αίσθημα δικαιοσύνης ή για να αποδείξουν την εξουσία τους. Φυσικά, δεν μπορεί να μην υπάρξουν επιπτώσεις για ένα παιδί που χαρακώνει το αυτοκίνητο του γείτονα. Έχει αποδειχθεί όμως ότι η τιμωρία δεν αλλάζει τη συμπεριφορά των παιδιών. Ειδικά, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται πιο ανεξάρτητα και περισσότερο ικανά να διεκδικούν, τόσο οι γονείς πρέπει να προσπαθούν να δώσουν απάντηση σε ένα ερώτημα: υπάρχει λόγος να θέσω όρια εδώ; Ας φανταστούμε για παράδειγμα ένα ακατάστατο δωμάτιο- μια «αιτία πολέμου» ανάμεσα σε γονείς και παιδιά σε πάρα πολλά σπίτια. Αν το ακατάστατο δωμάτιο συνοδεύεται από μιαν ανάλογη συμπεριφορά όσον αφορά τόσο την προσωπική εμφάνιση όσο και τα μαθήματα του σχολείου, τότε η παρέμβαση είναι απαραίτητη. Διαφορετικά, θέστε στον εαυτό σας το εξής ερώτημα: πόσα δωμάτια ενηλίκων θυμίζουν το βομβαρδισμένο τοπίο ενός εφηβικού δωματίου; Είναι βέβαιο ότι θα δυσκολευτείτε να βρείτε έστω και ένα.
Πώς αντιμετωπίζεται ένας «μικρός τύραννος»;
Τιμωρία
Έρευνες έχουν δείξει ότι με την τιμωρία δεν διορθώνεται η κακή συμπεριφορά του παιδιού. Με την τιμωρία το παιδί δεν μαθαίνει τι να κάνει και σπανίως μαθαίνει τι να μην κάνει.
Συζήτηση
Δεν είναι βέβαιο ότι με τη συζήτηση βελτιώνεται η συμπεριφορά του παιδιού. Ωστόσο, με τη συζήτηση το παιδί:
Η έστω και μικρή βελτίωση της συμπεριφοράς πρέπει να αναγνωρίζεται από τον γονέα είτε λεκτικά είτε με ένα μικρό «δώρο» (π.χ. να του χαρίσετε 15 λεπτά πριν πάει για ύπνο)
Παιχνίδι
«Θα σου απαγορεύσω να κάνεις κάτι. Για να δούμε; Μπορείς να παραμείνεις ήρεμος;». Αλλάξτε ρόλους. Πολλά παιδιά διασκεδάζουν παίζοντας τους γονείς και λέγοντας «όχι» στον γονέα που υποδύεται το παιδί
Χρειάζεται ηρεμία και υπομονή
Γιατί να κινήσετε γη και ουρανό για να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα που θα διορθωθεί από μόνο του; Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, απαιτεί αρκετή δόση ηρεμίας, πειθαρχίας και υπομονής από τους γονείς. Ακόμη και αυτοί οι γονείς, όμως, που θυμίζουν μοναχούς του Ζεν, πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι μια συνήθεια που εγκαταλείπει ένα παιδί με τον καιρό είναι πιθανό να επιστρέψει και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό από ποτέ. Παρ΄ ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η κακή συμπεριφορά δεν ήρθε για να μείνει, δικαίως κάποιοι γονείς μπορεί να ανησυχήσουν. Είναι φυσιολογικό για ένα 4χρονο παιδί να κλέψει ένα γλειφιτζούρι- τι συμβαίνει όμως όταν κλέβει γλειφιτζούρια ένας 12χρονος; Σε αυτήν την περίπτωση, μάλλον πρέπει να ζητήσετε τη βοήθεια κάποιου ειδικού.
Φυσικά εάν οι γονείς δουν το παιδί τους να περνάει ώρες μπροστά στο παράθυρό του με μια στολή παραλλαγής, φορώντας τη μάσκα του θλιμμένου κλόουν και κρατώντας ένα αεροβόλο με το οποίο να σημαδεύει τους γείτονες, είναι απολύτως λογικό να σκεφτούν ότι πρέπει να κάνουν κάτι και γρήγορα.
Για πολλές συμπεριφορές ή συνήθειες των παιδιών, όμως, δεν χρειάζεται να σημάνει ο οικογενειακός συναγερμός ακόμη κι αν αυτές είναι ενοχλητικές. Το πιπίλισμα του αντίχειρα, για παράδειγμα, είναι μια συνήθεια που έχουν πάρα πολλά παιδιά έως τα πέντε τους χρόνια. Από εκείνη την ηλικία το φαινόμενο αρχίζει να εξασθενεί. Εάν λοιπόν ο οδοντίατρος δεν σας πει ότι πρέπει να κάνετε κάτι, μπορείτε να αφήσετε το παιδί σας να πιπιλάει το δάχτυλό του. Η ίδια αρχή ισχύει για το τραύλισμα. Περίπου το 5% των παιδιών τραυλίζουν κάποια περίοδο ανάμεσα στα 2 και τα 5 τους χρόνια. Οι γονείς ανησυχούν όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι σε ποσοστό μεγαλύτερο του 80% αυτά τα παιδιά σταματούν να τραυλίζουν μετά τα έξι τους χρόνια.
Στην ίδια κατηγορία περιλαμβάνονται πολλές μορφές συμπεριφοράς που από τους γονείς κρίνονται ενοχλητικές ή απαράδεκτες. Περίπου τα μισά παιδιά ηλικίας 4 και 5 ετών δεν μπορούν να καθίσουν ήσυχα όπως θα ήθελαν οι ενήλικοι και άλλα τόσα κλαψουρίζουν τόσο πολύ ώστε οι γονείς τους το θεωρούν πρόβλημα. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτές οι ενοχλητικές συμπεριφορές εξασθενούν με την ηλικία. Με την ίδια ανησυχία αντιμετωπίζουν οι γονείς τα ψέματα που λένε τα παιδιά στην ηλικία των 10 και 11 ετών ή όταν στην εφηβεία κλέβουν καμιά σοκολάτα από το περίπτερο ή κάνουν κάποια πράξη βανδαλισμού (τα μισά αγόρια και ένα στα τρία κορίτσια). Για τα περισσότερα παιδιά, όμως, αυτά δεν είναι προβλήματα που συνεχίζονται στο μέλλον.
Πολλοί γονείς αντιδρούν σε αυτές τις περιπτώσεις τιμωρώντας τα παιδιά τους. Και το κάνουν για διάφορους λόγους: για να διδάξουν στα παιδιά το σωστό και το λάθος, για να ικανοποιήσουν το αίσθημα δικαιοσύνης ή για να αποδείξουν την εξουσία τους. Φυσικά, δεν μπορεί να μην υπάρξουν επιπτώσεις για ένα παιδί που χαρακώνει το αυτοκίνητο του γείτονα. Έχει αποδειχθεί όμως ότι η τιμωρία δεν αλλάζει τη συμπεριφορά των παιδιών. Ειδικά, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται πιο ανεξάρτητα και περισσότερο ικανά να διεκδικούν, τόσο οι γονείς πρέπει να προσπαθούν να δώσουν απάντηση σε ένα ερώτημα: υπάρχει λόγος να θέσω όρια εδώ; Ας φανταστούμε για παράδειγμα ένα ακατάστατο δωμάτιο- μια «αιτία πολέμου» ανάμεσα σε γονείς και παιδιά σε πάρα πολλά σπίτια. Αν το ακατάστατο δωμάτιο συνοδεύεται από μιαν ανάλογη συμπεριφορά όσον αφορά τόσο την προσωπική εμφάνιση όσο και τα μαθήματα του σχολείου, τότε η παρέμβαση είναι απαραίτητη. Διαφορετικά, θέστε στον εαυτό σας το εξής ερώτημα: πόσα δωμάτια ενηλίκων θυμίζουν το βομβαρδισμένο τοπίο ενός εφηβικού δωματίου; Είναι βέβαιο ότι θα δυσκολευτείτε να βρείτε έστω και ένα.
Πώς αντιμετωπίζεται ένας «μικρός τύραννος»;
Τιμωρία
Έρευνες έχουν δείξει ότι με την τιμωρία δεν διορθώνεται η κακή συμπεριφορά του παιδιού. Με την τιμωρία το παιδί δεν μαθαίνει τι να κάνει και σπανίως μαθαίνει τι να μην κάνει.
Συζήτηση
Δεν είναι βέβαιο ότι με τη συζήτηση βελτιώνεται η συμπεριφορά του παιδιού. Ωστόσο, με τη συζήτηση το παιδί:
- βελτιώνει τις γλωσσικές δεξιότητές του
- αναπτύσσει τις ικανότητές του στη λογική σκέψη
- αυξάνει τις πιθανότητες να συζητά στην εφηβεία με τους γονείς πράγματα που το απασχολούν
Η έστω και μικρή βελτίωση της συμπεριφοράς πρέπει να αναγνωρίζεται από τον γονέα είτε λεκτικά είτε με ένα μικρό «δώρο» (π.χ. να του χαρίσετε 15 λεπτά πριν πάει για ύπνο)
Παιχνίδι
«Θα σου απαγορεύσω να κάνεις κάτι. Για να δούμε; Μπορείς να παραμείνεις ήρεμος;». Αλλάξτε ρόλους. Πολλά παιδιά διασκεδάζουν παίζοντας τους γονείς και λέγοντας «όχι» στον γονέα που υποδύεται το παιδί
Χρειάζεται ηρεμία και υπομονή
Γιατί να κινήσετε γη και ουρανό για να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα που θα διορθωθεί από μόνο του; Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, απαιτεί αρκετή δόση ηρεμίας, πειθαρχίας και υπομονής από τους γονείς. Ακόμη και αυτοί οι γονείς, όμως, που θυμίζουν μοναχούς του Ζεν, πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι μια συνήθεια που εγκαταλείπει ένα παιδί με τον καιρό είναι πιθανό να επιστρέψει και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό από ποτέ. Παρ΄ ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η κακή συμπεριφορά δεν ήρθε για να μείνει, δικαίως κάποιοι γονείς μπορεί να ανησυχήσουν. Είναι φυσιολογικό για ένα 4χρονο παιδί να κλέψει ένα γλειφιτζούρι- τι συμβαίνει όμως όταν κλέβει γλειφιτζούρια ένας 12χρονος; Σε αυτήν την περίπτωση, μάλλον πρέπει να ζητήσετε τη βοήθεια κάποιου ειδικού.
20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989.
Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.
Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες.
Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στο εφησυχασμό της συνείδησης.*
Τα παιδιά είναι το αύριο, το μέλλον, η ελπίδα! Προστατέψτε τα!
Επιμέλεια: Σαλούστρου Ιωάννα Δασκάλα
Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.
Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες.
Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στο εφησυχασμό της συνείδησης.*
Τα παιδιά είναι το αύριο, το μέλλον, η ελπίδα! Προστατέψτε τα!
Επιμέλεια: Σαλούστρου Ιωάννα Δασκάλα
ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ.
Το διαδίκτυο είναι η επανάσταση της εποχής μας. Μας εισάγει σ’ έναν «μαγικό» κόσμο απίστευτων δυνατοτήτων για ενημέρωση, επικοινωνία, ψυχαγωγία και αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο που διευκολύνει τη ζωή μας.
Παρόλα αυτά η μη συνετή χρήση του εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Ένας από αυτούς είναι ο εθισμός.
Ολοένα και περισσότερες είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων, ενηλίκων και ανηλίκων, που ασχολούνται με το διαδίκτυο σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε τελικά να επηρεάζεται αρνητικά τόσο η λειτουργικότητά τους, όσο και η σωματική και ψυχική τους υγεία.
Μερικά από τα σημάδια εθισμού είναι να θέλει κανείς να περνά όλο και περισσότερο χρόνο μπροστά στον υπολογιστή, να παραμελεί τους φίλους, την οικογένειά του και τις υποχρεώσεις του για να ασχοληθεί με το διαδίκτυο και πολλές φορές να ξενυχτά για να μένει συνδεδεμένος. Επίσης το άτομο που έχει εθιστεί αισθάνεται ευφορία όση ώρα βρίσκεται στον υπολογιστή ενώ σε αντίθετη περίπτωση νιώθει θλιμμένος, κενός ή οξύθυμος. Αντιδρά με θυμό όταν κάποιος τον διακόπτει από την διαδικτυακή του ενασχόληση, λέει ψέματα για το πόσες ώρες περνά στο διαδίκτυο και ενώ έχει πει ότι θα μειώσει τον χρόνο που ασχολείται μ? αυτό δεν καταφέρνει να το κάνει πράξη.
Η παθολογική ενασχόληση με το διαδίκτυο προκαλεί και μια σειρά άλλων προβλημάτων όπως αλλαγή των συνηθειών ύπνου, μυοσκελετικές παθήσεις, ξηροφθαλμία, μειωμένη αθλητική δραστηριότητα, παραμέληση της προσωπικής υγιεινής. Παράλληλα έχει βρεθεί ότι σχετίζεται με την κατάθλιψη, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί αν ο εθισμός προκαλεί την κατάθλιψη ή αν οι άνθρωποι που πάσχουν από κατάθλιψη είναι πιο επιρρεπείς στον εθισμό. Το πρόβλημα πάντως είναι συχνότερο στα αγόρια και σε άτομα που είναι πιο εσωστρεφή, με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Δυστυχώς στη χώρα μας μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει αρκετές έρευνες πάνω στο θέμα αυτό. Όσες έχουν γίνει αφορούν εφήβους (Σιώμος, 2008) και φοιτητές (Φράγκος, 2009) και αναφέρουν ποσοστά εξάρτησης που αγγίζουν το 8,2% και το 7,2% αντίστοιχα. Πάντως αξίζει να σημειωθεί ότι τα ποσοστά αυτά είναι υψηλότερα από τα ποσοστά άλλων χωρών, όπως π.χ. της Νορβηγίας, στις οποίες το ποσοστό δικτύωσης του γενικού πληθυσμού στο διαδίκτυο είναι πολύ μεγαλύτερο.
Αυτό πιθανώς οφείλεται στο γεγονός ότι στις χώρες αυτές η γνωριμία με το διαδίκτυο έγινε στο πλαίσιο μιας συντονισμένης μαθησιακής διαδικασίας μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, μέσα από το οποίο τα παιδιά μαθαίνουν να χρησιμοποιούν σωστά τα διαδίκτυο, γνωρίζοντας τους κινδύνους που εγκυμονεί η κατάχρηση. Αντίθετα στη χώρα μας η ενασχόληση με το διαδίκτυο βασιζόταν στην ατομική ενασχόληση του κάθε χρήστη με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολο ο χρήστης να πέσει θύμα του εθισμού.
Το μεγάλο εμπόδιο για τους γονείς ως προς το να ελέγξουν και να οριοθετήσουν την ενασχόληση των παιδιών τους με το διαδίκτυο είναι το «τεχνολογικό» χάσμα γενεών που υπάρχει, αφού πολλοί από τους γονείς είναι «ψηφιακά αναλφάβητοι» και δεν γνωρίζουν πώς να προστατεύσουν τα παιδιά τους.
Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να κάνουν όπως: οριοθέτηση ως προς τον αριθμό των ωρών που ασχολείται το παιδί τους με τον υπολογιστή (όχι πάνω από δυο ώρες την ημέρα σύμφωνα με την Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία), ο υπολογιστής να τοποθετείται σε κοινόχρηστο χώρο (σαλόνι) ώστε να μην απομονώνεται το παιδί και να υπάρχει έλεγχος, να χρησιμοποιούνται ειδικά φίλτρα από τους γονείς ώστε να μην υπάρχει πρόσβαση σε ακατάλληλες ιστοσελίδες (με πορνογραφικό υλικό, βία κ.τ.λ.), ενασχόληση και ενημέρωση των γονέων για θέματα διαδικτύου, να συζητάνε με τα παιδιά τους για τις διαδικτυακές τους δραστηριότητες όπως θα έκαναν και για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα.
Σε καμία περίπτωση όμως οι γονείς δεν θα πρέπει να δαιμονοποιήσουν το διαδίκτυο και να απαγορεύσουν στα παιδιά τους να ασχολούνται με αυτό. Αντίθετα θα πρέπει να τα εκπαιδεύσουν για το πώς να το χρησιμοποιούν σωστά. Όπως ανέφερε και σε μια συνέντευξή της η καθηγήτρια πληροφορικής κ. Ασλανίδου «δεν απαγορεύουμε στα παιδιά να περάσουν το πεζοδρόμιο, απλώς τα μαθαίνουμε πώς να περνούν με ασφάλεια».
Ειρήνη Κορδερά
Ψυχολόγος Υγείας (MSc) / Παιδοψυχολόγος (MSc)
Συστημική Ψυχοθεραπεία
Παρόλα αυτά η μη συνετή χρήση του εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Ένας από αυτούς είναι ο εθισμός.
Ολοένα και περισσότερες είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων, ενηλίκων και ανηλίκων, που ασχολούνται με το διαδίκτυο σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε τελικά να επηρεάζεται αρνητικά τόσο η λειτουργικότητά τους, όσο και η σωματική και ψυχική τους υγεία.
Μερικά από τα σημάδια εθισμού είναι να θέλει κανείς να περνά όλο και περισσότερο χρόνο μπροστά στον υπολογιστή, να παραμελεί τους φίλους, την οικογένειά του και τις υποχρεώσεις του για να ασχοληθεί με το διαδίκτυο και πολλές φορές να ξενυχτά για να μένει συνδεδεμένος. Επίσης το άτομο που έχει εθιστεί αισθάνεται ευφορία όση ώρα βρίσκεται στον υπολογιστή ενώ σε αντίθετη περίπτωση νιώθει θλιμμένος, κενός ή οξύθυμος. Αντιδρά με θυμό όταν κάποιος τον διακόπτει από την διαδικτυακή του ενασχόληση, λέει ψέματα για το πόσες ώρες περνά στο διαδίκτυο και ενώ έχει πει ότι θα μειώσει τον χρόνο που ασχολείται μ? αυτό δεν καταφέρνει να το κάνει πράξη.
Η παθολογική ενασχόληση με το διαδίκτυο προκαλεί και μια σειρά άλλων προβλημάτων όπως αλλαγή των συνηθειών ύπνου, μυοσκελετικές παθήσεις, ξηροφθαλμία, μειωμένη αθλητική δραστηριότητα, παραμέληση της προσωπικής υγιεινής. Παράλληλα έχει βρεθεί ότι σχετίζεται με την κατάθλιψη, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί αν ο εθισμός προκαλεί την κατάθλιψη ή αν οι άνθρωποι που πάσχουν από κατάθλιψη είναι πιο επιρρεπείς στον εθισμό. Το πρόβλημα πάντως είναι συχνότερο στα αγόρια και σε άτομα που είναι πιο εσωστρεφή, με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Δυστυχώς στη χώρα μας μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει αρκετές έρευνες πάνω στο θέμα αυτό. Όσες έχουν γίνει αφορούν εφήβους (Σιώμος, 2008) και φοιτητές (Φράγκος, 2009) και αναφέρουν ποσοστά εξάρτησης που αγγίζουν το 8,2% και το 7,2% αντίστοιχα. Πάντως αξίζει να σημειωθεί ότι τα ποσοστά αυτά είναι υψηλότερα από τα ποσοστά άλλων χωρών, όπως π.χ. της Νορβηγίας, στις οποίες το ποσοστό δικτύωσης του γενικού πληθυσμού στο διαδίκτυο είναι πολύ μεγαλύτερο.
Αυτό πιθανώς οφείλεται στο γεγονός ότι στις χώρες αυτές η γνωριμία με το διαδίκτυο έγινε στο πλαίσιο μιας συντονισμένης μαθησιακής διαδικασίας μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, μέσα από το οποίο τα παιδιά μαθαίνουν να χρησιμοποιούν σωστά τα διαδίκτυο, γνωρίζοντας τους κινδύνους που εγκυμονεί η κατάχρηση. Αντίθετα στη χώρα μας η ενασχόληση με το διαδίκτυο βασιζόταν στην ατομική ενασχόληση του κάθε χρήστη με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολο ο χρήστης να πέσει θύμα του εθισμού.
Το μεγάλο εμπόδιο για τους γονείς ως προς το να ελέγξουν και να οριοθετήσουν την ενασχόληση των παιδιών τους με το διαδίκτυο είναι το «τεχνολογικό» χάσμα γενεών που υπάρχει, αφού πολλοί από τους γονείς είναι «ψηφιακά αναλφάβητοι» και δεν γνωρίζουν πώς να προστατεύσουν τα παιδιά τους.
Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να κάνουν όπως: οριοθέτηση ως προς τον αριθμό των ωρών που ασχολείται το παιδί τους με τον υπολογιστή (όχι πάνω από δυο ώρες την ημέρα σύμφωνα με την Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία), ο υπολογιστής να τοποθετείται σε κοινόχρηστο χώρο (σαλόνι) ώστε να μην απομονώνεται το παιδί και να υπάρχει έλεγχος, να χρησιμοποιούνται ειδικά φίλτρα από τους γονείς ώστε να μην υπάρχει πρόσβαση σε ακατάλληλες ιστοσελίδες (με πορνογραφικό υλικό, βία κ.τ.λ.), ενασχόληση και ενημέρωση των γονέων για θέματα διαδικτύου, να συζητάνε με τα παιδιά τους για τις διαδικτυακές τους δραστηριότητες όπως θα έκαναν και για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα.
Σε καμία περίπτωση όμως οι γονείς δεν θα πρέπει να δαιμονοποιήσουν το διαδίκτυο και να απαγορεύσουν στα παιδιά τους να ασχολούνται με αυτό. Αντίθετα θα πρέπει να τα εκπαιδεύσουν για το πώς να το χρησιμοποιούν σωστά. Όπως ανέφερε και σε μια συνέντευξή της η καθηγήτρια πληροφορικής κ. Ασλανίδου «δεν απαγορεύουμε στα παιδιά να περάσουν το πεζοδρόμιο, απλώς τα μαθαίνουμε πώς να περνούν με ασφάλεια».
Ειρήνη Κορδερά
Ψυχολόγος Υγείας (MSc) / Παιδοψυχολόγος (MSc)
Συστημική Ψυχοθεραπεία
Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Ο αθλητισμός είναι η συστηματική σωματική καλλιέργεια και δράση με συγκεκριμένο τρόπο, ειδική μεθοδολογία και παιδαγωγική με σκοπό την ύψιστη σωματική απόδοση.
Οι ωφέλειες του αθλητισμού στην ανθρώπινη ζωή είναι τεράστιες και καλό θα ήταν να κατανοηθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Στη ζωή του σημερινού ανθρώπου της πόλης και της ρουτίνας κυριαρχούν τα συναισθήματα του άγχους, της μονοτονίας και της μοναξιάς.
Το καθημερινό στρες και η γενικότερη κατάσταση της χώρας έχουν οδηγήσει μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας στο κάπνισμα, το ποτό, το ξενύχτι και τα ναρκωτικά, θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο ξεπερνούν τα προβλήματα της καθημερινότητας και βελτιώνουν τη ζωή τους. Μέσα σε αυτόν παραλογισμό ο αθλητισμός μπορεί να αποτελέσει μια εξαιρετικά λυτρωτική δραστηριότητα.
Ωστόσο όταν το άτομο έρχεται σε επαφή με τον αθλητισμό από μικρή ηλικία, η συμπεριφορά του καθορίζεται με συγκεκριμένο τρόπο από το ξεκίνημα της ζωής του και πολλά από τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα είναι δυνατόν να αποφευχθούν.
Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από καθημερινή φυσική δραστηριότητα, καθώς με αυτό τον τρόπο αναπτύσσουν τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική τους υγεία.
Εκτός από τις σωματικές ωφέλειες, όπως η καλύτερη κυκλοφορία του αίματος, η αποβολή των τοξινών και η καλύτερη λειτουργία του εγκεφάλου, όσων αφορά το πνευματικό επίπεδο από τις βασικές έννοιες που διδάσκεται το άτομο μέσω του αθλητισμού είναι η βούληση , η αντοχή , η υπομονή , η επιμονή , η αγωνιστικότητα, η εργατικότητα, η σιγουριά , η δύναμη και η κοινωνικότητα .
Η συμμετοχή στα οργανωμένα αθλήματα δίνει την ευκαιρία στους αθλητές να βελτιώσουν τη φυσική τους κατάσταση και να συνηθίσουν σ’ ένα τρόπο ζωής και άσκησης που ιδανικά θα συνεχίσουν και στην ενήλικη ζωή τους. Ο αθλητισμός δεν αφορά μόνο στη σωματική ανάπτυξη και υγεία, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο το άτομο αρχίζει αντιλαμβάνεται τον κόσμο.
Με τη συμμετοχή στα αθλήματα ο νέος γίνεται μέλος μιας ομάδας και μαθαίνει να επικοινωνεί ισότιμα και με κανόνες, να συμμετέχει σε μια κοινή προσπάθεια προς έναν κοινό στόχο. Εξίσου σημαντικό, όμως, είναι και το γεγονός ότι μέσα από τον αθλητισμό το άτομο αντιλαμβάνεται και αποδέχεται τη διαφορετικότητα και καλλιεργεί την ιδέα του αλληλοσεβασμού και της ανεκτικότητας αυτό το σημείο και λίγο πριν κλείσω θα ήθελα να αναφερθώ έστω συνοπτικά σε μια σημαντική παρανόηση.
Ο αθλητισμός έχει μεγάλη διαφορά με τον πρωταθλητισμό.
Το να θέλει κάποιος να ασχοληθεί με τον ισορροπημένο πρωταθλητισμό αποτελεί κάτι απολύτως σεβαστό και αξιόλογο. Ωστόσο είναι μια πολύ σημαντική απόφαση και φυσικά απαιτεί από το άτομο την απαραίτητη πειθαρχία να θέσει στη ζωή του προτεραιότητες και να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό που αγαπάει, χωρίς υπερβολές σχετικά με την αύξηση της απόδοσής του (απαγορευμένες ουσίες).
Εφόσον αυτή η διαφορά έγινε σαφής, θα κλείσω επισημαίνοντας πως σε όλο το άρθρο αναφέρομαι ξεκάθαρα στην έννοια της άθλησης στην καθημερινότητά μας και όχι στον πρωταθλητισμό.
Για να μπορέσει όμως ο οργανισμός μας να δεχθεί τις ευεργετικές ιδιότητες της άθλησης είναι σημαντικό να μην την αντιμετωπίζουμε ως αγγαρεία και μια εφήμερη δραστηριότητα, με ημερομηνία λήξης μετά από την επίτευξη του στόχου μας. Το καλό είναι ο αθλητισμός να εισχωρήσει στην ζωή μας ως καθημερινή και απαράβατη δραστηριότητα που πραγματικά θα βελτιώσει αρχικά τη ζωή μας και κατ’επέκταση την κοινωνία μας. Όταν κάποιος αποφασίσει να βάλει την άσκηση στη ζωή του
καλό θα είναι να γνωρίζει πως είναι απαραίτητο να εφοπλιστεί με θέληση, υπομονή και επιμονή καθώς όπως έλεγαν και οι αρχαίοι
¨τά ἀγαθά κόποις κτῶνται¨
Οι ωφέλειες του αθλητισμού στην ανθρώπινη ζωή είναι τεράστιες και καλό θα ήταν να κατανοηθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Στη ζωή του σημερινού ανθρώπου της πόλης και της ρουτίνας κυριαρχούν τα συναισθήματα του άγχους, της μονοτονίας και της μοναξιάς.
Το καθημερινό στρες και η γενικότερη κατάσταση της χώρας έχουν οδηγήσει μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας στο κάπνισμα, το ποτό, το ξενύχτι και τα ναρκωτικά, θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο ξεπερνούν τα προβλήματα της καθημερινότητας και βελτιώνουν τη ζωή τους. Μέσα σε αυτόν παραλογισμό ο αθλητισμός μπορεί να αποτελέσει μια εξαιρετικά λυτρωτική δραστηριότητα.
Ωστόσο όταν το άτομο έρχεται σε επαφή με τον αθλητισμό από μικρή ηλικία, η συμπεριφορά του καθορίζεται με συγκεκριμένο τρόπο από το ξεκίνημα της ζωής του και πολλά από τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα είναι δυνατόν να αποφευχθούν.
Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από καθημερινή φυσική δραστηριότητα, καθώς με αυτό τον τρόπο αναπτύσσουν τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική τους υγεία.
Εκτός από τις σωματικές ωφέλειες, όπως η καλύτερη κυκλοφορία του αίματος, η αποβολή των τοξινών και η καλύτερη λειτουργία του εγκεφάλου, όσων αφορά το πνευματικό επίπεδο από τις βασικές έννοιες που διδάσκεται το άτομο μέσω του αθλητισμού είναι η βούληση , η αντοχή , η υπομονή , η επιμονή , η αγωνιστικότητα, η εργατικότητα, η σιγουριά , η δύναμη και η κοινωνικότητα .
Η συμμετοχή στα οργανωμένα αθλήματα δίνει την ευκαιρία στους αθλητές να βελτιώσουν τη φυσική τους κατάσταση και να συνηθίσουν σ’ ένα τρόπο ζωής και άσκησης που ιδανικά θα συνεχίσουν και στην ενήλικη ζωή τους. Ο αθλητισμός δεν αφορά μόνο στη σωματική ανάπτυξη και υγεία, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο το άτομο αρχίζει αντιλαμβάνεται τον κόσμο.
Με τη συμμετοχή στα αθλήματα ο νέος γίνεται μέλος μιας ομάδας και μαθαίνει να επικοινωνεί ισότιμα και με κανόνες, να συμμετέχει σε μια κοινή προσπάθεια προς έναν κοινό στόχο. Εξίσου σημαντικό, όμως, είναι και το γεγονός ότι μέσα από τον αθλητισμό το άτομο αντιλαμβάνεται και αποδέχεται τη διαφορετικότητα και καλλιεργεί την ιδέα του αλληλοσεβασμού και της ανεκτικότητας αυτό το σημείο και λίγο πριν κλείσω θα ήθελα να αναφερθώ έστω συνοπτικά σε μια σημαντική παρανόηση.
Ο αθλητισμός έχει μεγάλη διαφορά με τον πρωταθλητισμό.
Το να θέλει κάποιος να ασχοληθεί με τον ισορροπημένο πρωταθλητισμό αποτελεί κάτι απολύτως σεβαστό και αξιόλογο. Ωστόσο είναι μια πολύ σημαντική απόφαση και φυσικά απαιτεί από το άτομο την απαραίτητη πειθαρχία να θέσει στη ζωή του προτεραιότητες και να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό που αγαπάει, χωρίς υπερβολές σχετικά με την αύξηση της απόδοσής του (απαγορευμένες ουσίες).
Εφόσον αυτή η διαφορά έγινε σαφής, θα κλείσω επισημαίνοντας πως σε όλο το άρθρο αναφέρομαι ξεκάθαρα στην έννοια της άθλησης στην καθημερινότητά μας και όχι στον πρωταθλητισμό.
Για να μπορέσει όμως ο οργανισμός μας να δεχθεί τις ευεργετικές ιδιότητες της άθλησης είναι σημαντικό να μην την αντιμετωπίζουμε ως αγγαρεία και μια εφήμερη δραστηριότητα, με ημερομηνία λήξης μετά από την επίτευξη του στόχου μας. Το καλό είναι ο αθλητισμός να εισχωρήσει στην ζωή μας ως καθημερινή και απαράβατη δραστηριότητα που πραγματικά θα βελτιώσει αρχικά τη ζωή μας και κατ’επέκταση την κοινωνία μας. Όταν κάποιος αποφασίσει να βάλει την άσκηση στη ζωή του
καλό θα είναι να γνωρίζει πως είναι απαραίτητο να εφοπλιστεί με θέληση, υπομονή και επιμονή καθώς όπως έλεγαν και οι αρχαίοι
¨τά ἀγαθά κόποις κτῶνται¨
Ο Ρόλος του Εκπαιδευτικού στην Προαγωγή της Υγείας
Ο χώρος του σχολείου ασκεί αναμφίβολα πολύ μεγάλη επιρροή στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Εκτός από το εκπαιδευτικό μέρος αυτό καθαυτό, το σχολείο προάγει και τη γενικότερη ψυχική ισορροπία του παιδιού μέσα από το σχολικό περιβάλλον, αλλά και μέσα από προγράμματα αγωγής υγείας που εφαρμόζονται. Στόχος είναι πάντα η διαμόρφωση μιας υγιούς προσωπικότητας σε όλα τα επίπεδα.
Πολύ σημαντικός τομέας της αγωγής υγείας είναι και η διατροφή. Στις μέρες μας, βλέποντας συνεχώς αυξανόμενους δείκτες διατροφικών διαταραχών και χρόνιων νοσημάτων που σχετίζονται με τη διατροφή, η ανάγκη για μια ολοκληρωμένη διατροφική διαπαιδαγώγηση των παιδιών κρίνεται ολοένα και πιο απαραίτητη.
Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι πολύπλευρος. Το πιο δύσκολο ίσως κομμάτι, είναι το γεγονός ότι ο δάσκαλος είναι πρώτα από όλα παράδειγμα για τους μαθητές του, και όλοι ξέρουμε πόσο αυστηροί κριτές είναι τα παιδιά. Προκειμένου, λοιπόν, να επιτύχει οποιαδήποτε παρέμβαση σε σχέση με τη διατροφή, θα πρέπει η θεωρία να επιβεβαιώνεται και στην πράξη! Κάποια βασικά σημεία που θα σας βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα εξής:
Διδάξτε στα παιδιά να αποδέχονται τη διαφορετικότητα γύρω τους, ξεκινώντας από την ίδια την τάξη. Πολλές φορές, προβλήματα υγείας ή ακόμα και μόνο η διαφορετική εμφάνιση κάποιων παιδιών μπορεί να προκαλέσουν αρνητικά ή κοροϊδευτικά σχόλια από τους συμμαθητές. Δώστε το παράδειγμα, με το να μην σχολιάζετε ποτέ το βάρος και την εμφάνιση των παιδιών!
Η επιλογή κολατσιού από το σχολικό κυλικείο είναι ένα δύσκολο ζήτημα για τα περισσότερα παιδιά. Βοηθήστε τα να κάνουν καλύτερες επιλογές, κάνοντας εσείς την αρχή, και παράλληλα μιλήστε τους για την χρησιμότητα ενός θρεπτικού σνακ στη διατροφή τους.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να φέρνουν το κολατσιό τους και από το σπίτι. Τα μεγαλύτερα παιδιά συχνά το θεωρούν ντροπιαστικό και αν δεν υπάρχει κυλικείο στο σχολείο, μπορεί να μείνουν χωρίς κάποιο σνακ για πάρα πολλές ώρες.
Προτρέψτε τα παιδιά να εφαρμόσουν στην πράξη κάτι που διδάχθηκαν για τη διατροφή (π.χ. να δοκιμάσουν ένα καινούργιο τρόφιμο, να βοηθήσουν τους γονείς τους στη μαγειρική κ.λ.π.) και επαναφέρετε το θέμα τις επόμενες μέρες, για να συζητήσετε τις εμπειρίες τους.
Ελέγξτε αν τα προϊόντα που διατίθενται στο κυλικείο του σχολείου είναι τα κατάλληλα σύμφωνα με την τρέχουσα νομοθεσία.
Ασχοληθείτε με παιδαγωγικές δραστηριότητες που σχετίζονται με τη διατροφή.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να παίζουν και να κινούνται κατά τη διάρκεια του διαλείμματος ενώ, αν βρίσκεστε κι εσείς στον ίδιο χώρο, δώστε τους το παράδειγμα, περπατώντας στο προαύλιο και όχι μένοντας στάσιμοι.
Πηγή:http://eyzin.minedu.gov.gr
Ο χώρος του σχολείου ασκεί αναμφίβολα πολύ μεγάλη επιρροή στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Εκτός από το εκπαιδευτικό μέρος αυτό καθαυτό, το σχολείο προάγει και τη γενικότερη ψυχική ισορροπία του παιδιού μέσα από το σχολικό περιβάλλον, αλλά και μέσα από προγράμματα αγωγής υγείας που εφαρμόζονται. Στόχος είναι πάντα η διαμόρφωση μιας υγιούς προσωπικότητας σε όλα τα επίπεδα.
Πολύ σημαντικός τομέας της αγωγής υγείας είναι και η διατροφή. Στις μέρες μας, βλέποντας συνεχώς αυξανόμενους δείκτες διατροφικών διαταραχών και χρόνιων νοσημάτων που σχετίζονται με τη διατροφή, η ανάγκη για μια ολοκληρωμένη διατροφική διαπαιδαγώγηση των παιδιών κρίνεται ολοένα και πιο απαραίτητη.
Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι πολύπλευρος. Το πιο δύσκολο ίσως κομμάτι, είναι το γεγονός ότι ο δάσκαλος είναι πρώτα από όλα παράδειγμα για τους μαθητές του, και όλοι ξέρουμε πόσο αυστηροί κριτές είναι τα παιδιά. Προκειμένου, λοιπόν, να επιτύχει οποιαδήποτε παρέμβαση σε σχέση με τη διατροφή, θα πρέπει η θεωρία να επιβεβαιώνεται και στην πράξη! Κάποια βασικά σημεία που θα σας βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα εξής:
Διδάξτε στα παιδιά να αποδέχονται τη διαφορετικότητα γύρω τους, ξεκινώντας από την ίδια την τάξη. Πολλές φορές, προβλήματα υγείας ή ακόμα και μόνο η διαφορετική εμφάνιση κάποιων παιδιών μπορεί να προκαλέσουν αρνητικά ή κοροϊδευτικά σχόλια από τους συμμαθητές. Δώστε το παράδειγμα, με το να μην σχολιάζετε ποτέ το βάρος και την εμφάνιση των παιδιών!
Η επιλογή κολατσιού από το σχολικό κυλικείο είναι ένα δύσκολο ζήτημα για τα περισσότερα παιδιά. Βοηθήστε τα να κάνουν καλύτερες επιλογές, κάνοντας εσείς την αρχή, και παράλληλα μιλήστε τους για την χρησιμότητα ενός θρεπτικού σνακ στη διατροφή τους.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να φέρνουν το κολατσιό τους και από το σπίτι. Τα μεγαλύτερα παιδιά συχνά το θεωρούν ντροπιαστικό και αν δεν υπάρχει κυλικείο στο σχολείο, μπορεί να μείνουν χωρίς κάποιο σνακ για πάρα πολλές ώρες.
Προτρέψτε τα παιδιά να εφαρμόσουν στην πράξη κάτι που διδάχθηκαν για τη διατροφή (π.χ. να δοκιμάσουν ένα καινούργιο τρόφιμο, να βοηθήσουν τους γονείς τους στη μαγειρική κ.λ.π.) και επαναφέρετε το θέμα τις επόμενες μέρες, για να συζητήσετε τις εμπειρίες τους.
Ελέγξτε αν τα προϊόντα που διατίθενται στο κυλικείο του σχολείου είναι τα κατάλληλα σύμφωνα με την τρέχουσα νομοθεσία.
Ασχοληθείτε με παιδαγωγικές δραστηριότητες που σχετίζονται με τη διατροφή.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να παίζουν και να κινούνται κατά τη διάρκεια του διαλείμματος ενώ, αν βρίσκεστε κι εσείς στον ίδιο χώρο, δώστε τους το παράδειγμα, περπατώντας στο προαύλιο και όχι μένοντας στάσιμοι.
Πηγή:http://eyzin.minedu.gov.gr
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν μια μαζική διαδήλωση λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973, κλιμακώθηκε σχεδόν σε αντιχουντική επανάσταση και έληξε με αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, μετά από μια σειρά γεγονότων που ξεκίνησαν με την είσοδο αρμάτων μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου.
Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και άρχισαν διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Καθώς οι αρχές παρακολουθούσαν αμέτοχες, οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη.
Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». Εκφωνητές του σταθμού ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης. Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου αποφασίζεται από την μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα μάχης που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρεμίζει την κεντρική πύλη.
Όπως φαίνεται και στο ιστορικό φιλμ που τράβηξε παράνομα Ολλανδός δημοσιογράφος, το άρμα μάχης AMX 30 έριξε την σιδερένια πύλη τη στιγμή που επάνω βρίσκονταν ακόμα φοιτητές. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση συνεχίστηκε ακόμα και μετά την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής.
Οι φοιτητές που είχαν παραμείνει στο Πολυτεχνείο, μαζεύτηκαν στο κεντρικό προαύλιο, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Η πτώση της πύλης ακολουθήθηκε από την είσοδο μιας μονάδας ενόπλων στρατιωτών των ΛΟΚ που οδήγησαν τους φοιτητές, χωρίς βία, έξω από το Πολυτεχνείο, μέσω της πύλης της οδού Στουρνάρα. Οι αστυνομικές δυνάμεις που περιμένουν στα δυο πεζοδρόμια της Στουρνάρα επιτίθενται στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. Πολλοί φοιτητές βρίσκουν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες.
Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας ανοίγουν πυρ από γειτονικές ταράτσες, ενώ άνδρες της ΚΥΠ καταδιώκουν τους εξεγερθέντες. Οι εκφωνητές του σταθμού του Πολυτεχνείου παρέμειναν στο πόστο τους και συνέχισαν να εκπέμπουν το ιστορικό μήνυμα για 40 λεπτά μετά την έξοδο, οπότε συνελήφθησαν. («Βικιπαίδεια»)
Η 17 Νοέμβρη 1973 ήταν το σημείο καμπής της δικτατορίας το ’67. Αν κι δεν μπορούμε να πούμε πως οι φοιτητές έριξαν την δικτατορία, η έντονη και επίμονη αντίδραση, η διαφορετική φωνή που ακούστηκε μέσα από το Πολυτεχνείο, ταρακούνησε την Χούντα στα σαθρά της θεμέλια. Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, κάθε χρονιά στις 17 Νοέμβρη, για κάποιους είναι σχολική γιορτή, για ορισμένους ευκαιρία για κομματικές δηλώσεις, μα όπως κι αν έχει όλοι πρέπει να θυμόμαστε τις θυσίες που έγιναν και το αίμα που χύθηκε για να μπορούμε εμείς τώρα να ζούμε ελεύθεροι, να μπορούμε να εκφράζουμε τις απόψεις μας και τα πιστεύω μας και να έχει Δημοκρατία η Ελλάδα.
Επιμέλεια: Σαλούστρου Ιωάννα Δασκάλα
17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν μια μαζική διαδήλωση λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973, κλιμακώθηκε σχεδόν σε αντιχουντική επανάσταση και έληξε με αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, μετά από μια σειρά γεγονότων που ξεκίνησαν με την είσοδο αρμάτων μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου.
Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και άρχισαν διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Καθώς οι αρχές παρακολουθούσαν αμέτοχες, οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη.
Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». Εκφωνητές του σταθμού ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης. Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου αποφασίζεται από την μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα μάχης που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρεμίζει την κεντρική πύλη.
Όπως φαίνεται και στο ιστορικό φιλμ που τράβηξε παράνομα Ολλανδός δημοσιογράφος, το άρμα μάχης AMX 30 έριξε την σιδερένια πύλη τη στιγμή που επάνω βρίσκονταν ακόμα φοιτητές. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση συνεχίστηκε ακόμα και μετά την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής.
Οι φοιτητές που είχαν παραμείνει στο Πολυτεχνείο, μαζεύτηκαν στο κεντρικό προαύλιο, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Η πτώση της πύλης ακολουθήθηκε από την είσοδο μιας μονάδας ενόπλων στρατιωτών των ΛΟΚ που οδήγησαν τους φοιτητές, χωρίς βία, έξω από το Πολυτεχνείο, μέσω της πύλης της οδού Στουρνάρα. Οι αστυνομικές δυνάμεις που περιμένουν στα δυο πεζοδρόμια της Στουρνάρα επιτίθενται στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. Πολλοί φοιτητές βρίσκουν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες.
Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας ανοίγουν πυρ από γειτονικές ταράτσες, ενώ άνδρες της ΚΥΠ καταδιώκουν τους εξεγερθέντες. Οι εκφωνητές του σταθμού του Πολυτεχνείου παρέμειναν στο πόστο τους και συνέχισαν να εκπέμπουν το ιστορικό μήνυμα για 40 λεπτά μετά την έξοδο, οπότε συνελήφθησαν. («Βικιπαίδεια»)
Η 17 Νοέμβρη 1973 ήταν το σημείο καμπής της δικτατορίας το ’67. Αν κι δεν μπορούμε να πούμε πως οι φοιτητές έριξαν την δικτατορία, η έντονη και επίμονη αντίδραση, η διαφορετική φωνή που ακούστηκε μέσα από το Πολυτεχνείο, ταρακούνησε την Χούντα στα σαθρά της θεμέλια. Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, κάθε χρονιά στις 17 Νοέμβρη, για κάποιους είναι σχολική γιορτή, για ορισμένους ευκαιρία για κομματικές δηλώσεις, μα όπως κι αν έχει όλοι πρέπει να θυμόμαστε τις θυσίες που έγιναν και το αίμα που χύθηκε για να μπορούμε εμείς τώρα να ζούμε ελεύθεροι, να μπορούμε να εκφράζουμε τις απόψεις μας και τα πιστεύω μας και να έχει Δημοκρατία η Ελλάδα.
Επιμέλεια: Σαλούστρου Ιωάννα Δασκάλα
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ 1940
28 Οκτωβρίου 1940 H Ιταλία κηρύσσει πόλεμο και προσβάλλει τα από Αλβανίας σύνορα της Ελλάδας. Συνάντηση Χίτλερ - Μουσολίνι στη Φλωρεντία, τοπική ώρα 11.00. "Φύρερ, προελαύνουμε.." ήταν τα πρώτα λόγια του Μουσολίνι. Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 23 Απριλίου 1941
.
Επίσημη έναρξη του Πολέμου θεωρείται η «επίδοση του τελεσιγράφου», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την επέμβαση των Γερμανών, συνεχίστηκε ως ελληνοιταλικογερμανικός πόλεμος. Ο πόλεμος αυτός ήταν το αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία. Στα μέσα του 1940, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες.
Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Σομαλιλάνδη, το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα ο Μουσολίνι επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιγμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Ελληνικού Βασιλείου, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.
Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού (το περίφημο «όχι»), ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα. Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τους Έλληνες. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρές εδαφικές εκτάσεις στην περιοχή της Χειμάρρας. Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, οι Ιταλοί ξεκίνησαν και αυτοί νέα αντεπίθεση. Από τις 12 Απριλίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί από την Αλβανία, για να μην περικυκλωθεί από τους προελαύνοντες Γερμανούς.
Ακολούθησε η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, στις 20 Απριλίου και με τους Ιταλούς, τρεις μέρες αργότερα, οι οποίες περαίωσαν τυπικά τον ελληνοϊταλικόγερμανικό πόλεμο. Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε τη πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη.
Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Η καθυστερημένη επίθεση τον Ιούνιο του 1941, ενέπλεξε τις γερμανικές δυνάμεις στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα τους στη διάρκεια της Μάχης της Μόσχας.
Επιμέλεια: Ιωάννα Σαλούστρου Δασκάλα
28 Οκτωβρίου 1940 H Ιταλία κηρύσσει πόλεμο και προσβάλλει τα από Αλβανίας σύνορα της Ελλάδας. Συνάντηση Χίτλερ - Μουσολίνι στη Φλωρεντία, τοπική ώρα 11.00. "Φύρερ, προελαύνουμε.." ήταν τα πρώτα λόγια του Μουσολίνι. Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 23 Απριλίου 1941
.
Επίσημη έναρξη του Πολέμου θεωρείται η «επίδοση του τελεσιγράφου», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την επέμβαση των Γερμανών, συνεχίστηκε ως ελληνοιταλικογερμανικός πόλεμος. Ο πόλεμος αυτός ήταν το αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία. Στα μέσα του 1940, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες.
Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Σομαλιλάνδη, το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα ο Μουσολίνι επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιγμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Ελληνικού Βασιλείου, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.
Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού (το περίφημο «όχι»), ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα. Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τους Έλληνες. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρές εδαφικές εκτάσεις στην περιοχή της Χειμάρρας. Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, οι Ιταλοί ξεκίνησαν και αυτοί νέα αντεπίθεση. Από τις 12 Απριλίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί από την Αλβανία, για να μην περικυκλωθεί από τους προελαύνοντες Γερμανούς.
Ακολούθησε η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, στις 20 Απριλίου και με τους Ιταλούς, τρεις μέρες αργότερα, οι οποίες περαίωσαν τυπικά τον ελληνοϊταλικόγερμανικό πόλεμο. Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε τη πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη.
Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Η καθυστερημένη επίθεση τον Ιούνιο του 1941, ενέπλεξε τις γερμανικές δυνάμεις στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα τους στη διάρκεια της Μάχης της Μόσχας.
Επιμέλεια: Ιωάννα Σαλούστρου Δασκάλα